ราชันเร้นลับ Lord of the Mysteries ราชันย์เร้นลับ นิยาย บท 933

“ตาแก่… ข้อเสนอของไคลน์… ฟังดูไม่เลวเลยนะ… เข้าท่ามาก… ผลลัพธ์ของยันต์น่าจะยอดเยี่ยมพอสมควร ลองคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ดูก่อนไหม? ไม่ใช่ว่าคุณเคยพูดหรือ ว่าจะช่วยผมแก้แค้นอย่างเต็มที่… ฮะฮะ… เคยคิดว่าหนอนกาลเวลาจะทำได้แค่การสร้างร่างโคลนและคอยสนับสนุน…”

มันพรั่งพรูออกมาโดยไม่รู้ตัว ส่วนพาลีส·โซโรอาสเตอร์ยังคงนิ่งเงียบ ก่อนจะถอนหายใจหลังจากผ่านไปสักพัก

“สำหรับตอนนี้ ข้าสามารถให้ ‘หนอนกาลเวลา’ ได้มากที่สุดแค่สองตัว”

โดยไม่รอให้เลียวนาร์ดพูด พาลีสเสริมอีกสองประโยค

“หากต้องการล้างแค้นกับครึ่งเทพที่มีสมบัติปิดผนึกระดับ 0 สิ่งสำคัญที่สุดคือความแข็งแกร่งและระดับพลังของตัวเอง ไม่อย่างนั้น ถึงจะพกพายันต์คุณภาพสูงสักเพียงใด แต่ถ้าไม่มีโอกาสได้ใช้ก็เปล่าประโยชน์”

เลียวนาร์ดหุบยิ้มเล็กน้อย กล่าวหน้านิ่ง

“ผมจะพยายามย่อยโอสถ… ถ้าย่อยโอสถเสร็จเมื่อไร ถึงคะแนนผลงานจะไม่เพียงพอ แต่ผมก็มีช่องทางส่วนตัวสำหรับตามหาวัตถุดิบหลักของจอมอาคมวิญญาณ”

การที่มี ‘หนอนกาลเวลา’ เพียงสองตัว เลียวนาร์ดมิได้ผิดหวัง ตามความเห็นของมัน สองตัวถือเป็นกำไร การมีแค่ตัวเดียวก็นับว่าโชคดีมากแล้ว ยิ่งมีสองตัวจะยิ่งหมายถึง มันและไคลน์สามารถแบ่งกันคนละตัว

หลังจากแสดงทัศนคติของตัวเอง มันถามด้วยความสงสัย

“ตาแก่… สำหรับหนอนกาลเวลาตัวที่แล้ว คุณคิดว่าไคลน์นำไปสร้างเป็นยันต์ไหม?”

มันยังจำได้แม่น ย้อนกลับไปในอดีต เพื่อจะหาว่าเอ็มลิน·ไวท์มาซื้อสมบัติวิเศษให้ใคร พาลีสได้ใส่หนอนกาลเวลาไว้ในถุงมือ ‘อินธน์’ แต่ไม่นานหลังจากนั้นก็ขาดการติดต่อ ไม่มีข้อมูลใดถูกส่งกลับมาอีกเลย จนกระทั่งในภายหลัง เลียวนาร์ดสืบจนทราบว่าเอ็มลิน·ไวท์และเชอร์ล็อก·โมเรียตี้ค่อนข้างสนิทกัน ทำให้สามารถอนุมานได้ว่า หนอนกาลเวลาตัวดังกล่าวถูกจัดการโดยเบื้องบนขององค์กรลับที่เชื่อในเดอะฟูล หรืออาจเป็นฝีมือของเดอะฟูลเองด้วยซ้ำ และมีความเป็นไปได้มากที่ศพหนอนกาลเวลาจะถูกมอบให้ไคลน์ ไม่อย่างนั้น อดีตเพื่อนร่วมงานของตนคงไม่ทราบถึงการมีอยู่ของหนอนกาลเวลา

พาลีส·โซโรอาสเตอร์เหยียดหยันในลำคอ

“ถ้ายังไม่เคยใช้และเห็นผลลัพธ์ด้วยตัวเอง ทางนั้นคงไม่เป็นฝ่ายออกปากขอเพิ่มแบบนี้”

“ก็ได้… ข้าจะแยกหนอนกาลเวลาให้ นั่นจะส่งผลให้หลับไปอย่างน้อยสองสัปดาห์ หากมีคำถามก็หาคนตอบเอาเอง”

กล่าวจบ มันไม่เปิดโอกาสให้เลียวนาร์ดถาม พาลีสแผ่พลังวิญญาณ สร้างก้อนแสงที่ ‘ลอย’ อยู่ภายในใจเลียวนาร์ด ราวกับบอกเป็นนัยว่าไม่ต้องการพูดอะไร

เลียวนาร์ดหัวเราะแห้ง กลับมาสนใจจดหมายที่ไคลน์·โมเร็ตติส่งมาให้ อ่านซ้ำอย่างระมัดระวัง

ถูกวิญญาณมารเข้าสิง… ต้องสืบหาต้นกำเนิดและจุดประสงค์ของวิญญาณมาร…

เราแทบไม่มีข้อมูลของวิญญาณมารเลย สมองขาวโพลนอย่างมาก…

ครุ่นคิดอยู่หลายนาที เลียวนาร์ดล้วงหยิบกล่องไม้ขีด เผากระดาษจดหมาย จากนั้นก็ออกจากห้องพักชั่วคราวที่ได้รับการจัดสรรจากเหยี่ยวราตรีท้องถิ่น เดินไปในแนวเฉียงและใช้นิ้วเคาะประตูห้อง

เพียงไม่นาน ดาลีย์·ซิโมเน่ซึ่งยังไม่ได้ลบขอบตาและปัดแก้มสีฟ้า เปิดประตูออกมาพลางเลิกคิ้ว

“ตั้งแต่เมื่อไรกันที่ผู้ไร้หลับกล้ามาเคาะประตูห้องนอนสตรีในยามวิกาล?”

“แฮ่ม… ผมมีเรื่องอยากปรึกษา” เลียวนาร์ดไม่กล้าเล่นไปตามเกมของดาลีย์ รีบแสดงจุดยืนทันที

ดาลีย์ชำเลืองอีกฝ่ายหัวจรดเท้า ยิ้มและตอบ

“ฉันไม่มีหน้าที่ต้องให้คำปรึกษาไก่อ่อน”

กล่าวจบ หญิงสาวฉากหลบให้ เป็นนัยอนุญาตให้เลียวนาร์ดเข้าไปในห้อง

โดยไม่กล้ามองไปรอบๆ มันมุ่งตรงไปทางเก้าอี้และนั่งลงทันที กล่าวเข้าประเด็น

“มาดาม ผมต้องการข้อมูลของวิญญาณมาร… คุณเป็นถึงลำดับ 5 ของเส้นทางมรณา สิทธิ์การเข้าถึงข้อมูลสูงกว่าผม ย่อมรู้มากกว่าผม”

“แล้วทำไมถึงมาถามฉัน” ดาลีย์กล่าวพลางนำมือวางลงบนขอบโต๊ะ

ยังไม่ทันที่เลียวนาร์ดจะตอบ เธอพึมพำ

“วิญญาณมารโดยส่วนใหญ่เกิดจากการตายของผู้วิเศษลำดับสูง มีส่วนน้อยที่พัฒนาจากวิญญาณอาฆาตซึ่งสามารถพัฒนาข้ามขีดจำกัดด้วยหลากหลายเงื่อนไข… กรณีแรกสามารถพบเห็นได้ทั่วไป หลังจากผู้วิเศษลำดับสูงดื่มโอสถและได้รับครอบครองเศษเสี้ยวความเป็นเทพ ร่างวิญญาณจะเกิดการเปลี่ยนแปลงในระดับแก่น ส่งผลให้แม้พวกมันจะตายไป หรือไม่ก็สูญเสียพลัง แต่ร่างวิญญาณจะยังคงอยู่ อาจมีออร่าของเทพเจือปนอย่างเบาบาง ส่งผลให้น่าสะพรึงกลัวมาก ซึ่งกรณีหลังก็ไม่ต่างกันในเชิงโครงสร้างและหลักการ… ตามปรกติแล้ว วิญญาณมารจะค่อยๆ อ่อนแอลงเมื่อเวลาผ่านไป จนกระทั่งสลายตัวโดยสมบูรณ์ ทว่า พวกมันสามารถหลอมรวมกับสถานที่ที่ถือกำเนิดขึ้น แถมยังเปลี่ยนให้โลกวิญญาณ หรือกระทั่งโลกแห่งความตาย หลอมรวมเข้าด้วยกันในสถานที่ดังกล่าว จากนั้นก็ดึงพลังออกมาใช้เพื่อคงสภาพ… ด้วยเหตุนี้ วิญญาณมารจำนวนมากจึงมี ‘อาณาเขต’ ค่อนข้างจำกัด ไม่ใช่ว่าพวกมันไม่ต้องการไปที่อื่น แต่ทำไม่ได้ต่างหาก ข้อยกเว้นเดียวก็คือ ต้องสั่งสมพลังจนถึงระดับที่สามารถเปลี่ยนโครงสร้างของระดับตัวตน”

เลียวนาร์ดไขว่ห้างขวาทับซ้าย ถามอย่างครุ่นคิด