ราชันเร้นลับ Lord of the Mysteries ราชันย์เร้นลับ นิยาย บท 1341

หลังจากได้สติกลับมา ออเดรย์ตื่นตัวพร้อมกับรอยยิ้ม

เธอสัมผัสได้ว่า มีบางสิ่งผลักดันให้เธอมาถึงฮาร์ตลาร์ค หมู่บ้านซึ่งมีธรรมเนียมบูชามังกร

คล้ายกับเป็นชะตากรรม

ออเดรย์เคยเข้าไปใน ‘โถงแห่งความจริง’ และพบว่าจิตรกรรมฝาผนังของที่นั่นกลายมาเป็นความจริง นอกจากนั้น เธอยังทราบว่าลำดับ 1 ของเส้นทางผู้ชมมีชื่อว่า ‘นักประพันธ์’ จึงพอจะมองเห็นการเชื่อมโยงบางอย่าง

ทันใดนั้น ฮิบเบิร์ตหัวเราะ

“ฉันได้ยินชื่อหมู่บ้านนี้ และจำได้ว่าครอบครัวของเรามีคฤหาสน์อยู่ใกล้ๆ”

ขณะกล่าว มันแหงนมองฟ้า

“ใกล้ค่ำแล้ว ทำไมเราไม่ค้างคืนที่นี่และตื่นมาล่าต่อในวันพรุ่งนี้?”

สำหรับข้อเสนอของพี่ชายคนโต อัลเฟรดไม่คิดคัดค้าน สำหรับมัน จะนอนในคฤหาสน์ไหนก็ไม่สำคัญ

มันพยักหน้าและกล่าว

“อย่าลืมส่งคนไปแจ้งท่านพ่อกับท่านแม่”

ออเดรย์ไม่กล่าวคำใด เพียงขยับดวงตาสีเขียว กวาดไปทั่วใบหน้าพี่ชายทั้งสอง

ฮิบเบิร์ตขมวดคิ้วทันที ตามด้วยกล่าว

“เปลี่ยนใจแล้ว กลับกันดีกว่า คฤหาสน์ที่นี่ไม่ได้รับแจ้งล่วงหน้า อาจเตรียมตัวต้อนรับได้ไม่ดี และคงไม่สามารถรองรับม้า สุนัขล่าเนื้อ และคนรับใช้จำนวนมากได้… นอกจากนั้น ยังมีเวลาราวหนึ่งชั่วโมงก่อนจะค่ำ พวกเรายังกลับไปได้ทัน”

เมื่อเห็นพี่ชายเปลี่ยนใจกะทันหัน อัลเฟรดเตรียมแสดงความเห็นในทิศทางตรงข้าม แต่ทันใดนั้น มันกลับรู้สึกว่าสิ่งที่อีกฝ่ายพูดฟังดูสมเหตุสมผล

หลังจากตระหนักว่าน้องสาวก็อยู่ด้วย มันอืมในลำคอ:

“รีบกลับกันเถอะ”

พูดจบ มันไม่รอฮิบเบิร์ตตอบ รีบกระทบเท้า ฟาดแส้ ควบม้านำหน้าเป็นคนแรก

คิ้วที่ขมวดอยู่ของฮิบเบิร์ตคลายออกทันที

มันไม่กล่าวคำใด เพียงพาน้องสาว กลุ่มคนใช้ และสุนัขล่าเนื้อ วิ่งเลาะไปตามชายป่าจนกระทั่งกลับถึงคฤหาสน์อีกฟากฝั่ง

ออเดรย์ขี่ม้าตามหลังอย่างเงียบงัน มิได้แสดงความเห็นใดออกมาเลย

…

ดึกดื่นในคฤหาสน์แคว้นเชสเตอร์ตะวันออก

ออเดรย์ซึ่งอาศัยพลังของ ‘จอมบงการ’ เพื่อเปลี่ยนความคิดของพี่ชายทั้งสอง เพื่อป้องกันมิให้พวกมันเข้าใกล้หมู่บ้านฮาร์ตลาร์ค ยกผ้าห่มกำมะหยี่สีดำขึ้น นอนลงบนเตียงและหลับสนิท

ท่ามกลางอาการสะลึมสะลือ ออเดรย์ลุกขึ้นนั่งบนเตียง

หญิงสาวมองไปรอบตัว พบโต๊ะเครื่องแป้งที่คุ้นเคยและประตูห้องน้ำ ยืนยันได้ว่าตนยังอยู่ในห้องนอน แต่ด้านนอกหน้าต่างกลับปราศจากพระจันทร์สีแดงหรือดวงดาว มีเพียงความมืดสนิท

ไม่ใช่โลกความจริง… ออเดรย์ประเมินเบื้องต้นและสำรวจตัวเอง

ผ่านไปสักพัก เธอได้ข้อสรุป

ที่นี่คือความฝัน แต่เป็นฝันที่ค่อนข้างแปลก เพราะมันอนุญาตให้เธอรักษาสติสัมปชัญญะไว้

จนได้สินะ… ออเดรย์มิได้ตื่นตระหนก แค่รู้สึกหงุดหงิด

ในช่วงเย็น เธอแก้ไขสถานการณ์ได้ไม่ดีพอ ส่งผลให้ปัญญาลุกลามมายังจุดที่พ่อและแม่อาศัยอยู่

เมื่อใจเย็นลง ออเดรย์พบว่าทางเลือกที่ดีที่สุดคือการไหลไปตามความคิดแรกของฮิบเบิร์ต ตรงไปยังคฤหาสน์ของตระกูลใกล้กับหมู่บ้านฮาร์ตลาร์ค จากนั้นก็ ‘บงการ’ ให้ฮิบเบิร์ตและอัลเฟรดกลับมาหาพ่อแม่อย่างสมเหตุสมผล ส่วนตัวเธอยังอยู่ที่นั่น รอคอยการเปลี่ยนที่จะเกิดขึ้น

ด้วยวิธีดังกล่าว ต่อให้เกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝัน ก็จะไม่ส่งผลกระทบต่อพ่อแม่และพี่ชายทั้งสอง รวมถึงคนรับใช้และสาวใช้

แต่น่าเสียดาย เป้าหมายหลักของหญิงสาวในตอนนั้นคือการ ‘ขัดแย้ง’ กับชะตากรรม และหลีกเลี่ยงหมู่บ้านฮาร์ตลาร์คให้ไกลที่สุด

ใครจะไปคิดว่า ต่อให้ไม่เข้าไปหาอันตราย อันตรายก็จะแวะมาเยี่ยมด้วยตัวเอง

การเอาแต่หลีกเลี่ยงและประวิงเวลา ไม่ใช่การแก้ปัญหาที่ครอบจักรวาลเสมอไป

ออเดรย์พลิกตัวลุกจากเตียง ยืนบนพรมหนาด้วยเท้าเปล่า

เธอมั่นใจว่าด้วยพลัง ‘นักท่องฝัน’ ในลำดับครึ่งเทพ ตนสามารถหลุดพ้นจากความฝันแห่งนี้ได้ทันที สามารถกลับสู่โลกความจริงพร้อมกับหลีกเลี่ยง ‘คำเชื้อเชิญ’ ซึ่งน่าจะมาพร้อมปัญหา

หลังจากกวาดสายตาไปรอบตัว ออเดรย์เม้มริมฝีปาก หยิบเสื้อคลุมสีน้ำเงินซึ่งแขวนอยู่บนราว พาดลงบนร่างกายตัวเอง

ถัดมา หญิงสาวสูดลมหายใจเข้าเต็มปอด ก่อนจะเดินไปทางประตู

ระหว่างนั้น ‘รอยสัก’ สีแดงรูปร่างคล้ายดวงดาวปรากฏขึ้นบนหลังมือ

จากนั้นก็หายไปทันที ราวกับไม่เคยมีตัวตนอยู่

นี่คือตราประทับซึ่งเกิดขึ้นหลังจากเข้าไปในวังโบราณเหนือสายหมอกเป็นครั้งแรก มันไม่เคยแสดงความพิเศษใดเลยเป็นเวลานาน จนกระทั่งเมื่อต้นปีที่ผ่านมา มิสเตอร์ฟูลแจ้งกับทุกคนว่า เมื่อใดที่จวนตัวจะสวดวิงวอน ทุกคนสามารถกระตุ้น ‘รอยสัก’ แทนการท่องพระนามเต็มได้

กล่าวคือ นี่คือสิทธิพิเศษของ ‘คนโปรด’ ของทวยเทพ

แน่นอน รอยสักดังกล่าวมิอาจถ่ายทอดข้อมูลใด ใช้ได้แค่ในสถานการณ์วิกฤติเพื่อให้มิสเตอร์ฟูลหันมาสนใจ