ราชันเร้นลับ Lord of the Mysteries ราชันย์เร้นลับ นิยาย บท 1387

ด้านหลังม่านเงาอันไร้ขอบเขต มีแสงคล้ายคลื่นน้ำส่องกระเพื่อมขึ้น

ชายหนุ่มผมสีดำ ตาสีดำ หน้าผากกว้าง และใบหน้าผอมเพรียวลุกขึ้นกะทันหันราวกับเพิ่งตื่นจากฝันร้าย

แต่งกายในชุดคลุมสีดำทรงโบราณ มันเหยียดมือขวาออก พยายามนำแว่นตาขาเดียวออกจากความว่างเปล่ามาสวมที่ตาขวา

แต่คราวนี้ไม่มีสิ่งใดติดมือกลับมา

มือขวาของมันแช่อยู่กลางอากาศนานสองวินาที ก่อนจะดึงกลับลงมาวางไว้บนเบ้าตาขวา

ในเวลาเดียวกัน ข้างหูของมันได้ยินเสียงอันอ่อนโยนเจือความเย็นชา:

“สำหรับเขา บางสิ่งสำคัญยิ่งกว่าชีวิต… แต่สำหรับเจ้า นอกจากตัวเจ้าเอง ก็แทบไม่มีสิ่งใดควรค่าแก่การใส่ใจ… เมื่อถึงจุดที่ต้องเดิมพันด้วยชีวิตของตัวเอง นั่นคือช่วงเวลาที่เจ้าพ่ายแพ้”

อามุนด์ยกมุมปาก คล้ายกับต้องการยิ้มและตอบกลับไปสองสามคำ แต่ท้ายที่สุดก็มิได้กล่าวสิ่งใด

เสียงเดิมยังคงพูดต่อ:

“ในฐานะสัตว์ในตำนานโดยกำเนิด การไม่มีหลักยึดเหนี่ยวตามปรกติถือเป็นหนึ่งในปัญหาสำคัญ… เจ้าอาจรู้จักความกล้าหาญและเสียสละ แต่คงยากที่จะทำความเข้าใจกับมัน”

สีหน้าอามุนด์เปลี่ยนไปครู่หนึ่ง ก่อนจะยืนขึ้นจากความมืดที่มีแสงคล้ายคลื่นน้ำ

มันมองไปยังถุงมือหนังมนุษย์ที่ทำตัวพึงพอใจแม้จะถูกโยนทิ้งไว้ด้านข้าง จากนั้นก็ถอนสายตากลับ เอียงคอเล็กน้อยพลางกล่าว:

“น่าสนใจ… ถัดไป ข้าจะออกจากที่นี่ ออกไปยังอวกาศ… ที่นั่นน่าตื่นเต้นกว่าโลกความเป็นจริงมาก บางทีข้าอาจได้เข้าใจความหมายของคำสองคำที่เจ้าเพิ่งกล่าวออกมา”

“ที่นั่นเต็มไปด้วยอันตราย เมื่อเจ้าออกไปยังอวกาศ ข้าคงมิอาจส่งความช่วยเหลือใดจนกว่าทางนี้จะประสบความสำเร็จ แต่อย่างน้อยเจ้าก็สามารถหลีกเลี่ยงเขาได้” เสียงที่อ่อนโยนและเย็นชาตอบ

อามุนด์ไม่กล่าวสิ่งใดต่อ เพียงยกมือขวาขึ้นมาบีบเบ้าตาขวา จากนั้นก็หายเข้าไปในม่านเงาอันไร้ขอบเขต

…

เหนือสายหมอก ภายในวังโบราณ

ไคลน์อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจโล่งอกเมื่อเห็นอามุนด์ถูกบดขยี้จนแหลกละเอียดด้วยแรงระเบิดของมหานวดารา

หากมีทางเลือก ชายหนุ่มย่อมไม่อยากเสียสละตัวเองโดยการคืนชีพราชันสวรรค์ฟ้าดิน เพราะลึกๆ แล้วก็หวังที่จะปกป้องโลกนี้ด้วยตัวเองไปพลางค้นหาคำตอบของชีวิต

แต่แน่นอน ในเมื่อไม่มีทางเลือก ชายหนุ่มก็ไม่ลังเลที่จะปลุกราชันสวรรค์ฟ้าดินให้ลืมตาตื่น ไคลน์มั่นใจว่าตัวเองทำได้ และอามุนด์ก็ตระหนักถึงเรื่องนี้เป็นอย่างดี จึงไม่พยายามแข่งขัน แต่เลือกที่จะหลบหนี

จนกระทั่งเมื่อครู่ มันคือศึกวัดความกล้าหาญ ฝ่ายที่ไม่กลัวตายย่อมถือไพ่เหนือกว่า

และเป็นที่ชัดเจนว่า อามุนด์ไม่กล้าเดิมพันจิตใต้สำนึกของตัวเองเพียงเพราะเรื่องนี้

หลังจากโล่งอก ใบหน้าไคลน์ด้านหลังหน้ากากพิสดารและเย็นชาพลันบิดเบี้ยว

ใต้ชุดคลุมสีเข้มโปร่งแสงบนผิวกาย หนวดรยางค์มันลื่นและชั่วร้ายที่ยืดยาวออก บ้างกระดุกกระดิกอยู่บนพื้น บ้างกำลังยกขึ้นสูง โดยที่ทั้งหมดไม่ได้อยู่ในความควบคุมของไคลน์

ชายหนุ่มสัมผัสได้ ราชันสวรรค์ฟ้าดินในร่างตนกำลังตื่นขึ้นด้วยความเร่ง และดูเหมือนจะหยุดไม่อยู่อีกแล้ว

ต่อให้ไคลน์ตายไปและคืนชีพกลับมาด้วยพลังผู้ชี้นำปาฏิหาริย์ ชายหนุ่มก็ยังสลัดไม่หลุดจากสิ่งนี้ เพราะราชันเร้นลับเองก็ถือครองอำนาจในขอบเขต ‘ปาฏิหาริย์’ เช่นกัน

ทันใดนั้น ไคลน์หวนนึกถึงคำของเทวทูตมืดซาสเรีย หรืออีกนัยหนึ่งคือเทพสุริยันบรรพกาล:

“มหาต้นกำเนิดตื่นขึ้นในตัวข้า…”

วินาทีถัดมา ในจุดที่ร่างอามุนด์ร่วงหล่น กลุ่มแสงสว่างถูกแรงโน้มถ่วงที่มองไม่เห็นดึงเข้าหาตัวไคลน์

บ้างเป็นหนอนกาลเวลาสิบสองปล้อง บ้างเป็นหนอนดวงดาวสุกสว่าง และบ้างเป็นจุดแสงจำนวนมาก

ไคลน์พยายามกีดกันมิให้ตะกอนพลังเหล่านี้ผสานเข้ากับตัวเอง แต่ก็ต้องล้มเหลวเพราะอิทธิพลของเจตจำนงราชันสวรรค์ฟ้าดินภายในตัว

ร่างกายชายหนุ่มขยายออกราวกับลูกโป่ง แต่ทันใดนั้นก็บางลงและกลายเป็นกระดาษคน วนซ้ำไปมาเช่นนี้ไม่รู้จบ

หน้ากากบนใบหน้าทวีความสว่างและพิสดารยิ่งกว่าเก่า หนวดรยางค์มันเลื่อมและชั่วร้ายใต้ชุดคลุมเพิ่มจำนวนทุกขณะ แถมยังควบคุมไม่ได้

ตะกอนพลังของหนอนกาลเวลาหนึ่งก้อน ตะกอนพลังของกุญแจดาราหนึ่งก้อน… ไคลน์รู้สึกเหมือนจิตใจกำลังถูกกัดแทะและกลืนกินโดยสัตว์ประหลาดล่องหน นำมาซึ่งความเจ็บปวดแสนสาหัส

ในท้ายที่สุด ดวงตาคู่หนึ่งซึ่งคล้ายกับประกอบจากแสงดาวบริสุทธิ์และชั้นของประตูมายา กับแว่นตาขาเดียวที่ทำจากคริสตัล เริ่มผสานเป็นเนื้อเดียวกันและก่อตัวเป็นรูปทรง ก่อนจะลอยเข้าหาใบหน้าไคลน์ผ่านช่องว่างบนเบ้าตาหน้ากากพิสดาร

แทบจะในเวลาเดียวกัน บานประตูประหลาดที่ฉาบด้วยสีน้ำเงินเข้มปรากฏขึ้นบนตัวไคลน์

ปราสาทต้นกำเนิด!

ในวินาทีนี้ เอกลักษณ์ของไคลน์ ปราสาทต้นกำเนิด รวมถึงเอกลักษณ์ของประตูและข้อผิดพลาด กำลังสร้างแนวโน้มการผนวกรวมที่รุนแรงขึ้น