ราชันเร้นลับ Lord of the Mysteries ราชันย์เร้นลับ นิยาย บท 546

สรุปบท ราชันเร้นลับ 546: ราชันเร้นลับ Lord of the Mysteries ราชันย์เร้นลับ

สรุปตอน ราชันเร้นลับ 546 – จากเรื่อง ราชันเร้นลับ Lord of the Mysteries ราชันย์เร้นลับ โดย Internet

ตอน ราชันเร้นลับ 546 ของนิยายInternetเรื่องดัง ราชันเร้นลับ Lord of the Mysteries ราชันย์เร้นลับ โดยนักเขียน Internet เต็มไปด้วยจุดเปลี่ยนสำคัญในเรื่องราว ไม่ว่าจะเป็นการเปิดเผยปม ตัวละครตัดสินใจครั้งสำคัญ หรือฉากที่ชวนให้ลุ้นระทึก เหมาะอย่างยิ่งสำหรับผู้อ่านที่ติดตามเนื้อหาอย่างต่อเนื่อง

Lord of the Mysteries ราชันย์เร้นลับ – ราชันเร้นลับ 546 : โลกวิญญาณ
ราชันเร้นลับ 546 : โลกวิญญาณ
โดย
Ink Stone_Fantasy
เมื่อกลับถึงโลกจริง ไคลน์รีบดับเทียน เก็บของสำคัญกลับใส่กระเป๋า และกวาดสายตาสำรวจสถานการณ์รอบโกดังอย่างละเอียด

โชคยังดี วังวนกระแสน้ำของคาเวทูว่าได้ชะล้างเกือบทุกสิ่งจนเกลี้ยง เหลือเพียงคราบฝนระลอกหลัง รอยไหม้จากสายฟ้าบนพื้นดินหลายจุด เศษขี้เถ้าโปรยปราย และรอยไถของฝ่าเท้าไคลน์บนพื้นสองเส้นตรงเป็นทางยาว

ร่องรอยพวกนี้ลบเลือนได้ไม่ยาก เพียงให้เดนิส ‘เก็บกวาด’ โกดังด้วยไฟบอล จัดฉากให้เป็นการทะเลาะกันระหว่างโจรสลัด…

ไคลน์พยักหน้า หยิบกระดาษคนที่เหลือเพียงน้อยนิดออกมาสะบัด

กระดาษคนตัวแทนลอยออกไป เผาไหม้ตัวเองจนเกรียม และโปรยปรายเถ้าถ่านสีดำร่วงกราวลงพื้น

เมื่อจัดการเสร็จ ไคลน์เดินตรงไปทางประตูโกดังที่เดนิสช่วยปิดสนิทและกำลังเฝ้าจากด้านนอก แต่ยิ่งก้าวเดิน ชายหนุ่มก็ยิ่งขมวดคิ้วเคร่งเครียด

พื้นรองเท้าหายเกลี้ยง ส่วนที่เหลือก็ฉีกขาดยับเยิน เสื้อผ้าและกางเกงล้วนเต็มไปด้วยรอยขาด คราบน้ำ รอยไหม้ และคราบสกปรก

นี่คือบาดแผลของนักรบ ลำพัง ‘กระดาษคนตัวแทน’ มิอาจรับความเสียหายได้ครบทุกประเภทอยู่แล้ว ; รอยฉีกขาดเกิดจากแรงดูดของคาเวทูว่า คราบเปียกชื้นเกิดจากพายุฝนระลอกหลัง รอยไหม้เกิดจากการใช้กระดาษคนตัวแทนหลบสายฟ้าช้าไปหนึ่งจังหวะ จวบจนตอนนี้ แม้อาการจะดีขึ้นมากแล้ว แต่แขนขวายังคงปวดแปลบจากอาการช็อกไฟฟ้า

“เสียหายแปดปอนด์ หกซูล… ต้องรีบซื้อเสื้อผ้าเซตใหม่โดยด่วน… แม้ว่าเราจะทำนายถึงอันตรายและเตรียมรับมืออย่างเหมาะสมแล้ว แต่คาเวทูว่าทั้งแข็งแกร่งและบ้าคลั่งกว่าที่เราคำนวณไว้มาก… ได้แต่หวังว่าผลตอบแทนภายหลังคุ้มค่ากับการลงทุน” ไคลน์ส่ายหน้าเงียบงัน พยายามเก็บซ่อนอารมณ์และความเจ็บปวด ก่อนจะเดินไปเคาะประตูทางออกโกดังสินค้าสามครั้ง

เดนิสสะดุ้งเฮือก ใช้เวลาราวสองสามวินาทีจึงค่อยกล้าเปิดประตู

เมื่อเห็นว่าเกอร์มัน·สแปร์โรว์กลับมาอยู่ในมาดเย็นชาและพูดน้อย ปราศจากจิตคุกคามอันหิวกระหาย เดนิสเริ่มหายใจทั่วท้อง ตามด้วยการจ้องเข้าไปในดวงตา และซักถามอย่างเป็นกันเอง

“จบแล้วใช่ไหม”

“ยัง” ไคลน์ยกมุมปาก เผยรอยยิ้มอบอุ่น

ยังอีก…? เดนิสเริ่มขมวดคิ้ว

“เหลืออะไร?”

ไคลน์ยังคงยิ้มอย่างมีเลศนัย :

“ทำความสะอาด หลังจากใช้สถานที่ของคนอื่น ก็ต้องเก็บกวาดให้เรียบร้อย มันเป็นมารยาท”

ทำความสะอาด… เดนิสยืนมึนงง ก่อนจะยกมือขวาขึ้นมาชี้ตัวเอง

“ฉัน?”

ไคลน์ฉีกยิ้มกว้างกว่าเดิม

“หรือนายคิดควรเป็นฉัน…”

…ถ้าเป็นแบบนั้น ฉันคงได้ถูกไอ้ถุงมือบัดซบนั่นเขมือบเอาพอดี!

เดนิสหัวเราะแห้ง

“ทำความสะอาดยังไง?”

“ไฟบอล” ไคลน์ตอบห้วน

ในฐานะโจรสลัดพาร์ตไทม์ เดนิสไม่ต้องใช้ปัญญามากมายในการเข้าใจความหมายแฝงของเกอร์มัน·สแปร์โรว์ มันรีบเดินผ่านไคลน์และเข้าไปในโกดังสินค้า

ระหว่างนั้น ภายในใจกำลังผุดคำถามและข้อสงสัยมากมาย

กัปตันเคยบอกว่า ยุบพองหิวโหยจะต้องเขมือบวิญญาณมนุษย์ทุกวัน แต่ในกรณีของเกอร์มัน·สแปร์โรว์ ชายคนนี้กลับให้ถุงมือกินเฉพาะอาหารหลังจากใช้พลังเท่านั้น ไม่ต้องคอยวุ่นวายหาเหยื่อทุกวัน… แต่การต่อสู้เมื่อสักครู่ มันใช้พลังของ ‘เหล็กกล้า’ แม็ควิตี้อย่างแน่นอน ถึงกระนั้น หลังจากจบศึกกลับไม่มีการ ‘ป้อน’ อาหารแต่อย่างใด… แปลกมาก… ทำไมถึงเป็นแบบนี้ได้…

พลังของผนึกบางชนิด? ชายคนนี้ ไม่สิ… องค์กรเบื้องหลังของมัน ใช้วิธีใดในการผนึกยุบพองหิวโหย…

ขณะเดนิส ‘ทำความสะอาด’ โกดังสินค้า ไคลน์กำลังยืนรอด้านนอก แหงนหน้ามองท้องฟ้าเมฆครึ้ม สมองไตร่ตรองแผนการขั้นตอนถัดไป

เรานำกล่องบุหรี่โลหะเจือออร่าสายหมอกซ่อนไว้ในรังของมันสำเร็จแล้ว เหลือแค่รอให้คาเวทูว่า เทพสมุทรกำมะลอ จากโลกนี้ไปอย่างสงบ… ได้แต่หวังว่าผู้วิเศษของโบสถ์และกองทัพจะยังตามหารังของมันไม่พบ หรือไม่ก็ เหลือบางสิ่งที่พวกมันไม่คิดว่าสำคัญ แต่ยังพอมีมูลค่า ให้เราสักชิ้นของชิ้นก็ยังดี…

ไคลน์หายใจเข้าออกด้วยจังหวะเชื่องช้า โสตประสาทรับฟังเสียงระเบิดโครมครามด้านหลังอย่างสงบ

…

ณ โรงแรมแห่งหนึ่ง อัลเจอร์กำลังยืนริมหน้าต่าง สายตามองขึ้นไปบนท้องฟ้าอันหม่นหมอง

เราได้รับแก๊สสลบของผีดูดเลือดทันทีหลังจากชุมนุมทาโรต์ครั้งล่าสุดจบลง ฉะนั้นในทางทฤษฎี เราควรออกทะเลเพื่อรวบรวมวัตถุดิบสำหรับปรุงโอสถได้แล้ว แต่ผ่านมาเกือบหนึ่งสัปดาห์ กลับไม่โอกาสได้ออกจากบายัมแม้แต่ก้าวเดียว…

มุมปากอัลเจอร์สั่นระริกเล็กน้อย ก่อนจะส่ายหน้าอย่างจนปัญญา

ช่วยไม่ได้… ทุกสิ่งเริ่มจากการวางแผนล่าตัว ‘เหล็กกล้า’ แม็ควิตี้ของเดอะเวิร์ล โดยปฏิบัติการดังกล่าวสามารถทำเงินให้เราและเขาได้มหาศาล จึงต้องรอรับค่าหัวอย่างไม่มีทางเลือก… แต่เมื่อเงินค่าหัวอนุมัติ กลับมีเหตุการณ์ของคาเวทูว่าเกิดขึ้นซ้ำซ้อน งูทะเลยักษ์สูญเสียเสถียรภาพและใกล้ร่วงหล่น เราจึงต้องทำภารกิจตามหาตัวเลติเซีย·โดเรล่าของบิชอปโชโกรี…

เมื่อเช้าได้ยินว่า การสืบสวนแบบปูพรมช่วยให้พบตัวเลติเซียแล้ว ดูเหมือนทูตพิพากษากับกองทัพจะได้เบาะแสสำคัญมาไว้ในมือ มีหลายหน่วยถูกส่งไปยังเกาะไซมีมเป็นการเร่งด่วน… หึหึ งานแบบนี้ไม่มีทางหลุดมาถึงมือเราอยู่แล้ว…

อัลเจอร์เบือนหน้ากลับ ดึงชุดคลุมสั้นที่ชายยาวต่ำกว่าเข่าขึ้น พลางพึมพำ :

“อีกไม่กี่วันเท่านั้น…”

หากคาเวทูว่าเสียชีวิตลงและสึนามิรอบหมู่เกาะรอสต์สงบลง มันจะแล่นเรือออกจากท่าบายัม เมืองแห่งการให้ มุ่งหน้าค้นหาวัตถุดิบสำหรับปรุงโอสถ ‘ข้ารับใช้วายุ’ และยกระดับตัวเองกลายเป็นลำดับ 6 เสียที

ขณะสมองกำลังครุ่นคิด อัลเจอร์หันหลังกลับและมองออกไปนอกหน้าต่าง

มันเห็นเมฆดำค่อย ๆ ลอยห่างออกไป จันทราสีแดงสุกสว่างปรากฏขึ้นแทนที่

…

กลางดึกสงัด ขณะกำลังนอนหลับสบาย ไคลน์สะดุ้งตื่นเนื่องจากสัมผัสวิญญาณของตนถูกกระตุ้นรุนแรง

มันลุกจากเตียง เดินมายืนริมหน้าต่างและดึงผ้าม่านเปิด

แสงจันทร์สีแดงนวลฉาบทุกสรรพสิ่งภายใต้บรรยากาศอันงดงาม เป็นภาพอันชวนฝันและสุขสงบเหนือคำบรรยาย

ไคลน์กวาดสายตา และพบว่าเมฆที่ลอยต่ำผิดปรกติได้เลือนหายไปอย่างสมบูรณ์ จันทร์แดงกึ่งกลางท้องฟ้าถูกรายล้อมด้วยหมู่ดาราอย่างแจ่มชัด

หรือว่าการเผชิญหน้าระหว่าง ‘เทพสมุทร’ และ ‘เจ้าสมุทร’ จบลงแล้ว?

สองวินาทีถัดมา ไคลน์เบือนหน้ากลับ รูดม่านปิดสนิท และเดินถอยหลังสี่ก้าว ส่งตัวเองเข้าสู่ห้วงมิติเหนือสายหมอก

ชายหนุ่มนั่งลงบนเก้าอี้หัวโต๊ะทองแดงยาว ในมือถือเหรียญทอง สายตาอ่านทบทวนประโยคทำนาย :

จากนั้น มันหยิบไม้ค้ำเนื้อแข็ง เพื่อใช้เป็นสื่อกลางในการค้นหา ‘กล่องบุหรี่ที่หายไป’

แน่นอน หากหวังตามหารังของคาเวทูว่าให้พบ ไคลน์ต้องทำนายขณะอยู่บนโลกวิญญาณ ไม่อย่างนั้นคงมีเพียงความล้มเหลว

ในส่วนของวิธีเข้าสู่โลกวิญญาณ ไคลน์ไม่พึ่งพาทั้งสามวิธีของมิสเตอร์อะซิก เหตุเพราะตนกำลังอยู่ในร่างวิญญาณทรงอำนาจ หากไม่มีปัญญาหาทางเข้าโลกวิญญาณด้วยตัวเอง ก็คงไม่ต้องทำอะไรกินกันแล้ว

ไคลน์รวบรวมสมาธิ สร้างบอลแสงจำนวนมากซ้อนทับภายในจิตใจ เหตุการณ์ผ่านไปอย่างรวดเร็วและเงียบเชียบ สติชายหนุ่มเริ่มล่องลอยและว่างเปล่า พลังวิญญาณแผ่ขยายออกไปรอบตัวอย่างเจือจาง

เพียงไม่นาน มันพบว่าทัศนียภาพรอบตัวเริ่มแปรเปลี่ยน จากสมจริงกลายเป็นไม่จริง ยากจะอธิบายให้เห็นภาพชัด สีสันทั้งหมดทวีความฉูดฉาดเข้มข้น และซ้อนซับกันจนหมอกสีดำอมเทารอบตัวเริ่มจาง

เด่นตระหง่านบนท้องฟ้าคือริ้วแสงเจ็ดสีที่กำลังแหวกว่ายไปทั่วโลกวิญญาณ ส่องสว่างและเจิดจรัส คล้ายกับสิ่งมีชีวิตซึ่งอัดแน่นด้วยภูมิปัญญามหาศาล

ที่แห่งนี้คือโลกวิญญาณ มิติซึ่งซ้อนทับกับโลกความจริงโดยสมบูรณ์

หากบังเอิญพบคนของกองทัพหรือทูตพิพากษาเข้า เราจะสิ้นสุดการอัญเชิญและกลับสู่มิติสายหมอกทันที…

ไคลน์เดินไปข้างหน้าหนึ่งก้าว ย่างกรายเข้าสู่โลกวิญญาณอย่างง่ายดาย โดยกำลังรู้สึกว่าร่างของตนเป็นเพียงภาพมายา

ผ้าคลุมสีดำด้านหลังปลิวไสวแผ่วเบา ไม้ค้ำเนื้อแข็งในมือยังคงเหยียดตรงอย่างองอาจ

ชายหนุ่มเริ่มเปล่งเสียงน่าเกรงขาม :

“ตำแหน่งกล่องบุหรี่โลหะของเรา”

…

ทันใดนั้น ไคลน์พลันเย็นสันหลังด้วยเหตุผลบางประการ เหตุเพราะมันกำลังถูกสายตาจำนวนมาก เพ่งมองจากทุกทิศทางโดยไม่เบี่ยงไปยังจุดอื่น

เมื่อท่องครบเจ็ด ไคลน์ปล่อยมือจากไม้ค้ำ ปล่อยให้ผลการทำนายช่วยนำทาง

ไม้ค้ำเนื้อแข็งสีดำลอยขึ้น จากนั้นก็พุ่งตรงไปข้างหน้าด้วยความเร็วไม่มากไม่น้อย

ไคลน์ลอยตามไป โบยบินท่ามกลางโลกวิญญาณอันลวงตา พิสดาร และเป็นปริศนา

ภายในสถานที่ลึกลับนี้ หากหลงทิศแม้เพียงเล็กน้อย ก็อาจหลงทางไปตลอดกาลโดยมิอาจหาทางกลับ

แน่นอน นั่นไม่เป็นปัญหาสำหรับไคลน์ มันก็แค่ใช้ทางออกแสนสะดวกสบายอย่างการสิ้นสุดพิธีกรรม ช่วยแก้ปัญหาในทุกเรื่อง

ไคลน์บินตามไม้ค้ำสีดำที่พุ่งตรงสลับฉวัดเฉวียนขึ้นลง ผ่านทิวทัศน์ซึ่งมีเพียงสีสันฉูดฉาดเข้มข้น ระหว่างทางเต็มไปด้วยสิ่งมีชีวิตวิญญาณกึ่งล่องหน โดยตัวมันเองก็ตอบไม่ได้ว่าระยะทางยังอีกห่างไกลหรือไม่

ทันใดนั้น ชายหนุ่มได้พบกับดวงตากลมโตดวงหนึ่ง มีตาดำและตาขาวตามปรกติ

ดวงตาปริศนาจ้องไคลน์ไม่กะพริบ

ไม่มีศีรษะ และไม่มีร่างกาย

……………………