ราชันเร้นลับ Lord of the Mysteries ราชันย์เร้นลับ นิยาย บท 1357

ณ ส่วนลึกของดินแดนเทพทอดทิ้ง บนยอดเขาแห่งหนึ่ง ไม้กางเขนยักษ์ซึ่งดูกึ่งจริงกึ่งลวงตากำลังตั้งเด่นตระหง่าน

บนไม้กางเขนยักษ์มีร่างคลุมเครือถูกตรึงไว้ในสภาพห้อยหัว หมุดไม้โบราณจำนวนมากปักทะลุร่างกายและตอกยึดเข้ากับแผ่นกางเขนแนบแน่น เปียกโชกไปด้วยเลือดสดที่ยังคงไหลแต่ไม่หยด

ด้านล่างไม้กางเขนมีเทวทูตโชคชะตาโอโรเลอุส แต่งกายในชุดผ้าลินินเรียบง่าย ผมสีเงินยาวถึงเอว กำลังนั่งหลับตาพลางสวดวิงวอน

อาดัมซึ่งครึ่งหนึ่งของใบหน้าถูกปกคลุมด้วยเคราสีทองอ่อน ย่างกรายทีละก้าวจนกระทั่งหยุดลงหน้ากางเขนใหญ่ จากนั้นก็เงยศีรษะขึ้น จ้องมองร่างซึ่งถูกตรึงอย่างเงียบงัน

มือข้างหนึ่งถืออาโรเดส อีกข้างถือศิลาเย้ยเทพแผนที่สอง ดวงตากระจ่างใส กิริยาท่าทางสุขุม

ผ่านไปสักพัก ร่างมายาซึ่งถูกตรึงบนไม้กางเขนยักษ์เลือนหายไป แทนที่ด้วยม่านเงาซึ่งเชื่อมต่อกับท้องฟ้าเบื้องบนและโลกเบื้องล่าง ด้านหลังม่านผืนดังกล่าว คล้ายกับมีดวงตาอันเย็นชาคู่หนึ่งกำลังจ้องมองโลกทั้งใบ

วินาทีถัดมา เกิดรอยแยกบนม่านเงา ด้านในยังคงมืดมิด มีเสียงมายาของกระแสน้ำดังขึ้นแผ่วเบา

อาดัมยกแขนซ้ายขึ้น กระจกวิเศษโบราณส่องแสงจาง

ท่ามกลางแสงสลัว ของเหลวมายาสีดำหนืดพลันพรั่งพรู กลายเป็นทะเลอันไร้ขอบเขตซึ่งประกอบกันจากทุกสีสันที่เป็นไปได้ ฉากดังกล่าวดูคล้ายกับอยู่แค่เอื้อม แต่ก็ไม่ได้อยู่บนโลกความจริง

ทันทีหลังจากนั้น อาดัมวางศิลาเย้ยเทพแผ่นที่สองลงในฉากมายาดังกล่าว

ฉากของทะเลมายาไร้ขอบเขตรอบๆ แผ่นศิลาเย้ยเทพ เกิดสั่นกระเพื่อมเล็กน้อยพร้อมกับสร้างการเชื่อมต่อบางอย่าง

ศิลาเย้ยเทพแผ่นที่สอง แต่เดิมคือส่วนหนึ่งของศพเทพสุริยันบรรพกาล ตัวตนซึ่งเข้าใกล้การเป็นวันวานมากที่สุด มีสถานะเทียบเท่าการเป็นเจ้าของทะเลแห่งความโกลาหล

ได้เห็นฉากตรงหน้า อาดัมขยับมือซ้ายเล็กน้อย ส่งผลให้กระจกวิเศษอาโรเดสลอยขึ้นไป และตกลงบนเทวทูตโชคชะตาโอโรเลอุสซึ่งกำลังนั่งอยู่ด้านล่างไม้กางเขนยักษ์

สำหรับอาดัม มันดึงศิลาเย้ยเทพแผ่นที่สองซึ่งเกิดการเปลี่ยนแปลงกลับมา และถือเดินเข้าไปในรอยแยกหลังม่านเงา

ม่านเงาปิดสนิทและเลือนหายไปอย่างรวดเร็ว เหลือเพียงไม้กางเขนยักษ์ที่ว่างเปล่า

ตลอดกระบวนการทั้งหมด ไม่มีใครกล่าวคำใด ทุกสิ่งเงียบสงัด เทวทูตโชคชะตาโอโรเลอุสก็ไม่แม้แต่จะลืมตา

ในเวลาเดียวกัน อามุนด์ได้กลายเป็นเทพ และใช้ศิลาเย้ยเทพแผ่นที่หนึ่งเพื่อสกัดกั้นเส้นทางการรุกรานของมารดาเทพธิดาแห่งความเสื่อมทราม ส่วนเทพวายุสลาตันประสบความสำเร็จในการป่นวิหารกระดูกซึ่งเป็นสิ่งที่อาดัมจินตนาการขึ้น และยังเป็นหนึ่งในตัวตนของอาดัม

หลังจากนั้นไม่นาน ผู้กลืนหางโอโรเลอุส ลืมตาขึ้นและหันเหความสนใจมายังกระจกวิเศษอาโรเดสซึ่งตกลงมาบนตัก

บนผิวกระจกวิเศษ ตัวหนังสือสีเงินส่องสว่างท่ามกลางคลื่นน้ำมายากระเพื่อม

“เจ้าคงเข้าใจหัวอกของผู้ศรัทธาในตัวตนอันยิ่งใหญ่อย่างแรงกล้าใช่ไหม”

โอโรเลอุสพยักหน้าเย็นชา

“เช่นนั้นแล้ว เจ้าช่วยส่งข้ากลับไปหาพระองค์ได้ไหม?” บนผิวกระจก อักษรสีเงินเรียบเรียงประโยคใหม่ “เมื่อเจ้าตอบ เจ้าสามารถถามคำถามใดก็ได้กับข้าสองข้อ”

โอโรเลอุสจ้องมองกระจกโบราณอย่างเงียบงัน ไม่กล่าวคำใดเป็นเวลานาน

ในท้ายที่สุด อาโรเดสเป็นฝ่ายทนไม่ไหว เริ่มถามกลับไป

“เหตุใดเจ้าถึงไม่ตอบ”

โอโรเลอุสจ้องภาพสะท้อนตัวเองบนกระจก มอบคำตอบอย่างฉะฉาน

“ข้ายังคิดไม่ออก”

“สามคำถาม…” บนผิวกระจกวิเศษ แสงสีเงินบรรจงวาดเป็นคำสั้น

…

กรุงเบ็คลันด์ บนสนามหญ้าของบ้านสวน

วิล·อัสตินซึ่งมีอายุสองขวบ กำลังใช้ขาสั้นๆ วิ่งไล่แมวสีทองตัวใหญ่อย่างมีความสุข ตามหลังมาด้วยพี่เลี้ยงและสาวใช้

นับตั้งแต่อสรพิษแห่งชะตาคลอดออกมา หน้าที่การงานของอลัน·คริสต์ก็โตวันโตคืน ปัจจุบันเปิดโรงพยาบาลเอกชนสำหรับรักษาชนชั้นสูง

ขณะกำลังวิ่ง วิล·อัสตินย่ำลงบนพื้นลื่น ร่างกายเสียหลักเซไปด้านหลังทันที

มันก้าวถอยหลังด้วยความทุลักทุเลจนกระทั่งเหยียบลงบนก้อนหินที่มั่นคง

หินก้อนดังกล่าวช่วยยับยั้งการล้ม ทำให้วิล·อัสตินรักษาสมดุลไว้ได้ราวกับปาฏิหาริย์

จากสิ่งที่เกิดขึ้น เด็กแก้มยุ้ยทวีความหวาดระแวงภายในใจ เป็นเพราะด้วยความโชคดีส่วนตัว เป็นเรื่องยากมาก หรือแทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่ตนจะเผลอย่ำลงบนพื้นลื่น

เพียงไม่นาน ร่างอันคุ้นเคยปรากฏขึ้นในการมองเห็น

ไม่ใช่ใครนอกจากเชอร์ล็อก·โมเรียตี้ แต่งกายในหมวกผ้าไหมทรงกึ่งสูงและโคตกระดุมสองแถวสีดำ

วิล·อัสตินรีบหันไปมองพี่เลี้ยงและสาวใช้ พบว่าอีกฝ่ายมิได้ตระหนักถึงชายแปลกหน้าบนสนามหญ้า

“ข้ามีลางสังหรณ์ คล้ายกับเจ้ากำลังจะพูดว่า: เชิญตะโกนขอความช่วยเหลือได้เท่าที่ต้องการ แต่จะไม่มีใครได้ยิน” เด็กวัยสองขวบซึ่งแต่งกายหรูหรา หมุนตัวพลางบ่นอุบอิบ

โดยไม่รอให้ไคลน์ตอบ มันโบกไม้โบกมือ

“ช่างมันเถอะ ก่อนอื่น ข้าขอแสดงความยินดีที่เจ้าได้เป็นราชาเทวทูต… แต่การรังแกเด็กเป็นพฤติกรรมที่ไม่เหมาะสมกับสถานะปัจจุบันของเจ้าเลยสักนิด”

ไคลน์ขำในลำคอ

“พอจะรู้วิธีปั่นหัวชะตากรรมบ้างไหม”

วิล·อัสตินเงยหน้าจ้องไคลน์

“แต่ที่แน่ๆ การให้ไอศกรีมปลอม ไม่ใช่การปั่นหัวชะตากรรม”

กล่าวจบ มันบ่นกระปอดกระแปด

“เทพธิดารัตติกาลผู้สูงสง่ายิ่งกว่าดวงดารา ผู้ยั่งยืนยิ่งกว่านิรันดร์ มารดาแห่งความลับ จักรพรรดินีแห่งเคราะห์กรรม…”

ขณะสวดวิงวอน ไคลน์บรรจงหลับตาลง เข้าสู่สถานะคล้ายกับกึ่งฝันกึ่งตื่น

ผ่านไปไม่นาน ความมืดอันไร้ก้นบึ้งปรากฏขึ้น ‘ตรงหน้า’ ชายหนุ่ม ข้างปลายเท้ารายล้อมไปด้วยกอวานิลลารัตติกาลและบุปผาหลับใหล

ที่นี่เงียบสงบเสียจน แม้กระทั่งการหายใจก็ดูจะรบกวนผู้หลับใหล

ก่อนที่ไคลน์จะได้มีโอกาสสำรวจโดยรอบ ร่างหนึ่งร่อนลงมาจากส่วนลึกของความมืด

เห็นได้ชัดว่าที่นี่ไม่มีท้องฟ้าและผืนดิน คล้ายกับอีกฝ่ายร่อนลงมาจากพระจันทร์แดงหรือไม่ก็ดวงดาวที่แขวนอยู่ด้านบน

อีกฝ่ายสวมเดรสยาวสีดำหลายชั้นแต่ไม่ซับซ้อน ประดับประดาด้วยประกายแสง ราวกับกำลังห่มท้องฟ้ายามราตรีซึ่งเต็มไปด้วยหมู่ดาว

ส่วนศีรษะคลุมเครือจนยากจะเห็นรายละเอียดชัดเจน ยืนยันได้เพียงว่าเป็นสตรี

“ไม่ได้พบกันเสียนาน” ร่างดังกล่าวเปล่งเสียงแผ่วเพื่อเปิดบทสนทนากับไคลน์

เสียงของเธอมอบความรู้สึกผ่อนคลายให้ผู้ฟัง

ไคลน์โค้งศีรษะคำนับตามแบบฉบับสุภาพบุรุษ ก่อนจะกล่าว

“กำลังสื่อถึงอดีตราชันเร้นลับ หรือว่าตัวผมที่ถูกแขวนไว้บนปราสาทต้นกำเนิด?”

ไคลน์ค่อนข้างมั่นใจว่านี่คือความฝัน แต่ความฝันมิได้แปลว่าสิ่งที่เห็นเป็นความเท็จ

ภาพฉายเทพธิดารัตติกาลยิ้มให้

“ฉันไม่แน่ใจว่าคุณถูกแขวนไว้เหนือบานประตูแห่งแสงด้วยหรือไม่ หลังจากออกมา ฉันก็ไม่เคยกลับไปอีก”

อย่างที่คิด… ไคลน์ถอนหายใจยาวหลังจากยืนยันต้นกำเนิดของเทพธิดารัตติกาลอมานีซิส

“รังไหมว่างเปล่าทั้งสามอยู่ติดกัน” ชายหนุ่มตอบเสียงเรียบ

ภาพฉายของเทพธิดารัตติกาลบนดินแดนแห่งความฝืน กำลังล่องลอยท่ามกลางความมืดอันเงียบสงบ มอบความรู้สึกเกินจริงอย่างมาก

เธอกล่าวเสียงแผ่ว

“ผู้คนที่นั่นล้วนถูกเลือกเพื่อให้มาเป็นร่างคืนชีพของราชันเร้นลับ แต่ด้วยเหตุผลบางประการ เขาสูญเสียอำนาจในมือไปหลายส่วน… หากไม่เป็นเช่นนั้น ฉันคงตายไปนานแล้วและกำลังดำรงชีวิตอยู่ในฐานะราชันเร้นลับ ส่วนคุณกับโรซายล์ก็คงไม่ได้ลงมาเกิดบนโลกความจริง”

หมายความว่า ราชันสวรรค์ฟ้าดินร่วงหล่นแทบจะสมบูรณ์ สามารถคืนชีพได้โดยเจตจำนงที่ยังหลงเหลือในตะกอนพลัง และกลไกการจัดเตรียมของปราสาทต้นกำเนิดเท่านั้น? ไคลน์ถอนหายใจยาว ยิ้มและกล่าว

“ผมมาถึงจุดที่ได้ยินเสียงของเขากระซิบข้างหูแล้ว”

………………………………………