ราชันเร้นลับ Lord of the Mysteries ราชันย์เร้นลับ นิยาย บท 837

พระจันทร์สีแดงกำลังจะถูกหมอกปกคลุมอีกครั้ง!

ขณะฉุกคิด ร่างเลือนรางด้านนอกที่กำลังเดินผ่านไปมา หายไปกับความว่างเปล่าประหนึ่งไอน้ำระเหย เสียงคำรามต่ำของสัตว์ป่าหยุดชะงักทันที

สภาพแวดล้อมกำลังจะกลับไปเป็นปรกติ… แม่มดสิ้นหวัง พานาเทียจะออกอาละวาดอีกครั้ง… มิสเตอร์ A ไม่จำเป็นต้องกังวลอันตรายจากภายนอก สามารถเปิดฉากกระหน่ำโจมตีใส่เหยื่อได้อย่างอิสระ… หลังจากวิเคราะห์สถานการณ์ ไคลน์ตัดสินใจยกมือขวาขึ้นมาดีดนิ้ว เผาไหม้ใบไม้ที่อยู่ห่างออกไปหลายสิบเมตร

ชายหนุ่มต้องการสร้างระยะห่างจากมิสเตอร์ A เพื่อหลีกเลี่ยงการป่วย ขณะเดียวกันก็เตรียมประเมินสถานการณ์ ตรวจสอบว่าควรเข้าไปเสี่ยงภายในวิหารหรือไม่

สำหรับตัวปัญหาทั้งสอง ไคลน์มีแผนในใจแล้ว นั่นคือการใช้มิสเตอร์ A ดึงดูดความสนใจจากแม่มดพานาเทีย เพราะในสายตาของหล่อน คนเลี้ยงแกะและนักเชิดหุ่นแทบไม่ต่างกันในเชิงคุณอาหาร ขอเพียงอิ่มท้อง จับใครได้ง่ายกว่าก็เล็งคนนั้น

หากเกิดเหตุการณ์ดังกล่าว ทั้งสองฝ่ายจะปะทะกันอย่างดุเดือด และไคลน์จะมองหาโอกาส ‘ซุ่มยิง’ พานาเทีย!

ขณะเปลวไฟสีแดงลุกท่วมร่าง ไคลน์เห็นมิสเตอร์ A เปลี่ยนกลับไปเป็นเงาดำอีกครั้ง กลมกลืนกับสภาพแวดล้อมโดยรอบ มิอาจทราบได้ว่าซ่อนตัวอยู่ตรงไหน

หนี… หมอนั่นหนีไปแล้ว… นี่ใช่มิสเตอร์ A ผู้เสียสติจริงหรือ? ทำไมถึงไม่ไล่ล่าเหยื่อ? ทำไมถึงเลือกที่จะหนี… ดวงตาไคลน์ชะงักเล็กน้อย อดไม่ได้ที่จะยกมุมปากยิ้ม

ร่างกายชายหนุ่มหายไปพร้อมกับเปลวไฟ โผล่ขึ้นอีกครั้งในจุดห่างออกไปหลายสิบเมตร

ในวินาทีที่กระโจนออกจากเพลิง หน้าผากไคลน์ร้อนผ่าวทันที ปอดเริ่มติดขัด การหายใจทำได้ยากลำบาก

โรคระบาด!

‘แม่มดสิ้นหวัง’ พานาเทียแพร่โรคระบาดอีกครั้ง!

ในการมองเห็นของไคลน์ สตรีในชุดคลุมสีขาวบริสุทธิ์กำลังเดินบนอากาศ ค่อยๆ ย่างกรายเข้าหาตน

ใต้ฝ่าเท้าพานาเทียมีด้ายบางๆ จำนวนมากซึ่งถักสานกันเป็นใยแมงมุม ใยเชื่อมต่อกับต้นไม้และบ้านเรือนโดยรอบ กินพื้นที่ราวครึ่งหนึ่งของถนน

ในดวงตาของแม่มดครึ่งเทพรายนี้ ความหิวกระหายบรรเทาลงจากตอนแรกมาก มิได้แดงก่ำเหมือนเมื่อครู่ เพียงจ้องมองเกอร์มัน·สแปร์โรว์ด้วยสีหน้าเย้ายวน คล้ายกับต้องการทำให้อีกฝ่ายค่อยๆ สิ้นหวังกับการดิ้นรนไปทีละนิด ลิ้มรสความเจ็บปวดจากก้นบึ้งหัวใจ

ไคลน์ข่มอาการไอ รีบดีดนิ้วเพื่อเผาต้นไม้ที่อยู่ใกล้กับยอดวิหารให้ลุกโชน

ร่างกายชายหนุ่มมีเปลวไฟลุกท่วม ก่อนจะเลือนหายไปอย่างรวดเร็วและโผล่อีกครั้งบนต้นไม้ดังกล่าวราวกับดอกไม้ไฟ

ถัดมา ไคลน์กระโดดลงพื้น รีบกลิ้งไปทางวิหารเก่าแก่อย่างรวดเร็ว

ทันใดนั้น มันพบว่าร่างกายของตนกำลังเย็บเฉียบ พร้อมกับเหลือบไปเห็นชั้นน้ำแข็งหนาที่ข้อเท้า ต้นขา เอว และท้อง อากาศโดยรอบหนาวลงกะทันหัน

ไคลน์ขบกรามแน่น ข่มความตื่นตระหนกในใจ ลงมือตามแผนการที่วางไว้ล่วงหน้า เหยียดแขนออกอย่างใจเย็นและทาบลงบนผนังของวิหาร

ยุบพองหิวโหยในมือซ้ายเปลี่ยนเป็นสีโปร่งใส!

ไคลน์เดินผ่านกำแพงหนาสีดำอย่างเงียบงัน เข้ามายังด้านในวิหารที่มียอดแหลม

ในจุดเดิมที่เคยยืน ลูกบอลไฟสีดำพุ่งกระแทกกำแพง แต่ช้าไปครึ่งก้าว จึงระเบิดออกในลักษณะคลื่นน้ำกระเพื่อม แผดเผาน้ำแข็งและวัชพืชในบริเวณใกล้เคียง

ทันใดนั้น รอบๆ ยอดหอคอยแหลมของวิหารหลังเก่า อีกาบินที่บินวนไปมาอ้าปากกว้างและส่งเสียง

“ก๊า!”

“ก๊า!”

“ก๊า!”

พานาเทียชะงักทันที ทำได้เพียงมองตรงไปยังวิหารสีดำ สายตาเผยความหวาดกลัวเล็กๆ

…

ภายในวิหาร ไคลน์ที่เข้ามาทางกำแพงมองไม่เห็นอะไรเลย เนื่องจากสภาพแวดล้อมภายในมืดยิ่งกว่าข้างนอก รอจนกระทั่งน้ำแข็งละลายและสายตาเริ่มปรับสภาพ จึงมองเห็นสิ่งที่อยู่ตรงหน้าได้อย่างชัดเจน

ร่างจำนวนมากกำลังถูกแขวนอยู่ในอากาศ

ทั้งหมดคือมนุษย์!

บ้างสวมเสื้อคลุมสีดำทรงโบราณ บ้างสวมแจ็คเก็ตสีน้ำตาล บ้างสวมกระโปรงฟูฟ่อง บ้างสวมเสื้อผ้าขาดวิ่นประหนึ่งขอทาน

บ้างมีใบหน้าหยาบกร้าน บ้างร่างท้วม บ้างหล่อเหลา บ้างสง่างาม บ้างเป็นเด็กตัวเล็กน่ารัก แทบไม่มีใครเหมือนกันเลย

ไม่สิ ทุกคนมีสิ่งหนึ่งเหมือนกัน นั่นคือการถูกปฏิบัติราวกับเนื้อตากแห้ง แขวนไว้จากที่สูงในสภาพโยกคลอนแผ่วเบา คอตก ดวงตาเหลือกขึ้น

ไคลน์เย็นวาบไปถึงหนังหัว ไม่เคลือบแคลงอีกแล้วว่า สิ่งที่พานาเทียและมิสเตอร์ A หวาดกลัวเป็นความจริง

ชายหนุ่มนำหลังพิงกำแพง เตรียม ‘เปิดประตู’ หนีทันทีที่พบอันตราย ยืนรอด้านนอกจนกว่าจะถูกแม่มดสิ้นหวังพบตัว จึงค่อยเปิดประตูกลับเข้ามาด้านในอีกครั้ง ทำซ้ำไปเรื่อยๆ เพื่อให้มีชีวิตรอด

ฟ้าว!

ลมหนาวพัดผ่านเข้ามาในวิหาร ส่งผลให้คนที่ถูกแขวนไว้ด้านบน หันหน้ามาทางไคลน์

คล้ายกับปลอกคอคนเหล่านี้เชื่อมต่อกับเชือก ส่งผลให้คอพับลงมา