ราชันเร้นลับ Lord of the Mysteries ราชันย์เร้นลับ นิยาย บท 1369

หลังจากสัมผัสถึงน้ำหนักของเครื่องประดับทองคำรูปนกในมือ ไคลน์รีบกลับสู่โลกความจริง สุ่มเลือกที่โล่ง จัดแท่นบูชาและประกอบพิธีกรรมสังเวย

สำหรับความลับอื่นที่ซ่อนอยู่ในเมืองแห่งความตาย กัลเดรอน รวมถึงแม่น้ำอันธการนิรันดร์และร่างคลุมเครือที่เดินเตร็ดเตร่ ไคลน์ไม่มีความคิดที่จะขุดคุ้ยในตอนนี้ เพราะมีเรื่องที่สำคัญกว่าต้องทำ และยังมีคำถามสำคัญที่อยากฟังคำตอบจากปากเทพธิดารัตติกาล

เพียงไม่นาน พิธีกรรมดำเนินไปอย่างลุล่วง แสงเทียนผสานเข้ากับวัตถุดิบวิญญาณจนกลายเป็นบานประตูแห่งการสังเวย

โดยไม่ลังเล ไคลน์รีบวางเครื่องประดับทองคำรูปนกท่ามกลางสายลมพัดผ่าน ปล่อยให้มันลอยเข้าไปในบานประตูมายาที่บรรจงเปิดออก หายไปท่ามกลางความมืดมิดอันไร้ก้นบึ้ง

วินาทีถัดมา มันตระหนักรู้ว่าตนถูกลากเข้ามาในความฝัน

ใจกลางความฝันคือวังสไตล์โกธิกที่เกือบเป็นหนึ่งเดียวกับความมืดโดยรอบ รายละเอียดวิจิตรงดงาม สีสันค่อนข้างเข้ม

ไคลน์เดินผ่านกอวานิลลารัตติกาล ผ่านกอบุปผาหลับใหล จนกระทั่งเข้าไปในวัง

ในส่วนลึกของห้องโถง เทพธิดารัตติกาลกำลังนั่งบนเก้าอี้พนักสูงทรงโบราณ ยังคงแต่งกายในเดรสยาวสีดำหลายชั้นแต่เรียบง่าย

ประกายแสงบนเดรส สอดประสานกับความแวววาวบนผนังและหลังคาโดม เกิดเป็นท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาวอันสุขสงบและชวนฝัน

เทพธิดารัตติกาลซึ่งใบหน้าถูกปกคลุมด้วยผ้าโปร่งหลายชั้น ถือเครื่องประดับทองคำรูปนกพลางบรรจงลุกขึ้นยืน และเดินลงจากบันไดมาหยุดลงตรงหน้าไคลน์

เสียงของเธอฟังดูเหมือนบทเพลงขับกล่อม

“คุณอยากทราบในเรื่องใด”

ไคลน์ถอนหมวกทรงสูงอย่างมีมารยาท คำนับศีรษะลงพลางกล่าว

“ผมอยากทราบว่า หมอกสีเทาอ่อนที่ปกคลุมแม่น้ำอันธการนิรันดร์ มีส่วนเกี่ยวข้องกับราชันเร้นลับหรือไม่”

ในความหมายของมันคือ ราชันสวรรค์ฟ้าดินประทานโชค

แม้จะมองเห็นใบหน้าของเทพธิดารัตติกาลได้ไม่ชัดเจน แต่กลับสัมผัสได้ว่าอีกฝ่ายกำลังยิ้ม

“ถูกต้อง และมิใช่แค่แม่น้ำอันธการนิรันดร์ที่ถูกปกคลุมด้วยหมอกสีเทา แต่ยังรวมถึงเมืองประตูในท่าเรือแบนชี และทวีปตะวันตกทั้งหมด”

ไคลน์ลังเลสักพักก่อนจะถาม

“มันคือผนึก?”

ภาพฉายความฝันของเทพธิดารัตติกาลผงกศีรษะ

“ถูกต้อง ยกเว้นเพียงปราสาทต้นกำเนิดและทะเลแห่งความโกลาหล แก่นแท้แห่งต้นกำเนิดอื่นๆ ล้วนถูกผนึกไว้ในทวีปตะวันตกโดยฝีมือราชันเร้นลับ”

ทั้งแม่น้ำอันธการนิรันดร์ รังมารดา เมืองแห่งหายนะ โลกเงามืด แคว้นแห่งความยุ่งเหยิง ดินแดนรกร้างแห่งความรู้ และกุญแจแห่งแสง ทั้งหมดล้วนถูกราชันสวรรค์ฟ้าดินผนึกไว้ในทวีปตะวันตก? ไม่มากไปหน่อยหรือ? ยิ่งใหญ่อะไรขนาดนี้… เข้าใจแล้วว่าทำไมเมืองหลังประตูในท่าเรือแบนชีถึงได้เหมือนเซี่ยงไฮ้นัก… มันคือ ‘เมืองแห่งหายนะ’ ซึ่งเชื่อมต่อระหว่างโลกความจริงกับแบนชี… ความเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นก็เป็นผลจากการถูกผนึก? ไคลน์ตกตะลึงปนประหลาดใจ

ในตอนที่เห็นเมืองด้านหลังประตูแบนชีเป็นครั้งแรก ชายหนุ่มสงสัยว่านั่นต้องเกี่ยวข้องกับทวีปตะวันตก และจากข้อมูลที่ได้รับ แบนชีเคยเป็นศูนย์บัญชาการใหญ่ของตระกูลเทวทูตสีชาดเมดีซี จึงชวนให้คิดว่า ด้านหลังประตูอาจเป็นหนึ่งในแก่นแท้แห่งต้นกำเนิด เมืองแห่งหายนะ

หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง ไคลน์ถอนหายใจโดยไม่ปิดบังความรู้สึก

“พลังของราชันเร้นลับอยู่เหนือจินตนาการผมไปมาก… วันวานผู้ยิ่งใหญ่ซึ่งถูกเรียกว่าหนึ่งในเสาหลักของจักรวาลรายนี้ ร่วงหล่นไปอย่างเงียบงันได้อย่างไร?”

ภาพฉายของเทพธิดารัตติกาลส่ายหน้า

“ก็ไม่ได้เงียบขนาดนั้น… จากข้อมูลที่รวบรวมมาได้ เราสามารถอนุมานได้ว่า เขาร่วงหล่นไปพร้อมกับ ‘พระเจ้า’ โบราณ… ศพของ ‘พระเจ้า’ ก่อตัวเป็นศิลาเย้ยเทพแผ่นที่หนึ่งในทะเลแห่งความโกลาหล และใกล้กันคือเอกลักษณ์ของเส้นทางนักจารกรรม”

“สมแล้วที่เป็นวันวานเสาหลัก ผู้สร้างความยากลำบากให้เทพแห่งตะเกียงได้…”

ไคลน์ถามต่อทันที

“ถ้าอย่างนั้น ทำไมคุณถึงไม่สนับสนุนให้มีราชันเร้นลับถือกำเนิดในยุคสมัยที่สี่?”

อันที่จริง มันพอจะทราบคำตอบอยู่แล้ว เพราะถ้ายิ่งเวลาผ่านไป บุคลิกที่แตกต่างกันของพระผู้สร้างต้นกำเนิดอย่างราชันเร้นลับและพระเจ้าโบราณ ก็จะยิ่งสูญเสียความเข้มแข็งของเจตจำนง ยิ่งเข้าใกล้วันสิ้นโลกเพียงใดก็ยิ่งอ่อนแอมากเท่านั้น ส่งผลให้ราชันเร้นลับและพระเจ้ารุ่นใหม่มีโอกาสต่อสู้ขัดขืนได้มากขึ้น หากโชคดีก็อาจไม่สูญเสียความเป็นตัวเองไป

นั่นคือเหตุผลที่อาดัมยืดเวลามาจนถึงปัจจุบัน จึงค่อยเลื่อนลำดับเป็นนักสร้างฝัน

ภาพฉายของเทพธิดารัตติกาลเผยรอยยิ้มเล็กน้อย

“ในเวลานั้น อามุนด์และเบเทลไม่เต็มใจ พวกเขาทั้งคู่ต้องการเตรียมตัวให้พร้อมเสียก่อน อยากเสี่ยงในช่วงที่ใกล้กับวันสิ้นโลกมากกว่า… ในส่วนของซาลินเจอร์ เขาคิดจะใช้แม่น้ำอันธการนิรันดร์ทางอ้อมโดยการหลอมรวมเข้ากับเอกลักษณ์ของนักบวชสีชาด สร้างเส้นทางวันวานใหม่ขึ้นมาเป็นของตัวเอง แต่ผลลัพธ์ก็คือ เขาเสียสติทันที จนไม่สามารถยับยั้งความปรารถนาที่จะผนวกรวมกับเส้นทางรัตติกาลและสนธยา”

เทพมรณาถูกบีบให้ไม่มีทางเลือก ในแง่หนึ่ง วันสิ้นโลกเหลืออีกเพียงพันกว่าปี แต่แม่น้ำอันธการนิรันดร์กลับถูก ‘เสาหลัก’ อย่างราชันสวรรค์ฟ้าดินผนึกไว้จนมิอาจใช้งานได้… ชั่วร้ายเกินไปแล้ว… รับไม่ได้! ไคลน์อดไม่ได้ที่จะตำหนิราชันสวรรค์ฟ้าดิน

ทันใดนั้นเอง ภาพฉายของเทพธิดารัตติกาลเล่าต่อ

“เมื่อเวลาผ่านไป ผนึกของทวีปตะวันตกจะค่อยๆ อ่อนแอลง จนถึงระดับที่แก่นแท้แห่งต้นกำเนิดสามารถสร้างอิทธิพลกับโลกภายนอกอย่างตั้งใจและไม่ตั้งใจ คอยบงการและดึงดูดเอกลักษณ์กับตะกอนพลังในขอบเขตของตัวเอง ชักนำให้มากัดเซาะผนึกที่ห่อหุ้มตน… สิ่งแรกที่รั่วซึมออกจากผนึกได้คือแม่น้ำอันธการนิรันดร์ มันแผ่ออกมายังโลกภายนอกผ่านพลังของเกรจารีในยุคสมัยที่สอง จนกระทั่งถึงยุคสมัยที่สี่ แก่นแท้แห่งต้นกำเนิดทยอยรั่วซึมขึ้นตามทวีปเหนือใต้และเกาะต่างๆ บนห้าห้วงสมุทร… นั่นคือปัจจัยที่ทำให้เกิดความผิดปรกติมากมายในยุคสมัยที่สี่”

ในยุคสมัยที่สี่ ยังมีแก่นแท้แห่งต้นกำเนิดอื่นๆ พยายามแยกตัวออกจากผนึกและสร้างอิทธิพลทางอ้อมกับโลกภายนอก… เข้าใจแล้วว่าทำไมอาดัมถึงกล่าวว่า เรายังมีข้อมูลของประวัติศาสตร์ในยุคสมัยที่สี่น้อยเกินไป… ดูเหมือนว่า การที่ท่าเรือแบนชียังคงรักษาธรรมเนียมของเอลฟ์ไว้ ไม่ใช่แค่เพราะที่นั่นเคยเป็นถิ่นฐานของเอลฟ์เพียงอย่างเดียว แต่ยังมีปัจจัยอื่นร่วมอยู่ด้วย… ไคลน์ไตร่ตรองสักพัก ก่อนจะยิ้มและพูด

“พอจะเข้าใจแล้ว… นั่นคือเหตุผลที่คุณช่วยเหลือผมมาตลอด?”

………………………………………