ราชันเร้นลับ Lord of the Mysteries ราชันย์เร้นลับ นิยาย บท 1365

สรุปบท ราชันเร้นลับ 1365 : ทำลายล้าง: ราชันเร้นลับ Lord of the Mysteries ราชันย์เร้นลับ

ตอน ราชันเร้นลับ 1365 : ทำลายล้าง จาก ราชันเร้นลับ Lord of the Mysteries ราชันย์เร้นลับ – ความลับ ความรัก และการเปลี่ยนแปลง

ราชันเร้นลับ 1365 : ทำลายล้าง คือตอนที่เปี่ยมด้วยอารมณ์และสาระในนิยายInternet ราชันเร้นลับ Lord of the Mysteries ราชันย์เร้นลับ ที่เขียนโดย Internet เรื่องราวดำเนินสู่จุดสำคัญ ไม่ว่าจะเป็นการเปิดเผยใจตัวละคร การตัดสินใจที่ส่งผลต่ออนาคต หรือความลับที่ซ่อนมานาน เรียกได้ว่าเป็นตอนที่นักอ่านรอคอย

ทันทีที่พบว่ามีคนแปลกหน้าบุกรุก เหล่าสัตว์ซึ่งสวมหมวกทรงสูง เสื้อโค้ทกันฝนหรือเดรสยาวซับซ้อน ต่างพากันแตกตื่นโดยพร้อมเพรียง ทุกตัวจ้องมองมาทางไคลน์ด้วยสายตาก้าวร้าว

ทันใดนั้น ไคลน์ซึ่งสวมหน้ากากทระนงสัมผัสได้ว่าตนกลายเป็นศัตรูของคนทั้งเมือง

สำหรับสถานการณ์ภายในสวนเอเดน ชายหนุ่มซึ่งเคย ‘เห็น’ ผ่านมิสจัสติสย่อมไม่ตื่นตระหนก และทราบว่าสัตว์ที่เดินสองขาและแต่งกายเป็นมนุษย์เหล่านี้คือ ‘ประสงค์ของเดรัจฉาน’ แม้จะมีสติสัมปชัญญะ แต่ก็เป็นเพียงแนวคิดเชิงนามธรรม ไม่ใช่ตัวตนจริง

กล่าวคือ พวกมันไม่มีด้ายวิญญาณ และไม่ได้รับความเสียหายทางกายภาพทั้งปวง ไม่อย่างนั้น ไคลน์คงจับพวกมันทั้งหมดแขวนไว้กลางอากาศอย่างง่ายดาย แกว่งไกวไปตามสายลมในสภาพคอตก

วินาทีถัดมา นำโดยหมีที่เตรียมฉีกสูททางการ สัตว์จำนวนมากในสวนเอเดนต่างพากันแยกเขี้ยวหรือคำรามต่ำ กรูเข้าหาไคลน์จากทุกทิศ

หากถูกพวกมันกอดหรือกัดเข้า ก็จะถูก ‘ประสงค์ของเดรัจฉาน’ กัดกร่อนร่างกายและจิตใจทันที การต่อต้านสามารถทำได้ด้วยพลังใจ หรือไม่ก็พลังเกี่ยวกับจิตใจของเส้นทางผู้ชม

ขณะเผชิญสถานการณ์วิกฤติตรงหน้า ไคลน์ซึ่งแต่งกายด้วยหมวกผ้าไหมทรงกึ่งสูง เคาะไม้เท้าดวงดาวในมือซ้ายโดยปราศจากความตื่นตระหนก กางนิ้วทั้งห้าออกและหุบลงทันที

สวนเอเดนซึ่งประกอบด้วยอาคารสไตล์โกธิก เกิดเงาขึ้นบนท้องฟ้าประหนึ่งถูกคลุมด้วยม่านขนาดใหญ่

‘ดินแดนเร้นลับ’ อาณาจักรเทพเทียม!

ไคลน์ใช้พลังดังกล่าวเพื่อผนึกสวนเอเดน ป้องกันไม่ให้เหยื่อที่แข็งแกร่งหลบหนี

ถัดมา ชายหนุ่มถือไม้เท้าเดินย่างกรายไปบนพื้น คล้ายกับสุภาพบุรุษกำลังเดินหลังเล่นรับประทานอาหาร

สัตว์ที่พยายามแต่งกายเลียนแบบมนุษย์ ปรี่เข้ามาด้านข้างก่อนจะเปลี่ยนทิศทางกลางคัน หันไปกอดกันกลมเกลียว

งูเหลือมที่แลบลิ้นยาว อ้าปากกลืนสัตว์คล้ายสุนัขซึ่งเต็มไปด้วยความกระหายผสมพันธุ์ลงไปในลำคอ ชายประหลาดซึ่งมีใบหน้าคล้ายแมงมุมหลากสีสัน พ่นใยรัดพันหนูยักษ์ที่มีตาสีแดง มนุษย์หมาป่าฝังเขี้ยวลงบนร่างแมวขี้เซา หมียักษ์สีน้ำตาลที่กำลังปรี่เข้ามา โผกอดจิ้งจอกขนขาวเนียน

สรรพสัตว์ซึ่งเป็นตัวแทนของ ‘ประสงค์ของเดรัจฉาน’ ที่แตกต่างกัน จับคู่กันเพื่อ ‘หลอมรวม’ เป็นหนึ่ง ก่อนที่ตัวตนพวกมันจะถูก ‘ยกเลิก’

ไคลน์ซึ่งถือครองอำนาจในการ ‘ปลูกถ่าย’ ย่างกรายเชื่องช้าไปตามถนนท่ามกลางสิงสาราสัตว์ ประหนึ่งกำลังวิเคราะห์ธรรมชาติของมนุษย์จากเหล่าประสงค์ของเดรัจฉาน

ชายหนุ่มเดินไปในลักษณะดังกล่าว จนกระทั่งถึงวิหารขนาดใหญ่ซึ่งสูงกว่าแปดสิบเมตรและหยุดฝีเท้า

จากนั้น มันแหงนหน้ามองกะโหลกที่ฝังอยู่บนต้นเสายักษ์สีดำราวสองวินาที

สีหน้าไคลน์ไม่แปรเปลี่ยนแม้แต่น้อย เพียงยกมือซ้ายกดลงบนหมวกทรงกึ่งสูง เดินขึ้นบันไดเข้าไปในวิหาร

สิ่งแรกที่เห็นคือห้องโถงกว้างขวางอันว่างเปล่า จากนั้นก็เห็นไม้กางเขนยักษ์และรูปปั้นมังกรสีเทาอ่อนรายล้อมไม้กางเขน

ด้านหน้าไม้กางเขนมีโต๊ะยาวตัวเล็ก ริมโต๊ะมีเก้าอี้ฝั่งละห้าตัว

ปัจจุบัน ในตำแหน่งหัวโต๊ะยาวมีชายคนหนึ่งกำลังนั่งบนวีลล์แชร์สีดำ ใบหน้าขาวซีดผิดปรกติ คิ้วสีเหลืองอ่อนค่อนข้างยาว ผมหวีเรียบ หน้าผากมีรอยย่นเล็กน้อย

ไม่ใช่ใครนอกจากประธานใหญ่แห่งสมาคมแปรจิต เพาลี·เดอราล

ขณะเดียวกันก็เป็นผู้สันโดษคนดัง เอริค·เดรก และราชาบัลลังก์มืด บารอน·ฮ็อปกินส์

แต่แน่นอน ไม่มีใครทราบว่านี่คือร่างหลักหรือเป็นเพียงหนึ่งในหลายตัวตน

เมื่อเห็นเกอร์มัน·สแปร์โรว์ผู้แต่งกายด้วยหมวกผ้าไหมทรงกึ่งสูงและเสื้อคลุมสีดำ ย่างกรายเข้าหาอย่างเชื่องช้าด้วยบรรยากาศคุกคามสุดขีด เพาลี·เดอราลใช้มือทั้งสองข้างจับที่พักแขนวีลล์แชร์ทันที

ทันทีที่อีกฝ่ายเข้ามาในสวนเอเดน มันพยายามออกจากเมืองแห่งจิตแล้ว แต่กลับประสบความล้มเหลว

หน้ากาก ‘ทระนง’ ซึ่งกำลังสวมอยู่บนใบหน้าอีกฝ่าย มีดวงตากลอกขึ้นด้านบนคล้ายกับกำลังเย้ยหยัน

ฟู่ว… เพาลี·เดอราลรีบปลอบโยนตัวเองทันที แสงสว่างมายาส่องภายในดวงตา

แสงดังกล่าวทำให้ปีกคู่หนึ่งควบแน่นกลางอากาศด้านหน้า ใต้ปีกมีชายหนุ่มบริสุทธิ์ผุดผ่องคนหนึ่งกำลังคุกเข่าลงหนึ่งข้าง พลางสวดวิงวอนด้วยสีหน้าเคร่งขรึม
Aileen-novel
เทวทูต

ในเวลาเดียวกัน ชายชราผมขาว หน้าตาธรรมดา ปรากฏขึ้นฝั่งซ้ายมือเพาลี·เดอราล ฝั่งขวาเป็นนักบวชสวมชุดคลุมสีขาวเรียบง่าย กว่าครึ่งใบหน้าถูกปกคลุมด้วยเคราสีทองอ่อน

เทวทูตโบราณ เฮอร์มิส และนักสร้างฝัน อาดัม!

ไคลน์ไม่หยุดเดิน เพียงกระซิบกับตัวเองแผ่วเบา

“ข้าปรารถนาให้ภาพมายาทั้งหมดหายไป”

กล่าวจบ มันยกมือซ้ายขึ้นมาดีดนิ้ว

เทวทูตแห่งแสงเฮอร์มิส และนักสร้างฝันอาดัม สลายตัวไปในพริบตา เหลือเพียงเพาลี·เดอราลที่นั่งบนวีลล์แชร์สีดำ

เมื่อครู่มันเพิ่งใช้พลังพิเศษของนักสานฝันเพื่อถักทอภาพมายาเสมือนจริง หากศัตรูเชื่อว่าเป็นความจริง ภาพเหล่านั้นก็จะกลายเป็นจริง แม้จะไม่สร้างความเสียหายในเชิงกายภาพ แต่เป้าหมายอาจเสียชีวิตโดยไม่ทราบสาเหตุ

เพาลี·เดอราลเคยทำให้เป้าหมาย ‘กลัวจนตาย’ ด้วยฝันร้ายมานักต่อนักแล้ว

แต่น่าเสียดาย ศัตรูของมันในคราวนี้คือไคลน์ ราชาเทวทูตผู้สามารถคงสติคมชัดภายในความฝัน แถมยังมีตาทิพย์ ภาพมายาถูกจึงสลายไปอย่างง่ายดายด้วยพลังความปรารถนาของผู้ชี้นำปาฏิหาริย์

ในสายตาเพาลี·เดอราล เกอร์มัน·สแปร์โรว์เปรียบดังร่างอวตารของความตาย แม้จะคืบคลานเข้าหาอย่างเชื่องช้า แต่ก็ไม่มีทางหนีพ้น

ทันใดนั้นเอง รูปปั้นมังกรสีเทาอ่อนบนไม้กางเขนยักษ์ด้านหลังมัน เกิดขยับเขยื้อน

แทบจะในเวลาเดียวกัน ไคลน์ยกมือซ้ายและกดลง

ม่านเงาซึ่งปกคลุมสวนเอเดนยุบตัวลงในทันที ห่อหุ้มไม้กางเขนยักษ์ รูปปั้นมังกรสีเทาอ่อน และเพาลี·เดอราล

วินาทีถัดมา ไคลน์ยก ‘ผ้าม่าน’ ขึ้นจากพื้น

ร่างสัตว์ในตำนานที่ไม่สมบูรณ์ของเพาลี·เดอราล หลอมรวมเข้ากับไม้กางเขนยักษ์จนดูคล้ายกับต้นไม้ที่ขมวดปม

และทันใดนั้นเอง รูปปั้นมังกรสีเทาถูกเชื่อมโยงเข้ากับทุกสิ่งภายในสวนเอเดน เปลี่ยนให้เมืองด้านนอกวิหารกลายเป็นภาพมายาของทะเลซึ่งอัดแน่นไปด้วยทุกสีสันบนโลก

นี่มิใช่ทะเลแห่งความโกลาหลของจริง ไคลน์เพียงยืมอำนาจมาบางส่วนด้วยการ ‘แผลง’ และ ‘ผนวกใหม่’

เกอร์มัน·สแปร์โรว์เดินอย่างไม่รีบร้อนจนกระทั่งเข้าใกล้ ‘ต้นไม้ยักษ์ขมวดปม’ ก่อนจะยกมือขวาขึ้นท่ามกลางสายตาเฉื่อยชาเจือความหวาดผวาของเพาลี·เดอราล และฟาดไม้เท้าดวงดาวเข้าใส่

ไม้เท้าเลี่ยมอัญมณีจำนวนมากกระแทกใส่เป้าหมายหนักหน่วง เหยื่อถูกผ่าออกเป็นสองซีกในพริบตา

ท่ามกลางเสียงเชือดเฉือน ร่างของเพาลี·เดอราลที่ผสานเข้ากับไม้กางเขนยักษ์ แยกออกจากกันและร่วงหล่นลงพื้น

ประธานใหญ่แห่งสมาคมแปรจิต เสียชีวิตก่อนที่จะได้พ่นคำสั่งเสีย

ขณะรอให้ตะกอนพลังของเพาลี·เดอราลควบแน่น ไคลน์กวาดตาไปรอบตัว สูดลมหายใจและกล่าว

อย่างที่คิด เป้าหมายที่แท้จริงของเฮอร์มิสก็คือ ชักนำให้องค์กรลับเบื้องหลังมิสจัสติสทำลายสวนเอเดน เพื่อที่ตนจะได้หลบหนีจากอาดัม…

คำพูดของมังกรจิตอาริฮ็อก ทำให้ชายคนนั้นตัดสินใจได้…

แต่มาใช้งานกันแบบนี้ น่าจะเหลือสมบัติปิดผนึกไว้ให้บ้างสิ ไม่ใช่หอบทุกสิ่งหนีไปหมด… หรือว่าความจริงแล้ว กระต่ายตัวนั้นควรสวมหน้ากาก ‘ละโมบ’ มากกว่า ‘โทสะ’ ?

ในอนาคต สมาคมแปรจิตอาจยังไม่ล่มสลาย แต่ผู้ชักใยจะไม่ใช่สภานักสิทธิ์สนธยาอีกต่อไป หากแต่เป็นตัวเฮอร์มิสเอง…

…………………………