ราชันเร้นลับ Lord of the Mysteries ราชันย์เร้นลับ นิยาย บท 500

Lord of the Mysteries ราชันย์เร้นลับ – ราชันเร้นลับ 500 : สอบสวนฉลามขาว
ราชันเร้นลับ 500 : สอบสวนฉลามขาว
โดย
Ink Stone_Fantasy
โครม!

บาร์เทนเดอร์ล้มลงไปนอนชักบนพื้นผับ

ฉลามขาว·แฮมิลตันไม่กล่าวสิ่งใดต่อ เพียงพ่นลมหายใจฟึดฟัดพร้อมกับเดินขึ้นบันไดไม้ไปยังชั้นสองจนเกิดเสียงเอี๊ยดอ๊าด

หลังจากเรื่องราวน่าตื่นเต้นจบลง ขี้เมามุงหลายคนเริ่มทยอยเดินออกจากร้าน ส่วนกัปตันไอร์แลนด์เดินกลับขึ้นไปยังชั้นสองเพื่อเล่นไพ่ต่อ ราวกับไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้น

ไคลน์ฉวยโอกาสเดินตามขึ้นไป

ชายหนุ่มกลับมายังผับปลาบินและไวน์มิใช่เพื่อจัดการกับฉลามขาวผู้ไม่มีพิษภัยต่อตน แต่กลับมาเพราะต้องการสืบเค้นข้อมูลจากเจ้าของผับซึ่งมีเส้นสายกับโจรสลัดย่างกว้างขวาง เพราะเหนือสิ่งอื่นใด ตามชื่อของตัวตนใหม่ไคลน์ เกอร์มัน ได้บอกเป็นนัยแล้วว่าเกิดมาเพื่อล่าโจรสลัดชั่วช้าอันเต็มไปด้วยบาปหนา ชายหนุ่มมีแผนสังเวยเหยื่อเหล่านั้นให้เป็นอาหารของยุบพองหิวโหย รวมถึงขโมยพลังพวกมันมาใส่ไว้ในถุงมือ

เนื่องจากเมืองท่าดาเมียร์ไม่มีแก๊ส สองฝั่งทางเดินจึงค่อนข้างมืด แสงสว่างเดียวมาจากเชิงเทียนติดผนังทำจากทองแดง

ไคลน์สำรวจบรรยากาศรอบตัวก่อนสักพักจะใช้ฝ่ามือลูบไล้ใบหน้า แอบเปลี่ยนรูปโฉมให้เหมือนกับคนคุมผับชั้นล่าง ตามด้วยการใช้เวทมนตร์ลวงตาปรับแต่งเครื่องแต่งกายให้เหมาะสม

หลังจากเตรียมการเสร็จ ชายหนุ่มเดินตรงไปยังห้องหนึ่งซึ่งสัมผัสวิญญาณระบุว่าเป็นห้องทำงานของฉลามขาว·แฮมิลตัน

ไคลน์เดินผ่านห้องเล่นไพ่อย่างเงียบงันโดยไม่ทำตัวเป็นจุดสนใจ

เดินไปสักพัก มันหยุดลงหน้ากลุ่มคนคุมบนทางเดินชั้นสอง ตามด้วยการพูดเสียงต่ำ

“ข้างล่างเกิดเรื่องขึ้นอีกแล้ว!”

“โธ่พระองค์วายุสลาตัน! คืนมันอะไรกัน!” คนคุมถอนหายใจยาว

“ได้แต่หวังว่าสาวสวยข้างล่างจะไม่ได้รับอันตราย” อีกคนเสริมด้วยสีหน้าเป็นกังวล

มันหมายถึงโสเภณีผู้เข้ามาหาลูกค้าในผับ

“ไม่ต้องห่วง พวกหล่อนสบายดี”

ไคลน์เดินผ่านกลุ่มคนคุมร้านไปเคาะประตูห้องทำงานของฉลามขาว

“ใคร?” แฮมิลตันถาม

“ผมเองบอส ข้างล่างเกิดเรื่องขึ้นอีกแล้ว!” ไคลน์เลียนแบบพฤติกรรมของคนคุมร้านหลังจากเคยเฝ้าจับตามองมาสักพัก

“บัดซบ!” แฮมิลตันแผดเสียง “เข้ามาอธิบายรายละเอียดให้ฉันฟัง!”

ไคลน์บิดกลอนประตูและเดินเข้าไป

เมื่อห้องปิดสนิท ชายหนุ่มสลายเวทมนตร์ลวงตาบนเสื้อผ้า กล้ามเนื้อบนใบหน้าเริ่มยุบพองและเปลี่ยนรูปลักษณ์กลับเป็นลูกค้าหน้าใหม่คนเดิม ชายผมทองตาสีฟ้า เจ้าของใบหน้าจืดชืดไม่มีจุดเด่น

“นี่แก…” แฮมิลตันพลันผงะ พลางรีบอ้าปากกว้างเตรียมส่งเสียงตะโกน

ในเวลาเดียวกัน เกล็ดปลาจำนวนมากเริ่มผุดขึ้นบนหลังมือฉลามขาว ก่อนจะลุกลามไปทั่วร่างกายอันอวบอ้วนและสูงใหญ่

อย่างไรก็ตาม หัวใจแฮมิลตันพลันเต้นผิดจังหวะกะทันหัน ความหวาดกลัวจากก้นบึ้งแล่นขึ้นมาสุมอยู่ตรงลำคอจนหายใจไม่ออก

มันรู้สึกอย่างแรงกล้าว่า ชายแปลกหน้าตรงประตูคือปีศาจหิวกระหายผู้ไม่มีอะไรตกถึงท้องมาหลายวัน ดวงตาแสนเย็นชาคู่นั้นราวกับจะเสียดแทงเข้าไปในดวงวิญญาณ

ฉลามขาว·แฮมิลตันแสดงอาการลนลานอย่างควบคุมตัวเองไม่ได้ มันมิอาจควบคุมพฤติกรรมของตัวเองได้ตามใจนึกคิด

ไคลน์ย่างกรายเข้าหาอย่างไม่รีบ ก่อนจะนั่งลงพร้อมเผยรอยยิ้มอ่อนโยน

“คุยกันก่อนไหม”

ทันใดนั้น ความรู้สึกคล้ายกับถูกสัตว์ประหลาดจ้องมองพลันมลายหาย แฮมิลตันถอนหายใจยาวด้วยร่างกายสั่นระริก

มันไม่กล้าแหกปากร้องตะโกนอย่างบุ่มบ่าม ทำเพียงซักถามโดยมีเหงื่อเม็ดใหญ่ผุดขึ้นกลางใบหน้า

“แกเป็นใคร ต้องการอะไร”

“นักล่า” ไคลน์ตอบเสียงเรียบ “ได้ยินว่าแกมีเส้นสายกับกลุ่มโจรสลัด ฉันอยากฟังสถานการณ์ล่าสุดของพวกมัน”

“ฉันไม่ได้…” ฉลามขาวรีบปฏิเสธตามจิตใต้สำนึก

แต่ทันใดนั้น บรรยากาศรอบตัวคู่สนทนาคล้ายกับมีดวงตาของอสุรกายหิวโหยจ้องมองกลับมาอีกครั้ง ราวกับดวงตาของชายผมทองกำลังส่องแสงสีแดงเข้ม

ไคลน์กล่าวต่อไปอย่างเย็นชาตามลักษณะนิสัยของเกอร์มัน·สแปร์โรว์ในอุดมคติ

“แกมีสองตัวเลือก หนึ่ง พูดความจริง สอง ถูกเชือดและพูดความจริง”

ฆ่าทิ้งและสื่อวิญญาณ…?

แฮมิลตันย่อมเคยได้ยินข่าวลือของพลังสื่อวิญญาณคนตายมาบ้าง จึงกลืนน้ำลายคำโต

“ก…แกจะอยากรู้ไปทำไม”

ไคลน์ยิ้มสุภาพ

“ฉันคือนักล่า… ปรารถนาค่าหัวพวกมัน”

แฮมิลตันเริ่มสัมผัสได้ว่า รอยยิ้มอ่อนโยนของชายตรงหน้ากำลังเปี่ยมไปด้วยความวิกลจริต จึงอุทานอย่างหวาดผวา

“ก…แกเสียสติไปแล้วรึไง! ฉันเคยเห็นนักผจญภัยโง่เขลามาแล้วนับไม่ถ้วน! ทุกคนถูกส่งลงไปนอนจมก้นทะเลอย่างน่าสมเพช! จริงอยู่ การฆ่าโจรสลัดสักคนไม่ใช่เรื่องยากเย็นอะไรนัก แต่แกรับมือกับการล้างแค้นอย่างไม่มีวันจบสิ้นได้หรือ… โสเภณีในผับอาจดูไม่มีพิษภัย แต่ส่วนใหญ่เป็นสายข่าวให้โจรสลัดทั้งสิ้น! พวกพ้องของแก วันดีคืนดีจะถูกติดสินบนและหันมาแทงข้างหลัง! โจรสลัดจะสืบหาตำแหน่งของแกจนพบและล้อมเรือแกไว้ทุกทิศทาง ในสถานการณ์เช่นนั้น แกจะช่วยเหลือผู้โดยสารคนอื่นได้อย่างไร แกจะรอดจากการระดมยิงปืนใหญ่ได้ด้วยวิธีไหน ใจกลางทะเลอันเวิ้งว้างและไม่มีช่องทางให้หลบหนี แกจะเอาชีวิตรอดออกมายังไง!”

หลังจากพรั่งพรูทุกสิ่งภายในหนึ่งลมหายใจ ตรงข้ามกับความหวาดกลัว ฉลามขาวกลับเห็นชายผู้เรียกตัวเองว่านักล่า กำลังฉีกยิ้มกว้างยิ่งกว่าเก่า

“ฆ่าทิ้งให้หมดก็สิ้นเรื่อง”

ชายคนนี้เสียสติไปแล้ว…

ฉลามขาวสูดลมหายใจยาว

“จริงอยู่ ฉันอาจเคยติดต่อกับโจรสลัดหลายกลุ่ม แต่ทั้งหมดเป็นเพียงการกระทำฝ่ายเดียว พวกมันจะแวะมาขายเครื่องเพชร แลกเปลี่ยนเงินตรา และข้าวของอื่นๆ กับเหล้า เบียร์ ไวน์ อาหาร น้ำสะอาด อาวุธ และโสเภณีจากผับของฉัน แต่พวกมันจะเป็นฝ่ายเริ่มติดต่อมาหาก่อนทุกครั้ง ฉันไม่ทราบว่าเรือแต่ละลำกำลังแล่นอยู่แถวไหน ทำได้แค่รอในเมืองท่าดาเมียร์แห่งนี้…”

“เล่าต่อ” ไคลน์ทำเสียงเยือกเย็น

แต่เพียงคำเดียวก็มากพอจะทำให้ฉลามขาวสั่นกลัวจากก้นบึ้ง