ราชันเร้นลับ Lord of the Mysteries ราชันย์เร้นลับ นิยาย บท 1386

หลังจากได้ยินอามุนด์กล่าวคำว่า ‘เจ้าเสียสติไปแล้ว’ ไคลน์เงยหน้าขึ้นเล็กน้อยพลางหัวเราะ:

“ข้ายอมแพ้ตามที่เจ้าจัดเตรียมไว้ให้ แต่มันละเอียดกว่านั้นนิดหน่อย”

ขณะกล่าว หน้าผากชายหนุ่มที่ถูกปกคลุมด้วยหน้ากากเย็นยะเยือก มีสัญลักษณ์มายาปรากฏขึ้น

สัญลักษณ์ของประตูแห่งแสงประหลาดที่ฉาบด้วยสีน้ำเงินเข้ม

และไคลน์กำลังถูกปกคลุมด้วยสิ่งที่คล้ายคลึงกัน

ภายใต้ผ้าคลุมโปร่งแสงสีเข้ม บนผิวร่างกายชายหนุ่ม หนวดรยางค์มันลื่นและดูชั่วร้ายทยอยเพิ่มจำนวนและยืดยาว พวกมันจับกลุ่มหนาแน่นพร้อมกับเหยียดขึ้นไปปกคลุมท้องฟ้าบริเวณใกล้เคียง

เมื่อดวงตาที่ค่อนข้างมืดส่องประกาย ไคลน์จ้องอามุนด์พลางหัวเราะ

“สำหรับข้า การคืนชีพจากที่ใดสักแห่งในอดีต ดีกว่าการกลายเป็นราชันเร้นลับเป็นไหนๆ”

เมื่อสภาพจิตใจเริ่มมั่นคงและตระหนักถึงกุญแจสำคัญที่อามุนด์ใช้บุกรุกปราสาทต้นกำเนิด ไคลน์ยกเลิกการกำราบราชันเร้นลับภายในร่างกายของตน เพื่อปล่อยให้เจตจำนงของอีกฝ่ายฟื้นตัวมากขึ้นกว่าเดิม

นี่คือเหตุผลที่ทำให้ชายหนุ่มสามารถควบคุมปราสาทต้นกำเนิดในช่วงเวลาสำคัญ และดึงพลัง ‘ข้อผิดพลาด’ ออกมาใช้เพื่อเอาชีวิตรอดจากการถล่มมิติโดยฝีมืออามุนด์

โดยไม่รอให้อามุนด์ตอบ มุมปากไคลน์ยกขึ้นพร้อมกับรอยยิ้ม:

“หลังจากถูกปราสาทต้นกำเนิดกัดกร่อนจนแสดงอาการ เจ้าสามารถฟื้นฟูสติกลับเป็นปรกติได้ทันที และใช้พลังจากปราสาทต้นกำเนิดเพื่อสร้างผลลัพธ์ของ ‘เขลาและบอด’ … สำหรับคำถามที่ว่า เหตุใดเจ้าถึงยังไม่เข้าสู่ภาวะกึ่งเสียสติหลังจากยกเลิกการกำราบเจตจำนงของราชันเร้นลับ คำตอบก็คือ มีพลังจากภายนอกคอยช่วยเหลือเจ้าอยู่…

“เจ้าคงทิ้งร่างโคลนที่สำคัญมากให้หลับใหลอยู่ในตำหนักของอาดัม เป็นวิธีเดียวกับที่พาลีส·โซโรอาสเตอร์ใช้ลดระดับตัวตน… เมื่อมีนักสร้างฝันอาดัมคอยรักษาอาการทางจิตให้ และตราบใดที่การฟื้นตัวของราชันเร้นลับยังไม่เกินขีดจำกัดที่อาดัมรับไหว เจ้าก็จะยังไม่เสียสติเว้นแต่จะคลุ้มคลั่งคาที่…

“ดังนั้น ปัญหาซ่อนเร้นที่ร้ายแรงที่สุดของเจ้าก็คือ การต้องคอยรักษาการเชื่อมต่อกับร่างโคลนดังกล่าวตลอดเวลา เมื่อใดก็ตามที่ถูกรบกวน สภาวะในปัจจุบันของเจ้าจะเกิดปัญหาทันที และการเชื่อมต่อที่เกิดขึ้นภายใต้อำนาจการกีดกันจากปราสาทต้นกำเนิดย่อมเปราะบางมาก… เจ้าจงใจเปิดเผยสถานการณ์ที่ตัวเองกึ่งเสียสติ เพื่อให้ข้ามัวสนใจเกี่ยวกับประเด็นนี้และก้าวเข้าสู่กับดักของเจ้า ขณะเดียวกันก็เพื่อไม่ให้ข้าไปยุ่งเกี่ยวกับการเชื่อมต่อดังกล่าว…

“แน่นอน นอกจากประเด็นข้างต้น ตัวเจ้ายังมีปัญหาอีกหลายจุดเพราะตัดสินใจบุกรุกในสภาพที่ยังไม่พร้อม หากข้าค้นพบได้เร็ว ต่อให้เป็นเพียงราชาเทวทูตที่เพิ่งปรองดองกับเอกลักษณ์ ข้าก็ยังมีโอกาสเอาชนะเจ้าได้”

หลังจากอามุนด์ฟังอย่างเงียบงันสักพัก มันยกมือขยับกรอบแว่นตาขาเดียวฝั่งขวา มุมปากยกขึ้นเล็กน้อย ถอนหายใจพลางยิ้ม

ได้เห็นฉากตรงหน้า ไคลน์ยิ้มและส่ายศีรษะ:

“เจ้าแข็งแกร่งมาก แถมยังเจ้าเล่ห์และน่ากลัว คู่ควรกับฉายา ‘เทพแห่งการหลอกลวง’ เป็นอย่างยิ่ง หากไม่ใช่เพราะข้าวางแผนเพื่อเผชิญหน้ากับเจ้าในยามจนตรอก ตอนนี้ข้าคงเกิดความลังเล และเมื่อลังเลเพียงเล็กน้อย ข้าก็คงต้องตาย”

หากเป็นเช่นนั้น อามุนด์จะควบคุมปราสาทต้นกำเนิดโดยสมบูรณ์ และไคลน์จะมิอาจคืนชีพผ่านสายหมอกแห่งประวัติศาสตร์ได้

อามุนด์จ้องหนวดรยางค์ที่ทวีความชั่วร้ายใต้ผ้าคลุมสีเข้มของไคลน์ หายใจเชื่องช้าพลางกล่าวด้วยรอยยิ้ม

“ราชันเร้นลับในตัวเจ้าใกล้ตื่นขึ้นเต็มทีแล้ว”

รอยยิ้มบนใบหน้าไคลน์เผยให้เห็นความกังวลใจแผ่วเบา:

“ถ้าเป็นในแง่นี้ เจ้าก็สูสีกับข้ามากทีเดียว… การต่อสู้ถัดไปของพวกเรานั้นไม่ซับซ้อน แข่งกันว่าใครจะปลุกเจตจำนงของราชันเร้นลับได้มากกว่า ใครจะมีอำนาจในปราสาทต้นกำเนิดมากกว่า จะห้าสิบเปอร์เซ็นต์ เจ็ดสิบเปอร์เซ็นต์ เก้าสิบเปอร์เซ็นต์ หรือกระทั่งหนึ่งร้อยเปอร์เซ็นต์และบึ้ม! พวกเราต่างระเบิดกระจาย ส่วนพระองค์ก็คืนชีพกลับมา… คิดว่ายังไงบ้าง? อยากเสี่ยงโชคไหม วัดใจว่าใครจะอดทนได้นานกว่ากัน เป็นเกมที่ทั้งน่าตื่นเต้น สนุก และตรงกับความชอบของเจ้า เหมือนกับเกมรูเล็ตที่ได้รับความนิยมในฟุซัค โดยให้คนสองคนนำปืนลูกโม่บรรจุกระสุนหนึ่งนัดขึ้นมาจ่อขมับตัวเอง ใครยอมแพ้ก่อนจะเท่ากับปล่อยให้อีกฝ่ายชนะ แต่ถ้าไม่มีใครยอมแพ้จนถึงที่สุด ผู้ชนะจะไม่ใช่คนทั้งสอง หากแต่เป็น ‘พระองค์’”

อามุนด์ขยับคิ้วเล็กน้อย เพียงยิ้มแต่ไม่กล่าว

ไคลน์จ้องอีกฝ่ายพลางฉีกยิ้มกว้าง

“แม้ว่าเจ้าจะโด่งดังด้านการชอบเสี่ยงดวงและแสวงหาความสนุกสนาน แต่ตลอดเวลาที่ผ่านมา เจ้ามักได้ผลลัพธ์ที่ต้องการเสมอ ไม่เพียงจะไม่สูญเสียสิ่งสำคัญ แต่ยังได้รับสิ่งสำคัญกลับมามากมาย มีเพียงส่วนน้อยที่ต้องสูญเสียร่างโคลนหรือสิ่งของ แต่เจ้าไม่เคยต้องเผชิญความเสียหายใหญ่หลวงหรือความสิ้นหวังถึงขีดสุด… นั่นเพราะทุกการลงมือของเจ้าล้วนเกิดจากการวางแผนอย่างที่ถ้วนเสมอ หรือต่อให้ล้มเหลวก็มีทางออกที่ค่อนข้างปลอดภัย… กล่าวคือ อาจเป็นไปได้ว่าเจ้าหวงแหนชีวิตตัวเองมากกว่าที่ข้าคิด เจ้าอาจชื่นชอบความตื่นเต้นและความซาบซ่านก็จริง แต่เพื่อให้ได้มาซึ่งพวกมัน เจ้าคงไม่คิดจะนำทุกสิ่งของตัวเองเข้าเสี่ยง… นั่นสินะ เทพแห่งการหลอกลวงจะเดิมพันด้วยความซื่อตรงได้อย่างไร? แต่แน่นอน ทั้งหมดเป็นเพียงการคาดเดาของข้า บางทีอาจจะผิดก็ได้… แล้วสรุปว่าอย่างไร? อยากพนันกันไหม?”

อามุนด์ลูบแว่นตาผลึกข้างขวา ส่ายหน้าพลางจิ๊ปากเหมือนเมดีซี

“เจ้าเสียสติไปแล้วจริงๆ”

ไคลน์ตอบสนองด้วยรอยยิ้ม

“ในสายตาคนอื่น ข้าอาจดูเหมือนเสียสติ… แต่สำหรับตัวข้า นี่เป็นเพียงทางเลือกเดียว… เมื่อเทียบกับเจ้าแล้ว ข้าขอยอมเสี่ยงกับราชันเร้นลับจากอดีตกาลดีกว่า พระองค์คือวันวานตัวจริง ผู้เย้ยหยันจักรวาลจากมุมสูงและมองทุกสิ่งมีชีวิตเป็นเพียงมดปลวก ซึ่งนั่นทำให้พระองค์มักวางตัวอยู่ห่างจากโลกความจริง… นอกจากนั้น ข้ายังมีเวลาเหลือเฟือที่จะให้เทพแห่งตะเกียงเป็นสักขีพยาน เพื่อขอให้ราชันเร้นลับช่วยรับปากกับข้าในบางเรื่อง โดยสิ่งเหล่านั้นเป็นงานง่ายๆ ที่พระองค์มองว่ากระจ้อยร่อย”

กล่าวถึงตรงนี้ ไคลน์ยกมุมปากกว้าง:

“ข้าแทบไม่เสียอะไร มีแค่ตัวเอง… โลกนี้มักมีบางสิ่งที่สำคัญกว่าสิ่งอื่นเสมอ”

อามุนด์ยังคงยิ้ม แต่ไม่พูด

ไคลน์มองไปรอบตัว พบตะเกียงวิเศษประทานพรและหนังสือทองเหลืองทรันซอสต์ท่ามกลางเศษชิ้นส่วนแห่งความพินาศที่ล่องลอยภายในห้วงมิติอันว่างเปล่า

ชายหนุ่มหัวเราะทันที

“เห็นไหม ข้าไม่ถูกลงโทษ หมายความว่าทุกสิ่งที่พูดเป็นความจริง”

อันที่จริง กฎที่หนังสือทองเหลืองทรันซอสต์สร้างขึ้นเริ่มเสื่อมอำนาจลงนับตั้งแต่ ‘ดวงดาว’ พุ่งลงมา เป็นเวลาเดียวกันที่อาณาจักรเทพถูกทำลาย ซึ่งหลังจากนั้นอามุนด์ได้ ‘ขโมย’ ในหลายสิ่งแต่ก็ไม่ถูกลงโทษ อย่างไรก็ดี จุดประสงค์หลักของไคลน์นั้นไม่ซับซ้อน ชายหนุ่มเพียงต้องการแสดงให้เห็นถึงความหนักแน่น มุ่งมั่น และบ้าบิ่นของตน

แน่นอน สิ่งที่ไคลน์พูดล้วนเป็นความจริง และคิดจะนำมาปฏิบัติจริงด้วย เพราะถ้าไม่เป็นเช่นนั้น อามุนด์ก็ต้องจับพิรุธได้ หรือไม่คงก็ไม่เกิดความหวาดหวั่น

อามุนด์ยิ้ม กล่าวอย่างไม่สะทกสะท้าน:

“ฟังดูน่าสนใจ”

“จริงหรือ? งั้นมาเริ่มกันเลย” ไคลน์ตอบสนองโดยไม่ลังเล ดวงตาทวีความดำมืด

รอยยิ้มอามุนด์จางลงเล็กน้อย ฝ่ามือของมันถูกขยับเข้ามาใกล้กัน