ราชันเร้นลับ Lord of the Mysteries ราชันย์เร้นลับ นิยาย บท 1345

ไคลน์หันกลับไปมอง ได้พบคนที่คุ้นเคยและไม่คุ้นเคย

มันจินตนาการถึงสถานการณ์มากมายในกรณียูโทเปียถูกโจมตี แต่ไม่เคยมีฉากนี้อยู่ในหัว

หากหุ่นเชิดของเกอร์มัน·สแปร์โรว์ถูกอามุนด์ฝังปรสิต ด้วยระดับตัวตนปัจจุบันของไคลน์และการเฝ้าจับตามองของหนอนวิญญาณเหนือปราสาทต้นกำเนิด ชายหนุ่มจะสังเกตเห็นปัญหาได้ทันท่วงที และหากเป็นการถูกซาราธขโมยด้ายวิญญาณ ความลับดังกล่าวจะถูกปกปิดได้เพียงชั่วครู่ จำเป็นต้องได้รับความช่วยเหลือจากเทวทูตอย่างจักรพรรดิความรู้หรือบริวารอำพราง จึงจะนำมาใช้ในแผนลอบโจมตีทีเผลอได้จริง มีเพียงการใส่ ‘ความเป็นคน’ จากผู้ชมเท่านั้นที่จะค่อยๆ บ่มเพาะทีละนิดจนไคลน์ไม่พบความผิดปรกติ

เพื่อป้องกันสถานการณ์ดังกล่าว ทางเดียวคือต้องหมั่นทำลายด้ายวิญญาณและปล่อยให้หุ่นเชิดเข้าสู่ภาวะความตายไปเรื่อยๆ ในกรณีนี้ ไม่ว่าจะมีความเป็นคนอยู่หรือไม่ มันก็จะตายในที่สุด

น่าเสียดายที่ไคลน์ไม่เคยได้ยินเกี่ยวกับวิธีนี้มาก่อน จึงทำเพียงคอยปกป้องการบุกรุกทางจิตจากบุคลิกเสมือนให้หุ่นเชิด

นี่คงเป็นพลังของ ‘นักสร้างฝัน’ สามารถมอบความเป็นคนเทียมให้กับทุกสิ่ง

เมื่อดวงตาไคลน์จดจ้องใบหน้าเคร่งขรึมเย็นชาของอีกฝ่าย มันสัมผัสได้ถึงแรงผลัก

ทันใดนั้น ชายหนุ่มเซถอยหลัง ตกลงมาจากซากเมืองโบราณ ตกลงไปในสายหมอกแห่งประวัติศาสตร์

ระหว่างนี้ มันอยากควบคุมร่างกาย แต่ก็ไม่มีอำนาจที่จะทำ เพราะไม้กางเขนไม้ที่ตอกเข้ามายังหัวใจ ได้ผนึกพลังพิเศษทั้งหมดของมัน

ไคลน์เปลี่ยนความคิด จดจ้องเกอร์มัน·สแปร์โรว์ ยกมือขึ้นและดีดนิ้ว

เป๊าะ!

หนอนวิญญาณบนปราสาทต้นกำเนิดได้รับเจตจำนงของชายหนุ่ม ทำการยกเลิกด้ายวิญญาณของหุ่นเชิด และหยิบไม้เท้าดวงดาวออกมาเตรียมโจมตีไคลน์เพื่อดับลมหายใจ

เมื่อร่างหลักตาย ไคลน์จะคืนชีพบนมิติเหนือสายหมอกและหลุดพ้นจากสถานการณ์เลวร้าย

ทันทีที่ทราบว่าอาดัมเป็นผู้อยู่เบื้องหลัง ไคลน์ก็มั่นใจว่าตนไม่มีโอกาสตอบโต้

ทันใดนั้นเอง เวทีหินโผล่ขึ้นจากความว่างเปล่าใต้ฝ่าเท้าไคลน์

เสาหินสีเข้มทยอยงอกขึ้นทีละต้น ค้ำจุนวิหารอันศักดิ์สิทธิ์และสง่างามซึ่งกำลังประกอบร่างรอบตัวไคลน์

วิหารโครงกระดูก วิหารโครงกระดูกของอาดัม อาณาจักรแห่งเทพของนักสร้างฝัน!

เปรี้ยง!

เส้นสายฟ้าสีเงินจำนวนมหาศาลถูกส่งออกจากปราสาทต้นกำเนิด ปะทะเข้ากับวิหารโครงกระดูกอย่างจัง แต่ก็ไม่สั่นสะเทือนแม้แต่น้อย

ขณะเดียวกัน ภายในวังโบราณ ร่างที่กำลังนั่งบนเก้าอี้เดอะฟูล ค่อยๆ ล้มลงและกลายเป็นวังวนหนอนโปร่งใส

วังวนดังกล่าวแผ่หนวดรยางค์ยืดยาว ฟาดใส่ทุกสิ่งอย่างบ้าคลั่ง รื้อกองขยะกระจุยกระจาย ทำลายโต๊ะทองแดงยาวลวดลายโบราณ

เมื่อร่างโคลนของไคลน์ตัดการเชื่อมต่อกับร่างหลัก โดยที่ร่างหลักยังไม่ตาย พวกมันจะเข้าสู่ภาวะคลุ้มคลั่งแบบเดียวกับที่เคยเกิดขึ้นกับซาราธ

ภายในเมืองโบราณก่อนยุคสมัยที่หนึ่ง เกอร์มัน·สแปร์โรว์ผู้แต่งกายด้วยหมวกผ้าไหมทรงสูงและโคตกันลมสีดำ แหงนหน้ามองปราสาทต้นกำเนิดด้วยอารมณ์ซับซ้อน

แก่นแท้ของมันคือซากศพ หลังจากถูกตัดด้ายวิญญาณ ชะตากรรมเดียวคือจุดจบ

อาดัมมอบเพียงความเป็นคน ไม่ใช่ชีวิต ส่งผลให้เกอร์มัน·สแปร์โรว์เริ่มพบความผิดปรกติในตัวเอง

เกอร์มัน·สแปร์โรว์ทิ้งตัวล้มลง ดวงตาของมันกวาดมองห้องต่างๆ ภายในเมืองโบราณ

ชีวิตของมันจบลงท่ามกลางซากเมืองเก่า

…

ฝ่าเท้าไคลน์สัมผัสกับใจกลางวิหารพร้อมกับพบว่า ในทุกเสา ทุกคานโค้ง และทุกหลังคาโดมล้วนมีกะโหลกของหลากหลายเผ่าพันธุ์ฝังอยู่ ส่วนใหญ่เป็นสีขาวซีด เบียดเสียดเนืองแน่น สายตามองตรงมายังผู้มาเยือน

บนผนัง หน้าต่าง และประตูของวิหารมีใบหน้าโปร่งใส่ฝังอยู่ แต่ละหน้าเผยอารมณ์บิดเบี้ยวและเจ็บปวดแสนสาหัส คอยตัดขาดภายในวิหารกับโลกภายนอกอย่างสมบูรณ์

ลึกเข้าไปในวิหารมีไม้กางเขนสูงหลายร้อยเมตร

ด้านหน้าไม้กางเขนมีแถวม้านั่งสีดำพร้อมพนักพิง

อาดัมแต่งกายในชุดคลุมสีขาวเรียบง่าย เคราสีทองอ่อน บนหน้าอกสวมจี้ไม้กางเขนสีเงิน กำลังยืนอยู่ใต้ไม้กางเขนยักษ์ หันหน้าเข้าหาแถวม้านั่งประหนึ่งนักบวชซึ่งเตรียมเทศนาสาวก

บรรยากาศรอบตัวอบอุ่น ดวงตากระจ่างใส ราวกับเตรียมชักชวนไคลน์ฟังพระคัมภีร์

ไคลน์ก้มหน้าลง จ้องมองแท่งไม้กางเขนไม้ที่เสียบอยู่กลางอกสักพัก ก่อนจะย่างกรายไปนั่งบนม้านั่งแถวหน้าสุด เลือกนั่งในตำแหน่งกึ่งกลางอย่างเป็นธรรมชาติ

สำหรับสัตว์ในตำนานร่างสมบูรณ์ซึ่งเกิดจากการรวมตัวของหนอนวิญญาณ บาดแผลบนหน้าอกมิได้อันตรายถึงชีวิต หน้าที่หลักของมันมีเพียงผนึกการใช้พลังพิเศษโดยสิ้นเชิง

หากไม่ใช่เพราะด้านหน้ามีเทพแท้จริงยืนอยู่ ไคลน์คงฝืนใช้พละกำลังดึงแท่งไม้กางเขนออกและคลายผนึกอย่างง่ายดาย

มันกล้าไม่ลองทำ เพราะกลัวว่าความคิดของตนจะเปลี่ยนจาก ‘ไม่กล้าทำ’ ไปเป็น ‘ไม่อยากทำ’

“คิดไม่ถึงว่าเจ้าจะแทรกแซงเรื่องนี้ด้วยตัวเอง ถ้าต้องการลงมือกับข้า ไม่เห็นจำเป็นต้องรอจนถึงวันนี้” ไคลน์ก้มมองเสื้อเปื้อนเลือดพร้อมกับแสดงความสงสัย

มันมิได้ตื่นตระหนก ประหนึ่งมั่นใจอย่างมากว่าอาดัมจะไม่ฆ่าตน