ราชันเร้นลับ Lord of the Mysteries ราชันย์เร้นลับ นิยาย บท 732
ราชันเร้นลับ 732 : จุดสิ้นสุด
โดย
Ink Stone_Fantasy
แคว้นเดซีย์ เมืองคอนแนนท์ อาคารหมายเลข 67 ถนนฟีนิกซ์
ไคลน์สวมใบหน้ามาตรฐานของชาวโลเอ็น ก้าวขาไปข้างหน้า สั่นกระดิ่ง
ไม่ถึงหนึ่งนาที ประตูเปิดออกด้วยเสียงแอ๊ด สาวใช้ในชุดสีดำสลับขาวจ้องมองสองสามวินาที ถามด้วยความสงสัย
“สายัณห์สวัสดิ์ค่ะ มิสเตอร์ กำลังมองหาใครหรือ”
“ผมกำลังตามหามาดามเนลล์ ผมเป็นเพื่อนกับเดวีย์·เรดมอนด์บิดาของเธอ” ไคลน์ตอบสุขุม
เดวีย์·เรดมอนด์คือ ‘ฝันร้าย’ ที่ชายหนุ่มปลดปล่อยจากยุบพองหิวโหย สังกัดหน่วย ‘ถุงมือแดง’ ของเหยี่ยวราตรี ห้วงคำนึงสุดท้ายก่อนตายคือบุตรสาวของเขา เนลล์·เรดมอนด์ เดวีย์ไม่สามารถทำหน้าที่พ่อได้อย่างสมบูรณ์ นั่นทำให้เขารู้สึกผิดมากที่ทำให้เธอต้องรู้สึกเหมือนกับสูญเสียบิดาไป ทั้งที่เพิ่งเสียมารดาทั้งคน ไคลน์ให้สัญญากับเดวีย์ หากมีโอกาส จะแวะไปเที่ยวชมเมืองชายฝังอันงดงามแห่งนี้และเยี่ยมเยียนลูกสาว
หลังจากตระเวนสอบถามข้อมูลล่วงหน้า ไคลน์เริ่มเข้าใจสถานการณ์ปัจจุบันของเนลล์·เรดมอนด์ หลังจากที่เธอจบการศึกษาจากโรงเรียนสามัญ ก็เข้าทำงานกับ ‘มูลนิธิเด็กและสตรี’ ของโบสถ์เทพธิดารัตติกาลทันที รับค่าจ้างรายสัปดาห์อยู่ที่สองปอนด์ สิบซูล ค่อนข้างเป็นที่อิจฉาของเพื่อนบ้าน
นอกจากนั้น เธอยังได้รับมรดกจากบิดาที่เป็น ‘พ่อค้า’ มาจำนวนหนึ่ง ส่วนสิ่งนั้นจะเป็นอะไรและมูลค่าเท่าไร ไม่มีใครทราบ รู้เพียงว่าเนลล์ร่ำรวยกว่าชนชั้นกลางส่วนใหญ่
โดยทั่วไป สตรีที่มีพอจะมีเงินใช้สอย จะค่อนข้างระมัดระวังเรื่องการแต่งงาน พิถีพิถันกับการเลือกคู่ครอง ส่วนมากจึงแต่งงานช้ากว่าปรกติ แต่หลังจากเนลล์ทำงานได้เพียงหนึ่งปี เธอตกลงปลงใจแต่งงานกับหนุ่มข้าราชการคนหนึ่งทันที
เนื่องจากทั้งสองฝ่ายเป็นผู้เชื่อของเทพธิดารัตติกาล เนลล์จึงไม่ได้ใช้นามสกุลของสามี ยังคงมีชื่อเต็มว่าเนลล์·เรดมอนด์ดังเดิม และอาศัยอยู่ที่บ้านหมายเลข 67 ถนนฟีนิกซ์ ไม่เคยย้ายออกไปไหน
ได้ยินคำตอบไคลน์ สาวใช้บอกให้ยืนรอ ส่วนเธอรีบกลับไปยังห้องนั่งเล่นเพื่อแจ้งกับคุณนายเจ้าของบ้าน
โดยไม่ต้องคอยนาน สตรีในชุดอยู่บ้านเดินมาที่ประตู เส้นผมของเธอสีดำขลับ ดวงตาสีฟ้า ใบหน้าผอมเพรียว เค้าโครงมีเสน่ห์ ละม้ายคล้ายกับเดวีย์หลายส่วน
“สายัณห์สวัสดิ์ มิสเตอร์ ดิฉันคือเนลล์ ลูกสาวของเดวีย์·เรดมอนด์… ขอถามได้ไหมคะว่าคุณได้พบกับพ่อตอนไหน?”
ไคลน์ถอดหมวก ยิ้มและกล่าว
“รู้จักกันในทะเล…. ผ่านมาแล้วหลายปี”
เนลล์·เรดมอนด์ชำเลืองอีกฝ่ายด้วยสายตาเจือความระแวง
“คุณอาจไม่ทราบ แต่เขาเสียแล้ว”
ไคลน์ถอนหายใจ
“ผมทราบ… ผมมีโอกาสได้รู้จักเขาจากเหตุการณ์ดังกล่าว ตอนนั้นเขาสั่งเสียงไว้บางอย่าง แต่ผมเคยคิดว่าไม่ใช่เรื่องสำคัญ… อย่างไรก็ตาม หลังจากผ่านมาหลายปี ยิ่งขบคิด ผมก็ยิ่งรู้สึกว่าต้องนำมาบอกคุณให้ได้”
“อย่างนั้นหรือ…” เนลล์กล่าวเสียงแผ่ว “เชิญเข้ามาก่อน คุณจะรังเกียจไหมถ้าสามีของฉันนั่งฟังด้วย?”
“แล้วแต่คุณเลย” ไคลน์ตอบสุขุม
เนลล์พยักหน้า พาไคลน์เข้าไปในห้องอ่านหนังสือ ส่วนสามีของเธอ พนักงานข้าราชการที่มีหน้าตาธรรมดาค่อนไปทางอ่อนโยน วางหนังสือพิมพ์ลงและเดินตามเข้าไป
เมื่อทั้งสองฝ่ายแยกกันนั่ง ไคลน์จ้องคู่สามีภรรยาบนโซฟาฝั่งตรงข้าม กล่าวหลังจากใคร่ครวญ
“ในอดีต มิสเตอร์เดวีย์·เรดมอนด์เคยประสบโศกนาฏกรรม… เขาต้องสูญเสียพ่อแม่ ภรรยา และพี่น้อง”
เนลล์พยักหน้าไร้อารมณ์
“ฉันรู้”
ไคลน์เว้นวรรคสักพัก กล่าวต่อ
“เขาแสร้งทำตัวเป็นพ่อค้า แต่ความจริงแล้วกำลังตามล่าฆาตกรที่ก่อเหตุ”
“ฉันรู้” เนลล์กล่าวโดยไม่โต้แย้ง
ไคลน์ชำเลือง เล่าต่อไป
“เขาทุ่มเทให้กับเรื่องนี้มาก และนึกเสียใจที่ไม่มีเวลาอยู่กับคุณมากนัก ทำให้คุณรู้สึกเหมือนเสียพ่อไปพร้อมกับแม่”
เนลล์เงียบงันสักพัก ตอบกลับ
“ฉันรู้!”
ไคลน์ชำเลืองมองหนังสือเก่ารอบตัว ถอนหายใจเงียบ
“เขากล่าวว่า ความปรารถนาสุดท้ายในชีวิตคือการได้เห็นคุณแต่งงานและมีครอบครัวภายใต้ร่มเงาของเทพธิดา ไม่ต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยวเหมือนเมื่อก่อน… ตอนนี้ผมคิดว่าเขาน่าจะกำลังมีความสุข”
สายตาเนลล์ค่อยๆ ขยับออกจากไคลน์ ริมฝีปากขยับขึ้นเล็กน้อย ใช้เวลาสักพักก่อนจะตอบ
“ฉันรู้”
ไคลน์โน้มตัวไปข้างหน้าเล็กน้อย ประสานมือและกล่าว
“เขาบอกว่า ตัวเขาอาจต้องตายในทะเล จึงฝากมาบอกคุณ คนร้ายทั้งหมดล้วนได้รับโทษอย่างสาสมแล้ว คุณไม่จำเป็นต้องเคียดแค้นใครอีก… ยังกล่าวด้วยว่า เขารักคุณมาก และเขาเสียใจมากจริงๆ”
เนลล์เงียบงันสองสามวินาที กะพริบตาหนึ่งครั้ง มองไปด้านข้างด้วยอารมณ์คลุมเครือ
“ฉันรู้”
ไคลน์จ้องหญิงสาวด้วยแววตาลุ่มลึก ค่อยๆ ลุกขึ้นยืน
“ผมถ่ายทอดไปหมดแล้ว… ขอตัวกลับก่อน”
เนลล์ตอบสนองด้วยความเงียบ ส่วนสามีพยักหน้าเบาๆ เชิงขอบคุณ
ไคลน์หันหลังกลับ เดินไปที่ทางเข้าห้องอ่านหนังสือ แต่ขณะจับลูกบิด เสียงอันแหบพร่าของเนลล์ดังขึ้น
“คุณ… คิดว่าเขาเป็นคนแบบไหน”
ไคลน์เงียบสักพัก หันหลังกลับ ยกมุมปากยิ้ม
“ผู้พิทักษ์”
โดยไม่มัวเสียเวลา ชายหนุ่มเปิดประตูห้องอ่านหนังสือ เดินตรงไปยังราวแขวนเสื้อโค้ท
สวมหมวกกลมทรงสูงเสร็จ ขณะไคลน์เดินออกจากบ้านเลขที่ 67 ถนนฟีนิกซ์ เสียงสะอื้นที่พยายามระงับดังขึ้นจากข้างใน
ส่ายศีรษะแผ่วเบา ไคลน์เดินออกจากบล็อกถนน เข้าไปในวิหารท้องถิ่นของเทพธิดารัตติกาล
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ราชันเร้นลับ Lord of the Mysteries ราชันย์เร้นลับ