ราชันเร้นลับ Lord of the Mysteries ราชันย์เร้นลับ นิยาย บท 557
ราชันเร้นลับ 557 : ชี้นำตัวเอง
โดย
Ink Stone_Fantasy
แคว้นเชสเตอร์ตะวันออก
คฤหาสน์ตระกูลฮอลล์
ออเดรย์นั่งอยู่หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง โดยมีเทียนไขกำลังส่องแสงสว่างไสว
จากนั้น ท่ามกลางเปลวเทียนวิบวับ หญิงสาวจ้องตัวเองในกระจก และเห็นดวงตาสีเขียวมรกตเริ่มทวีความดำมืด ใครผ่านมาเห็นเป็นต้องหยุดชะงัก ราวกับดวงวิญญาณถูกสะกดจนอยู่หมัด
“ออเดรย์ ในความฝันคืนนี้ เธอต้องตื่นตัวตลอดเวลา” หญิงสาวกล่าวกับตัวเองเสียงค่อย
นี่คือพลัง ‘ชี้นำทางจิต’ แสนพื้นฐาน
บทกวีที่เธอได้ยินในช่วงเย็น กลายเป็นแรงบันดาลใจให้หญิงสาวตัดสินใจสำรวจความฝัน เพื่อให้เห็นกับตาตัวเองว่า ทะเลจิตใต้สำนึกรวม และนภาวิญญาณของทุกสิ่งมีชีวิต มีลักษณะเป็นเช่นไรกันแน่
สำหรับการทดลองในคราวนี้ ออเดรย์พบว่าไม่เคยมีนักจิตบำบัดคนใดเคยทำมาก่อน โดยอ้างอิงจากเอกสารบันทึกของสมาคมแปรจิต
ขั้นตอนไม่ซับซ้อน เพียงฝังการชี้นำทางใจกับตัวเอง เพื่อให้สติตื่นตัวขณะกำลังหลับฝัน
บางที เราอาจได้พบมังกรจิตภายในนั้น หรืออาจถึงขั้นได้พบเลฟซิด เมืองแห่งปาฏิหาริย์…
ออเดรย์เบือนหน้าออกจากกระจก พลางถอด ‘คำลวง’ ที่ปัจจุบันอยู่ในรูปลักษณ์สร้อยคอทับทิมระยิบระยับ เก็บใส่กล่องอัญมณี
หญิงสาวกังวลว่า สมบัติวิเศษที่มีอำนาจกระตุ้นอารมณ์ให้พลุ่งพล่าน จะส่งผลด้านลบขณะทำการสำรวจความฝัน จนเกิดอาการบาดเจ็บที่ไม่จำเป็น จึงถอดเก็บไว้เพื่อความไม่ประมาท
เมื่อจัดการตัวเองเสร็จ ออเดรย์นั่งจ้องหน้าตัวเองในกระจกอีกครั้ง และพบว่าใบหน้าของตนไม่งดงามเท่าเมื่อครู่
ขณะสวม ‘คำลวง’ เธอจะมองเห็นตัวเองงดงามกว่าเป็นความจริง
“ตื่นได้แล้ว ออเดรย์! มันเป็นภาพลวงตา!”
หญิงสาวเลื่อนมือขวาขึ้นมาลูบแก้มอย่างทะนุถนอม
เธอรู้สึกดีใจที่ชื่อมันว่า ‘คำลวง’ จะได้คอยเตือนใจมิให้ลุ่มหลงไปกับภาพมายา ไม่อย่างนั้น ผู้สวมคำลวงจะเอาแต่พึ่งพามันจนกลายเป็นสิ่งที่ขาดไม่ได้ เกิดความรู้สึกไม่ต้องการถอดออกและเผชิญใบหน้าแท้จริงของตัวเอง
หากไปถึงขั้นนั้น ภาวะคลุ้มคลั่งก็อยู่ไม่ไกล
“ถ้าเป็นผู้หญิงทั่วไป การสวมคำลวงจะทำให้ใบหน้างดงามจนแทบไร้จุดตำหนิ ในสภาพดังกล่าว บางที พวกหล่อนอาจไม่ต้องการถอดมันออกอีกเลย และขอยอมตาย เพื่อให้ได้สวมมันไว้ตลอดกาล… แต่โชคยังดี กับผู้วิเศษแล้วไม่ใช่ พวกเรามีพลังใจเข้มแข็งมากกว่ามาก”
ออเดรย์พึมพำพลางลุกขึ้นยืน
ในสภาพสวมชุดนอนผ้าไหมมันวาว หญิงสาวเดินไปทางห้องนอนบรรยากาศอบอุ่น และตรงไปหาเตียงอ่อนนุ่มแสนเบาสบายทันที
เธอกระตุกเชือกหัวเตียงแผ่วเบาหนึ่งครั้ง
เมื่อเสียงกริ่งดังแว่ว แอนนี่ สาวใช้ประจำตัวออเดรย์ เปิดประตูและเดินเข้ามาในห้องนอนเพื่อปิดไฟ ด้วยท่าทีระมัดระวัง
ผ่านไปสักพัก ออเดรย์เข้าสู่ภาวะหลับลึก
…
ท่ามกลางโลกใบที่ไม่คุ้นเคย หญิงสาวสะดุ้งตื่นกลางคัน พร้อมกับตระหนักว่าตนกำลังอยู่ในความฝัน
เธอมองไปรอบ ๆ อย่างสนใจ
ปากพึมพำกับตัวเอง
“นี่สินะ ‘ฝันรู้ตัว’ ที่สมาคมแปรจิตพูดถึง… ในเชิงศาสตร์เร้นลับ หลักการและนิยามก็ไม่ต่างกันมากนัก “เราทำสำเร็จ… เพียงอาศัยการชี้นำทางจิตกับตัวเอง ก็สร้างภาวะฝันรู้ตัวขึ้นได้… ออเดรย์ เธอมันอัจฉริยะ! ไม่สิ อย่าเพิ่งลำพองตัวเองไป ทั้งหมดเป็นผลจากพลังพิเศษต่างหาก”
ถัดจากนั้น หญิงสาวพยายามวิเคราะห์ว่า ตนกำลังอยู่ในความฝันแบบใด
เบื้องหน้าเป็นถนนแสนคับแคบและมีบรรยากาศมืดมน รอบตัวเป็นป่าทึบ ปลายทางของถนนคือปราสาทที่มียอดแหลม
เสียงหมาป่าเห่าหอนดังลากยาว เสียงหายใจกระเส่าดังแว่วอย่างเชื่องช้าจากทุกสารทิศ คล้ายกับอันตรายกำลังคุกรุ่นอยู่รอบตัว
หืม… เรายังคงฝังใจที่ดยุคนีแกนถูกลอบสังหาร จึงกลัวว่าสักวัน ผู้วิเศษจำนวนมากจะลงมือลอบสังหารท่านพ่อ ท่านแม่ และท่านพี่…
ออเดรย์วิเคราะห์ความฝันของตัวเองด้วยมุมมองของนักจิตบำบัด
ท่ามกลางความฝันที่เสมือนจริงจนแทบแยกไม่ออก หญิงสาวเดินตรงไปอย่างเชื่องช้า จุดหมายคือปราสาทหลังใหญ่ ที่เหมือนกับปราสาทตระกูลฮอลล์ของบรรพบุรุษทุกกระเบียดนิ้ว
เดิน เดิน แล้วก็เดิน เธอเดินจนกระทั่งเหลือบเห็นเงาลางของบางสิ่งตรงมุมด้านหน้า เงาดังกล่าวปรากฏตัวจากป่าทึบด้านข้าง ตามร่างกายห่อหุ้มด้วยเกล็ดสีทอง ดวงตาสีทอง รูม่านตาทรงรีแนวตั้ง
สิ่งนี้คือ มังกรตัวใหญ่ที่มีโคนหางขนาดมหึมา
ใบหน้าของมังกรเหมือนออเดรย์ทุกประการราวกับแกะ แต่ด้วยร่างกายที่เป็นมังกร ภาพดังกล่าวทำให้หญิงสาวเกิดความพะอืดพะอมจนอธิบายไม่ถูก!
เนื้อตัวออเดรย์เริ่มสั่นระริก จนเกือบเผลอตื่นจากความฝันตัวเอง แต่เนื่องจากเป็นผู้ชมมากประสบการณ์ สติจึงถูกรวบรวมกลับมาได้เร็ว
หญิงสาวเริ่มเข้าใจบางสิ่ง มังกรสีทองเกิดจากการที่เธอยังไม่ลืมความกลัวเมื่อครั้งดื่มโอสถนักจิตบำบัด ณ ตอนนั้น ภาวะการคลุ้มคลั่งได้ส่งสัญญาณเตือนเป็นครั้งแรก และเนื่องด้วยยังไม่ชำนาญพลังปลอบโยน ความหวาดกลัวในวินาทีดังกล่าวจึงประทับลงในความฝัน
แต่โชคยังดี ตอนนี้เราพบแล้วว่าตัวเองมีปัญหาตรงจุดใด ยังมีโอกาสรักษาให้หายขาด เพราะหากปล่อยเอาไว้จนลุกลามเรื้อรัง อุบัติเหตุที่ร้ายแรงกว่าเดิมอาจเกิดขึ้นขณะกำลังดื่มโอสถลำดับ 6 หรือ 5…
ออเดรย์สำรวจตัวเองอย่างระมัดระวัง
ระหว่างทาง ความฝันของหญิงสาวมีการเปลี่ยนแปลงตลอดเวลาแบบไม่ปะติดปะต่อ โดยเนื้อหาก็ไม่น่าอภิรมย์สักเท่าไร
จนกระทั่ง หญิงสาวเดินมาถึงหน้าปราสาทหลังใหญ่ เมื่อแหงนมองขึ้นไป เธอเห็นไม้กายาสิทธิ์เริ่มโบกกลางอากาศ พร้อมกับโปรยปรายประกายแสงระยิบระยับลงมาด้านล่าง
ปราสาทตรงหน้าเริ่มถูกปกคลุมด้วยแสงสว่างสดใส บรรยากาศโดยรอบเปลี่ยนจากอึมครึมเป็นงดงามและน่าเกรงขามทันที กลิ่นอายหม่นหมองทั้งหมดเลือนลับไปอย่างสมบูรณ์
ตามด้วยเสียงขับร้องและสอดประสานของเครื่องดนตรีนานับชนิด ตะเกียงแก๊สบนกำแพงถูกจุดไล่ไปทีละดวง
“นี่คือความปรารถนาอย่างแรกของเราก่อนจะมาเป็นผู้วิเศษ… ความฝันของสาวน้อย”
ออเดรย์ยิ้มขื่นขม
แต่เธอยังคงไม่หยุดเดิน ส่งตัวเองผ่านปราสาทและตรงไปเรื่อยๆ เพื่อค้นหาขอบเขตของความฝัน ไม่ถูกเหนี่ยวรั้งด้วยฉากเรื่องราวที่ผันเปลี่ยนตลอดเวลา ไม่ว่าเรื่องนั้นจะน่าเจ็บปวดสักเพียงใด
ผ่านไปนานแค่ไหนไม่มีใครทราบ หญิงสาวเดินผ่านทุ่งรกร้างอันว่างเปล่า จนกระทั่งถึงยอดสูงชันของหน้าผาลึกลับแห่งหนึ่ง
เมื่อก้มมองลงไป ออเดรย์เห็นเพียงหมอกควันสีเทาและความว่างเปล่า
ประหนึ่งด้านล่างไม่มีก้นบึ้ง
เธอทราบทันทีว่า ขอบเขตความฝันของตนอยู่อีกไม่ไกล หากเดินพ้นออกไป ไม่มีใครรับประกันว่าจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง
“แล้วเราจะออกไปยังไง… กระโดดลงไป? จะไม่ตายแน่หรือ…”
ออเดรย์ครุ่นคิดสักพัก สีหน้าเผยความกังวล ไม่กล้าสำรวจอย่างบุ่มบ่าม
หลังจากยืนครุ่นคิดเป็นเวลานาน หญิงสาวเริ่มผุดแนวคิดใหม่
ในเมื่อสถานที่แห่งนี้คือความฝัน เป็นโลกภายในจิตใจของเรา ด้วยฐานะเจ้าของ เราย่อมสร้างทางเดินของตัวเองขึ้นมาได้!
ทันใดนั้น ออเดรย์พยายามเพ่งจิตเพื่อเสกสิ่งของ ในแบบเดียวกับที่เคยกระทำบนมิติสายหมอก เพียงแต่ว่า คราวนี้ไม่มีมิสเตอร์ฟูลคอยอำนวยความสะดวก
หญิงสาวยื่นแขนออกไป ผายมือลง พร้อมกับเล็งไปยังหุบเหวสีเทาไร้ก้นบึ้ง
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ราชันเร้นลับ Lord of the Mysteries ราชันย์เร้นลับ