ราชันพิชิตหล้า หนึ่งมรรคาสยบฟ้า นิยาย บท 19

ตอนที่ 19 เซียนดอกท้อ

คนที่ตะโกนว่ารถม้าถูกขโมยตกใจจนทรุดนั่งลงบนพื้นด้วยเนื้อตัวสั่นเทา ใบหน้าเต็มไปด้วยความหวาดกลัว ราบกับลูกแกะที่รอโดนเชือด

แม่ทัพที่ทำหน้าที่เฝ้าประตูเมืองผู้นั้นกลืนน้ำลายมองลูกน้องซ้ายขวาที่ถอยไปหลบด้านหลังตน เขาเองก็อยากถอยเช่นกัน แต่เขารู้ว่าบนป้อมประตูเมืองมีคนคอยสังเกตการณ์อยู่ หากว่าเขาหวาดหวั่นจนถอยหนี เกรงว่าต่อไปคงจะไม่มีอนาคตที่ดีเช่นกัน

“เผาซะ!” ซางเฉาจงกระโดดลงมาจากรถม้าพลางตะโกนบอก ขณะเดียวกันก็ส่งสัญญาณมือ พลันมีคนโยนดาบง้าวให้ในทันใด

เมื่อดาบอยู่ในมือ ซางเฉาจงเอี้ยวตัวสะบั้นดาบออกไป โลหิตสดๆ สายหนึ่งกระฉูดออกมา เปรอะเปื้อนใบหน้าและเนื้อตัวของเขา

แม่ทัพผู้นั้นเบิกตากว้าง ไม่คิดไม่ฝันว่าซางเฉาจงจะกล้าสังหารตนในเขตอำนาจขององค์จักรพรรดิ ไม่ทันได้ตั้งตัวใดๆ ศีรษะศีรษะหนึ่งกระเด็นขึ้นไปบนอากาศ ก่อนจะร่วงหล่นสู่พื้นอีกครั้ง ร่างกายชักกระตุกล้มลงบนพื้น

“อ๊า…” พลทหารที่อยู่นอกประตูเมืองหวาดกลัวจนถอยหลังไปหลายก้าว

หลานรั่วถิงที่ลงมาจากรถได้เห็นภาพเหตุการณ์นี้เข้า เรียกได้ว่าพูดไม่ออกไปทันที ไม่นึกเลยว่าอีกฝ่ายจะสังหารแม่ทัพที่ทำหน้าที่เฝ้าประตูเมืองของเมืองหลวงอย่างโจ่งแจ้งเช่นนี้!

เถาซิ่นฟันดาบตัดบังเหียนรถม้า กระโดดขึ้นหลังม้า ควบม้าพุ่งไปที่ประตูเมือง ทหารยามพากันหลีกทางให้ ไม่มีผู้ใดกล้าขัดขวาง ปล่อยให้เถาซิ่นพุ่งไปถึงประตูเมืองแล้วหยิบคบเพลิงกลับมา เถาซิ่นจุดคบเพลิง โยนเข้าไปในรถม้าผ่านทางหน้าต่าง

เปลวเพลิงลุกโหมขึ้นมาอย่างรวดเร็ว ควันโขมงคละคลุ้งออกมาจากด้านในรถม้า

ซางเฉาจงที่กระโดดขึ้นม้าศึกตัวหนึ่งพลันเหลียวกลับมา ใบหน้าอาบชโลมไปด้วยโลหิต มองขึ้นไปยังหน้าต่างสองบานบนป้อมประตูเมืองที่เปิดอ้าอยู่ มองเห็นก่าเหมี่ยวสุ่ยและซ่งจิ่วหมิง จากนั้นหันหน้ากลับมาพลางส่งเสียงตะโกนว่า “ไป!”

เขาควบม้านำหน้าไป เหล่าทหารวกม้ากลับก่อนควบตามไป!

“บิดาเป็นพยัคฆ์บุตรย่อมมิเป็นสุนัข!” ก่าเหมี่ยวสุ่ยเอ่ยเบาๆ คราหนึ่ง แววตาอึมครึม

ซ่งจิ่วหมิงที่จ้องมองขบวนม้าค่อยๆ จากไปไกลกลับถอนใจออกมา “กลัวก็แต่อิทธิพลของหนิงอ๋องจะยังอยู่ หวังว่าจะมิใช่การปล่อยพยัคฆ์คืนหุบเขา!”

สักพักหนึ่ง รองแม่ทัพทหารยามรีบวิ่งเข้ามาในป้อม ประสานมือเอ่ยเสียงเศร้าหมอง “กงกง ซางเฉาจงสังหารแม่ทัพหลี่ ขอกงกงโปรดมอบความเป็นธรรมให้แม่ทัพหลี่ด้วยขอรับ!”

“ถึงอย่างไรก็เป็นเชื้อพระวงศ์ เลือดขัตติยะไหนเลยจะยอมให้ผู้ใดมาดูหมิ่นได้ ตายก็ตายไปเถอะ!” ก่าเหมี่ยวสุ่ยเอ่ยอย่างเฉยชา สะบัดเสื้อคลุมสีดำ หันหลังก้าวเดินออกมาจากริมหน้าต่าง ยามเดินเฉียดร่างรองแม่ทัพ พลังที่ไร้รูปลักษณ์สายหนึ่งไหลทะลักออกมา กระแทกรองแม่ทัพคนนั้นจนขาสั่นโซเซถอยเปิดทาง ก่อนจะพลาดท่าสะดุดล้ม ขณะที่ก้าวเท้าจากไปยังแค่นเสียงเหอะออกมาอย่างเย็นชาคราหนึ่ง กล่าวว่า “คิดไม่ถึงว่าทหารหลายพันจะถูกทหารม้าเพียงห้าร้อยข่มขวัญได้ ไอ้พวกไร้ประโยชน์!”

ซ่งจิ่วหมิงมองรองแม่ทัพที่มึนงงเพราะสะดุดล้มแวบหนึ่ง มิได้ส่งเสียงใดๆ ออกมา เดินจากไปอย่างไม่เร่งร้อน ไม่ยอมพูดอะไรอีก

ในใจเขาทราบดี หลังเหตุการณ์ที่ประตูเมืองทิศบูรพาถ่ายทอดไปถึงในวัง ท่านที่อยู่ในวังผู้นั้นจะต้องพิโรธแน่นอน ไม่ว่าจะเป็นข้ออ้างหรือเหตุผลอันใดก็ล้วนกลายเป็นเท็จทั้งสิ้น ทหารที่ทำหน้าเฝ้ายามประตูทิศบูรพาของเมืองหลวงอันเป็นที่ประทับของโอรสสวรรค์กลับถูกทหารม้าเพียงไม่กี่ร้อยคนทำให้หวาดกลัวจนกลายเป็นเช่นนี้ หากมีทัพศัตรูบุกมาโจมตีจริงๆ จะทำอย่างไร? จะหวังพึ่งพาให้คนเหล่านี้ปกป้องความปลอดภัยของเมืองหลวงได้อีกหรือ? เกรงว่าศีรษะของรองแม่ทัพคนนี้ก็คงรักษาไว้ไม่อยู่เช่นกัน เกรงว่าคงจะมีทหารยามรักษาเมืองอีกกลุ่มใหญ่ที่จะพลอยเดือดร้อนไปด้วย…

……

ดอกท้อหอมอวล วสันตฤดูสดใส สายลมแผ่วรำเพย

หนิวโหย่วเต้านั่งเอนกายใต้ต้นไม้ พลิกอ่านบันทึกภาพสมุนไพรอย่างดื่มด่ำมีอรรถรส กลีบดอกท้อที่ซุกซนสองสามกลีบโปรยปรายลงมารบกวนเป็นครั้งคราว

จู่ๆ พลันมีเสียงฝีเท้าม้าดังกุบกับแว่วมาจากตีนเขา เขาคว่ำบันทึกภาพไว้บนอก เหลียวหน้ามองไป มองเห็นขบวนม้ากลุ่มหนึ่งหยุดอยู่ที่ด้านล่างหน้าผาฝั่งตรงข้าม ดูแล้วมิคล้ายคนของสำนักสวรรค์พิสุทธิ์ มีคนนำทางคณะทหารม้าเดินขึ้นบันไดศิลาที่คดเคี้ยวขึ้นมา

เพียงแค่มองก็พอแล้ว หลายปีมานี้เขาได้รับข้อคิดอย่างหนึ่ง ไม่ว่าจะมีคนมาเยือนมากน้อยแค่ไหนก็ล้วนไม่เกี่ยวข้องกับเขาทั้งสิ้น จึงอ่านตำราของตนต่อไป การอ่านตำราภายใต้ทิวทัศน์เช่นนี้ก็นับเป็นความสำราญอย่างหนึ่งเช่นกัน เมื่อชีวิตที่แล้วเขาก็ยังไม่เคยได้อ่านหนังสือในทิวทัศน์ที่ดีขนาดนี้เลย

อ่านไปอ่านมาก็ชักจะง่วง ไม่ทราบว่าผล็อยหลับไปนานแค่ไหน งัวเงียตื่นขึ้นมา พลิกกายด้วยความเกียจคร้าน พลางพรรณนาแสดงความเกียจคร้านที่อยู่ภายในตัวออกมา

“อารามท้องามงดในดงท้อ เซียนดอกท้อพักกายมิใฝ่ฝัน

หวังเพียงได้เร้นกายใต้แสงจันทร์ ทุกคืนวันเก็บดอกท้อแลกสุรา

ยามสร่างรู้เพียงนั่งยลดอกไม้ ครั้นเมามายหวนเอนกายใต้บุปผา

ประเดี๋ยวเมาประเดี๋ยวสร่างลืมเวลา ผกาผลิร่วงโรยราไปตามปี

ใจเฝ้าหวังเมาสิ้นกลางหมู่ไม้ มิขอโค้งโน้มกายหน้าเสฎฐี

ไม่มุ่งหมายควบอาชาฝ่าธุลี ขอเพียงมีจอกสุรากิ่งบุปผาก็เพียงพอ

หากคิดเปรียบผู้มั่งมีกับคนยาก เสมือนดั่งเหล่าฝูงกามองฝูงหงส์

หากคิดเปรียบอาชาแลบุษบง อาชาวิ่งบุษบงว่างทุกคืนวัน