ราชันเร้นลับ Lord of the Mysteries ราชันย์เร้นลับ นิยาย บท 1336

สถานีรถไฟเบ็คลันด์ ชานชาลาที่สาม

หลังจากสนทนากับพ่อแม่และน้องสาวสักพัก อัลเฟรดถือโอกาสที่ยังไม่ถึงเวลาออกเดินทาง ลงจากรถไฟมายังชานชาลา จากนั้นก็กล่าวกับคนสนิท

“ขอบุหรี่ไบลัมตะวันออก”

หากจะถามว่า ประสบการณ์บนทวีปใต้ในช่วงไม่กี่ปีหลังส่งผลผลเสียใดบ้าง ถ้าไม่นับความเจ็บปวดทางจิตใจ ก็คงเป็นการสร้างนิสัยเสียเล็กๆ น้อยๆ ให้อัลเฟรด

หลังจากสูบบุหรี่ไบลัมตะวันออกซึ่งใช้เครื่องเทศและสมุนไพรมาห่อกับใบยาสูบโดยตรง อัลเฟรดก็ลืมบุหรี่กระดาษซึ่งชาวทวีปเหนือนิยมชมชอบไปโดยสิ้นเชิง มันมองว่าบุหรี่กระดาษมีรสชาติจืดชืด เหมือนกับการดื่มเหล้าผสมน้ำ

สำหรับซิการ์ อัลเฟรดทราบดีว่ายาสูบชนิดนี้ต้องใช้เวลาในการละเมียดละไม ไม่เหมาะกับสถานการณ์ปัจจุบัน

แต่แน่นอน มันมิใช่สิงห์อมควันตัวยง ‘อัศวินวินัย’ มีร่างกายและจิตใจแข็งแกร่งพอที่จะต่อต้านอาการเสพติด สาเหตุที่อัลเฟรดปลีกตัวลงมาสูบบุหรี่บนชานชาลา ก็เพราะมันรู้สึกว่าภายในขบวนรถไฟน่าอึดอัดเกินไป แถมมารดาก็ยังเอาแต่ถามว่าเมื่อไรจะแต่งงาน

หลังจากคนสนิทหยิบบุหรี่ไบลัมตะวันออกมาจุดไฟ อัลเฟรดรับวัตถุซึ่งมีสีน้ำตาลจนเกือบดำมาคาบปากพร้อมกับสูดลมหายใจเข้าสุดปอด

กลิ่นอันทรงพลังซึมซาบเข้าไปในร่างกาย สมองของมันผ่อนคลายขึ้นทันใด

ทันใดนั้นเอง มันเห็นชายผมทองคนหนึ่งซึ่งมีใบหน้าชัดลึกคล้ายรูปปั้นแกะสลัก เดินเข้ามาใกล้พร้อมกับบุรุษรับใช้

อัลเฟรดลังเลสักพัก ก่อนจะยิ้มพลางยกมือขวาพูด

“ฮิบเบิร์ต คิดว่านายจะไม่กลับเชสเตอร์ตะวันออกเสียอีก”

อีกฝ่ายคือบุตรชายคนโตของเอิร์ลฮอลล์ ฮิบเบิร์ตฮอลล์ พี่ชายของอัลเฟรด

ฮิบเบิร์ตฉีกยิ้มอย่างสง่างามและสมบูรณ์แบบ ตามด้วยกล่าว

“ฉันเป็นแค่เลขาธิการคณะรัฐมนตรี ไม่ใช่เลขาธิการนายกรัฐมนตรี ไม่ได้ยุ่งจนไม่มีวันหยุดหรอกนะ”

อันที่จริง มันไม่คิดจะเป็นเลขาธิการนายกรัฐมนตรีอยู่แล้ว เป้าหมายมีเพียงการสั่งสมประสบการณ์ทำงานในตำแหน่งต่างๆ ของรัฐบาล สร้างเครือข่ายเส้นสายของตัวเอง และเตรียมเข้าสู่สภาขุนนางในอนาคต

อัลเฟรดจับบุหรี่ไบลัมตะวันออกพลางยิ้ม

“ขอให้เป็นวันหยุดที่ดี”

หลังจากมองดูฮิบเบิร์ตเดินเข้าไปในขบวนรถไฟ อัลเฟรดสัมผัสได้อย่างเลือนรางว่ามีใครบางคนกำลังจ้องมองมาพลางจับกลุ่มพูดคุย

“ทำไมถึงไม่มีผู้โดยสารรอขึ้นรถไฟขบวนนั้นเลย?”

“จริงด้วย ยังไม่เต็มขบวนเลยนี่”

“ฮะฮะ! นั่นมันขบวนพิเศษที่ถูกคนใหญ่คนโตจองไว้ล่วงหน้าด้วยเงินก้อนโต เข้าใจว่าพวกนายไม่เคยเห็น แต่จงจำเอาไว้ ที่นี่คือเบ็คลันด์ เหตุการณ์ทำนองเดียวกันเกิดขึ้นเป็นประจำตามหัวเมืองใหญ่ เมื่อคนใหญ่คนโตออกเดินทางพร้อมครอบครัว คนรับใช้ที่ติดสอยห้อยตามมาด้วยย่อมมีจำนวนหลักร้อย อาจมีสัตว์เลี้ยงด้วย จะให้ไปเบียดเสียดกับคนธรรมดาได้อย่างไร…”

“อย่างนี้นี่เอง…”

“คนใหญ่คนโตคราวนี้เป็นใคร?”

อัลเฟรดหันไปมอง และพบคนกลุ่มหนึ่งในเครื่องแบบสีเทาน้ำเงิน กำลังยืนอยู่บนชานชาลาที่สอง พลางแอบมองมายังชานชาลาติดกันผ่านรางรถไฟที่ว่างเปล่า

ระยะห่างของทั้งสองฝ่ายไม่ใช่น้อย หากไม่ใช่เพราะอัลเฟรดมีโสตประสาทดีเยี่ยม มันคงไม่ทราบว่าอีกฝ่ายกำลังคุยอะไรกัน

“พวกเขาเป็นใคร” อัลเฟรดถามคนสนิทด้านข้าง

มันทราบเพียงว่า คนเหล่านั้นสวมเครื่องแบบของบริษัทรถไฟ

คนสนิทหันหลังกลับทันที วิ่งไปถามเจ้าหน้าที่ชานชาลา

ไม่นานก็กลับมาพร้อมกับกระซิบอัลเฟรด

“ท่านนายพล พวกเขาคือพนักงานควบคุมการเดินรถซึ่งมาจากทั่วทั้งอาณาจักร ปัจจุบันกำลังฝึกอบรมระยะสั้นในเบ็คลันด์”

อัลเฟรดพยักหน้าเล็กน้อย ชำเลืองไปทางชานชาลาที่สองอีกครั้ง

คนที่อายุมากที่สุดมีผมหงอก และเด็กที่สุดมีอายุราวยี่สิบตอนต้น ส่วนใหญ่เป็นวัยกลางคนในช่วงสามสิบถึงสี่สิบ มีจำนวนไม่น้อยที่จอนข้างขมับเริ่มหงอกขาว

…

ทะเลโซเนีย บายัม เมืองแห่งการให้

เวอร์ดูถือกระเป๋าเดินทางซึ่งปราศจากสิ่งของล้ำค่า โดยสารเรือลำเล็กในตอนกลางคืน ออกจากท่าเรือมาขึ้นเรือโจรสลัด

ลำดับ 7 ของเส้นทางผู้ฝึกหัดมิได้เก่งกาจด้านการต่อสู้มากนัก และถึงแม้เวอร์ดูจะถือครองสมบัติวิเศษ แต่ก็ค่อนข้างกังวลเกี่ยวกับผลข้างเคียง และไม่เต็มใจที่จะใช้หากไม่จวนตัวถึงขีดจุด ดังนั้น เพื่อหลีกเลี่ยงเหตุไม่คาดฝัน ประกอบกับการไม่ไว้วางใจโจรสลัด เวอร์ดูตัดสินใจไม่สวมใส่สิ่งของที่สามารถกระตุ้นความโลภในตัวผู้อื่นได้ง่าย

โจรสลัดบนดาดฟ้าชำเลืองเวอร์ดู จากนั้นก็กล่าวด้วยรอยยิ้ม

“ไม่ต้องกังวลไป พวกเรารักษาสัญญาแน่ ขอเพียงจ่ายค่าโดยสารครบ ทางนี้สัญญาว่าจะไม่โยนลงทะเล และหากเป็นที่นี่ นายจะปลอดภัยกว่าการนั่งเรือโดยสารทั่วไป เพราะอย่างน้อยก็ไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับโจรสลัด”

เมื่อเห็นว่าเวอร์ดูยังคงหวาดกลัวแม้จะเงียบ โจรสลัดโยนกุญแจให้ด้วยท่าทีร่าเริง

“ชั้นสอง ห้องในสุด”

เวอร์ดูรับกุญแจทองเหลือง เดินเข้าไปในเขตห้องโดยสาร ขึ้นบันไดไปหนึ่งชั้นและตรงไปยังส่วนลึกสุดของทางเดิน

คล้ายกับชั้นนี้ถูกจัดเตรียมไว้สำหรับคนธรรมดาที่โดยสารเรือโจรสลัดโดยเฉพาะ ระหว่างทาง เวอร์ดูพบผู้โดยสารหลายคนที่ดูไม่เหมือนโจรสลัดแม้แต่น้อย

ในหมู่คนเหล่านั้นประกอบด้วยหญิงสาวที่สวมเสื้อผ้าเปิดเผย ดูคล้ายโสเภณีข้างถนน ชายวัยกลางคนพุ่งป่องหน้ามันเยิ้ม และชายหนุ่มบรรยากาศเย็นชา สวมชุดคลุมและหมวกทรงสูง

“สนใจอยู่ด้วยกันไหม” หญิงสาวยิ้มพลางถามเวอร์ดูขณะเห็นมันจ้องเธอ ไม่มีใครทราบว่า เธอหางานพิเศษทำระหว่างการเดินทาง หรือเดินทางเพื่อทำงานพิเศษกันแน่

เวอร์ดูเพิกเฉยโดยสมบูรณ์ ถอนสายตากลับ เดินตรงไปยังห้องตัวเอง

ชายหนุ่มบรรยากาศเยือกเย็นเองก็หยุดเดินที่ประตูห้องฝั่งตรงข้ามในแนวเฉียง

…

จนกระทั่ง ซิลเข้าไปในผับแห่งหนึ่งย่านสะพานเบ็คลันด์ นั่งลงบนเก้าอี้สูงริมเคาน์เตอร์บาร์ กล่าวกับบาร์เทนเดอร์

“ช่วงนี้มีใครน่าสงสัยบ้างไหม”

“เพียบเลย แต่พวกเขาไม่มีค่าหัว” บาร์เทนเดอร์ตอบโดยไม่มองหน้า

ซิลตะล่อมถามข่าวสารไปเรื่อยๆ และปิดท้ายด้วยการถามในสิ่งที่ต้องการ

“เคยได้ยินชื่อยูโทเปียไหม”

“เคย” บาร์เทนเดอร์ตอบขณะเช็ดแก้ว

ดวงตาของซิลขยับเล็กน้อย

เธอจ้องหน้าบาร์เทนเดอร์และถาม

“ได้ยินจากไหน”

“ก่อนหน้านี้ มีแขกคนหนึ่งแวะมาที่ร้าน เขาดื่มไม่เต็มที่สักเท่าไร” บาร์เทนเดอร์เล่าเสียงเรียบ “ฉันแนะนำเมนูเหล้าเด็ดของร้านให้ แต่เขาบอกว่าต้องไปทำงานต่อ จึงดื่มได้แค่เบียร์ ฉันพูดชมเชยเขาเล็กน้อยและถามว่ามาจากไหน เขาตอบว่ายูโทเปีย”

…

เวนเดลล์ซึ่งเพิ่งกินอาหารเช้าเสร็จ ได้ยินเสียงกริ่งจากประตู

ผ่านตาแมว มันเห็นตำรวจคนหนึ่งในเครื่องแบบขาวดำตารางหมากรุก จึงเปิดประตูออกไปด้วยสีหน้างุนงง

“ขอโทษนะครับ มีธุระอะไรหรือ” เวนเดลล์ถามอย่างสุภาพ

บ้านหลังนี้ถูกจัดสรรให้มันหลังจากเดินทางเข้ามาทำภารกิจในเบ็คลันด์ เนื่องจากมันมีกำหนดต้องอาศัยอยู่ที่นี่ไปอีกสักพัก เพื่อเข้ารับการทดสอบและเฝ้าระวังอาการ

ตำรวจยังดูหนุ่ม หน้าอ่อนประสบการณ์ คล้ายกับเพิ่งยี่สิบตอนต้น

มันยิ้มและกล่าวกับเวนเดลล์

“สวัสดีครับ ผมชื่อไบลส์ เป็นเจ้าหน้าที่ตำรวจ อยากเชิญคุณไปเป็นพยานในคดีหนึ่ง”

“คดีอะไร?” เวนเดลล์ขมวดคิ้ว

ตำรวจหนุ่มชื่อไบลส์ตอบด้วยรอยยิ้มสุภาพ

“คดีฆาตกรรมในยูโทเปีย ผู้ต้องหาชื่อเทรซี่”

“…” รูม่านตาเวนเดลล์พลันเบิกกว้าง

……………………