ราชันเร้นลับ Lord of the Mysteries ราชันย์เร้นลับ นิยาย บท 1359

ขณะไคลน์มองตรงไปข้างหน้า เปลวไฟสีแดงเข้มลุกท่วมร่างและกลืนกินชายหนุ่ม

เมื่อเปลวไฟกระจัดกระจาย ร่างของไคลน์ก็หายไปจากวิหารนักบุญแซมมวล

ภายในห้องว่างของโรงแรมธรรมดาแห่งหนึ่ง ไคลน์ก้าวออกจากเปลวไฟที่ลุกไหม้กลางอากาศ ลงมือประกอบพิธีกรรมสังเวยและรับมอบ

ผ่านไปสักพัก บานประตูมายาที่เกิดจากแสงเทียนพลันเปิดกว้าง เครื่องประดับโบราณบินออกจากความมืดมิดไร้ก้นบึ้ง ตกลงบนแท่นบูชา

เครื่องประดับชิ้นดังกล่าวดูคล้ายกับทำจากทองคำ ลักษณะภายนอกเหมือนกับนกรูปร่างผอมเพรียว รายล้อมด้วยปีกเปลวไฟสีซีด ดวงตาสีทองแดงอัดแน่นด้วยแสงสว่างหลายชั้น คล้ายกับด้านในมีประตูมายาซ่อนอยู่

ไคลน์กล่าวขอบคุณเทพธิดารัตติกาลด้วยความจริงใจ สิ้นสุดพิธีกรรม จากนั้นก็หยิบเครื่องประดับทองคำรูปนกขึ้นมา

ดูเหมือนจะเป็นรูปลักษณ์ของเกรจารี ต้นตระกูลฟีนิกซ์ในตำนาน…

นอกเหนือจากเส้นทางของพระองค์ เทพมรณาตนนี้น่าจะมีอำนาจในขอบเขตเส้นทางผู้ฝึกหัดด้วย เป็นข้อมูลที่ยืนยันได้จากซากปรักหักพังของเมืองหนึ่งในดินแดนเทพทอดทิ้งซึ่งนับถือฟีนิกซ์…

เข้าใจแล้วว่าทำไมเทพบรรพกาลส่วนใหญ่ยากที่จะควบคุมอารมณ์ และใกล้บ้าคลั่งกันทุกคน ไม่สิ พวกท่านคงสลับไปมาระหว่างภาวะบ้าคลั่งโดยสมบูรณ์กับการมีเหตุมีผล… ก่อนศิลาเย้ยเทพแผ่นที่หนึ่งจะปรากฏ เหล่าสัตว์วิเศษทั้งหมดล้วนปราศจากแนวคิดเกี่ยวกับเส้นทางผู้วิเศษ มีเพียงสัญชาตญาณการรวมตัว ขยายพันธุ์ และทดลองแบบส่งเดช… ไคลน์ถอนหายใจขณะตรวจสอบเครื่องประดับทองคำรูปนก

ในฐานะเจ้าของปราสาทต้นกำเนิด ชายหนุ่มสามารถสัมผัสถึงความเชื่อมโยงระหว่างเครื่องประดับชิ้นนี้กับแม่น้ำอันธการนิรันดร์

นี่คือเหตุผลที่มันสามารถบรรจุน้ำจากแม่น้ำอันธการนิรันดร์? แต่บางที น้ำจากแม่น้ำอันธการนิรันดร์ อาจไม่ใช่น้ำจริงๆ แต่เป็นสัญลักษณ์ในเชิงนามธรรม… ไคลน์ไตร่ตรองกับตัวเอง ก่อนจะโยนเครื่องประดับทองคำรูปนกเข้าไปในปราสาทต้นกำเนิด และผนึกมันไว้ในกองขยะเพื่อป้องกันเหตุไม่คาดฝัน

…

บนยอดเขานอกเมืองบายัม

วิญญาณมารเทวทูตสีชาดยืนมองชายฝั่งค่อยๆ ส่องสว่าง ดวงอาทิตย์สีส้มกลมดิกบรรจงยกตัวขึ้นจากเส้นขอบฟ้า

ผ่านไปสักระยะ ชายหนุ่มซึ่งแต่งกายด้วยชุดคลุมสีดำทรงโบราณและหมวกปลายแหลม ปรากฏตัวขึ้นด้านข้าง

ชายคนดังกล่าวเล่นแว่นตาผลึกสักพักก่อนจะสวมไว้ที่ตาขวา ไม่ใช่ใครนอกจากอามุนด์ ชายผู้กลายเป็นมิสเตอร์ข้อผิดพลาด

เซารอน·ไอน์ฮอร์น·เมดีซีเหล่ไปมองอามุนด์และกล่าว

“ดูเหมือนว่า สิ่งที่เจ้าใช้เป็นเครื่องสังเวยคือร่างต้นจริงๆ”

“ถ้าไม่ใช่ร่างต้น ข้าจะขโมยพิธีกรรมและแทนที่เบเทลได้อย่างไร?” อามุนด์ตอบด้วยรอยยิ้ม “ในฐานะนักวางแผน เจ้าน่าจะมองออกแต่แรก”

วิญญาณมารเทวทูตสีชาดพ่นลมหายใจ

“ข้าจะมั่นใจได้อย่างไรว่าเจ้าไม่ได้ใช้เล่ห์เหลี่ยมกับข้า? บางที เจ้าอาจอ่านการคาดเดาของข้าออกก็ได้?”

อามุนด์ยิ้ม ไม่ได้ตอบกลับตรงๆ เพียงหยิบมงกุฎประหลาดซึ่งปกคลุมไปด้วยสนิมและเลือดออกมา

“นี่เป็นรางวัล” มันโยนวัตถุดังกล่าวให้เซารอน·ไอน์ฮอร์น·เมดีซี

หลังจากวิญญาณมารเทวทูตสีชาดรับมงกุฎประหลาดไปถือ มันแสดงท่าทีตกตะลึง

“น่าทึ่งมากที่เจ้าไม่ผิดสัญญา”

“การทำในสิ่งตรงข้ามกับความคาดหวังของผู้คน ถือเป็นการหลอกลวงรูปแบบหนึ่ง” อามุนด์ขยับแว่นตาข้างขวาและกล่าวพลางยิ้ม “ข้าเฝ้ารอวันที่เจ้ากลายเป็นนักบวชสีชาดและกลืนกิน ‘แม่มด’ นั่น เมื่อเวลานั้นมาถึง ข้าอยากเห็นรูปลักษณ์ใหม่”

กล่าวจบ อามุนด์เผยรอยยิ้มบิดเบี้ยวซึ่งเจือความขบขันโดยไม่ปกปิด

เซารอน·ไอน์ฮอร์น·เมดีซีเงียบไปสักพักก่อนจะพูด

“ข้าไม่คิดว่ามันจะต่างจากปัจจุบันสักเท่าไร”

ปากเปื้อนเลือดถูกเปิดขึ้นบนแก้มทั้งสองข้าง แต่ก็ปิดกลับไปอย่างรวดเร็ว

อามุนด์ขยับกรอบแว่นตาข้างขวา มองไปยังอีกฟากของทะเลพลางกล่าว

“สถานการณ์ฝั่งทวีปตะวันตกช่างน่าสนใจ”

ยังไม่ทันสิ้นเสียง ร่างของมิสเตอร์ข้อผิดพลาด อดีตเทวทูตกาลเวลา ส่องสว่างก่อนจะเลือนหายไป

วิญญาณมารเทวทูตสีชาดมองไปยังทิศทางเดียวกับอามุนด์ พลางโยนมงกุฎประหลาดในมือเล่น

บนแก้มทั้งสองข้าง ปากเปื้อนเลือดปรากฏขึ้นอีกครั้ง แต่ละข้างต่างกล่าวออกมา:

“หลังจากดูดซับตะกอนพลังก้อนนี้เสร็จ เจ้าควรออกห่างจากแบนชี”

“หากเจ้าต้องการให้หน้าอกพองออกและร่างกายบวม จะอยู่ต่อก็ไม่ว่าอะไร”

เมดีซียกมุมปาก

“นี่เป็นสิ่งที่พวกเจ้าต้องการไม่ใช่หรือ?”

…

ขณะหันหน้าเข้าหาแท่นบูชาซึ่งเต็มไปด้วยวัสดุและวัตถุวิเศษ ไคลน์ยกมือขวาขึ้นพร้อมกับดีดนิ้ว