ราชันพิชิตหล้า หนึ่งมรรคาสยบฟ้า นิยาย บท 17

ตอนที่ 17 ออกจากคุก

หลังจากพูดคุยกันภายในห้องสักพัก ซ่งเฉวียนออกไปที่ประตู ตะโกนเรียกอยู่ตรงประตู “เจ้าสาม!”

จากนั้นไม่นาน บุรุษคนหนึ่งที่มีโครงหน้าคล้ายคลึงกับเขาอยู่หลายส่วนก็เร่งฝีเท้าเดินเข้ามา เป็นซ่งซูบิดาของซ่งเหยี่ยนชิง

เข้าไปรับคำสั่งในห้องรับแขกอยู่ครู่หนึ่ง ซ่งซูก็จากไปอย่างรวดเร็ว

เขากลับไปถึงเรือนพักของตนที่อยู่ในเขตคฤหาสน์ เมื่อเข้าประตูเรือนไปก็สั่งการบ่าวชราที่มาต้อนรับว่า “ให้เหยี่ยนชิงมาพบข้า”

บ่าวชราตอบด้วยความลำบากใจอยู่บ้าง “คุณชายไม่อยู่บ้านขอรับ ออกไปพบปะสหายแล้ว” เขาก็ไม่ทราบเช่นกันว่าซ่งเหยี่ยนชิงไปสำมะเลเทเมาอยู่ที่ไหน คาดว่าน่าจะเป็นสถานที่พรรค์นั้นกระมัง

“ไปตามกลับมาพบข้าเดี๋ยวนี้!” ซ่งซูสั่งด้วยน้ำเสียงเฉียบขาด

บ่าวชราได้แต่ต้องไปจัดการตามคำสั่ง ค้อมคำนับจากไป

ซ่งซูยืนอยู่ตรงหน้าแสงเทียนที่อยู่ในตะเกียง จ้องมองเปลวเทียนตกอยู่ในห้วงความคิด ใบหน้าประเดี๋ยวสว่างประเดี๋ยวสลัว ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่

ผ่านไปหนึ่งชั่วยามเต็มๆ ซ่งซูถึงจะถูกเสียงฝีเท้าเร่งร้อนด้านนอกปลุกให้ตื่นจากภวังค์ เขาเหลียวหน้าไปมอง เห็นซ่งเหยี่ยนชิงรีบเดินเข้ามาคารวะ “ท่านพ่อ ตามหาลูกด้วยธุระใดหรือขอรับ?”

หลังจากถังอี๋ออกเรือนไปแล้ว สำนักสวรรค์พิสุทธิ์ก็ไม่มีสิ่งใดดึงดูดซ่งเหยี่ยนชิงเอาไว้ได้อีก อยู่ได้ไม่นานก็กลับมาเมืองหลวง

ซ่งซูเพ่งพิศจากบนจรดล่าง มองเห็นตรงแก้มเขายังมีคราบเครื่องประทินโฉมที่ยังเช็ดออกไปไม่หมดอยู่ จึงเอ่ยตำหนิด้วยความโมโหทันทีว่า “แต่เช้าจรดค่ำก็รู้จักแต่ไปสำมะเลเทเมาที่หอนางโลม ฟางเอ๋อร์วิ่งมาร้องห่มร้องไห้กับข้าทุกสองสามวัน ถ้ามีเวลาก็เอามาตั้งใจฝึกบำเพ็ญเพียรไม่ดีกว่าเรอะ?”

‘ฟางเอ๋อร์’ ที่เขาเอ่ยถึงคือภรรยาของซ่งเหยี่ยนชิง หลังจากซ่งเหยี่ยนชิงกลับเมืองหลวงได้ไม่นาน ตระกูลซ่งก็จัดหาคู่ครองให้เขา

ซ่งเหยี่ยนชิงก้มหน้า บ่นกระปอดกระแปดว่า “หน้าตาน่าเกลียดจะตายชัก ข้าบอกแต่แรกแล้วว่าไม่แต่ง พวกท่านก็บังคับข้าอยู่ได้”

“น่าเกลียดตรงไหน ก็แค่อวบไปหน่อยมิใช่เรอะ?” ซ่งซูถลึงตาใส่ ชี้หน้าด่าทอบุตรชาย “ข้าขอเตือนเจ้าไว้นะ บิดานางกุมอำนาจปกครองกองทหารหลวงหลายหมื่นนายไว้ เบื้องหลังยังมีสำนักบำเพ็ญเพียรคอยหนุนหลังอยู่อีก ดีร้ายอย่างไรเจ้าก็ต้องให้เกียรตินางบ้าง หากทำให้ปู่ของเจ้าโมโหขึ้นมาล่ะก็ ตัวเจ้าเองก็รู้ดีว่าผลลัพธ์จะเป็นอย่างไร!”

“ขอรับๆ ข้าทราบแล้ว” ซ่งเหยี่ยนชิงยิ้มเจื่อนอย่างจนปัญญายิ่ง เอ่ยว่า “ท่านพ่อ เข้าเรื่องเถอะขอรับ เรียกหาข้าด้วยธุระใดหรือขอรับ?”

ซ่งซูสงบสติอารมณ์ลงเล็กน้อย เอ่ยเสียงขรึมว่า “เจ้าไปเก็บข้าวของซะ แล้วกลับสำนักสวรรค์พิสุทธิ์ให้เร็วที่สุด…”

“ห๊า!” ซ่งเหยี่ยนชิงเงยหน้าขึ้นมาทันที เอ่ยด้วยสีหน้าเดียดฉันท์ “ข้าไม่ไป! สถานที่ผุพังวังเวงเช่นนั้น ข้าอยู่จนใกล้จะเป็นคนโง่อยู่แล้ว ท่านพ่อ ขออภัยที่ข้าต้องกล่าวตามตรง สำนักสวรรค์พิสุทธิ์ไม่มีประโยชน์อันใดเลย หากไปข้องเกี่ยวก็มีแต่จะชักนำความยุ่งยากมาให้ ข้าคิดแล้วก็ไม่เข้าใจ เหตุใดตอนนั้นท่านถึงต้องไปเป็นศิษย์สำนักสวรรค์พิสุทธิ์ด้วย นี่มิเท่ากับหาเรื่องเดือดร้อนให้ตัวเองหรอกหรือขอรับ?”

ซ่งซูเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนเอ่ยเนิบๆ ขึ้นมา “เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว บางเรื่องให้เจ้ารู้ไปก็คงไม่เสียหาย ในอดีตหนิงอ๋องซางเจี้ยนปั๋วรบทัพไม่เคยปราชัยจับศึกไม่เคยพ่ายแพ้ กองทัพบุกไปทางไหนก็ล้วนแต่ราบเป็นหน้ากลอง สร้างความหวาดกลัวให้ทุกแว่นแคว้น เป็นขุนนางคนสำคัญแห่งแคว้นเยี่ยนที่ไม่มีใครเทียบเคียงได้ มีแนวโน้มจะได้เป็นผู้สืบทอดราชบัลลังก์ เมื่อแคว้นเยี่ยนก่อร่างสร้างอาณาจักร บรรพจารย์ผู้ก่อตั้งสำนักสวรรค์พิสุทธิ์สร้างคุณูปการอย่างใหญ่หลวง ได้รับแต่งตั้งเป็นราชครู กล่าวได้ว่าสำนักสวรรค์พิสุทธิ์มีความสัมพันธ์กับราชวงศ์แห่งแคว้นเยี่ยนมาโดยตลอด ซางเจี้ยนปั๋วมีความสัมพันธ์ที่ดีกับสำนักสวรรค์พิสุทธิ์เสมอมา และเนื่องด้วยเหตุนี้ ในเวลานั้นเพื่อเพิ่มทางหนีทีไล่อีกทางไว้ให้ตระกูลซ่ง ปู่ของเจ้าจึงส่งข้าไปที่สำนักสวรรค์พิสุทธิ์ ผู้ใดจะรู้ว่าชะตาฟ้าไม่อาจหยั่ง ฮ่องเต้พระองค์ก่อนทรงประชวรสิ้นพระชนม์กะทันหัน คิดไม่ถึงว่าก่อนพระองค์จะสิ้นพระชนม์จะทรงมีราชโองการยกราชบัลลังก์ให้ฝ่าบาทองค์ปัจจุบัน นับแต่นั้นมาสถานการณ์ของซางเจี้ยนปั๋วก็ตกต่ำดำดิ่งลงอย่างรวดเร็ว จนกลายเป็นอย่างที่เห็นในปัจจุบันนี้”

ซ่งเหยี่ยนชิงพลันกระจ่างขึ้นมา พึมพำกับตัวเอง “ท่านปู่เจ้าเล่ห์นัก เหยียบเรือสองแคมมาตั้งแต่ต้น…”

ซ่งซูได้ยินก็โมโห “เจ้าว่าอะไรนะ?”

“ไม่มีอะไร ไม่มีอะไรขอรับ!” ซ่งเหยี่ยนชิงรีบโบกมือ “ข้าจะบอกว่า พวกเราควรจะรักษาระยะห่างกับสำนักสวรรค์พิสุทธิ์มิใช่หรือขอรับ ทำไมยังต้องไปสำนักสวรรค์พิสุทธิ์อีกล่ะขอรับ?”

ซ่งซูเอ่ยเสียงขรึม “พรุ่งนี้ซางเฉาจงจะออกจากคุกแล้ว!”

ซ่งเหยี่ยนชิงถามด้วยความฉงน “เรื่องนี้ข้าได้ยินมาแล้ว แล้วมันเกี่ยวอะไรกับการที่ข้าต้องไปสำนักสวรรค์พิสุทธิ์ด้วยล่ะขอรับ?”

ซ่งซูอธิบาย “ราชสำนักเพิ่งตัดสินใจออกมา ต้องการเนรเทศซางเฉาจงออกจากเมืองหลวง ขับไล่ไปครองที่ดินศักดินา มองจากเส้นทางแล้ว เกรงว่าจะต้องผ่านทางที่ไปสำนักสวรรค์พิสุทธิ์ หลังจากเจ้าไปถึงสำนักสวรรค์พิสุทธิ์แล้ว จะต้องเตือนสำนักสวรรค์พิสุทธิ์ว่าอย่าได้ส่งฝ่าซือให้เขา!”

ซ่งเหยี่ยนชิงหัวร่อเหอะๆ พลางกล่าว “เรื่องเล็กน้อยเท่านี้ จำเป็นต้องให้ข้าเดินทางไปไกลขนาดนั้นด้วยหรือขอรับ? ส่งจดหมายไปแจ้งสำนักสวรรค์พิสุทธิ์โดยตรงเสียก็สิ้นเรื่อง อีกอย่าง สำนักสวรรค์พิสุทธิ์ในยามนี้เอาตัวเองแทบไม่รอด ต่อให้ไม่ไปเตือน ข้าคิดว่าพวกเขาก็คงไม่กล้าส่งคนให้เขาหรอกขอรับ”

ซ่งซูถลึงตา “เจ้าจะไปรู้อะไร! นับตั้งแต่สถาปนาแคว้นเยี่ยนขึ้นมา สำนักสวรรค์พิสุทธิ์ก็มีความเกี่ยวพันกับราชวงศ์แคว้นเยี่ยนอย่างลึกซึ้งมาโดยตลอด เกรงว่าจะมิใช่แค่ตงกัวเฮ่าหรานคนเดียวที่มีสายสัมพันธ์กับซางเจี้ยนปั๋ว การที่จู่ๆ ถังมู่ก็ยกตำแหน่งให้ตงกัวเฮ่าหรานก่อนตายมันก็พอจะมองออกแล้ว ข้าสงสัยว่าน้ำในสำนักสวรรค์พิสุทธิ์จะมิได้ใสสะอาดถึงเพียงนั้น ลึกลงไปด้านล่างอาจจะยังมีสิ่งที่ไม่ลอยขึ้นมาบนผิวน้ำอยู่ จากสถานการณ์ในตอนนี้ สำนักอื่นนั้นไม่กล้าส่งฝ่าซือให้ซางเฉาจง แต่สำนักสวรรค์พิสุทธิ์กลับมีความเป็นไปได้มากที่สุด การที่ข้าให้เจ้าไปสำนักสวรรค์พิสุทธิ์มิใช่แค่ให้ไปกำชับสำนักสวรรค์พิสุทธิ์มิให้มอบคนแก่ซางเฉาจง หากแต่ต้องการให้เจ้าไปจับตามองสำนักสวรรค์พิสุทธิ์ด้วย! เมื่อข่าวซางเฉาจงออกจากคุกและถูกเนรทศไปจากเมืองหลวงแพร่ออกไป ตะกอนบางอย่างที่จมอยู่อาจจะผุดขึ้นมา หลังจากเจ้าไปถึงสำนักสวรรค์พิสุทธิ์ก็จงจับตาดูให้ดีว่าสำนักสวรรค์พิสุทธิ์มีความเคลื่อนไหวผิดปกติอันใดหรือไม่ หากพบเห็นสิ่งใดให้แจ้งมาทันที นี่คือคำสั่งจากปู่ของเจ้า”

ซ่งเหยี่ยนชิงเอ่ยด้วยสีหน้าขมขื่น “ไยต้องวุ่นวายขนาดนี้ด้วย อีกอย่าง สำนักสวรรค์พิสุทธิ์ในยามนี้เป็นเหมือนดั่งพญาหงส์ตกอับที่ไม่อาจเทียบไก่ได้ด้วยซ้ำ ต่อให้พวกเขาส่งคนให้ซางเฉาจงแล้วจะเป็นอย่างไรเล่า พวกเขาก็ก่อปัญหาอันใดไม่ได้อยู่ดี ในมือซางเฉาจงไร้กำลังทหาร ท่านปู่คิดมากเกินไปแล้ว ข้าว่ามิสู้ส่งคนไปทำลายสำนักสวรรค์พิสุทธิ์ทิ้งเสียก็สิ้นเรื่อง”

ซ่งซูเอ่ยอย่างเยียบเย็น “ตะขาบร้อยขาสิ้นชีพแต่ยังดิ้นได้ นับประสาอะไรกับหนิงอ๋องที่ในอดีตเคยกุมอำนาจกองทหารม้าของแคว้นเยี่ยนไว้เล่า! ที่ท่านปู่ของเจ้าทำเช่นนี้ ท่านย่อมมีแผนการของท่านอยู่ ไม่ใช่เรื่องที่เจ้าควรกังวล ข้าขอเตือนเจ้าเอาไว้ นี่มิใช่เรื่องเล่นๆ หากเกิดเรื่องขึ้นมาล่ะก็ ท่านปูเจ้าไม่เอาเจ้าไว้แน่!”

ซ่งเหยี่ยนชิงหนาวสันหลังวาบ เขากลัวท่านปู่ของตนคนนั้นเป็นที่สุด เวลาพบหน้ากันตามปกติ กระทั่งหายใจก็ยังไม่กล้าเลย…