ราชันเร้นลับ Lord of the Mysteries ราชันย์เร้นลับ นิยาย บท 804

ราชันเร้นลับ 804 : ทีมนักโบราณคดี
ขณะถอนหายใจ เฉกเช่นคนปรกติ ไคลน์ปล่อยตัวปล่อยใจไปตามธรรมชาติ เพลิดเพลินไปกับความสงบและสะดวกสบายที่หาได้ยากภายในความฝัน

ราวสิบห้านาทีถัดมา ในที่สุดผู้วิเศษของโบสถ์ก็กลับไป

ได้นอนอย่างสงบสักที… ไคลน์คิดจะลืมตาขึ้นตามปรกติเพื่อกลับไปหลับบนโลกความจริง แต่ทันใดนั้นก็ฉุกคิดได้ว่า ตนไม่มีสิ่งใดให้ต้องกังวล จึงอาศัยภาวะผ่อนคลายภายในความฝันเพื่อหลับไปตามธรรมชาติ

คุณภาพการนอนตลอดทั้งคืนเข้าขั้นดีเยี่ยม ไคลน์หลับยาวจนกระทั่งรุ่งสาง ด้านนอกมีแสงอาทิตย์ส่องเข้า แต่ดวงจันทร์สีแดงก็ยังไม่เลือนลับโดยสมบูรณ์ ผสมผสานกับสายลมพัดเอื่อยตลอดเวลา

ชายหนุ่มนอนแช่บนเตียงนานกว่าสิบนาที ก่อนจะหยิบนาฬิกาพกสีทองบนโต๊ะข้างเตียงมาตรวจสอบเวลา

ยังไม่หกโมงครึ่ง… เราควรพลิกตัวและนอนต่อ หรือสมควรตื่นได้แล้ว? ไคลน์สำรวจสภาพร่างกาย พบว่าจิตใจกำลังปลอดโปร่งและเต็มไปด้วยพลังงาน ปราศจากความเมื่อยล้า ชายหนุ่มจึงตัดสินใจลุกจากเตียงเพื่อไปล้างหน้า ตรงไปทางระเบียงและมองไปยังเส้นขอบฟ้าสีส้มอมแดง

กรุงเบ็คลันด์ในฤดูกาลนี้มีลมแรง หมอกควันจึงไม่หนาแน่นมากนัก นอกจากนั้นยังมีมาตรการควบคุมมลพิษอย่างเข้มงวดในช่วงหลัง ท้องฟ้าจึงมีสีครามสดใสอยู่บ่อยครั้ง เมื่อมองลงไป คนสวนกำลังยุ่งอยู่กับงานในสวน สาวใช้และเด็กลูกมือกำลังเดินไปจ่ายตลาด หากไม่นับสิ่งเหล่านี้ สภาพแวดล้อมเต็มจะไปด้วยความงามของธรรมชาติ ช่วยมอบความร่าเริงแจ่มใสให้ไคลน์ ช่วยทำให้หลงลืมปัญหาของตัวเองไปชั่วขณะ รู้สึกว่าโลกทั้งใบกำลังเป็นของตนคนเดียว

ด้วยรอยยิ้มเจือจาง ไคลน์ยืนดื่มด่ำฉากตรงหน้าอย่างเงียบงัน จนกระทั่งผ่านไปสิบห้านาที คนรับใช้ของบ้านในละแวกใกล้เคียงเริ่มจับกลุ่มสองถึงสามคนเดินออกมา บ้างหิวตะกร้า บ้างจูงม้า ช่วยมอบชีวิตชีวาให้กับบล็อกถนนในแถบนี้ ยิ่งเวลาผ่านไป ดวงอาทิตย์ก็ยิ่งส่องแสงสว่าง

นี่คือวิถีชีวิตที่ควรจะเป็น… ไคลน์ถอนหายใจเงียบ นึกครึ้มอยากออกไปเดินเล่น จึงหันหลังกลับและเดินออกจากระเบียง ตรงไปที่ประตูและบิดลูกบิด

ด้านนอกห้องนอนใหญ่ ริชาร์ดสันกำลังยืนรออยู่ เป็นเรื่องยากที่จะคาดเดาว่าชายคนนี้ตื่นกี่โมง

หนึ่งสิ่งที่ยากที่สุดในการเป็นบุรุษรับใช้ก็คือ ต้องนอนทีหลังและตื่นก่อนเจ้านาย

“อาหารเช้าจะเริ่มขึ้นในอีกหนึ่งชั่วโมง… ถ้านายท่านต้องการให้เริ่มก่อน ครัวจะพร้อมในอีกสิบห้านาที” ริชาร์ดสันไม่ได้ถามว่าทำไมดอน·ดันเตสถึงตื่นเช้านัก

ไคลน์หัวเราะในลำคอ

“ไม่ต้องรีบ ผมแค่จะออกไปเดินเล่น”

“ครับ นายท่าน” ริชาร์ดสันเดินเข้ามาในห้องนอน อาศัยข้อมูลที่นายจ้างบอก เลือกเสื้อโค้ทมาสวมให้

ถัดมา ไคลน์สวมหมวกผ้าไหมและถือไม้ค้ำเลี่ยมทอง เดินลงไปยังชั้นหนึ่งและออกจากประตูบ้าน เดินผ่านต้นเมเปิลอินทิสและโคมไฟสีดำริมถนน ย่างกรายอย่างไม่รีบร้อนไปยังสุดสายของถนน

ตลอดทางจะมีกลิ่นหอมจางๆ จากสวนของเพื่อนบ้านแต่ละหลัง ใบไม้สีเขียวมอบความเงียบสงบจากมุมสูง คนเดินเท้าผ่านไปผ่านมาประปราย รถม้าแล่นผ่านบางครั้งบางคราว ทำลายความเงียบงันและจากไปในเวลาไม่นาน

ไคลน์ที่มีความสุขกับสภาพแวดล้อมยามเช้า พบว่าเศษเสี้ยวอารมณ์ด้านลบเมื่อวานค่อยๆ ละลายหายไปทีละนิด

นั่นสินะ… ผู้วิเศษควรสร้างสภาพแวดล้อมให้เหมาะสมกับตัวเองเพื่อควบคุมอารมณ์… การที่เราเดินเล่นบนถนนแถบนี้ บิชอปของวิหารนักบุญแซมมวลคงทราบแล้วว่า ดอน·ดันเตสฟื้นตัวจากอาการจิตตกแล้ว… คงไม่มารบกวนกลางดึกอีก… ชายหนุ่มรำพันพลางมองไปยังบ้านเลขที่ 39 ถนนเบิร์คลุน

บ้านของส.ส. มัคท์

รั้วด้านนอกสุดทำจากซี่เหล็กแหลม ผู้คนที่ผ่านไปมาสามารถชื่นชมวิวทิวทัศน์ของสวนหน้าบ้านได้จากช่องว่างรั้ว

ขณะกวาดตามอง ไคลน์พบบุคคลที่คุ้นเคย ไม่ใช่ใครนอกจากเฮเซล เจ้าของเส้นผมสีเขียวเข้มและดวงตาสีน้ำตาลเข้ม สตรีโอหังรายนี้อยู่กับสาวใช้ กำลังเดินไปตามทางของสวนและกวาดตามองรอบตัวเป็นครั้งคราว

เธอก็ตื่นเช้าเหมือนกัน? หืม… หรือว่าหลังจากลงท่อระบายน้ำกลางดึกไม่ได้ คุณภาพการนอนก็เลยดีขึ้น? ไคลน์หัวเราะในใจ ถอนสายตากลับและเดินตรงไป

ระหว่างทาง ขณะหันกลับไปมองริชาร์ดสันที่เดินตามหลังอย่างใจเย็น ไคลน์พลันนึกถึงสิ่งที่ตนเพิ่งอ่านเจอในหนังสือพิมพ์ นิตยสาร และเรื่องราวเกี่ยวกับทวีปใต้

แต่ไหนแต่ไร ชายหนุ่มจะนำตัวเองเข้าไปเกี่ยวข้องกับทวีปใต้อย่างสมเหตุสมผล เพื่อให้การสร้างตัวตนของดอน·ดันเตสแนบเนียนที่สุด อย่างไรก็ตาม ข้อมูลและความรู้เกี่ยวกับทวีปใต้เกือบทั้งหมดมาจากแอนเดอร์สัน โจรสลัดนักผจญภัย และนักล่าที่แข็งแกร่งที่สุดในทะเลหมอก ไม่มีสิ่งใดยืนยันได้ว่า ชายคนนั้นจะไม่โอ้อวดเกินความจริง

ข้อมูลที่เราเคยอ่านในหนังสือพิมพ์และนิตยสาร ส่วนมากจะกล่าวถึงคนที่แสวงหาโอกาสและประสบความสำเร็จในทวีปใต้ บางคนกลับมาอาศัยในเบ็คลันด์ แต่บางคนก็เลือกจะอยู่ต่อ… อา… ข้อมูลเหล่านี้คงทำให้ชาวเบ็คลันด์จำนวนไม่น้อยคิดว่าทวีปใต้เต็มไปด้วยทองคำ เต็มไปด้วยโอกาสกอบโกยความมั่งคั่ง เพราะแม้แต่ต้นไม้ที่มีอยู่ดาษดื่น ยางของมันก็ยังมีประโยชน์หลากหลายและขายได้ราคาสูง… คงเป็นเหตุผลที่อาณาจักรมักทำสงครามกับฟุซัค อินทิส และอาณาจักรอื่นๆ เพื่อแย่งชิงอาณานิคม… หากไม่ใช่เพราะชาวเมืองส่วนใหญ่ไม่มีเงินเก็บ และบางคนไม่กล้าลอบขึ้นเรือ คงมีชาวโลเอ็นจำนวนไม่น้อยหลั่งไหลไปยังทวีปใต้… หลังจากคิดอะไรเรื่อยเปื่อย ไคลน์ซักถามคนรับใช้อย่างเป็นกันเอง

“คุณคิดว่าทวีปใต้เป็นยังไง”

มันยังจำได้ว่า ริชาร์ดสันเกิดในคฤหาสน์ของทวีปใต้ และถูกพามายังเบ็คลันด์ในตอนโต

ริชาร์ดสันเงียบงันสักพัก