ราชันเร้นลับ Lord of the Mysteries ราชันย์เร้นลับ นิยาย บท 851

ราชันเร้นลับ 851 : ธุรกิจใหม่ของดอน·ดันเตส
เลียวนาร์ดจ้องไปยังภาพเหมือนของเชอร์ล็อก·โมเรียตี้บนโต๊ะ ในหัวเต็มไปด้วยภาพมุมต่างๆ หากชายคนนี้ปราศจากแว่นตาและหนวดเครา

แม้จะมีความแตกต่างไปจากของจริงเนื่องจากเป็นภาพในจินตนาการ แต่เลียวนาร์ดก็รู้สึกถึงความคุ้นเคยมากขึ้นเรื่อยๆ ใบหน้าของเชอร์ล็อก·โมเรียตี้ช่างละม้ายคล้ายกับคนที่มันเคยรู้จัก

เป็นไม่ได้… เขาตายไปแล้ว! เราเป็นคนฝังกับมือ! เลียวนาร์ดส่ายหน้าพลางหัวเราะกับตัวเอง

ขณะครุ่นคิด สีหน้าของมันทวีความบิดเบี้ยว เพราะชายในความทรงจำมิใช่ผู้วิเศษธรรมดา แต่มาพร้อมกับความลับพิสดาร

ชายคนดังกล่าวสามารถหลุดพ้นจากอิทธิพลของ 2-049 ได้โดยไม่ต้องให้ใครช่วย!

ชายคนนั้นอาศัยความพิเศษที่มีต่อ 2-049 สังหารผู้วิเศษลำดับ 7 โดยที่ตนเป็นแค่นักทำนายซึ่งไม่ถนัดการต่อสู้!

ชายคนนั้นเข้าใจเทคนิคสวมบทบาทอย่างรวดเร็ว สามารถพัฒนาไปเป็นลำดับ 8 ภายในเวลาแสนสั้น!

ชายคนนั้นมียันต์ระดับสูงในขอบเขตสุริยัน ร่วมมือกับหัวหน้าดันน์·สมิทผู้ยืมพลังจากเถ้ากระดูกศักดิ์สิทธิ์ สังหารเมกูสที่กำลังอุ้มท้องทายาทของเทพมารสักตน!

ตะกอนพลังลำดับ 8 ของชายคนนี้ถูกอินซ์·แซงวีลล์นำติดตัวไป แต่ตะกอนพลังลำดับ 7 ของหัวหน้าดันน์·สมิทกลับยังอยู่ที่ศพ!

บางที… อาจไม่ใช่เพราะอินซ์·แซงวีลล์นำตะกอนพลังไป แต่วัตถุดังกล่าวไม่เคยตกผลึกต่างหาก! เลียวนาร์ดคืนสติกลับมา รีบเพ่งมองภาพเหมือนของเชอร์ล็อก·โมเรียตี้อีกครั้ง

สิบวินาทีถัดมา มันพ่นชื่อออกมาระหว่างซอกฟัน

“ไคลน์·โมเร็ตติ…”

ยิ่งมองก็ยิ่งพบว่า ยอดนักสืบนามเชอร์ล็อก·โมเรียตี้มีใบหน้าเหมือนกับอดีตเพื่อนร่วมงานของตน วีรบุรุษผู้เคยสละชีวิตเพื่อปกป้องเมืองทิงเก็น ไคลน์·โมเร็ตติ!

นี่คือใบหน้าที่จะปรากฏหากอีกฝ่ายสวมแว่นตาและเครา!

เลียวนาร์ดกำมือแน่นจนข้อต่อนิ้วกลายเป็นสีขาว ก่อนจะค่อยๆ คลายออกพร้อมกับลมหายใจกระเส่า ตามด้วยการหยิบเอกสารของเชอร์ล็อก·โมเรียตี้มาตรวจสอบอีกครั้ง

ในคราวนี้ มันข้อหาข้อมูลโดยมีเป้าหมายชัดเจน นั่นคือช่วงเวลาที่อีกฝ่ายปรากฏตัวในเบ็คลันด์ครั้งแรก

ต้นเดือนกันยายน!

นั่นเกิดขึ้นหลังจากไคลน์·โมเร็ตติถูกฝังได้ไม่นาน!

ดวงตาสีเขียวมรกตของเลียวนาร์ดมืดลง รีบเปิดอ่านเอกสารตามสัญชาตญาณ

จากนั้น มันพบอีกหนึ่งชื่อ

ลาเนวุส!

ชายคนนี้คือผู้อยู่เบื้องหลังแผนการทายาทเทพมารลงมาจุติในเมืองทิงเก็น เป็นสาเหตุสำคัญที่ทำให้เหยี่ยวราตรีได้รับความเสียหายใหญ่หลวง มีสมาชิกสองนายเสียชีวิต ประกอบด้วยดันน์·สมิทและไคลน์·โมเร็ตติ

และรายงานชิ้นที่สองเกี่ยวกับเชอร์ล็อก·โมเรียตี้ก็คือ ขณะสืบหาเบาะแสคดีฆาตกรต่อเนื่องแถวท่าเรือ ชายคนนั้นได้พบกับลาเนวุสที่ปลอมตัวเข้าโดยบังเอิญ!

ถัดมา ความพยายามในการลงมาจุติของพระผู้สร้างแท้จริงได้ถูกขัดขวาง ลาเนวุสเสียชีวิตในท่อระบายน้ำ ศพมีไพ่ทาโรต์ปกคลุมจนดูคล้ายกับเป็นฝีมือของจอมโจรวีรบุรุษจักรพรรดิมืด

เขายังไม่ลืมไอ้นักต้มตุ๋นระยำนั่น… เลียวนาร์ดพึมพำเงียบ สีหน้าผ่อนคลายลงเล็กน้อย

หลังจากอ่านเอกสารจบ มันนั่งแช่บนเก้าอี้เป็นเวลานานโดยไม่ขยับเขยื้อนร่างกาย ประหนึ่งกำลังหลับใหลท่ามกลางเงามืดที่เกิดจากแสงสว่าง

ผ่านไปนานหลายนาที เลียวนาร์ดเริ่มเปลี่ยนท่านั่งเป็นการเอนหลังพิงพนัก ซักถามเสียงต่ำ

“ตาแก่ คุณคิดว่านักสืบเชอร์ล็อก·โมเรียตี้ เหมือนกับอดีตเพื่อนร่วมงานของผมในทิงเก็น ไคลน์·โมเร็ตติ บ้างไหม?”

ภายในหัว เสียงที่ค่อนข้างชรากล่าวอย่างลังเล

“คนที่เข้าเหยี่ยวราตรีจากคดีสมุดบันทึกตระกูลอันทีโกนัส?”

“ใช่…” เลียวนาร์ดตอบเสียงหนักแน่น

ปรสิตในร่างกายกล่าวหลังจากผ่านไปสองสามวินาที

“มีความคล้ายกันอยู่”

เลียวนาร์ดที่ได้รับคำตอบ กลับไปเงียบงันอีกครั้ง หลังจากผ่านไปเป็นเวลานาน มันล้วงหยิบนาฬิกาพกสีทองออกมาเปิดฝา ยืนยันว่ายังเป็นช่วงเช้า

เลียวนาร์ดปิดฝานาฬิกาพร้อมกับลุกพรวด เกือบทำให้กองเอกสารบนโต๊ะกระจัดกระจาย

มันรีบเอื้อมมือคว้าเอกสารไว้และนำกลับมาวางบนโต๊ะ ตามด้วยทิ้งโน้ตไว้ว่า: พบเบาะแสบางอย่าง จะออกไปตรวจสอบ คงไม่กลับมาสักพัก

ฉันก็อยากจะรู้เหมือนกัน… นายคือพระเอกของเมืองทิงเก็น หรือความจริงแล้วแอบสวมหน้ากากมาตลอด เบื้องหลังเป็นสมาชิกขององค์กรลับชั่วร้ายที่แทรกซึมเข้ามาในเหยี่ยวราตรี… ถ้าเป็นอย่างหลัง นายก็ไม่ได้ต่างอะไรกับอินซ์·แซงวีลล์ที่หวังขโมยของจากประตูยานิส… เลียวนาร์ดสลัดคราบนักกวีขี้เกียจเป็นปลิดทิ้ง หรี่ตาลงและรีบเดินออกจากวิหารนักบุญแซมมวล

…

เขตฮิลสตัน ด้านนอกอาคารที่เด่นสะดุดตา

ดอน·ดันเตสก้าวลงจากรถม้า สายตามองไปยังอาคารที่โดดเด่นสไตล์ช่วงปลายยุคสมัยที่สี่

อาคารหลังนี้สร้างจากหินแผ่นใหญ่เกือบทั้งหลัง สูงสี่ชั้น หน้าต่างใหญ่ราวกับประตู เข้ากับกันระเบียงเล็กๆ

เนื่องจากถูกกาลเวลากัดเซาะ สีของผนังด้านนอกจึงเป็นเหลืองทราย เสาหินและซุ้มประตูโค้งคอยค้ำจุนเฉลียงอันสง่างาม

ที่นี่คือสโมสรนายทหารผ่านศึกไบลัมตะวันออก

ไคลน์ยกไม้ค้ำ ชี้ไปยังอาหารตรงหน้า กล่าวพลางยิ้ม

“เก่าแก่ทีเดียว”

ส.ส. มัคท์พยักหน้าและตอบ

“ไม่เพียงจะเป็นอาคารโบราณ แต่ยังมีประวัติศาสตร์ยาวนานหลายร้อยปี”

กล่าวจบ มันเดินนำดอน·ดันเตสเข้าไปในสโมสร กล่าวกับสตรีที่แผนกต้อนรับ

“ดอน·ดันเตส สมาชิกทั่วไป ฉันเป็นคนแนะนำมา”