ราชันพิชิตหล้า หนึ่งมรรคาสยบฟ้า นิยาย บท 278

ตอนที่ 278 การทดสอบของซูจ้าว

เหตุผลที่ทำให้เขาผละออกมาจากเรือ เป็นเพราะเขาสังเกตเห็นว่ามีผู้บำเพ็ญเพียรจากบนเกาะทะยานเข้ามาตรวจสอบ

ยามนี้พอมองไป คล้ายว่าบนเกาะจะมีคนจำนวนมากหาบท่อนไม้ขึ้นไปบนเรือแต่ละลำ

เขาสังเกตสภาพแวดล้อมรอบข้างเล็กน้อย มองดูท้องฟ้าที่ค่อยๆ มืดลงแล้ว เขาตัดสินใจจะเข้าไปสืบดูใกล้ๆ จึงมุดลงไปในน้ำอย่างเงียบเชียบอีกครั้ง

สาเหตุที่เขากล้าเข้าใกล้เป็นเพราะที่นี่คือท้องทะเลที่มีคลื่นซัดสาด หากว่าเป็นทะเลสาบที่อยู่บนแผ่นดิน เขาคงไม่กล้าเข้าไปใกล้ เพราะระลอกคลื่นที่กระเพื่อมขึ้นบนผิวน้ำจะถูกคนสังเกตเห็นได้ง่าย แต่ระลอกคลื่นที่เกิดขึ้นภายในทะเลจะถูกเกลียวคลื่นกลบทับไปอย่างรวดเร็ว

ขณะที่เข้าไปใกล้เกาะ มีเสียง ‘ครืดๆ’ หรือไม่ก็ ‘เคร้งๆ’ สับสนวุ่นวายแว่วมาจากใต้น้ำ เขาเคลื่อนที่เข้าไปตามเสียง มาถึงใต้ท้องเรือลำหนึ่ง โผล่หัวขึ้นไปที่ท้ายเรืออย่างเงียบเชียบอีกครั้ง ถึงไม่แนบหูเข้ากับตัวเรือก็ยังได้ยินเสียงเคาะดังตึงตังแว่วมาจากในท้องเรือ แล้วก็ยังมีเสียงเลื่อยไม้ด้วย

ไม่ใช่แค่จากเรือลำเดียว แต่เรือที่อยู่รอบข้างล้วนมีเสียงงานช่างไม้แว่วมาจากในเรือทั้งสิ้น

เขาอยากจะขึ้นไปสังเกตการณ์บนเรือ แต่เพื่อความปลอดภัย สุดท้ายจึงล้มเลิกความคิดนี้ไป

เขาสืบสถานการณ์อยู่ในน้ำสักพัก จากนั้นดำน้ำออกห่างจากเกาะเล็กน้อย พออยู่ห่างจากเกาะก็คอยโผล่หน้าขึ้นมาเป็นระยะ ว่ายวนรอบเกาะ นับจำนวนเรืออย่างละเอียด

หลังจากนับจำนวนอยู่ในใจคร่าวๆ แล้ว เขาก็มุดลงไปใต้ทะเล ดำน้ำออกไปจากที่นี่อย่างรวดเร็ว

เขาดำน้ำรวดเดียวจนออกมาไกลแล้วถึงได้โผล่มาหายใจ จนกระทั่งออกห่างจากสถานที่แห่งนี้อย่างสมบูรณ์แล้ว และแน่ใจแล้วว่าคนบนเกาะไม่มีทางสังเกตเห็นตนอีกต่อไป เขาถึงจะโผล่ขึ้นมาบนผิวน้ำทะเลแล้วมองสำรวจดูสภาพแวดล้อมรอบข้างเล็กน้อย จากนั้นกระโจนขึ้นมาเดินย่ำคลื่นทะเล เหินทะยานบนผิวน้ำเดินทางกลับ

…..

เมืองต้าเฉิงนับเป็นเมืองสุดท้ายที่อยู่ใกล้กับเมืองหลวงแคว้นฉีที่สุดตามเส้นทางการเดินทางของหนิวโหย่วเต้า

หนิวโหย่วเต้าแวะเที่ยวไปทั่วเมืองอีกครั้งเหมือนอย่างที่ผ่านมา เดินเล่นไปได้ครึ่งทาง ศิษย์สำนักเบญจคีรีคนหนึ่งก็ปรากฏตัวขึ้น อาศัยช่วงที่ไม่มีใครสังเกตเห็น พยักเพยิดหน้าให้เฮยหมู่ตานอยู่ไกลๆ

เฮยหมู่ตานไม่เหมือนหนิวโหย่วเต้า หนิวโหย่วเต้ากำลังเดินเที่ยวเตร่อยู่จริงๆ ทว่าเฮยหมู่ตานที่เดินเที่ยวเล่นอยู่ข้างกายหนิวโหย่วเต้ากลับมิได้เที่ยวเล่นจริงๆ หากแต่รับผิดชอบสังเกตการณ์รอบข้าง นี่คือเรื่องที่หยวนกังเคยชี้แนะสั่งสอนไว้เมื่อนานมาแล้ว ถึงขั้นที่ทำการอบรบฝึกฝนคนที่ติดตามใกล้ชิดหนิวโหย่วอย่างจริงจังด้วย

แม้นจะเป็นผู้บำเพ็ญเพียร แต่เรื่องบางอย่างก็ไม่ชำนาญเท่าผู้เชี่ยวชาญ

ตอนที่อบรมคนเหล่านี้ หยวนกังได้บอกพวกเขาอย่างชัดเจนว่าเต้าเหยี่ยคือคนคุมหางเสือ หรือก็คือผู้นำของทุกคน ความปลอดภัยของเต้าเหยี่ยต้องมาเป็นอันดับหนึ่ง จะปล่อยให้เกิดเรื่องกับเต้าเหยี่ยไม่ได้ หากเกิดอุบัติเหตุใดขึ้นกับเต้าเหยี่ย ทุกคนไม่ว่าใครก็อย่าหวังจะได้อยู่ดี ในฐานะผู้ติดตามของเต้าเหยี่ยล้วนต้องรับผิดชอบดูแลความปลอดภัยของเต้าเหยี่ย คอยสังเกตตักเตือนเรื่องที่เต้าเหยี่ยไม่ทันสังเกตให้ทันท่วงที

เพราะเต้าเหยี่ยก็เป็นมนุษย์คนหนึ่ง มีเพียงสองตาและสองหู ไม่มีทางที่จะคอยสังเกตดูสภาพแวดล้อมทุกอย่างรอบข้างได้ตลอดเวลา โดยเฉพาะยามที่อยู่ด้านนอก

เฮยหมู่ตานพยักหน้าเล็กน้อยเพื่อสื่อว่ารับทราบ ศิษย์สำนักเบญจคีรีคนนั้นก็จากไปอย่างรวดเร็วอีกครั้ง

ในจังหวะที่หนิวโหย่วเต้าหยุดข้างทางแล้วนั่งยองๆ ดูภาพแผ่นไม้แกะลายชิ้นหนึ่ง เฮยหมู่ตานโน้มตัวลงไป ระหว่างที่พูดคุยยิ้มแย้มกับหนิวโหย่วเต้าอยู่ จู่ๆ ก็กระซิบข้างหูหนิวโหย่วเต้าว่า “ท่านกงซุนเชิญให้กลับไปเจ้าค่ะ”

หนิวโหย่วเต้าพยักหน้าเล็กน้อย สื่อว่ารับรู้แล้ว ทว่ายังนั่งยองๆ อยู่ตรงนั้นไม่ได้ลุกขึ้นมา ค่อยๆ หยิบแผ่นไม้แกะสลักขึ้นมาชื่นชมอยู่พักหนึ่ง จากนั้นถึงจะลุกขึ้นมาช้าๆ

ลิ่งหูชิวก็ยกมือไพล่หลังชื่นชมภาพไม้แกะสลักที่แขวนอยู่ เดิมทีเขาไม่ได้นึกสนใจเลย แต่พอเจอกับความอืดอาดยืดยาดของหนิวโหย่วเต้า เขาก็ไม่รู้จะทำอย่างไรเหมือนกัน แล้วก็ค่อยๆ มีความอดทนขึ้นมา ชื่นชมก็ชื่นชม ถึงอย่างไรก็ไม่มีอะไรให้ทำอยู่แล้ว ไหนๆ ก็ว่างอยู่แล้ว

“พี่ลิ่งหู ข้ามีธุระต้องกลับโรงเตี๊ยมก่อน ท่านจะอยู่ชมที่นี่ต่อหรือไม่?” หนิวโหย่วเต้าเอ่ยถามลิ่งหูชิวที่อยู่ด้านข้าง

ลิ่งหูชิวหันขวับทันที คิดในใจ ถ้าเจ้ากลับไป ข้าจะยังอยู่ชมของผุพังเหล่านี้อีกทำไม?

“เช่นนั้นก็กลับกันเถอะ” ลิ่งหูชิวโบกมือส่งสัญญาณเล็กน้อย

พอกลับถึงโรงเตี๊ยม เมื่อมองเห็นคนเฝ้าอยู่นอกห้องหนิวโหย่วเต้า ขวางไม่ให้คนนอกเข้าใกล้ ลิ่งหูชิวสื่อสารกับหงซิ่วและหงฝูผ่านทางสายตา รู้แก่ใจดี คาดว่าคงมีเรื่องอันใดอีกแล้ว

ถึงแม้ทางนี้จะไม่ทราบว่าหนิวโหย่วเต้าจะทำอะไร แต่พวกเขากลับทราบดีว่าที่หนิวโหย่วเต้าอืดอาดยืดยาดมาตลอดทางนั้นจะต้องมีอะไรอยู่เบื้องหลังเป็นแน่

พอหนิวโหย่วเต้าเข้าห้อง เฮยหมู่ตานก็รีบปิดประตูโดยเร็ว กงซุนปู้ที่รออยู่ในห้องลุกขึ้นยืน เอ่ยด้วยสีหน้าที่เจือความตื่นเต้น “เต้าเหยี่ย พบสถานที่ดัดแปลงเรือแล้วขอรับ”

หนิวโหย่วเต้าเอ่ยด้วยความแปลกใจ “เร็วขนาดนี้เชียวหรือ?”

นับจากตอนที่วิเคราะห์กันไปก่อนหน้านี้ นี่เพิ่งผ่านไปเพียงห้าวันเท่านั้น ต้องทราบก่อนว่าปีกทองบินไปกลับเพื่อถ่ายทอดข้อความก็ต้องใช้เวลาเช่นกัน การจัดสรรกำลังคน อีกทั้งการตรวจสอบน่านน้ำที่ตรงกับเงื่อนไขที่ได้ทำการวิเคราะห์เอาไว้ล้วนต้องใช้เวลาทั้งสิ้น มีความคืบหน้าเร็วขนาดนี้เลยอย่างนั้นหรือ?

กงซุนปู้พยักหน้าเอ่ยไปว่า “ใช่ขอรับ กำลังคนในแคว้นอื่นๆ ยังอยู่ระหว่างเดินทาง คนที่อยู่ในเขตทะเลแคว้นฉีแถบนั้นพอได้รับภารกิจก็ออกปฏิบัติการก่อน ผลคือมีคนที่ออกปฏิบัติภารกิจวันแรกก็หาพบทันที เรื่องนี้ต้องยกผลงานให้การกำหนดทิศทางตรวจสอบของพวกเรา มิเช่นนั้นคงไม่มีผู้ใดรู้ได้ว่าเรือที่สัญจรไปมาบนท้องทะเลเกี่ยวข้องกับเป้าหมายที่เราตามหาหรือไม่”

“ดี!” หนิวโหย่วเต้ามีสีหน้ากระฉับกระเฉงทันที “อยู่ที่ไหน?”

กงซุนปู้ผายมือไปทางเฮยหมู่ตานเล็กน้อย เฮยหมู่ตานหยิบแผนที่ออกมาอย่างรวดเร็ว แขวนไว้บนผนัง

กงซุนปู้จ้องแผนที่มองสำรวจเล็กน้อย ชี้นิ้วไปยังเขตทะเลแห่งหนึ่งทางตะวันตกเฉียงใต้ของแคว้นฉี “น่าจะอยู่แถบนี้ บนเกาะทะเลแห่งหนึ่ง เขตทะเลแถบนี้มีแนวหินโสโครกมากมาย เรือที่ไม่ทราบเส้นทางการเดินเรือไม่กล้าล่องผ่านที่นี่ ต่อให้ทราบว่ามีเส้นทางผ่านบริเวณนี้อย่างปลอดภัย เรือทั่วไปก็ไม่มีทางมาวนเวียนในแถบนี้ สภาพแวดล้อมในแถบนี้สอดคล้องกับที่พวกเราคาดการณ์ไว้ก่อนหน้านี้ขอรับ”

หนิวโหย่วเต้าถาม “แน่ใจหรือ?”

กงซุนปู้ตอบว่า “แน่ใจขอรับ จำนวนเรือที่จอดเทียบอยู่รอบเกาะแห่งนี้มีมากมายจนยากจะเข้าไปใกล้เพื่อนับให้กระจ่างได้ บนเกาะมีผู้บำเพ็ญเพียรคอยตรวจตรา แต่จำนวนเรือตามที่คนที่ถูกส่งไปตรวจสอบประเมินไว้มีคร่าวๆ ประมาณสองร้อยลำ ทั้งหมดเป็นเรือเดินสมุทรขนาดใหญ่เหมือนที่พวกเราวิเคราะห์ไว้ แม้คนที่ไปตรวจสอบจะไม่กล้าขึ้นฝั่ง แต่ก็ดำลงไปสำรวจใต้เรือมาแล้ว ยืนยันได้ว่ากำลังดำเนินการดัดแปลงเรือกันอยู่ขอรับ”