ราชันพิชิตหล้า หนึ่งมรรคาสยบฟ้า นิยาย บท 227

ตอนที่ 227 สื่อรัก

คำพูดนี้เป็นเพียงถ้อยคำให้กำลังใจและหลอกล่อเท่านั้น อันที่จริงแม้กระทั่งลู่เซิ่งจงเองก็ไม่เห็นดีด้วยกับเรื่องของเขาและเซ่าหลิ่วเอ๋อร์เช่นกัน ฐานะชาติตระกูลของทั้งสองต่างกันเกินไป

ช่องว่างขนาดใหญ่ที่คั่นกลางอยู่ระหว่างทั้งสองคนไม่ใช่สิ่งที่จะชดเชยได้ด้วยคำว่าชอบหรือไม่ชอบ ความแตกต่างด้านมุมมอง ประสบการณ์และความรู้ ความแตกต่างในด้านมาตรฐานการใช้ชีวิตและพื้นฐานนิสัยของทั้งสองล้วนเป็นสิ่งที่ยากจะเข้ากันได้ แรกเริ่มอาจจะถูกความรักและความลุ่มหลงบดบังเอาไว้ แต่เมื่อพายุแห่งความรักนั้นสงบลง ความขัดแย้งต่างๆ ก็จะเปิดเผยออกมาจนหมด ทั้งสองเข้ากันไม่ได้ เว้นแต่ว่าถานเย่าเสี่ยนคนนี้จะสามารถก้าวหน้าพัฒนาตัวเองไปได้อย่างรวดเร็ว มิเช่นนั้นก็ไม่มีทางอยู่ร่วมกันได้ ฝั่งตระกูลเซ่าย่อมมองออกอย่างชัดเจน พวกเขาไม่มีทางกีดกันอีกฝ่ายเพียงเพราะเห็นว่าอีกฝ่ายยากจนเพียงอย่างเดียว

ถานเย่าเสี่ยนยกแขนเสื้อเช็ดน้ำตา จ้องมองลู่เซิ่งจงด้วยความตะลึง คำพูดประโยคสุดท้ายคล้ายจะเรียกสติเขากลับมา

ทั้งคู่สบตากัน ลู่เซิ่งจงพยักหน้าให้เขาเล็กน้อย สื่อว่าเขากล่าวไปเพื่อให้กำลังใจ

ดวงตาของถานเย่าเสี่ยนค่อยๆ เปล่งประกาย สองมือประสานกันอยู่ตรงอก เดินกลับไปกลับมาอยู่ในโถงรับแขก ทั้งร้อนรน ทั้งตื่นเต้น

ทว่า ความฮึกเหิมมาเร็วแต่ก็ไปเร็วเช่นกัน ไม่นานเขาก็ค่อยๆ กลับมานั่งลงที่โต๊ะ มือวางลงบนขอบโต๊ะพลางก้มหน้า เอ่ยว่า “ความหมายของตระกูลเซ่าข้าเข้าใจดี ข้ายินดีพัฒนาตัวเองแล้วจะมีประโยชน์อันใด หากทางตระกูลเซ่าไม่ตอบตกลงข้าก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดี เกรงว่าคงไม่มีโอกาสได้พบหลิ่วเอ๋อร์เลยด้วยซ้ำ”

ลู่เซิ่งจงแอบด่าขึ้นมาในใจ เช่นนั้นเจ้ารู้ทั้งรู้ว่าอยู่ในมณฑลเป่ยโจวต่อไปไม่ได้แล้ว แล้วเหตุใดถึงยังอ้อยอิ่งไม่ยอมไปอีก ก็เพราะยังมีความหวังอยู่มิใช่หรือ?

เขารีบเดินไปตรงหน้าอีกฝ่าย โน้มตัวลงพลางเอ่ยว่า “ถ้าตระกูลเซ่าไม่ให้พบ เช่นนั้นเหตุใดท่านถึงไม่คิดหาทางไปพบเองเสียเล่า?”

ถานเย่าเสี่ยนเงยหน้าขึ้น “ประตูบ้านตระกูลเซ่าคุ้มกันหนาแน่น ไม่ปล่อยให้หลิ่วเอ๋อร์ออกมา แล้วข้าจะเข้าไปได้อย่างไร?”

ลู่เซิ่งจงกล่าวว่า “ใบไม้สื่อรัก มิใช่ว่าท่านสามารถติดต่อกับคุณหนูเซ่าได้หรอกหรือ? ท่านเข้าไปไม่ได้ แต่ท่านบอกให้คุณหนูเซ่าคิดหาทางออกมาได้นี่!”

ถานเย่าเสี่ยนถาม “คนในบ้านนางคอยเฝ้านาง ไม่ให้นางออกมา แล้วนางจะออกมาได้อย่างไร?”

ลู่เซิ่งจงตอบ “หากว่าเข้าออกได้ง่ายๆ แล้วเรายังจะต้องมานั่งคิดหาทางอยู่ทำไมเล่า? ท่านติดต่อไปหาคุณหนูเซ่าก่อนเถอะ ลองถามดูว่ามีปัญหายุ่งยากตรงไหนบ้าง พวกเราค่อยลองดูว่าจะหาทางแก้ไขได้หรือไม่ หากว่าแก้ไม่ได้จริงๆ ค่อยมากลัดกลุ้มทีหลังก็ยังไม่สาย หากท่านไม่แม้แต่จะลองดูก็กลัวหัวหดไปก่อนแล้ว นี่ใช่วิสัยของชายชาตรีอย่างนั้นหรือ? หรือว่าถานซยงเป็นชายขลาดเขลา? หรือว่าเป็นคุณหนูเซ่าที่ถูกความรักบังตาจริงๆ?”

ถานเย่าเสี่ยนถูกเขากระตุ้นจนฮึกเหิมขึ้นมา ลุกขึ้นมาอีกครั้ง แต่ก็ห่อเหี่ยวลงอย่างรวดเร็ว “ต่อให้หลิ่วเอ๋อร์ออกมาได้ ตระกูลเซ่าก็ไม่ยอมให้พวกเราอยู่ด้วยกัน แล้วจะมีประโยชน์อันใดเล่า?”

“….” ลู่เซิ่งจงหมดคำพูด ทนรับบัณฑิตเหลาะแหละลังเล ห่วงหน้าพะวงหลังแบบนี้ไม่ไหว ยังไม่ทันได้เริ่มทำอะไร ก็หวาดกลัวปัญหายุ่งยากจนคิดไม่ตกเสียแล้ว เขาถอนใจแล้วเอ่ยว่า “หากคุณหนูเซ่าสามารถออกมาได้ เรื่องที่จะทำให้ตระกูลเซ่าตอบตกลงกลับไม่ใช่เรื่องยากลำบากอะไร”

ถานเย่าเสี่ยนเงยหน้าขึ้นอย่างมีความหวัง กล่าวด้วยน้ำเสียงจริงใจ “หลี่ซยงโปรดชี้แนะข้าด้วย!”

ลู่เซิ่งจงเอ่ยว่า “พาคุณหนูเซ่าแอบหนีไปด้วยกัน! ไปยังสถานที่สักแห่งที่ตระกูลเซ่าหาตัวไม่พบ พวกท่านย่อมได้อยู่ด้วยกันไปชั่วฟ้าดินสลาย”

“นี่…เช่นนี้ไม่เหมาะกระมัง?” ถานเย่าเสี่ยนกระอักกระอ่วนเล็กน้อย แล้วก็คล้ายจะหวั่นไหวขึ้นมาเช่นกัน เอ่ยอย่างขลาดเขินว่า “เกรงว่าหลิ่วเอ๋อร์คงไม่มีทางเห็นด้วย”

ลู่เซิ่งจงกล่าวว่า “เช่นนั้นก็หุงข้าวสารให้เป็นข้าวสุกเสียก่อน เมื่อคุณหนูเซ่ากลายเป็นคนของท่าน นางย่อมยินดีไปกับท่าน ต่อให้นางไม่อยากหนีไปด้วยกัน แต่เมื่อไม้กลายเป็นเรือแล้ว ตระกูลเซ่าก็ทำได้เพียงยอมรับความจริงมิใช่หรือ? ปัญหายากลำบากทั้งหมดย่อมคลี่คลายจนสิ้น”

ถานเย่าเสี่ยนมีสีหน้าลำบากใจทันที “นั่นมิใช่สิ่งที่สุภาพชนพึงกระทำ!”

ลู่เซิ่งจงทนเจ้าคนงี่เง่าอวดดีคนนี้ไม่ไหวแล้ว หมุนตัวก้าวเท้าออกไป เตรียมจะไปสูดอากาศระงับอารมณ์ในลานเรือน

ทว่าถานเย่าเซี่ยนกลับคิดว่าเขาจะจากไปจริงๆ ไม่ง่ายเลยกว่าจะได้พบคนที่ให้คำแนะนำแก่เขาโดยไม่เกรงกลัวตระกูลเซ่า เขาจึงร้อนใจขึ้นมาเล็กน้อย รีบก้าวเข้าไปคว้าแขนลู่เซิ่งจงไว้ “หลี่ซยง! ข้าจะลองทบทวนดูอีกที”

ลู่เซิ่งจงชะงักเท้าหันกลับมา มองเขาหัวจรดเท้าแวบหนึ่ง ทราบว่าเขาหวั่นไหวแล้ว จึงเอ่ยถาม “ท่านอยากฝืนความต้องการในหัวใจทำตัวเป็นสุภาพชน หรือว่าอยากครองคู่กับคุณหนูเซ่ากันล่ะ?”

“นี่…” ถานเย่าเสี่ยนละอายใจที่จะพูด สุดท้ายก็พยักหน้ารับ

ลู่เซิ่งจงอยากถามเขาเหลือเกินว่าการพยักหน้าของเขามันหมายความว่าอะไร ทว่าเมื่อลองคิดดู คนผู้นี้หน้าบาง จึงไม่สร้างความลำบากใจให้เขาอีก แกะมือของเขาออก พยักหน้าแล้วกล่าวว่า “ดี เช่นนั้นรีบติดต่อไปหาคุณหนูเซ่าโดยเร็วที่สุด ลองถามดูว่าสถานการณ์ของนางเป็นอย่างไรบ้าง ดูว่าต้องทำอย่างไรถึงจะช่วยนางออกมาได้ หากประสานงานกันทั้งนอกใน ไม่แน่อาจจะมีโอกาสก็ได้”

นี่สิถึงจะเป็นเป้าหมายที่แท้จริงของเขา

เขาทราบดีว่าการทำภารกิจทางด้านนี้อันตราย แต่หนิวโหย่วเต้าต้องให้เขาทำเช่นนี้ แล้วเขาจะทำอะไรได้? หากอยากกลับไปก็ต้องจัดการภารกิจสักอย่างสองอย่างก่อนมิใช่หรือ?

แต่เขาดันแหวกหญ้าให้งูตื่น ทำให้ทางตระกูลเซ่ารู้ตัวเสียแล้ว ยากจะรุกคืบต่อไปได้ ไม่ง่ายเลยกว่าจะพบช่องโหว่สักจุดที่ดูเหมือนจะใช้ลงมือได้ เขาย่อมต้องลองดูว่าจะสามารถเปิดช่องโหว่นี้ได้หรือไม่

หากว่าสามารถเปิดช่องโหว่นี้ได้ หากสามารถลักพาตัวเซ่าหลิ่วเอ๋อร์ไปได้ หากสามารถพาตัวเซ่าหลิ่วเอ๋อร์ไปถึงจังหวัดชิงซานได้ เขาก็ไม่จำเป็นต้องมาเสี่ยงอันตรายอยู่ทางนี้อีก แล้วก็จะสามารถมอบเซ่าหลิ่วเอ๋อร์เป็นคำอธิบายกับทางหนิวโหย่วเต้าได้ แล้วก็คงถึงคราวที่หนิวโหย่วเต้าจะช่วยยกฐานะของเขาในสำนักเบญจคีรีแล้ว

อันที่จริงตัวเขาเองก็ค่อนข้างเบื่อกับงานประเภทนี้แล้ว

บางครั้งเขาก็คิดกับตัวเอง แล้วก็รู้สึกโทษตัวเองด้วยเช่นกัน สมัยก่อนตอนที่อยู่ข้างกายหวังเหิง ข้างกายหวังเหิงมีผู้บำเพ็ญเพียรระดับโอสถทองจำนวนมากมาย เพื่อที่ผู้บำเพ็ญเพียรขั้นสร้างฐานอย่างเขาจะสามารถยืนได้อย่างมั่นคงแล้ว เขาจึงได้แต่ต้องพยายามแสดงความสามารถในบางด้านให้โดดเด่น

ผลลัพธ์ที่ออกมาก็ยอดเยี่ยม ได้รับคำชมเชยจากหวังเหิงไม่น้อย ภายหลังเมื่อมีเรื่องประเภทนี้ หวังเหิงก็เรียกใช้เขาไปทำ

อย่างเช่นกรณีไปลอบสังหารหนิวโหย่วเต้าที่อำเภอชางหลู เรื่องที่แม้แต่ผู้บำเพ็ญเพียรโอสถทองคนอื่นยังไม่มีความมั่นใจว่าจะทำสำเร็จ แต่หวังเหิงกลับไม่สนใจ บังคับให้เขาไปทำ

ด้วยเหตุนี้เขาจึงตกอยู่ในกำมือของหนิวโหย่วเต้า แล้วก็คิดว่าคงเป็นเพราะหนิวโหย่วเต้าเล็งเห็นความสามารถในด้านนี้ของตนเช่นกัน ถึงกดดันให้ตนมาจัดการเซ่าผิงปอ

เขาเบื่อแล้วจริงๆ ต้องเสี่ยงอันตรายซ้ำไปซ้ำมา เขาเองก็นึกกลัวเช่นกัน ทราบว่าหากเป็นเช่นนี้ต่อไป ไม่ช้าก็เร็วคงต้องเกิดเรื่องแน่

ถานเย่าเสี่ยนมองสีสันบนท้องฟ้าด้านนอก “ยังไม่ถึงเวลา ต้องรอให้ตกเย็นก่อน ข้าเองก็ต้องเตรียมการเล็กน้อยเช่นกัน”

ลู่เซิ่งจงถามทันที “เตรียมอะไร ต้องการให้ข้าช่วยหรือไม่?”

“เรื่องนี้ไม่ต้อง” ถานเย่าเสี่ยนส่ายหน้า รีบเดินเข้าไปในลานเรือน ไปเด็ดใบไม้จากใต้ต้นไม้มาเจ็ดแปดใบ

จากนั้นกลับมาหยิบเข็มเย็บผ้า นั่งลงหน้าโต๊ะ ถือเข็มกับใบไม้พลางคิดใคร่ครวญอยู่พักหนึ่ง จู่ๆ ก็ถามขึ้นมาอีกว่า “หลี่ซยง เขียนอะไรดี?”

ลู่เซิ่งจงเอ่ยว่า “ท่านก็บอกไปว่าอยากพบนาง ถามนางดูว่ามีวิธีออกมาหรือไม่”