ราชันเร้นลับ Lord of the Mysteries ราชันย์เร้นลับ นิยาย บท 1254

ปัง!

ทันทีที่ ‘เงา’ ยิงกระสุนปืนใหญ่อัดอากาศใส่ ไคลน์ตอบสนองราวกับมองเห็นล่วงหน้า มันดีดตัวกระโดดกลับหลังในท่าควงสว่านและร่อนลงบนขั้นบันไดด้านล่างอย่างนุ่มนวล

ระหว่างนั้น มือขวายังคงกดลงบนหมวกทรงกึ่งสูงด้วยบรรยากาศผ่อนคลาย

เมื่อพบว่าเอ็นยูนและเงาดำไม่พยายามไล่ตามมา รอยยิ้มบนใบหน้าชายหนุ่มยิ่งแจ่มชัด

“ไม่รู้หรือว่าการขัดคนอื่นขณะกำลังพูดมันเสียมารยาท? เดิมทีฉันอยากเจรจาวิธีแก้ปัญหากับพวกนายอย่างสันติ แต่เห็นทีว่าคงต้องเลี่ยง”

ขณะกล่าว ใบหน้าฝั่งซ้ายของชายหนุ่มที่ก่อตัวจากหนอนสีใสชอนไชเกิดกระตุกเล็กน้อยคล้ายกำลังยักคิ้วให้อดีตหุ่นเชิดและเงาของตน

จากนั้น มันเดินกลับไปหาโคลิน เดอร์ริค และโลเฟียร์ด้วยรอยยิ้มสดใสพร้อมกับยักไหล่

“เจ้าของสถานที่ไม่ต้อนรับเรา… คงต้องกลับไปปรึกษาหาวิธีจัดการกับตัวปัญหาอย่างพวกมันก่อน”

โคลินมิได้ดูแคลนชายที่มีพฤติกรรม ‘ล้น’ คนนี้เพียงเพราะอีกฝ่ายดูเหมือนจะควบคุมอารมณ์ไม่อยู่ นั่นเพราะในศึกก่อนหน้า เกอร์มัน·สแปร์โรว์แสดงความช่ำชองและรัดกุมให้เห็นเป็นประจักษ์ ไม่ใช่สิ่งที่ครึ่งเทพเสียสติทั่วไปจะทำได้

“ตกลง” เจ้าเมืองเงินพิสุทธิ์ไม่คัดค้านข้อเสนอ

แน่นอนว่าเดอร์ริคก็เช่นกัน ส่วนโลเฟียร์เอาแต่ปิดปากเงียบ

เป็นเหตุให้ครึ่งเทพทั้งสี่และหุ่นเชิดทยอยถอยหลังกลับ พวกมันเดินลงมาเรื่อยๆ จนกระทั่งผ่านประตูหลักของวังราชาคนยักษ์ ไคลน์สั่งให้หุ่นเชิดช่วยปิดประตูบานใหญ่ตามหลังด้วยท่าทีสุภาพนอบน้อม

ตลอดช่วงเวลาดังกล่าว เอ็นยูนเจ้าของปีกมายาสีดำและเงาบริสุทธิ์ทำเพียงยืนมอง พวกมันไม่คิดโจมตีใส่คณะสำรวจราวกับถูกบาเรียล่องหนกีดขวางไว้

ผ่านไปสักพัก แสงสนธยาเลือนหายไปโดยมีความมืดเข้ามาแทนที่ ราวกับกำลังรอให้แสงรุ่งอรุณมาช่วยสาดส่องทุกสิ่ง

ท่ามกลางโลกที่เงียบสงัด แสงเส้นหนึ่งสว่างขึ้นและนำมาซึ่งรุ่งอรุณสาบสูญไปนาน

ทันใดนั้นเอง เอ็นยูนและเงาได้ยินเสียง ก๊อก ก๊อก ก๊อก! จากหน้าวังราชาคนยักษ์

ใครบางคนกำลังเคาะประตู

ก๊อก ก๊อก ก๊อก! หลังจากเสียงดังขึ้นหลายครั้ง บานประตูส่งเสียงเสียดสีพร้อมกับเปิดออกในลักษณะหนักแน่น

ไคลน์ที่แต่งกายในชุดกันลมสีดำ เผยรอยยิ้มตรงมุมปากฝั่งขวาขณะเดินเข้าเขตวังมาเป็นคนแรก จากนั้นก็ย่างกรายขึ้นบันไดทีละขั้นโดยมีครึ่งเทพอีกสามคนและหุ่นเชิดเดินตามหลัง

หลังจากมาถึงครึ่งทาง ไคลน์หยุดฝีเท้าและพูดกับเอ็นยูนและเงาที่ห่างออกไปราวสิบเมตร

“ขออภัยด้วยที่เข้ามาโดยไม่รอให้พวกนายตอบว่า ‘เชิญ’ เสียก่อน บางทีอาจเป็นเพราะที่นี่อยู่ห่างจากบานประตูค่อนข้างไกล พวกนายอาจไม่ได้ยินเสียงเคาะประตูของฉัน… ก็อย่างที่ทราบ ฉันเป็นสุภาพบุรุษ เวลาเคาะประตูจะใช้แค่ปลายนิ้ว ไม่ใช่ทั้งมือ”

ทันทีที่กล่าวจบ เอ็นยูนผู้ไม่เคยกล่าวคำใดเลยเปิดปากเป็นครั้งแรก:

“เจ้าคิดจะตรึงเงาไว้ตามลำพังโดยปล่อยให้ชาวเงินพิสุทธิ์จัดการกับข้า”

“โฮ่?” ไคลน์พ่นลมออกทางจมูกและยิ่งฉีกยิ้มกว้างกว่าเก่าราวกับรอให้เอ็นยูนอธิบายเพิ่มเติม

ขณะเดียวกันก็ยกมือซ้ายขึ้นมากดใบหน้าฝั่งซ้าย

หนอนโปร่งใสที่กำลังดีดดิ้นบางส่วนชอนไชออกมา บางส่วนชอนไชกลับเข้าไป เป็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นครู่เดียวแล้วจบ

เอ็นยูนเจ้าของใบหน้าเงาดำและผมยาวประบ่า กล่าวต่อไปด้วยเสียงลุ่มลึก

“เจ้าไม่ได้อัญเชิญภาพฉายจากช่องว่างประวัติศาสตร์มาก่อนเพราะทราบดีว่า ‘เงา’ สามารถอัญเชิญไม้เท้าดวงดาวและจำลองพลังของเทวทูตกาลเวลาเพื่อเร่งอายุขัยของภาพฉายได้ นั่นจะทำให้เทวทูตผู้ช่วยของเจ้าสลายไปอย่างรวดเร็ว… และทาง ‘เงา’ ก็ไม่ได้อัญเชิญออกมาล่วงหน้าด้วยเหตุผลแบบเดียวกัน… และถ้าเจ้าสามารถอัญเชิญเทวทูตที่คงสภาพได้นาน ทางนี้ก็ทำได้เช่นกัน… ดังนั้นเจ้ากับเงาจึงเสมอกันในทุกแง่มุม”

“เกลียดการเล่นไพ่กับตัวเองชะมัด! ฮะฮะ!” ไคลน์พยักหน้าหนักแน่นเชิงเห็นด้วยพร้อมกับหัวเราะเสียงดัง

เอ็นยูนเจ้าของใบหน้าพร่ามัว ชำเลืองมาทางชายหนุ่มและครึ่งเทพทั้งสามของเมืองเงินพิสุทธิ์

“ดังนั้นเจ้าจึงเปลี่ยนองครักษ์อัศวินสีเงินหน้าประตูให้เป็นหุ่นเชิดเพื่อใช้มันสั่นคลอนความสมดุล”

“นั่นเป็นปัญหาของเงา ไม่ใช่ฉัน… เป็นเรื่องช่วยไม่ได้ที่แถวนี้ไม่มีเหยื่อให้เปลี่ยนเป็นหุ่นเชิด… หรือนายควรเสียสละตัวเองดีล่ะ?” มุมปากไคลน์ฉีกขึ้นสุดขณะพูดกับอดีตหุ่นเชิดเอ็นยูน

เอ็นยูนถอนสายตากลับและหันไปทางโคลิน เดอร์ริค และโลเฟียร์

“ถ้าแผนของเจ้าคือการเอาชนะเงาด้วยหุ่นเชิด… เงื่อนไขคือสามคนนั้นต้องแข็งแกร่งพอที่จะตรึงข้าได้”

กล่าวจบ หัวไหล่ของหุ่นเชิดที่ถูกพลังของเทวทูตมืดกัดกร่อนพลันยุบพองก่อนจะมีศีรษะงอกขึ้นมาทั้งสองข้าง

ทั้งสามหัวล้วนมีใบหน้าปกคลุมด้วยเงาดำและผมยาวประบ่าหยักศกเล็กน้อย อย่างไรก็ตาม แต่ละหัวให้ความรู้สึกว่ามีอายุไม่เท่ากัน

ทันใดนั้น โดยไม่ปล่อยไคลน์และอีกสามครึ่งเทพได้ตอบสนอง ศีรษะที่ ‘แก่’ บนไหล่เอ็นยูนทำการฉีกร่างกายฝั่งขวาออกจากร่างหลักไปราวหนึ่งในสามส่วน

ร่างกายพิการที่ถูกฉีกออกยุบพองเล็กน้อยก่อนจะฟื้นฟูเป็นร่างสมบูรณ์ในพริบตา บนใบหน้าที่เคยเป็นเงาดำปรากฏดวงตาสีทองคู่หนึ่ง รูม่านตามีสีดำเป็นทรงรีในแนวตั้ง