ราชันเร้นลับ Lord of the Mysteries ราชันย์เร้นลับ นิยาย บท 675
ราชันเร้นลับ 675 : สานสัมพันธ์
โดย
Ink Stone_Fantasy
แอนเดอร์สันที่กังวลว่าเกอร์มัน·สแปร์โรว์จะคืนคำ รีบคว้าธนบัตรห้าซูลพลางจินตนาการถึงภาพเนื้อวัวถูกเปลวไฟเลียจนส่งเสียงฉ่า รวมถึงเหล้ารสเลิศที่ไม่มียาระงับประสาทผสม
หึหึ หมอนี่ดันเอาจริง… เราแค่พูดไปอย่างนั้นเอง ตามบุคลิกของตัวละคร… เพียงต้องการให้เขาเข้าใจว่าการยืมเงินจากเราไม่ใช่เรื่องง่าย จะได้ไม่ยืมเงินก้อนโตและเชิดหนีไปยังทะเลหมอก แต่ต้องขวนขวายออกไปไถเงินโจรสลัดด้วยตัวเอง… ไคลน์รำพันเล็กน้อย
ตามความคิดของชายหนุ่ม หากสถานที่ใดมีโจรสลัดชุกชุม ลำดับ 5 อย่าง ‘นักล่า’ คงไม่มีทางอดตายหรือไร้ที่ซุกหัวนอน ต่อให้ไม่มีเงินสักเพนนีเดียวก็ตาม
ไคลน์ส่ายหน้าเล็กน้อย ขณะเตรียมเดินออกจากท่าเรือ มันได้ยินเสียงตะโกนดังจากด้านหลัง
“เกอร์มัน!”
“…” ไคลน์ผงะเมื่อทราบว่าเป็นเสียงของแฟรงค์·ลี สติกลับมาจดจ่อสภาพแวดล้อมตรงหน้า
รองกัปตันแห่งอนาคตกาล ‘ผู้เชี่ยวชาญพิษ’ เจ้าของค่าหัวเจ็ดพันปอนด์ กำลังยืนอยู่บนกราบเรือ พลางใช้สองมือป้องปากคล้ายเครื่องขยายเสียง
“นายชอบอยู่แถวไหนบ้าง? แล้วจะเขียนจดหมายถึงนายยังไง? ฉันอยากแบ่งปันผลการทดลองล่าสุดให้ฟัง!”
แต่ฉันไม่อยากฟัง… หมอนี่คงมีเพื่อนไม่มากนัก และมั่นใจได้เลย เราคือหนึ่งในคนที่เขาเข้าใจว่าเป็นเพื่อน แต่ความจริงแล้วทางนี้ไม่ได้คิดอะไรด้วย… เฮ่อ… ดูเหมือนความจงรักภักดีของพลเรือเอกดวงดาวจะเอนเอียงไปทางราชินีเงื่อนงำมากกว่า มิได้รู้สึกผูกพันกับชุมนุมทาโรต์สักเท่าไร… ถ้าเรายอมเปิดใจและตีสนิทลูกน้องข้างกายแคทลียา ไม่สิ ต้องเรียกว่าอีกหนึ่งแหล่งข่าว นั่นคงทำให้เธอตื่นตัวมากขึ้น เป็นการ ‘ตักเตือน’ ทางอ้อมผ่านเกอร์มัน·สแปร์โรว์… ขณะเดียวกัน มิสเตอร์ฟูลก็ต้องลงโทษซ้ำด้วยตัวเองอีกครั้ง วิธีนี้นับว่าสมเหตุสมผลและเป็นธรรมชาติ…
ชายหนุ่มเขียนอธิบายขั้นตอนของพิธีกรรมอัญเชิญผู้ส่งสาร โดยไม่ลืมที่จะกำชับว่า ต้องใช้เหรียญทองปอนด์หนึ่งเหรียญเป็นวัตถุดิบในพิธีกรรมทุกครั้ง
ฟุ่บ! ไคลน์สะบัดข้อมือ ปล่อยเศษกระดาษพุ่งใส่แฟรงค์·ลีประหนึ่งลูกดอก หล่นลงบนฝ่ามือของอีกฝ่ายอย่างแม่นยำ
“ขอบใจมาก!” แฟรงค์·ลีชำเลืองอ่านข้อความบนกระดาษ โบกไม้โบกมือด้วยสีหน้ามีความสุข
ไคลน์ไม่มัวเสียเวลา หิ้วกระเป๋าเดินทางออกจากท่าเรือ มองหาโรงแรมเข้าพัก
ระหว่างนี้ ตัวไคลน์ที่เคยคิดจะปฏิเสธข้อเสนอของแอนเดอร์สัน เรื่องที่ต้องการพักอยู่ในโรงแรมเดียวกัน เริ่มเปลี่ยนใจและเห็นด้วยกับอีกฝ่าย
ชายหนุ่มกังวลว่า หากความซวยบังเอิญเกิดขึ้นกับมนุษย์อับโชครายนี้ ลูกค้าทั่วไปและพนักงานโรงแรมจำนวนมากจะได้รับความเดือดร้อน จึงเปลี่ยนใจมาคอยจับตามองด้วยตัวเอง หากเกิดปัญหาจะได้ช่วยระงับอย่างทันท่วงที
หลังจากลงทะเบียนเข้าพัก แอนเดอร์สันรับกุญแจ เดินไปที่ห้องและเปิดประตู
ตุ้บ! นักล่าที่แข็งแกร่งที่สุด ทิ้งตัวลงบนเก้าอี้เอนหลังประหนึ่งปลดเปลื้องภาระอันหนักอึ้ง
หลังจากพ้นเขตทะเลอันตราย ในที่สุดมันก็ได้รับชีวิตประจำมันของมนุษย์กลับคืน ไม่ต้องกังวลว่าจะตายในทุกลมหายใจ!
แต่หลังจากนอนเงียบๆ สักพัก แอนเดอร์สัน·ฮู้ดค่อยๆ พยุงตัวลุกขึ้น หยิบกระติกน้ำร้อนที่ผิวด้านนอกทำจากเหล็ก หงายแก้วและเทน้ำร้อนให้ตัวเอง
มันเชื่อว่า ถึงเวลาแล้วที่ตนจะลงไปดื่มด่ำความสุขในผับ
หลังจากดื่มจนอิ่มหนำและเติมเต็มกระเพาะอาหาร นั่นจะเป็นเวลารวบรวมเงินทุน!
ยืนรอสักพักให้น้ำเย็นลง แอนเดอร์สันกระดกแก้วดื่มเสียงดังอึกอัก
ทันใดนั้น มันไอแห้งอย่างรุนแรง ใบหน้าเริ่มเปลี่ยนเป็นม่วงคล้ำ
แค่ก! แค่ก! แค่ก!
แอนเดอร์สันเลื่อนแขนขึ้นมาบีบคอตัว ท่าทางคล้ายหายใจไม่ออก
เพล้ง! แก้วหล่นจากมือ กระทบกับพื้นและแตกละเอียด
แค่ก แค่ก… เสียงกระแอมของแอนเดอร์สันแผ่วลงทีละนิด ใบหน้าเริ่มมีรอยจ้ำ
ทันใดนั้น เปลวเพลิงพลันปรากฏในดวงตา เส้นเลือดบนหลังมือยุบพองอย่างน่ากลัวราวกับมีชีวิต
โครม!
แอนเดอร์สันล้มลงไปบนพื้น ร่างกายชักกระตุกสองสามหน ก่อนจะแน่นิ่งไปทุกส่วน ไม่เว้นแม้กระทั่งการหายใจ
ราวสิบวินาทีถัดมา แอนเดอร์สันรีบพลิกตัวขึ้นมานั่ง จับใบหน้าตัวเองด้วยอาการหวาดผวา
“บัดซบ… เราเกือบตายเพราะสำลักน้ำ… ถ้ามันเกิดขึ้น เราจะเป็นนักล่าที่ตายได้น่าอนาถที่สุด! โชคยังดี… ก่อนจะออกทะเล เรายอมซื้อเจ้านี่มาในราคาแพง ในที่สุดก็มีประโยชน์จนได้”
ขณะกล่าว แอนเดอร์สันหยิบสิ่งที่คล้ายตุ๊กตาฟางออกจากกระเป๋าลับในเสื้อกั๊ก ดวงตาทั้งสองข้างและจมูกของตุ๊กตา ถูกวาดด้วยหมึกอย่างไม่ประณีต
ผิวตุ๊กตาผุกร่อนไปพอสมควร ของเหลวสีเข้มค่อยๆ หยดออกจากลำตัว
ราวเจ็ดแปดวินาทีถัดมา ตุ๊กตาละลายอย่างสมบูรณ์ แปรสภาพกลายเป็นคราบของเหลวบนพื้น
“ความซวยของเรายังไม่บรรเทาลง… อาจจะมากขึ้นด้วยซ้ำ… ฟู่ว… เกอร์มัน·สแปร์โรว์เคยบอกคำพยากรณ์กับเราว่า สิ่งที่อันตรายที่สุดมักซ่อนอยู่ในชีวิตประจำวันแสนธรรมดา” แอนเดอร์สันเดินวนเวียนภายในห้อง หลีกเลี่ยงเศษแก้ว ด้วยเกรงว่าพวกมันอาจนำพาไปสู่ความตาย
“ปล่อยไว้ไม่ได้ เราต้องหาทางรอด… ต้องรอดไปให้ได้!” แอนเดอร์สันเปิดประตู เดินออกไปอย่างระมัดระวัง
มันตรงดิ่งมายังห้องพักของไคลน์ งอนิ้วเคาะประตู
ผ่านไปไม่นาน ประตูไม้ที่ดูไม่ทนทานสักเท่าไร เปิดออกอย่างเงียบงัน ด้านหลังประตูมีเพียงเกอร์มัน·สแปร์โรว์ในสภาพถอดโค้ท
แอนเดอร์สันยิ้มแห้งและกล่าว
“ดีใจไหมที่ฉันมาหา?”
โครม!
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ราชันเร้นลับ Lord of the Mysteries ราชันย์เร้นลับ