ราชันเร้นลับ Lord of the Mysteries ราชันย์เร้นลับ นิยาย บท 949

เทพบรรพกาลตนนี้สร้างตะเกียบ คิดค้นต้มเลือด ชอบกินเครื่องในสัตว์ และชำนาญการใช้เครื่องเทศทำอาหาร ลูกหลานของพระองค์มีใบหน้า สีผม และดวงตาที่คล้ายกับชาวเอเชียบนโลก ไม่เพียงแต่ไคลน์สงสัยว่าท่านเป็นผู้เดินทางข้ามโลก แม้แต่จักรพรรดิโรซายล์เองก็คิดแบบเดียวกัน

แน่นอน หลังจากการตรวจสอบในเชิงลึก โรซายล์ตัดความเป็นไปได้ดังกล่าวออกไป เนื่องด้วยปัจจัยด้านภาษา สัญลักษณ์ และคำพังเพยโบราณ นอกจากนั้น ไคลน์เชื่อว่าการใช้ตะเกียบแทนช้อนส้อม การชอบกินเครื่องใน และความชำนาญเครื่องเทศ ไม่ใช่สิ่งเฉพาะตัวของชาวโลกเก่า สำหรับสายพันธุ์ที่ใกล้ชิดกับธรรมชาติ มีโอกาสที่จะค่อยๆ พัฒนาสิ่งเหล่านี้ขึ้นในกิจวัตรประจำวัน!

ส่วนเรื่องที่ว่า เหตุใดเอลฟ์ที่อยู่บนเส้นทางลูกเรือถึงใกล้ชิดกับธรรมชาติ ไคลน์เองก็ไม่มีคำตอบ ข้อมูลเกือบทั้งหมดมาจากจิตรกรรมฝาผนังและข้อความจารึกของพวกมันเอง

เราเคยคิดว่าเอลฟ์ไม่น่าจะใช่ผู้เดินทางข้ามโลก แต่หลังจากได้เห็นรังไหมจำนวนสามรัง เราก็เริ่มไม่แน่ใจอีกต่อไป… บางทีท่านอาจเป็นเพื่อนร่วมชาติของเรา… อา… ยังมีอีกหนึ่งความเป็นไปได้ นั่นคือบรรดาเอลฟ์ระดับสูงสักคนเป็นผู้เดินทางข้ามโลก บุคคลดังกล่าวสามารถเผยแผ่วัฒนธรรมต่างๆ ในนามราชาเอลฟ์… ไคลน์เคาะโต๊ะพลางใช้ความคิดอย่างเงียบงัน

มันมาถึงทางแยกของการสืบสวน

ในบันทึกการเดินทางของกรอซายมี ‘ผู้ขับขานแห่งเอลฟ์’ เซียธาส ผู้เคยทำงานรับใช้ราชินีแห่งภัยธรรมชาติ โคฮีเน็ม!

ขอเพียงเราเข้าไปในทะเลจิตใต้สำนึกรวมของเธอ ก็จะมองเห็นหรือสามารถติดต่อกับเอลฟ์ตนอื่นและพบเศษเสี้ยวความทรงจำเกี่ยวกับเทพบรรพกาล!

เรายังสามารถใช้พลังสะกดจิต ทำให้เธอเป็นฝ่ายเล่าออกมาเอง… แต่ปัญหาคือ เราไม่เชี่ยวชาญในศาสตร์ดังกล่าว ครั้งล่าสุดที่พยายามเข้าไปในจิตใต้สำนึกของกรอซาย เราเกิดอารมณ์หุนหันและยากจะทำใจให้สงบ แม้ว่าจะกลายเป็นครึ่งเทพแล้ว แต่นั่นก็ยิ่งมีความเสี่ยงที่จะนำพาตัวเองไปสู่การคลุ้มคลั่ง นอกจากนั้น เราต้องปรับสภาพจิตใจไปอีกสักระยะก่อน… การฝืนสื่อวิญญาณ คงไม่เหมาะกับเป้าหมายและสถานการณ์ในคราวนี้… ไคลน์ขมวดคิ้วเล็กน้อย พบว่าตนต้องการวัตถุลึกลับที่มีลำดับสูงในเส้นทางผู้ชม หรือไม่ก็ผู้ช่วยที่เป็นนักสะกดจิต

มันเริ่มพิจารณาอย่างจริงจังว่าจะหยิบยืมความช่วยเหลือจากมิสจัสติส

การสำรวจไม่อันตรายขนาดนั้น ยังมีวิธีที่จะเข้าไปด้วยร่างวิญญาณบนมิติสายหมอก…

เราไม่ต้องกังวลว่ามิสจัสติสจะทราบเรื่องที่เราคือผู้เดินทางข้ามโลก ขอเพียงเซียธาสไม่ทราบเรื่องนี้ จิตใต้สำนึกของเธอ และทะเลจิตใต้สำนึกร่วม ไม่มีทางบ่งชี้ไปยังข้อสรุปดังกล่าว ในขณะเดียวกัน เราจะคอยรวบรวมเบาะแสที่ต้องการโดยที่เธอไม่สังเกตเห็น…

แต่ปัญหาใหญ่ที่สุดก็คือ มิสจัสติสไม่มีประสบการณ์ด้านการผจญภัยมากนัก หากเข้าไปในทะเลจิตใต้สำนึกรวมของตัวตนสมัยโบราณ นั่นถือเป็นเรื่องอันตราย เพราะอาจมีออร่าของเทพบรรพกาลหลงเหลืออยู่… ถ้าไม่มีความช่วยเหลือจากนักจิตบำบัดเกรงว่าเราเองก็ไม่น่าจะเอาตัวรอดไหว…

ถ้าต้องการให้มิสจัสติสมาคอยสนับสนุน อย่างน้อยก็ต้องรอให้เธอกลายเป็นลำดับ 5 เพื่อชดเชยประสบการณ์ที่ขาดหายไป เมื่อถึงตอนนั้น พวกเราจะพยายามสะกดจิตเซียธาส ดูว่าสามารถดึงข้อมูลใดจากเธอได้บ้าง หากไม่มีค่ามากนัก ค่อยพิจารณาการบุกรุกเข้าสู่ความฝัน เพื่อเข้าไปดูจิตใต้สำนึก และสืบลึกเข้าไปถึงทะเลจิตใต้สำนึกรวม…

อา… ยันต์บุกรุกความฝันที่เราสร้างขึ้นยังมีประสิทธิภาพไม่มากพอ มิอาจดำเนินการสำรวจที่ยาวนาน… เฮ่อ… เทพธิดาคงไม่ตอบสนองต่อคำขอเล็กๆ น้อยๆ เช่นนี้ด้วยตัวเอง น่าจะได้พบกับ ‘ระบบตอบรับอัตโนมัติ’ แทน… สำหรับตะกอนพลังฝันร้าย เราส่งคืนศาสนจักรไปแล้ว… หรือว่าต้องพาเลียวนาร์ดไปด้วย? ชักอยากรู้แล้วว่า ถ้าเราดึงร่างวิญญาณของใครบางคนขึ้นมา คุณปู่ในตัวเลียวนาร์ดจะสังเกตเห็นหรือไม่… คงต้องทดลองเรื่องนี้ให้แน่ชัดเสียก่อน…

ไคลน์รวบรวมความคิด พิจารณาเป้าหมายที่สองด้วยความเคลือบแคลง

ในอดีต คนผู้นี้มิได้ดูพิเศษแต่อย่างใด แต่ไคลน์ไม่เคยมองว่าเป็นผู้เดินทางข้ามโลก แต่เมื่อไตร่ตรองด้วยจิตใจที่สุขุม เริ่มคิดและวิเคราะห์ มันตระหนักว่า หลากหลายประเด็นที่ดูเหมือนจะเป็นไปตามสามัญสำนึกปรกติ แท้จริงแล้วมิได้สมเหตุสมผลขนาดนั้น ยังคงแฝงไปด้วยความน่ากลัวที่แปลกประหลาด

บุคคลที่มันกำลังสงสัยก็คือ

เทพสุริยันบรรพกาล พระผู้สร้างแห่งเมืองเงินพิสุทธิ์!

พระคัมภีร์ของเจ็ดโบสถ์หลักล้วนมีเค้าโครงของศาสนาทางฝั่งโลกตะวันตกของโลกเก่า… แถมยังรวมไปถึงพิธีมิสซา!

จากคำอธิบายของเดอะซันน้อย ผนวกกับสิ่งที่จักรพรรดิโรซายล์ได้เห็นในวิหารขนาดเล็กของอาดัม รวมถึงเนื้อหาบนจิตรกรรมฝาผนังบนซากปรักหักพังของเมืองในดินแดนเทพทอดทิ้ง ค่อนข้างแน่ชัดว่า สัญลักษณ์สำคัญของเทพสุริยันบรรพกาลคือไม้กางเขน!

พระองค์ตั้งชื่อลูกๆ ว่าอาดัมและอามุนด์…

เทวทูตบริวารของพระองค์ล้วนมีปีกแห่งแสง แต่เรายังไม่เคยเห็นเอกลักษณ์นี้จากเส้นทางใด…

ไม่มีใครทราบว่าพระองค์ลืมตาตื่นที่ใด เพียงปรากฏตัวอย่างกะทันหันในช่วงปลายยุคสมัยที่สอง สังหารเทพบรรพกาลไปมากมายและทวงคืนอำนาจ…

เราไม่เคยคิดถึงรายละเอียดปลีกย่อยพวกนี้มาก่อน… เมื่อลองมาไตร่ตรองอย่างรอบคอบ เรื่องราวฟังดูน่าขนลุกไม่น้อย… ไคลน์ซี้ดปาก พบว่ามีโอกาสสูงที่จะเป็นเทพสุริยันบรรพกาลมากกว่าราชาเอลฟ์

ประสบการณ์ของอีกฝ่ายโด่งดังจนกลายเป็นตำนานเล่าขาน เหมือนกับตัวเอกในนิยายยิ่งกว่าจักรพรรดิโรซายล์เสียอีก!

อา… แต่ตอนจบค่อนข้างน่าสังเวช กลายเป็นเพียงมื้ออาหารของเหล่าราชาเทวทูต… ถึงตอบจบของจักรพรรดิจะน่าเศร้าไม่ต่างกัน แต่ก็ไม่ได้น่าสังเวชเท่าเทพสุริยันบรรพกาล…

หรือนี่จะเป็นการอธิบายเกี่ยวกับทัศนคติประหลาดๆ ของอามุนด์และอาดัม? พวกเขาเข้าใจว่าหมอกสีเทามีส่วนเกี่ยวข้องกับบิดา? แต่เนื่องด้วยเส้นทางที่แตกต่าง จึงใช้วิธีที่แตกต่าง? อา… แต่ก็มีโอกาสที่อาดัมจะมองไม่เห็นหมอก เพราะเขาไม่ใช่ผู้วิเศษสุดแกร่งบนเส้นทาง ‘โชคชะตา’ ‘นักจารกรรม’ ‘นักทำนาย’ และ ‘ผู้ฝึกหัด’ … ไคลน์พยักหน้าเล็กน้อย

สำหรับเบาะแสเหล่านี้ มันยังมีแนวทางการสืบสวนที่ไม่ต้องติดต่อกับตัวตนระดับเทวทูต

ภายใน ‘การเดินทางของกรอซาย’ ยังมีบุคคลจากยุคสมัยที่สามหลงเหลือ สาวกเดนตายของเทพสุริยันบรรพกาล นักบวชสโนวมัน!

ปัญหาวนกลับมาที่จุดเดิม… ในเมื่อข้อมูลของบุคคลที่น่าสงสัยทั้งสองต้องเข้าไปสืบในหนังสือ ‘การเดินทางของกรอซาย’ ไคลน์พบว่าความคิดดำเนินมาถึงทางตัน จึงไม่มีทางเลือกนอกจากพักผ่อนสักพัก ถอนหายใจออกเชื่องช้า หยิบไพ่เย้ยเทพใบใหม่ขึ้นมาตรวจสอบ