ราชันเร้นลับ Lord of the Mysteries ราชันย์เร้นลับ นิยาย บท 670

Lord of the Mysteries ราชันย์เร้นลับ – ราชันเร้นลับ 670 : ผู้สารภาพบาป
ราชันเร้นลับ 670 : ผู้สารภาพบาป
โดย
Ink Stone_Fantasy
หมู่บ้านยามบ่ายพิสดารรุกล้ำหมู่บ้านยามบ่ายของจริง? เดอร์ริคเริ่มเข้าใจคำพูดของเจ้าเมือง และมีข้อสันนิษฐานอย่างคร่าวสำหรับสิ่งที่เกิดขึ้น

เด็กหนุ่มสงสัยว่า การที่มิสเตอร์ฟูลดึงตนออกจากหมู่บ้านยามบ่ายพิสดาร อาจส่งผลให้สมดุลระหว่างสองโลกเสียหาย พลังจากด้านในจึงในไหลซึมออกมา

และยังเป็นสาเหตุที่ทำให้โคลิน·อีเลียด ไม่หายตัวไปแม้ว่าจะลองทำซ้ำวิธีเดียวกับเดอร์ริค

ขณะเดอร์ริคครุ่นคิดว่า จะมีเหตุการณ์เช่นไรตามอีกมาบ้าง ผู้นำแห่งหกสภาอาวุโส โคลิน หยิบผงระยิบระยับจากช่องลับตรงเข็มขัดออกมาหนึ่งกำมือ โปรยไปในอากาศ

เศษผงระเบิดในทันที แสงสว่างสีเงินพลันพวยพุ่ง โดดเด่นท่ามกลางบรรยากาศอันมืดมิด

เดอร์ริค โจชัว และฮาอิมพลันเข้าใจสัญญาณ : ห้ามวิ่งหนี ให้อยู่ประจำที่ คอยเฝ้าระวังศัตรูซึ่งอาจลอบโจมตีเข้ามา รอคอยความช่วยเหลืออย่างอดทน!

ไม่ต้องสงสัยเลยว่า ฉากเมื่อครู่ต้องถูกเห็นโดยทีมสำรวจอื่นๆ ที่กระจายตัวรอบหมู่บ้านยามบ่าย!

นักล่าปีศาจโคลิน ปลดปล่อยสัญญาณสามครั้งติดต่อกันระหว่างที่สายฟ้ากำลังเว้นวรรค ก่อนจะหันมาทางเดอร์ริคและคนที่เหลือ

“เริ่มรวมกลุ่มจากใกล้ไปไกล… ระวังตามทางให้ดี”

“ครับ ท่านเจ้าเมือง!” เดอร์ริคลบความขุ่นมัวในใจจากเหตุการณ์เมื่อครู่จนหมด ปัจจุบันมีเพียงความหวังที่จะช่วยเพื่อนร่วมทีมโดยเร็ว

ขณะโคลินออกคำสั่ง เดอร์ริคเดินไปอยู่ทางฝั่งซ้ายของทีม ด้านตรงข้ามเป็นโจชัวถุงมือแดงที่มาพร้อมดาบเหล็กดำ ส่วน ‘พาลาดินรุ่งอรุณ’ ฮาอิมที่ค่อนข้างแข็งแกร่งคอยระวังด้านหลัง อยู่ห่างจากนักล่าปีศาจตรงหน้าประมาณสามก้าว

เส้นสายฟ้าด้านบนเริ่มผ่าระรัว หมู่บ้านยามบ่ายที่เคยหม่นมองถูกปกคลุมด้วยแสงสว่างสลับกับบรรยากาศสีเทาหม่น แสงเทียนไขจากหน้าต่างยังคงไหววูบ เงียบงันและสงบนิ่ง

เดอร์ริคมิใช่เด็กใหม่ แม้จะกังวลอยู่บ้าง แต่มือข้างที่ถือขวานเฮอร์ริเคนมิได้ชุ่มด้วยเหงื่อ ดวงตามองสลับไปมาอย่างชำนาญ คอยระวังสัตว์ประหลาดที่อาจกระโจนออกจากอาคารทั้งสองฝั่ง

เมื่อเส้นสายฟ้าหายไป โลกกลับสู่ความมืดมิดอีกครั้ง แสงเทียนภายในหมู่บ้านยามบ่ายพลันสว่างไสวและแจ่มชัด ราวกับกำลังรอให้นักท่องเที่ยวแวะเข้าไปค้างคืน

ตะเกียงหนังสัตว์ในมือฮาอิมยังคงแผ่แสงสีเหลืองนวลตามเดิม แต่กลับมอบความสว่างได้น้อยลง แม้กระทั่งเนตรมองกลางคืนของเดอร์ริคก็ยังถูกลดทอนประสิทธิภาพลง

คล้ายกับแสงสว่างเหลือเพียงหน้าที่เดียว : สลายความมืดรอบตัวในวงแคบๆ

ทันใดนั้น เดอร์ริครู้สึกเย็นตรงช่วงลำคอ ทั้งที่รอบตัวปราศจากสายลมเย็น!

เด็กหนุ่มมิได้หันหน้าไปมองในทันที เพียงก้าวขาทแยงมุม หมุนตัวครึ่งรอบ อาศัยการชำเลืองด้วยหางตา

เดอร์ริคมองเห็นฮาอิมเจ้าของส่วนสูงเกือบสองเมตร กำลังจ้องตนด้วยสีหน้าหมองหม่น ก่อนจะเหวี่ยงดาบยักษ์ในมือเข้าใส่!

ฟุ่บ!

เดอร์ริคม้วนตัวกลิ้ง หลบการโจมตีพ้นอย่างฉิวเฉียด เสียงลมปะทะยังคงดังกึกก้องข้างใบหู

เจ้าเมืองเงินพิสุทธิ์ถามขึ้นทันที

“เกิดอะไรขึ้น?”

“ฮาอิมโจมตีผม!” เดอร์ริคที่กลิ้งไปหาโคลิน พยุงตัวลุกขึ้นยืน

“ฉัน?” ฮาอิมผู้ถือตะเกียงหนังสัตว์ในมือข้างหนึ่ง ดาบใหญ่ในมือข้างหนึ่ง ซักถามเสียงฉงน

โคลินชำเลืองเดอร์ริค

“ผมไม่พบพฤติกรรมผิดปรกติจากเขา”

ขณะกล่าว สัญลักษณ์สีเขียวเข้มปรากฏขึ้นในดวงตาทั้งสองข้างของนักล่าปีศาจ

เจ้าเมืองเงินพิสุทธิ์มองไปรอบตัวและกล่าว

“เป็นไปได้ไหมว่า ผู้ลอบจู่โจมจะจำแลงกายเป็นฮาอิม?”

ยังไม่ทันกล่าวจบ ดาบเงินในมือขวาพลันแทงไปยังด้านหลังอย่างดุดัน!

เคร้ง!

ท่ามกลางเสียงปะทะแผ่วเบา ร่างหนึ่งปรากฏตัวจากบรรยากาศมืดสลัว เส้นผมสีเทายุ่งเหยิง ริ้วรอยบนใบหน้าคมชัด ดวงตาสีฟ้าครามลุ่มลึก แถมยังถือดาบยาวที่เคลือบน้ำมันสีเงินอ่อน รูปลักษณ์ภายนอกเหมือนกับนักล่าปีศาจโคลินเกือบทุกประการ จุดแตกต่างเดียวก็คือ สีหน้าค่อนไปทางดำมืดและเหม่อลอย

เคร้ง! เคร้ง!

ดาบยาวสีเงินสองเล่มปะทะกลางอากาศอย่างต่อเนื่อง เกิดเป็นประกายไฟเล็ก ๆ

ระหว่างนั้น โคลิน·อีเลียดตะโกนเสียงทุ้ม

“แสง!”

แสง? เดอร์ริคพลันยกมือขึ้นตามสัญชาตญาณ รีบนำมาประสานกันด้านหน้าปากและจมูก

เพียงพริบตา เด็กหนุ่มมองเห็นร่างของสามบุคคลพุ่งตรงออกจากความมืดโดยรอบ หนึ่งคือฮาอิมร่างใหญ่ที่ค่อนข้างแข็งแกร่ง หนึ่งคือโจชัวเจ้าของถุงมือสีแดง และหนึ่งคือตัวเดอร์ริคเอง ผู้มีร่างกายค่อนข้างใหญ่และใบหน้าอ่อนเยาว์!

เดอร์ริคไม่แตกตื่น ทำตามคำสั่งเจ้าเมืองอย่างเคร่งครัด แผ่แสงสว่างอันเจิดจ้าออกจากร่างกาย

คล้ายกับร่างปริศนาทั้งสามหวาดกลัวต่อพลังชนิดนี้ ต่างคนต่างยกมือขึ้นมาบังหน้า ขณะเดียวกันก็พยายามหลบหนีไปด้านข้าง

ทว่า ไม่มีทางที่พวกมันจะเร็วกว่าแสง

แสงอันเจิดจ้ามอบความสว่างไสวแก่บริเวณโดยรอบ ทั้งสามร่างลึกลับถูกอาณาเขตแห่งแสงปกคลุมโดยสมบูรณ์

พวกมันอ้าปากกว้าง ส่งเสียงแผดร้องอย่างเงียบงัน เพียงไม่นานก็เลือนหายไป

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ราชันเร้นลับ Lord of the Mysteries ราชันย์เร้นลับ