ราชันพิชิตหล้า หนึ่งมรรคาสยบฟ้า นิยาย บท 118

ตอนที่ 118 เฮยหมู่ตาน

และในเวลานี้เอง ทั้งสองถึงได้ทราบว่าลานม้าที่ตีนเขาก็เป็นกิจการของผู้ปกครองเมืองไจซิงเช่นกัน แขกที่เข้าพักในโรงเตี๊ยมเชิญเดือนจะได้รับการงดเว้นค่าบริการลานม้า นับว่าประหยัดไปหนึ่งเหรียญทอง ทางโรงเตี๊ยมได้ขอหมายเลขป้ายลงทะเบียนพาหนะของทั้งสองไป ประเดี๋ยวทางนี้จะนำไปแจ้งให้ทางลานม้าทราบ ให้ป้อนหญ้าชั้นดีแก่ม้าของทั้งสอง

ที่แท้ถึงแม้นจะจ่ายค่าบริการหนึ่งเหรียญทองให้ทางลานม้าก็ใช่ว่าจะได้รับหญ้าชั้นดี หากคำนวณเช่นนี้ คล้ายจะคุ้มค่ากว่าการประหยัดเงินหนึ่งเหรียญทอง

จากนั้นพนักงานก็นำทางคนทั้งสองไปที่ห้องพัก หนิวโหย่วเต้าพิจารณาดูห้องโถงใหญ่หลังคาทรงโค้งที่แขวนโคมไฟไว้ทั่วทุกหนทุกแห่ง ให้ความรู้สึกเหมือนโรงแรมห้าดาวในชีวิตก่อนของเขา เพียงแต่กลิ่นอายความเก่าแก่ที่ผสมผสานเข้ากับสถาปัตยกรรมรูปแบบปราสาทแห่งนี้มิใช่สิ่งที่โรงแรมห้าดาวจะเทียบชั้นได้ ความรู้สึกของการข้ามผ่านกาลเวลาอันยาวนานที่แฝงอยู่ในกลิ่นอายเหล่านั้นทำให้ผู้คนดื่มด่ำได้ไม่รูจบ

ช่วยไม่ได้ โรงเตี๊ยมแห่งนี้มีชื่อว่าโรงเตี๊ยมเชิญเดือน โรงแรมในชีวิตก่อนอยู่แค่ระดับดวงดาว แต่ที่นี่เป็นระดับพระจันทร์เชียวนะ หนิวโหย่วเต้านึกขบขันอยู่ในใจ

เมื่อเข้าสู่ด้านใน ทิวทัศน์ตรงหน้าทำให้ดวงตาเขาเปล่งประกายขึ้นมาอีกครั้ง มันเป็นสวนพฤกษศาสตร์แห่งหนึ่ง ด้านนอกไม่มีต้นหญ้างอกเงย แต่ที่นี่กลับเขียวชอุ่มชุ่มชื้น กระถางไฟลุกโชนใบแล้วใบเล่าส่องสว่างอยู่ภายในสวน กลิ่นอายจากแสงเพลิงที่วูบไหวไปมาดูงามกว่าไฟประดับในชาติที่แล้ว งดงามมีเอกลักษณ์ มีแขกผู้เข้าพักกำลังดื่มชาและเดินหมากอยู่ภายในสวน

หนิวโหย่วเต้าร้องจุ๊ๆ อยู่ภายในใจ จากรูปแบบของสวนแห่งนี้ทำให้มองออกว่าเจ้าเมืองเป็นคนมีรสนิยมคนหนึ่งเลยทีเดียว สภาพแวดล้อมของที่นี่ทำให้แขกรู้สึกว่าเงินที่เสียไปคุ้มค่าแล้ว

เขาขึ้นมาถึงห้องพักชั้นบน ภายในห้องพักตกแต่งอย่างวิจิตรเรียบง่าย

เสี่ยวเอ้อจุดตะเกียงภายในห้อง ชี้แจงว่าใบชาอยู่ที่ไหน เตาไฟอยู่ตรงไหน สามารถชงชาได้เลย ส่วนเรื่องตักน้ำ ภายในห้องมีท่อทองแดงสำหรับชักน้ำเข้ามา เป็นน้ำจากหิมะที่ละลายลงมาจากบนภูเขา ไหลลงมาอย่างต่อเนื่อง อาบน้ำล้างหน้าในห้องได้โดยไม่จำเป็นต้องไปตักจากด้านนอก

หนิวโหย่วเต้ายิ้มออกมา พบว่าที่นี่แตกต่างจากโรงเตี๊ยมทั่วไปจริงๆ เริ่มมีรูปแบบที่ดูคล้ายโรงแรมแล้ว

“หากท่านลูกค้าต้องการสิ่งใด สามารถเรียกใช้พวกเราได้ทุกเมื่อขอรับ” เสี่ยวเอ้อเอ่ยทิ้งท้ายไว้อย่างสุภาพนอบน้อม ก่อนจะเดินออกไปพร้อมกับปิดประตูห้องให้

หนิวโหย่วเต้าเปิดหน้าต่างออก ชะโงกหน้ามองแสงไฟภายในเมือง ซ้ำยังมีท้องฟ้ายามราตรีที่ประดับประดาไปด้วยหมู่ดาวระยิบระยับ ดูเจริญหูเจริญตา อารมณ์ดีเป็นอย่างยิ่ง เขาเอ่ยสั่งโดยไม่หันกลับมามองว่า “ชงชา!”

หยวนฟางตั้งเตา จุดไฟใส่ถ่าน ยกกาน้ำขึ้นตั้ง จากนั้นเดินไปที่ริมหน้าต่าง จุ๊ปากพลางกล่าวว่า “เต้าเหยี่ย สิบเหรียญทองต่อวัน โหดร้ายยิ่งกว่าปล้นกันเสียอีก ตอนอยู่ที่วัดหนานซาน ข้าต้องใช้เวลาตั้งนานหลายวันกว่าจะหาเงินได้สิบเหรียญทองเลยนะขอรับ!” เขานับนิ้วคำนวณให้หนิวโหย่วเต้าฟัง “หนึ่งเหรียญทองคือร้อยเหรียญเงิน หนึ่งเหรียญเงินคือร้อยเหรียญทองแดง พักที่นี่หนึ่งวันคิดเป็นเงินแสนเหรียญทองแดง มากพอให้ชาวบ้านธรรมดาใช้ไปได้หลายปีเลยนะขอรับ พวกเราพักที่นี่หนึ่งวัน โรงเตี๊ยมแทบจะไม่ต้องเสียต้นทุนเลย…”

“คิดแบบนี้ไม่ได้หรอก การจะสร้างโรงเตี๊ยมเช่นนี้ขึ้นมาในสถานที่แบบนี้ก็ไม่ใช่เรื่องง่ายเช่นเดียวกัน อีกอย่างคนเขาก็ทำงานคุ้มราคา รับผิดชอบความปลอดภัยให้ด้วยมิใช่หรือ ความปลอดภัยมันยากที่จะประเมินค่าเป็นเงินทองได้” หนิวโหย่วเต้าแย้มยิ้มพลางเอ่ยหยอกว่า “ใช่ว่าเจ้าจะจ่ายไม่ไหวเสียหน่อย ต่อให้พักอยู่ที่นี่ทั้งปีเจ้าก็คงไม่มีปัญหากระมัง?”

หยวนฟางหัวเราะแหะๆ ลูบตั๋วแลกทองในอกเสื้อ ก่อนออกเดินทาง หนิวโหย่วเต้าได้ขอค่าใช้จ่ายจากไห่หรูเยวี่ยเป็นเงินหมื่นเหรียญทอง เพื่อจะเลี่ยงไม่ให้เกิดปัญหาแล้ว ทางนั้นจึงมอบตั๋วแลกทองที่สามารถใช้ได้ในเจ็ดแคว้นไว้ให้ ตั๋วแลกทองที่ว่ามีทั้งตั๋วมูลค่ามากและตั๋วมูลค่าน้อยปะปนกันไป รวมๆ กันแล้วมีมูลค่าหนึ่งหมื่นเหรียญทอง ใช้แลกเปลี่ยนเป็นเงินสดตามร้านแลกเงินของแคว้นต่างๆ ได้ทุกเมื่อ

มีเงินก็ส่วนมีเงิน หยวนฟางที่เคยชินกับการใช้ชีวิตลำบากยากไร้ยังคงปวดใจอยู่บ้าง เขาเอ่ยเตือนว่า “เต้าเหยี่ยขอรับ เมื่อครู่ข้าเห็นป้ายของโรงเตี๊ยมอื่นๆ ในเมืองเช่นกัน ราคาน่าจะถูกกว่าที่นี่มากนัก”

“หยุดคิดเล็กคิดน้อยกับเงินแค่นี้ได้แล้ว” หนิวโหย่วเต้าหัวเราะ หันมามองเขาพร้อมเอ่ยด้วยรอยยิ้มว่า “เจ้าหมี ฟังให้ดีนะ ติดตามข้าไม่มีทางขาดแคลนเงินทอง ขอเพียงปัจจัยเอื้ออำนวย เราต้องกินของที่ดีที่สุด ใช้ของที่ดีที่สุด พักสถานที่ที่ดีที่สุด ความปลอดภัยสำคัญกว่าอะไรทั้งนั้น เงินไม่มีก็หาใหม่ได้ ขอเพียงข้ายังอยู่ เจ้าก็ไม่จำเป็นต้องห่วงเรื่องเงินเลย ต่อไปเจ้าจะเข้าใจเองว่าเงินก็เป็นแค่จำนวนตัวเลขอย่างหนึ่งเท่านั้น เอาเข้าจริงแล้วค่าใช้จ่ายต่อคนก็ไม่เท่าไรเลย”

“แหะๆ!” หยวนฟางหัวเราะอย่างเซ่อซ่า คำพูดนี้ฟังดูมือเติบใจป้ำนัก แต่ในใจยังคงบ่นอิดออดว่าหากเก็บเงินพวกนี้ไว้บูรณะวัดของข้าคงจะดีไม่น้อย ใช้จ่ายเช่นนี้สิ้นเปลืองเกินไปแล้ว

นอกโรงเตี๊ยม ทันทีที่แสงไฟในห้องพักนี้สว่างขึ้น ด้านนอกก็มีคนจำนวนไม่น้อยจับจ้องขึ้นมาทันที

สตรีผิวคล้ำนางหนึ่งกัดฟัน หันกลับไปโบกมือเรียกลูกน้องหลายคนให้ไปยังสถานที่ลับตา หลบซ่อนอยู่ในมุมมืดกระซิบกระซาบพูดคุยกันในกลุ่มว่า “ข้าจะเข้าไปหาเขา”

ใครบางคนเอ่ยขึ้นว่า “ลูกพี่ ที่นี่ถ้าไม่ได้เข้าพักก็ไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าไปด้านใน เว้นแต่คนที่พักอยู่ด้านในจะเรียกเข้าไปพบ แต่พวกเราก็ไม่รู้จักเขา จะให้พวกเราฝืนบุกเข้าไปก็คงไม่ไหวหรอก!”

หญิงสาวตอบว่า “งั้นก็จ่ายเงินเข้าพักสักวันแล้วกัน”

มีคนเอ่ยขึ้นมาว่า “พักหนึ่งวันเสียอย่างน้อยสิบเหรียญทองเชียวนะ ไฉนต้องเสียเงินไปโดยไม่คุ้มค่าเช่นนี้ด้วย อีกอย่าง เขาอาจจะไม่ตอบตกลงก็ได้ ลูกพี่ เขาไม่มีทางอยู่ในนั้นไปตลอดโดยไม่ออกมาหรอก พวกเราผลัดกันเฝ้าอยู่ด้านนอก พอเขาออกมา เราก็รีบเข้าไปขวางเขาไว้สิ”

หญิงสาวส่ายหน้าพลางกล่าวว่า “ไม่ได้ พวกเจ้าไม่เห็นเหรอ? คนที่จับตามองเขาไม่ได้มีแค่พวกเราเท่านั้น รอจนเขาออกมายังไม่แน่ว่าจะตกมาถึงพวกเรา”

มีบางคนเอ่ยว่า “เขาจะยอมตกลงหรือ? ถึงแม้คนที่เข้าพักที่นี่จะเป็นคนมีเงิน แต่ก็มีน้อยคนนักที่จะยอมรับปาก พวกเราเองก็แค่มาลองเสี่ยงโชคดูเท่านั้น”

หญิงสาวตอบว่า “ข้ามีลางสังหรณ์ว่าคนผู้นี้สามารถช่วยพวกเราได้ ข้าเชื่อในตัวเขา!”

ลางสังหรณ์อย่างนั้นหรือ? ลางสังหรณ์จะนับเป็นอันใดได้? คนอื่นๆ พากันพูดไม่ออก แต่ในเมื่อนางตัดสินใจไปแล้ว คนที่เหลือจึงไม่ได้พูดอะไรอีก

หญิงสาวก้าวออกมาจากมุมมืด ยืดอกเชิดหน้าเดินขึ้นบันไดโรงเตี๊ยมเชิญเดือน ตรงเข้าไปด้านใน

ทันทีที่ผ่านเข้าประตูไป นางก็ถูกเสี่ยวเอ้อของโรงเตี๊ยมเข้ามาขวางไว้ทันที “เฮยหมู่ตาน[1] เจ้าคิดจะทำอะไร? ออกไปซะ ออกไป!” เสี่ยวเอ้อกล่าวพลางโบกมือไล่

สามารถระบุชื่อแซ่ได้ เห็นได้ชัดว่าเสี่ยวเอ้อรู้ดีว่านางเป็นใคร

สตรีที่ถูกเรียกว่าเฮยหมู่ตานกัดฟันเอ่ยว่า “ข้าจ่ายเงินเข้าพักไม่ได้หรือไร?”

เมื่อนางเอ่ยเช่นนี้ เสี่ยวเอ้อจึงทำได้เพียงปล่อยนางผ่านเข้าไปด้วยความลังเล คอยจับตามองอยู่ด้านข้างจนกระทั่งมาถึงหน้าโต๊ะคิดเงิน

เฮยหมู่ตานหยิบเงินสิบเหรียญทองออกมาแล้วตบลงบนโต๊ะ “เถ้าแก่ พักหนึ่งวัน!”

เถ้าแก่เงยหน้ามอง พอเห็นว่าเป็นนาง เขาก็ยิ้มเยาะมุมปากพลางดันเงินกลับไป

เฮยหมู่ตานถามด้วยความฉงน “หมายความว่าอย่างไร?”