ราชันเร้นลับ Lord of the Mysteries ราชันย์เร้นลับ นิยาย บท 834

เส้นไหมล่องหนถูกยิงออกมาพร้อมกับคำพูดพานาเทีย รัดพันร่างเกอร์มัน·สแปร์โรว์อย่างรวดเร็ว คล้ายกับจะจับชายหนุ่มมัดขังไว้ในรังไหม

ทันใดนั้น ร่างที่สวมชุดคลุมนักบวชสีดำพลันแบนราบ กลายเป็นกระดาษที่ถูกเกาะกินด้วย ‘สนิม’

ถัดมา ร่างไคลน์โผล่ขึ้นด้านนอกโรงสี ก่อนจะเผ่นหนีหนีเข้าไปยังใจกลางหมู่บ้าน

ชายหนุ่มเคยเห็นร่างจริงของเทพสุริยันเจิดจรัสและยังรอดชีวิตมาได้ โดยธรรมชาติแล้ว ไคลน์มีภูมิคุ้มกันร่างวิญญาณที่แข็งแกร่งมาก ยากจะคลุ้มคลั่งเพียงเพราะได้เห็นร่างสัตว์ในตำนานเพียงชั่วครู่ นอกจากนั้น พานาเทียยังไม่ใช่สัตว์ในตำนานที่สมบูรณ์ ดังนั้น ถึงจะไม่ได้รับความช่วยเหลือจากมิติหมอก ไคลน์ก็ยังสามารถขจัดความคิดที่พลุ่งพล่าน คืนสติกลับมาอย่างรวดเร็ว หลังจากพบว่าตนอาการไม่ดี ชายหนุ่มฉวยโอกาสจังหวะที่ไอกระแอม แอบใช้พลังกระดาษคนตัวแทน!

กระดาษคนไม่ใช่วัตถุวิเศษ ไม่มีพลังวิญญาณแฝงอยู่ ไคลน์จึงกล้าพกติดตัวเป็นจำนวนมาก โดยไม่ต้องกังวลว่าจะทำปฏิกิริยากับแก่นผนึกหลังประตูยานิส

และก่อนที่ไคลน์จะเริ่มเผ่นหนี มันนำนิ้วโป้งขวาถูกกับนิ้วกลางเพื่อจุดไฟแป้งที่วางกองอยู่เต็มพื้นโรงสี!

บึ้ม!

แสงสว่างวาบ ระเบิดฝุ่นส่งผลให้โรงสีกระจัดกระจาย กังหันลมตกพื้นในสภาพหัวปัก ร่างพานาเทียแตกกระจัดกระจายท่ามกลางคลื่นกระแทกและเปลวไฟ ราวกับเป็นเพียงกระจกแผ่นหนึ่ง

แทบจะในเวลาเดียวกัน ร่างที่สวมชุดคลุมสีขาวของเธอโผล่ขึ้นด้านหลังไคลน์ มวยผมที่เกล้าไว้หลวมๆ เริ่มคลี่ออกและลอยขึ้นไปในอากาศ

เป๊าะ!

ไคลน์รีบดีดนิ้วเพื่อเผาใบไม้ด้านข้าง ขณะเดียวกันก็บังคับให้พลเรือเอกโลหิตกระโดดกระจกไปโผล่บนหน้าต่างชั้นสองของบ้านข้างๆ พานาเทีย จากนั้นก็พยายามสิงร่างโดยการไปโผล่บนกระจกตาสตรีที่น่าหวาดกลัว

เปลวไฟสีแดงเข้มลุกโชน ห่อหุ้มร่างกายไคลน์ทุกส่วน ช่วยให้ชายหนุ่มหายตัวไปโผล่ในอีกหลายสิบเมตร ส่วนทางด้านพานาเทีย ราวกับกระจกตาของเธอมีกระจกซ่อนอยู่ด้านใน ภาพสะท้อนของชายวัยกลางคนสวมหมวกสามมุมทรงโบราณ ซ้อนทับกันหลายชั้นอย่างสับสนวุ่นวาย

ไคลน์ไม่ลังเล บังคับให้เซนอลกระโดดกลับมาที่หน้าต่าง แปลงร่างเป็นมนุษย์หมาป่าและกระโจนใส่แม่มดด้วยความเร็วสูง

ถูกต้อง ไคลน์ยืนยันแล้วว่าพานาเทียคือแม่มด แถมยังเป็นแม่มดครึ่งเทพ!

เส้นผมสีดำและใยบางๆ โปร่งใสจนเกือบล่องหน พลันยืดขยายออกจากร่างกายพานาเทีย เกิดเป็นโครงข่ายใยแมงมุมซับซ้อน ห่อหุ้มร่างกายเซนอลที่ปกคลุมด้วยกระจุกขน

ทว่า ในวินาทีดูเหมือนทั้งสองฝ่ายจะสัมผัสกัน ร่างของพลเรือเอกโลหิตพลันโปร่งใสอย่างรวดเร็ว ส่งผลให้เส้นผมสีดำขลับและใยแมงมุมมายาของแม่มดพุ่งผ่านไป มิอาจพันธนาการเป้าหมาย

ร่างวิญญาณอาฆาต!

“ฮึ!” สีหน้าของพานาเทียยังไม่แปรเปลี่ยน มีเพียงการพ่นลม

เพียงพริบตา เส้นผมที่ยาวหนาและด้ายมายาเส้นบางซึ่งพุ่งผ่านร่างเซนอล เกิดระเบิดกะทันหันพร้อมกับสร้างเปลวสีดำลุกไหม้ ราวกับใช้พลังวิญญาณเป็นเชื้อไฟ เปลี่ยนวิญญาณอาฆาตให้กลางเป็นคบเพลิง!

พรึ่บ! พรึ่บ! พรึ่บ! พลเรือเอกโลหิตที่ถูกเผา กลับคืนร่างมนุษย์หมาป่าในสภาพยับเยิน เศษเลือดเนื้อร่วงหล่นทีละชิ้น

หุ่นเชิดลำดับ 5 ‘วิญญาณอาฆาต’ หมดสภาพโดยสมบูรณ์

สิ่งนี้น่าจะถูกใช้เป็นอาหารสำรอง

“เสียงดีดนิ้วของนายไพเราะมาก ฉันจินตนาการไม่ออกเลยว่า นิ้วทั้งสองของนายจะอร่อยขนาดไหน” พานาเทียจ้องเกอร์มัน·สแปร์โรว์ที่กำลังไอทุรนทุรายบนพื้นห่างออกไป

กล่าวจบ หญิงสาวยกมือขึ้นพร้อมกับนำนิ้วชี้ของเซนอลยัดใส่ปาก กัดและเคี้ยวอย่างเอร็ดอร่อย

ไคลน์จ้องมองฉากดังกล่าวด้วยทัศนวิสัยพร่ามัว ดวงตาเหม่อลอย รู้สึกราวกับนิ้วของตนกำลังปวดแปลบ

ขณะเดียวกัน ชายหนุ่มพบว่า ‘ท่านหญิงสิ้นหวัง’ พานาเทียเข้าสู่ภาวะกึ่งเสียสติเรียบร้อยแล้ว เนื่องจากกินเนื้อของผู้วิเศษคนอื่นมากเกินไป

ขณะไคลน์เริ่มสิ้นหวังในการเอาตัวรอด แสงจันทร์สีแดงเข้มพลันสว่างวาบจากด้านบน

ชายหนุ่มเห็นพานาเทียเผยสีหน้าหวาดกลัวสุดขีด หันหลังกลับโดยไม่ลังเล รีบเข้าไปในบ้านใกล้เคียงและปิดประตูดังโครม

เมื่อพบว่าอาการป่วยของตนบรรเทาลง ไคลน์รีบแหงนหน้ามองฟ้า พบดวงจันทร์สีแดงกำลังส่องผ่านทะเลเมฆหมอก มอบแสงสว่างท่ามกลางความมืดอย่างกระจ่างชัดและเงียบสงบ

หัวใจชายหนุ่มเริ่มเต้นแรงเมื่อหวนนึกถึงสิ่งที่พานาเทียเคยพูด รีบกระเสือกกระสนโซเซเข้าไปในบ้านอีกหนึ่งหลัง และไม่ลืมที่จะลงกลอนมิดชิด

“เมื่อพระจันทร์สีแดงกระจ่างชัด ที่นี่จะเกิดการเปลี่ยนแปลงที่มาพร้อมอันตรายใหญ่หลวง”