ราชันเร้นลับ Lord of the Mysteries ราชันย์เร้นลับ นิยาย บท 501

ราชันเร้นลับ 501 : เหยื่อล่อ
โดย
Ink Stone_Fantasy
หลังจากส่งโทรเลขและเก็บกวาดโต๊ะทำงานเรียบร้อย ฉลามขาว·แฮมิลตันเริ่มผ่อนคลายความกังวล จนสมองปลอดโปร่งพอจะทบทวนเหตุการณ์เมื่อครู่

คำถามแรกผุดขึ้นในหัว :

แล้วคนคุมด้านนอกล่ะ?

แฮมิลตันรีบพยุงตัวยืนด้วยแขนทั้งสองข้าง ก่อนจะเดินไปเปิดแง้มประตูห้อง และได้พบกับลูกน้องหลายคนกำลังยืนสนทนาอย่างหละหลวมพลางยิงมุกตลกเกี่ยวกับโสเภณี

โทสะอันเดือดดาลพลันลุกโชนภายในใจฉลามขาว แต่มันก็รีบสงบสติ และจงใจกระแทกบานประตูให้เกิดเสียงดัง

โครม!

บรรดาลูกน้องด้านนอกต่างสะดุ้งเฮือกพร้อมกับหันมองอย่างพร้อมเพรียง

“บอส…”

“บอส…!”

เมื่อพบต้นตอคนทำเสียงดัง พวกมันรีบยืนตัวตรงและกลับไปประจำตำแหน่งด้วยสีหน้ากระอักกระอ่วน

ฉลามขาวถอนหายใจยาวพลางตั้งคำถาม

“มีใครเข้ามาในห้องฉันบ้างไหม”

“มีครับ ลาร์เดโร หมอนั่นเล่าว่าข้างล่างมีความวุ่นวายเกิดขึ้น…” ลูกน้องทำสีหน้างุนงงเมื่อได้ยินคำถาม “บอสเป็นคนอนุญาตให้เข้าไปเองไม่ใช่หรือ”

เมื่อกล่าวจบ กลุ่มลูกน้องเริ่มฉุกคิดถึงความเป็นไปได้ทางอื่น จึงรีบถามกลับอย่างเป็นกังวล

“มีของถูกขโมยไปหรือครับ?”

ขณะเดียวกัน สีหน้าแฮมิลตันพลันดำมืด มันส่ายหน้าพร้อมกับส่งเสียงตวาด

“ทำงานไป! ห้ามคุยเล่น!”

ตึง!

แฮมิลตันดึงประตูปิดเสียงดัง ปล่อยให้ลูกน้องด้านนอกมองตากันสักพักพลางเข้าใจว่า หัวหน้าของตนคงกำลังเมา

ภายในห้องทำงาน แฮมิลตันร่างใหญ่กำลังเดินวนเวียนไปมาอย่างกระวนกระวาย

“ลาร์เดโร… พวกมันเห็นเป็นลาร์เดโร… เจ้านั่นมีพลังในการแปลงโฉม?” ในฐานะสายข่าวผู้รับแลกเปลี่ยนสินค้าและคอยรวบรวมข้อมูลให้โจรสลัด ฉลามขาว·แฮมิลตันย่อมเคยได้ยินตำนานอันโด่งดังมาบ้าง

จึงนึกถึงพลังของพลเรือโทวายุ·คีลิงเกอร์ ผู้สามารถแปลงโฉมเป็นใครก็ได้

มันเริ่มวิเคราะห์อย่างใจเย็น

ไม่สิ… พลังพิเศษของอีกฝ่ายอาจไม่ได้ยอดเยี่ยมถึงขั้นแปลงโฉม แต่เป็นพลังประเภทภาพลวงตา ชี้นำจิตใจ หรือบงการความคิด

…มีบางสิ่งไม่ถูกต้อง แม้ภายนอกเจ้านั่นจะดูคล้ายสุภาพชน แต่ภายในกลับวิกลจริตและบ้าบิ่นจนน่าเหลือเชื่อ ด้วยลักษณะนิสัยดังกล่าว มันควรฆ่าลูกน้องด้านนอกหรือไม่ก็ทำให้สลบเป็นอย่างน้อย จึงค่อยเดินมาเคาะประตูห้องทำงานเราอย่างเลือดเย็น…

หากมันกังวลว่าจะสร้างความวุ่นวายหรือเป็นการเปิดเผยพลังพิเศษ ก็ยังมีวิธีง่ายกว่านั้นอยู่ นั่นคือการปืนหน้าต่างขึ้นมาหาเราโดยตรงอย่างเงียบเชียบ…

ขัดแย้งอย่างมาก… และเหตุผลรองรับความขัดแย้งดังกล่าวมีเพียงสาเหตุเดียว…

มันกำลังปกปิดบางสิ่ง…

กำลังปกปิดพลังพิเศษ หรือปกปิดอุปนิสัยของตัวเอง? หรือทั้งคู่?

ครุ่นคิดมาถึงจุดนี้ แฮมิลตันเริ่มได้ข้อสรุป

เจ้านั่นอาจเป็นแค่มือใหม่… พฤติกรรมเสียสติเป็นเพียงการแสดง โดยพลังพิเศษเกิดมีแหล่งกำเนิดจากสมบัติวิเศษ!

ต้องเป็นแบบนั้นแน่!

ทฤษฎีนี้สามารถอธิบายความขัดแย้งได้…

เจ้าไก่อ่อนไม่กล้าเสี่ยงปืนหน้าต่างเนื่องจากยังเป็นแค่ผู้วิเศษลำดับต่ำ และไม่ใช่เส้นทางชำนาญด้านการปืนป่าย… เพื่อให้ได้เข้ามาในห้องเรา มันลงทุนลดศักดิ์ศรีและยอมเรียกเราว่า ‘บอส’ …

พลังในการตบตาลูกน้องล้วนเกิดจากผลของสมบัติวิเศษ… และมันไม่ได้เสียสติจริง…

มันกล้าทำตัวเหมือนคนบ้าเพราะมีสมบัติวิเศษช่วยสร้างความหวาดกลัวในใจเรา ทั้งหมดมีจุดประสงค์เพื่อหลอกถามข้อมูล…

นั่นยังอธิบายได้ด้วยว่า ทำไมมันถึงเดินออกจากห้องไปทั้งอย่างนั้น…

หลังจากครอบครองสมบัติวิเศษหายากเข้าโดยบังเอิญ มันวางแผนใช้พลังดังกล่าวหลอกถามเรา และหวังล่าค่าหัวโจรสลัดปลายแถวสักคนสองคนติดไม้ติดมือ… แต่เมื่อทราบว่าเราทำงานให้กับหน่วยข่าวกรองของพลเรือเอกโลหิต เฒ่าควินน์ และโอเดล·อสรพิษเหรียญเงิน ผู้มีแนวโน้มว่าจะเป็นคนของราชินีเงื่อนงำ มันจึงเกิดความหวาดกลัวและรีบถอนตัวกลับทันทีโดยไม่กล้าฆ่าใครแม้แต่คนเดียว!

ยิ่งแฮมิลตันใช้ความคิด มันก็ยิ่งมั่นใจในการวิเคราะห์ของตน

เครื่องรับส่งวิทยุถูกติดตั้งอีกครั้งพร้อมกับการพลิกเปิดสมุดบันทึกข้อมูล ตามด้วยการส่งโทรเลขโดยมีเนื้อหาอ้างอิงจากทฤษฎีใหม่

แฮมิลตันไม่เชื่อว่าตนถูกคุกคามโดยนักล่ามือฉมัง อีกฝ่ายเป็นแค่เด็กหนุ่มทะเยอทะยานผู้บังเอิญโชคดีได้ครอบครองสมบัติวิเศษหายาก

ฉลามขาวพยายามอธิบายข้อมูลของอีกฝ่ายโดยละเอียด

“ผมทอง ตาฟ้า ไม่บ้าบิ่น ค่อนข้างขี้ขลาด ครอบครองสมบัติวิเศษเกี่ยวกับการแปลงโฉมหรือไม่ก็สร้างภาพลวงตา แต่เมื่อประเมินจากออร่าความน่าสะพรึงกลัว อย่างหลังมีโอกาสเป็นไปได้มากกว่า เจ้านั่นเป็นแค่มือใหม่ผู้ไม่เจนโลกมากนัก ออร่าสัตว์ประหลาดรอบตัวมันคงเป็นผลจากสมบัติวิเศษเช่นกัน มันพอจะมีข้อมูลเกี่ยวกับฉันอยู่บ้าง และทำตัวไม่เหมือนกับหน้าใหม่ผู้เพิ่งมาเยือนเมืองท่าดาเมียร์เป็นครั้งแรก”

แกร่ก. แกร่ก. แกร่ก…

ฮามิลตันชะงักนิ้วพร้อมกับเอนหลังพิงด้วยสีหน้าพึงพอใจ เก้าอี้ทำงานส่งเสียงตอบสนองเล็กน้อยเมื่อถูกน้ำหนักตัวกดทับ

มุมปากยกโค้งอย่างมีความสุข ราวกับกำลังจินตนาการภาพของชายเสียสติคนเมื่อครู่ถูกจับถ่วงก้นทะเล

“ท่ามกลางท้องทะเลอันกว้างใหญ่ ฉันไม่เคยเห็นไอ้กระจอกแต่มีของดีคนไหนอายุยืน… รอก่อนเถอะ ฉลามหิวกระหายจำนวนมากกำลังจะเริ่มแหวกว่ายเพื่อตามกลิ่นเลือด! เมื่อถึงตอนนั้น ความลับของเราก็จะถูกปิดเป็นความลับต่อไป”

…

ภายใต้ท้องฟ้าสีดำยามราตรี บรรยากาศรอบเมืองท่าค่อนข้างเงียบสงบ

หลังจากเดินพ้นประตูผับปลาบินและไวน์ ไคลน์ยังคงย่ำเท้าหนีออกมาเป็นระยะทางไกลพลางหักเลี้ยวไปมาอีกหลายซอกซอย ก่อนจะค่อย ๆ ลดความเร็วลงทีละนิดจนกลายเป็นการเดินทอดน่อง

เมื่อมั่นใจว่าไม่มีใครสะกดรอยตาม เมื่อเดินผ่านมุมมืด ชายหนุ่มแปลงโฉมกลับเป็นเกอร์มัน·สแปร์โรว์ พร้อมกับยัดชายเสื้อกลับเข้าไปในขอบกางเกงขายาว

ไคลน์จัดแต่งจอนสองข้างให้เรียบร้อย ตามด้วยการหยิบแว่นตากรอบทองขึ้นมาสวม มอบบรรยากาศเย็นชาภายใต้มาดสง่างาม

จากนั้น มันอาศัยแสงสว่างจากดวงดาวนำทางกลับไปยังเรือโมราขาว