ราชันเร้นลับ Lord of the Mysteries ราชันย์เร้นลับ นิยาย บท 1359

ขณะไคลน์มองตรงไปข้างหน้า เปลวไฟสีแดงเข้มลุกท่วมร่างและกลืนกินชายหนุ่ม

เมื่อเปลวไฟกระจัดกระจาย ร่างของไคลน์ก็หายไปจากวิหารนักบุญแซมมวล

ภายในห้องว่างของโรงแรมธรรมดาแห่งหนึ่ง ไคลน์ก้าวออกจากเปลวไฟที่ลุกไหม้กลางอากาศ ลงมือประกอบพิธีกรรมสังเวยและรับมอบ

ผ่านไปสักพัก บานประตูมายาที่เกิดจากแสงเทียนพลันเปิดกว้าง เครื่องประดับโบราณบินออกจากความมืดมิดไร้ก้นบึ้ง ตกลงบนแท่นบูชา

เครื่องประดับชิ้นดังกล่าวดูคล้ายกับทำจากทองคำ ลักษณะภายนอกเหมือนกับนกรูปร่างผอมเพรียว รายล้อมด้วยปีกเปลวไฟสีซีด ดวงตาสีทองแดงอัดแน่นด้วยแสงสว่างหลายชั้น คล้ายกับด้านในมีประตูมายาซ่อนอยู่

ไคลน์กล่าวขอบคุณเทพธิดารัตติกาลด้วยความจริงใจ สิ้นสุดพิธีกรรม จากนั้นก็หยิบเครื่องประดับทองคำรูปนกขึ้นมา

ดูเหมือนจะเป็นรูปลักษณ์ของเกรจารี ต้นตระกูลฟีนิกซ์ในตำนาน…

นอกเหนือจากเส้นทางของพระองค์ เทพมรณาตนนี้น่าจะมีอำนาจในขอบเขตเส้นทางผู้ฝึกหัดด้วย เป็นข้อมูลที่ยืนยันได้จากซากปรักหักพังของเมืองหนึ่งในดินแดนเทพทอดทิ้งซึ่งนับถือฟีนิกซ์…

เข้าใจแล้วว่าทำไมเทพบรรพกาลส่วนใหญ่ยากที่จะควบคุมอารมณ์ และใกล้บ้าคลั่งกันทุกคน ไม่สิ พวกท่านคงสลับไปมาระหว่างภาวะบ้าคลั่งโดยสมบูรณ์กับการมีเหตุมีผล… ก่อนศิลาเย้ยเทพแผ่นที่หนึ่งจะปรากฏ เหล่าสัตว์วิเศษทั้งหมดล้วนปราศจากแนวคิดเกี่ยวกับเส้นทางผู้วิเศษ มีเพียงสัญชาตญาณการรวมตัว ขยายพันธุ์ และทดลองแบบส่งเดช… ไคลน์ถอนหายใจขณะตรวจสอบเครื่องประดับทองคำรูปนก

ในฐานะเจ้าของปราสาทต้นกำเนิด ชายหนุ่มสามารถสัมผัสถึงความเชื่อมโยงระหว่างเครื่องประดับชิ้นนี้กับแม่น้ำอันธการนิรันดร์

นี่คือเหตุผลที่มันสามารถบรรจุน้ำจากแม่น้ำอันธการนิรันดร์? แต่บางที น้ำจากแม่น้ำอันธการนิรันดร์ อาจไม่ใช่น้ำจริงๆ แต่เป็นสัญลักษณ์ในเชิงนามธรรม… ไคลน์ไตร่ตรองกับตัวเอง ก่อนจะโยนเครื่องประดับทองคำรูปนกเข้าไปในปราสาทต้นกำเนิด และผนึกมันไว้ในกองขยะเพื่อป้องกันเหตุไม่คาดฝัน

…

บนยอดเขานอกเมืองบายัม

วิญญาณมารเทวทูตสีชาดยืนมองชายฝั่งค่อยๆ ส่องสว่าง ดวงอาทิตย์สีส้มกลมดิกบรรจงยกตัวขึ้นจากเส้นขอบฟ้า

ผ่านไปสักระยะ ชายหนุ่มซึ่งแต่งกายด้วยชุดคลุมสีดำทรงโบราณและหมวกปลายแหลม ปรากฏตัวขึ้นด้านข้าง

ชายคนดังกล่าวเล่นแว่นตาผลึกสักพักก่อนจะสวมไว้ที่ตาขวา ไม่ใช่ใครนอกจากอามุนด์ ชายผู้กลายเป็นมิสเตอร์ข้อผิดพลาด

เซารอน·ไอน์ฮอร์น·เมดีซีเหล่ไปมองอามุนด์และกล่าว

“ดูเหมือนว่า สิ่งที่เจ้าใช้เป็นเครื่องสังเวยคือร่างต้นจริงๆ”

“ถ้าไม่ใช่ร่างต้น ข้าจะขโมยพิธีกรรมและแทนที่เบเทลได้อย่างไร?” อามุนด์ตอบด้วยรอยยิ้ม “ในฐานะนักวางแผน เจ้าน่าจะมองออกแต่แรก”

วิญญาณมารเทวทูตสีชาดพ่นลมหายใจ

“ข้าจะมั่นใจได้อย่างไรว่าเจ้าไม่ได้ใช้เล่ห์เหลี่ยมกับข้า? บางที เจ้าอาจอ่านการคาดเดาของข้าออกก็ได้?”

อามุนด์ยิ้ม ไม่ได้ตอบกลับตรงๆ เพียงหยิบมงกุฎประหลาดซึ่งปกคลุมไปด้วยสนิมและเลือดออกมา

“นี่เป็นรางวัล” มันโยนวัตถุดังกล่าวให้เซารอน·ไอน์ฮอร์น·เมดีซี

หลังจากวิญญาณมารเทวทูตสีชาดรับมงกุฎประหลาดไปถือ มันแสดงท่าทีตกตะลึง

“น่าทึ่งมากที่เจ้าไม่ผิดสัญญา”

“การทำในสิ่งตรงข้ามกับความคาดหวังของผู้คน ถือเป็นการหลอกลวงรูปแบบหนึ่ง” อามุนด์ขยับแว่นตาข้างขวาและกล่าวพลางยิ้ม “ข้าเฝ้ารอวันที่เจ้ากลายเป็นนักบวชสีชาดและกลืนกิน ‘แม่มด’ นั่น เมื่อเวลานั้นมาถึง ข้าอยากเห็นรูปลักษณ์ใหม่”

กล่าวจบ อามุนด์เผยรอยยิ้มบิดเบี้ยวซึ่งเจือความขบขันโดยไม่ปกปิด

เซารอน·ไอน์ฮอร์น·เมดีซีเงียบไปสักพักก่อนจะพูด

“ข้าไม่คิดว่ามันจะต่างจากปัจจุบันสักเท่าไร”

ปากเปื้อนเลือดถูกเปิดขึ้นบนแก้มทั้งสองข้าง แต่ก็ปิดกลับไปอย่างรวดเร็ว

อามุนด์ขยับกรอบแว่นตาข้างขวา มองไปยังอีกฟากของทะเลพลางกล่าว

“สถานการณ์ฝั่งทวีปตะวันตกช่างน่าสนใจ”

ยังไม่ทันสิ้นเสียง ร่างของมิสเตอร์ข้อผิดพลาด อดีตเทวทูตกาลเวลา ส่องสว่างก่อนจะเลือนหายไป

วิญญาณมารเทวทูตสีชาดมองไปยังทิศทางเดียวกับอามุนด์ พลางโยนมงกุฎประหลาดในมือเล่น

บนแก้มทั้งสองข้าง ปากเปื้อนเลือดปรากฏขึ้นอีกครั้ง แต่ละข้างต่างกล่าวออกมา:

“หลังจากดูดซับตะกอนพลังก้อนนี้เสร็จ เจ้าควรออกห่างจากแบนชี”

“หากเจ้าต้องการให้หน้าอกพองออกและร่างกายบวม จะอยู่ต่อก็ไม่ว่าอะไร”

เมดีซียกมุมปาก

“นี่เป็นสิ่งที่พวกเจ้าต้องการไม่ใช่หรือ?”

…

ขณะหันหน้าเข้าหาแท่นบูชาซึ่งเต็มไปด้วยวัสดุและวัตถุวิเศษ ไคลน์ยกมือขวาขึ้นพร้อมกับดีดนิ้ว

หลังจากดื่มด่ำทิวทัศน์ถนนยามเช้าและคนเดินถนนสักพัก ในที่สุดชายหนุ่มก็ลงมือเขียน:

“ถึงมิสเตอร์อะซิก”

“สาเหตุที่ผมไม่ได้เขียนจดหมายถึงคุณเมื่อหนึ่งเดือนก่อน เป็นเพราะผมต้องนอนนิ่งๆ สักระยะ ไม่ต้องกังวล ผมไม่ได้บาดเจ็บตรงไหน แต่เป็นเงื่อนไขของพิธีกรรม…”

“เมื่อตื่นขึ้นและกลับเข้าสังคมมนุษย์อีกครั้ง ผมมีโอกาสได้เดินไปตามท้องถนน และหวนนึกถึงช่วงชีวิตเมื่อครั้งทิงเก็นขึ้นมา”

“ในตอนนั้น ยามเช้ามักเอะอะวุ่นวายเสมอ ผู้คนจำนวนมากเร่งรีบออกจากบ้านเพื่อไปต่อแถวตามโรงงานหรือบริษัทต่างๆ พ่อค้าแม่ค้าหาบเร่มารวมกันบนถนนเพื่อขายผัก อาหารปรุงสุก และผลไม้ซึ่งน่ากังขาในคุณภาพ เนื่องจากมีราคาต่ำจนน่าตกใจ”

“ผมมักจะคอยระวังกระเป๋าสตางค์ของตัวเอง แทรกตัวไปตามฝูงชนจนกระทั่งถึงป้าย รอเดินทางด้วยรถม้าสาธารณะพร้อมกับผู้คน”

“ผมทำงานที่บริษัทหนามทมิฬ อาคารหมายเลข 36 ถนนซุตแลนด์ มีเพื่อนร่วมงานที่ยอดเยี่ยม:”

“ดันน์·สมิทเป็นหัวหน้าและผู้นำของที่นี่ เขาเปี่ยมไปด้วยประสบการณ์ ใจดี และมีความรับผิดชอบสูง นิสัยอ่อนโยน ทำงานเก่ง และรักสมาชิกในทีมทุกคนมาก ข้อเสียเพียงอย่างเดียวก็คือ ความจำของเขาค่อนข้างแย่ หากไม่ใช่เรื่องสำคัญ แค่หันหลังกลับก็คงจะลืมแล้ว คำพูดติดปากของเขาก็คือ ‘เดี๋ยวก่อน ยังมีอีกเรื่อง’ แต่แน่นอน อาการความจำสั้นของเขามีสาเหตุ: เขาสูญเสียพวกพ้องมากเกินไป จึงหวังให้ทุกคนยังคงดำรงอยู่ภายในความฝัน ดังนั้น เขามักหลงลืมว่าส่วนใดเป็นความจริง และส่วนใดเป็นความฝัน”

“ลุงนีลล์เป็นครูศาสตร์เร้นลับคนแรกของผม ทักษะที่มีประโยชน์ที่สุดที่เขาสอนผมก็คือ ‘การเบิกงบ’ ลุงนีลล์มักจะคิดค้นพิธีกรรมเวทมนตร์สุดประหลาดเพื่อขอความช่วยเหลือจากเทพธิดาเสมอ บ้างสำเร็จ แต่บ้างเกิดอุบัติเหตุอันน่าขบขัน จนถึงวันนี้ ผมยังจดจำพวกมันได้ทั้งหมด เขาเป็นคนจิตใจดี ไม่คิดทำร้ายใครแม้ในยามไล่ล่าความฝันสูงสุดของชีวิต”

“เลียวนาร์ดเป็นนักกวีผู้มาพร้อมความลับ ตอนแรกผมคิดว่าเขาเป็นคนลึกลับ เป็นยอดฝีมือที่ต้องคอยเฝ้าจับตามอง แต่ในภายหลัง พบได้ทราบว่าหมอนั่นเป็นแค่ชายหนุ่มมักง่าย ไม่ละเอียด ใจร้อน หัวรั้น เป็นกันเอง และเอาสบายเข้าว่า แถมยังไม่มีพรสวรรค์ด้านกวีเลยสักนิด ทำได้แค่ท่องจำอย่างหนักเพื่อให้สวมบทบาทอย่างมีประสิทธิภาพ แต่เขาก็มีข้อดีอยู่บ้าง เป็นคนค่อนข้างกล้าหาญ สัญชาตญาณเฉียบแหลม และอนุมานเก่งในบางเรื่อง แต่ก็แค่บางเรื่องจริงๆ”

“ฟรายเป็นผู้วิเศษที่ดูเย็นชาจนคนอื่นไม่กล้าเข้าใกล้ แต่อันที่จริง เขามีความรับผิดชอบสูง กระตือรือร้น และมักยื่นมือเข้าหาคนที่ต้องการความช่วยเหลือเสมอ”

“โคเฮนรี่เป็นชายร่างเล็ก ตอนแรกอยู่ฝ่ายพลเรือน แต่ตอนหลังรวบรวมความกล้าสมัครเข้าทีมหลัก เขาฉลาดมาก ไม่เคยปฏิเสธคดี และทุกครั้งที่เล่นไพ่จะเล่าเรื่องคู่หมั้นให้ฟังเสมอ”

“โรแซนอยู่แผนกต้อนรับของบริษัทรักษาความปลอดภัยหนามทมิฬ เธอสดใสร่าเริง ขี้เล่นเล็กน้อย เป็นที่รักของทุกคน สำหรับพวกเรา เธอเปรียบดังน้องสาวคนเล็ก เธอรักพวกเราทุกคน แต่ขณะเดียวกันก็เกลียดทุกคนเช่นกัน เพราะพ่อของเธอเคยเป็นผู้วิเศษที่สละชีพอย่างกล้าหาญขณะออกปฏิบัติหน้าที่ บางที ภายในใจของเธอ สมาชิกทีมหลักคงเปรียบดังคนไข้ซึ่งถูกวินิจฉัยว่าเป็นโรคร้าย”

“มาดามโอเรียนน่าเป็นนักบัญชี เคยตกเป็นเหยื่อในคดีเหนือธรรมชาติ เป็นคนละเอียดและอ่อนโยน แสดงหาชีวิตที่ดี เธอเป็นคนไม่พูดมาก แต่จะคอยดูแลทุกคนเสมอ และไม่เคยเรื่องมากเกี่ยวกับการเงิน ยกตัวอย่างเช่น เธอแทบไม่เคยปฏิเสธคำร้องขอเบิกเงินสุดเหลวไหลของลุงนีลล์ ไม่ว่าเหตุผลที่เขียนมาจะไร้สาเหตุเพียงใดก็ตาม มาดามโอเรียนน่าจะโยนทั้งหมดให้หัวหน้าตัดสินใจเสมอ”

“มาดามซิก้า·ทีรอน เจ้าของผมสีขาวตามธรรมชาติสุดหายาก และยังเป็นนักเขียนที่ไม่ประสบความสำเร็จสักเท่าไร เป็นคนที่มีบุคลิกน่าหลงใหล นิสัยเงียบขรึม ดูไม่เหมือนผู้วิเศษที่ต่อสู้ในความมืดสักเท่าไร นอกจากนั้นยังกล้าหาญและเด็ดเดี่ยว ขณะกำลังทำภารกิจเสี่ยงตาย เธอไม่แม้แต่จะสั่นกลัว”

“มาดามรอยัลเป็นคนที่คล้ายกับฟรายมาก ทั้งคู่ต่างพูดน้อย แต่เอาใส่ใจเพื่อนร่วมงานเสมอ ใช่แล้ว ยกเว้นเวลาเล่นไพ่”

“ไบร์ทเป็นอัจฉริยะด้านการเขียนรายงาน เป็นสุภาพบุรุษสุดโรแมนติก รักภรรยามากแม้จะแต่งงานกันมาแล้วสิบห้าปี ผมคิดว่าเขามีชีวิตที่ดีเพราะคติประจำใจของเขาคือ ยิ่งรู้น้อย ยิ่งอายุยืน”

“ซีซาร์·ฟรานซิสเป็นคนขับรถม้าของพวกเรา แม้จะอยู่ฝ่ายพลเรือน แต่เขากลับต้องเผชิญอันตรายบ่อยครั้ง หัวหน้ามักมอบหมายให้เขาเป็นคนออกไปซื้อวัตถุดิบและข้าวของเครื่องใช้ให้ทีม เขาเก่งในการทำตัวไม่เป็นจุดสนใจ บางที นั่นอาจเป็นสาเหตุที่เขาอายุยืน”

“มีหลายครั้งที่ผมคิดว่า หากเหตุการณ์ดังกล่าวไม่เกิดขึ้นในภายหลัง ปัจจุบันผมคงยังทำงานอยู่ที่ทิงเก็น เข้างานตรงเวลาทุกวัน ผลัดกันเข้าเวรใต้ดิน บ้างก็ออกไปทำคดีข้างนอก บ้างก็กลับมาเล่นไพ่กับเพื่อน หาโอกาสพาเบ็นสันกับเมลิสซ่าไปดูละครสัตว์เป็นครั้งคราว หากวันไหนกลับบ้านเร็วกว่าปรกติ ผมจะศึกษาเกี่ยวกับการทำอาหาร นั่นเป็นงานอดิเรกที่ผมถนัดมาก เมื่อถึงวันหยุดสุดสัปดาห์ ผมจะแวะไปเยี่ยมคุณและสนทนาเกี่ยวกับประวัติศาสตร์ในแง่มุมต่างๆ …”

“น่าเสียดายที่ชีวิตมักผลักเราไปข้างหน้าเสมอ ต้องเผชิญกับการเปลี่ยนแปลงซ้ำแล้วซ้ำเล่า”