ราชันพิชิตหล้า หนึ่งมรรคาสยบฟ้า นิยาย บท 284

บทที่ 284 มาท้าประลองถึงที่

ลิ่งหูชิวเหลือบมองกองเอกสารเล็กน้อย หากว่าเป็นข้อมูลเกี่ยวกับเมืองหลวงแห่งนี้จริง อย่างนั้นก็พอจะเข้าใจได้อยู่ เนื่องจากเขารู้ว่าบรรดาสำนักอย่างสำนักหยกสวรรค์ได้ส่งคนมาที่นี่ล่วงหน้าแล้ว การที่รวบรวมข้อมูลข่าวสารบางส่วนที่เกี่ยวข้องกับทางนี้ไว้ก่อนจึงไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร

หนิวโหย่วเต้ากลับจ้องมองขวดสุรากระเบื้องเคลือบสีขาวสามใบในมือเขา เอ่ยถาม “สุราหรือ?”

ลิ่งหูชิวชูขวดสุรา เอ่ยด้วยรอยยิ้ม “สุราที่ผลิตจากจังหวัดชิงซานของพวกเจ้า แพงจนน่าตกใจ ตัวข้าหักใจซื้อไม่ลง เมื่อครู่มีคนส่งมากำนัลข้าสองสามขวด ดื่มกันสักหน่อยไหม?”

“ได้!” หนิวโหย่วเต้าพยักหน้ารับ โบกมือส่งสัญญาณเล็กน้อย เฮยหมู่ตานยกข้าวของจำพวกกาน้ำชาถ้วยน้ำชาบนโต๊ะหินออกไปอย่างรวดเร็ว

เห็นได้ชัดว่าอีกฝ่ายได้ตระเตรียมมาแล้ว หงฝูยกกล่องอาหารใบเล็กมาวางบนโต๊ะ ยกกับแกล้มสามสี่จานออกมา

หลังจากดื่มกันไปเล็กน้อยและคุยเล่นกันสองสามประโยค ลิ่งหูชิวก็เอ่ยเรื่องที่ต้องการพูดออกมา “เมื่อครู่ทราบข่าวบางอย่างมา เรื่องที่เจ้าเดินทางมาแคว้นฉีอย่างลับๆ ถูกคนแพร่ข่าวออกไปแล้ว ตำแหน่งที่พักแห่งนี้ก็ถูกเผยออกไปแล้วเช่นกัน”

หนิวโหย่วเต้าตอบว่า “ได้ยินมาเมื่อครู่แล้ว”

ลิ่งหูชิวเอ่ยว่า “ที่นี่ไม่ได้อยู่ในอาณาเขตของสำนักหยกสวรรค์ เกรงว่าเจ้าคงมีปัญหายุ่งยากพอสมควร ตามเมืองหลวงแคว้นต่างๆ ย่อมมีผู้บำเพ็ญเพียรบางส่วนที่แสวงหาทางก้าวหน้ามารวมตัวกันอย่างไม่อาจเลี่ยงได้ ชื่อเสียงไม่โดดเด่นย่อมไร้หนทาง แต่น้องหนิวมีชื่อเสียงไปทั่วหล้า หากเอาชนะเจ้าได้ ย่อมได้รับทั้งชื่อเสียงและผลประโยชน์!”

หนิวโหย่วเต้ากล่าวว่า “ใต้หล้ามีผู้บำเพ็ญเพียรเลื่องชื่อมากมาย ยกตัวอย่างเช่นพี่ลิ่งหู เหตุใดถึงหมายตาข้าไม่ยอมเลิกรา หรือเป็นเพราะคิดว่าข้าเป็นคนที่จะรังแกกันได้ง่ายๆ?”

“เพราะพวกเขารู้ว่าสภาวะของเจ้าเพิ่งอยู่ในระดับสร้างฐาน” ลิ่งหูชิวกล่าวไปประโยคเดียว ความหมายในวาจาคือยอมรับว่าเขาคือคนที่รังแกได้ง่าย

หนิวโหย่วเต้าหัวเราะฮ่าๆ กล่าวว่า “เพิ่งมาถึงเมืองหลวงก็มีคนมอบของขวัญพบหน้าให้ข้าเสียแล้ว นับว่าเป็นสถานที่ที่เปี่ยมไปด้วยไมตรีแห่งหนึ่งเลยทีเดียว พี่ลิ่งหูทราบหรือไม่ว่าเป็นผู้ใดที่มอบของขวัญชิ้นนี้ให้?”

ลิ่งหูชิวรู้แจ้งแก่ใจดี เขาพอจะคาดเดาได้ว่าเป็นฝีมือใคร แต่กลับส่ายหน้าเอ่ยไปว่า “หากเจ้าไปไหนก็ล้วนมีกลุ่มคนคอยจับตามองเจ้าอยู่ตลอด เช่นนั้นคงไม่เป็นผลดีต่อเจ้า”

“เรื่องเล็กน้อยแค่นี้ไม่มีอะไรให้น่ากังวล ดื่มเถอะ!” หนิวโหย่วเต้าชูจอกเชิญดื่ม

ลิ่งหูชิวจิบอึกหนึ่ง วางจอกลงแล้วถอนหายใจยาวๆ อีกครั้ง

หนิวโหย่วเต้าเงยหน้ามอง “พี่ลิ่งหูถอนหายใจด้วยเรื่องใด?”

ลิ่งหูชิวคล้ายกำลังทอดถอนใจเป็นอย่างยิ่ง เอ่ยว่า “มาเยือนเมืองหลวงแห่งนี้พร้อมกับน้องหนิว ทำให้ข้าอดไม่ได้ที่จะนึกถึงตงกัวเฮ่าหรานอาจารย์ของเจ้า นึกถึงในอดีตปีนั้นข้าก็เคยพบกับอาจารย์ของเจ้าที่เมืองหลวงแห่งนี้…”

เขารำพึงรำพันถึงอดีตอยู่ตรงนั้นด้วยความสะท้อนใจ หนิวโหย่วเต้ากลับเพียงแค่รับฟัง ไม่ปริปากเอ่ยอะไร กำลังใคร่ครวญอยู่ว่าคนผู้นี้เอ่ยถึงตงกัวเฮ่าหรานต่อหน้าเขาเป็นครั้งที่สามแล้ว

ขณะที่ทางนี้พูดๆ อยู่ ต้วนหู่ก็เร่งเดินเข้ามา รายงานว่า “เต้าเหยี่ย ผู้อาวุโสเฟิงเอินไท่แห่งสำนักหยกสวรรค์มาแล้วขอรับ”

ลิ่งหูชิวจึงได้แต่ต้องหยุดพูด หนิวโหย่วเต้าเงียบไป เฟิงเอินไท่คนนี้เขารู้จัก เป็นคนที่ทางสำนักหยกสวรรค์ส่งมารับผิดชอบดูแลเรื่องม้าศึกทางนี้ จึงโบกมือเล็กน้อย “เชิญเข้ามา!”

ลิ่งหูชิวอดเหลือบมองไปทางหนิวโหย่วเต้าเล็กน้อยไม่ได้ ทางนี้เพิ่งเข้าที่พัก ศิษย์ของสามสำนักที่อยู่ที่นี่ก็มารวมตัวกันส่วนหนึ่งแล้ว ตอนนี้ผู้อาวุโสของสำนักหยกสวรรค์ก็มาเยี่ยมเยือนด้วยตัวเองอีก ดูเหมือนสำนักทั้งหลายที่อยู่ทางจังหวัดชิงซานจะตั้งความหวังไว้กับน้องชายร่วมสาบานคนนี้อย่างมากจริงๆ

จากนั้นไม่นาน ชายชราร่างท้วมที่มีสีหน้ายิ้มแย้มอ่อนโยนคนหนึ่งก็เดินเข้ามา เป็นเฟิงเอินไท่ ด้านหลังมีศิษย์ของสำนักหยกสวรรค์ตามมาด้วยสองคน

หนิวโหย่วเต้าและลิ่งหูชิวเดินเข้าไปต้อนรับหน้าประตูวงเดือนด้วยตัวเอง ลิ่งหูชิวประสานมือเอ่ยทักทายด้วยรอยยิ้มเป็นคนแรก “เฟิงซยง ไม่ได้พบกันเสียหลายปี”

“ไอ๊หยา ลิ่งหูซยง” เฟิงเอินไท่ประสานหมัดทักทายอย่างเป็นมิตร

ที่แท้ทั้งสองก็รู้จักกันอยู่แล้ว! หนิวโหย่วเต้าเอ่ยพึมพำอยู่ในใจ ประสานมือเอ่ยไปเช่นกัน “หนิวโหย่วเต้าคารวะผู้อาวุโสเฟิง เดิมทีสวมควรเป็นฝ่ายไปพบผู้อาวุโส กลับทำให้ผู้อาวุโสต้องเป็นฝ่ายมาหา เสียมารยาทจริงๆ”

เฟิงเอินไท่มองพินิจเขาหัวจรดเท้า เดินเข้ามากดมือที่ประสานคารวะตามมารยาทของเขาลง จับข้อมือเขา จุ๊ปากพลางเอ่ยว่า “ไม่ต้องพิธีรีตองอะไรขนาดนี้ ผู้ใดจะไปพบผู้ใดก่อนก็เหมือนกันนั่นแหละ ได้ยินชื่อเสียงมานาน เป็นคนหนุ่มมีความสามารถโดยแท้ เรียกผู้อาวุโสอันใดดูเกรงใจเกินไปแล้ว หากไม่รังเกียจที่ข้าแก่ชรา อย่างนั้นก็เรียกข้าว่าพี่แล้วกัน”

หนิวโหย่วเต้าเอ่ยอย่างเกรงใจ “จะทำแบบนั้นได้อย่างไร”

เฟิงเอินไท่ตบหลังมือเขาเล็กน้อย “ทำเป็นคนอื่นคนไกลไปได้ คนกันเองทั้งนั้น เอาตามนี้นี่แหละ”

ด้วยเหตุนี้ในศาลาจึงมีจอกสุราเพิ่มขึ้นอีกใบ ทั้งสามนั่งร่วมโต๊ะกัน

คุยสัพเพเหระกันไปไม่กี่ประโยค เฟิงเอินไท่ก็เอ่ยขึ้นว่า “น้องชาย ตั้งแต่ได้รับข่าวจากทางสำนัก ข้าก็เฝ้ารอเจ้ามาโดยตลอด จนปัญญาที่กำหนดการเดินทางของเจ้าถูกปิดเป็นความลับ เจ้าเดินทางมาช้าจริงๆ ทำเอาข้าคอยอยู่ตั้งนาน! หนนี้หากไม่เป็นเพราะได้ยินข่าวลือว่าเจ้าพักอยู่ที่ไหน ข้าคงจะไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเจ้ามาถึงแล้ว ใช่แล้ว ด้านนอกมีข่าวลือบางอย่างที่ไม่เป็นผลดีต่อเจ้าเลย…”

เขาเอ่ยเจื้อยแจ้วบอกเล่าถึงสถานการณ์ ไม่พ้นไปจากเรื่องมีคนแพร่ข่าวเรื่องหนิวโหย่วเต้ามาถึงเมืองหลวงอย่างลับๆ แล้ว แล้วก็เรื่องที่มีคนอยากจะมาท้าสู้

ผลคือพูดไปไม่ทันไร ต้วนหู่ก็เร่งฝีเท้าเดินเข้ามาจากด้านนอกอีกครั้ง รายงานว่า “เต้าเหยี่ย ด้านนอกมีสตรีนางหนึ่งแจ้งนามว่าเสวียนจื่อชุน ต้องการพบท่าน ทั้งยังส่งสารท้าสู้ให้ท่านขอรับ!” เขาประคองเทียบเชิญฉบับหนึ่งส่งให้ด้วยสองมือ

สายตาของกลุ่มคนมองไปยังเทียบเชิญฉบับนั้นพร้อมกัน มองเห็นเพียงว่าด้านบนเขียนคำว่า ‘สารท้าสู้’ ไว้สามคำ อดไม่ได้ที่จะมองหน้ากัน เพิ่งเอ่ยถึงเรื่องนี้ไป เรื่องนี้ก็มาเลย

หนิวโหย่วเต้ายกจอกสุราจรดค้างที่ริมฝีปากครู่หนึ่ง ก่อนจะค่อยๆ วางลงอีกครั้ง ยกยิ้มมุมปากเอ่ยหยอกเย้า “มาเร็วเสียจริง ข้าเพิ่งมาถึง เพิ่งมีข่าวแพร่ออกไปไม่นาน ก็มีคนมาหาถึงที่ในทันใด” เขายื่นมือไปหยิบสารท้าสู้มาดู

เฟิงเอินไท่ขมวดคิ้ว “มันก็เข้าใจได้ไม่ยาก คงกลัวว่าจะถูกคนอื่นตัดหน้าไปก่อน มีความมั่นใจเต็มที่ หากฉวยโอกาสไว้ได้ก่อนย่อมคว้าไว้ก่อน”

ลิ่งหูชิวเอ่ยว่า “ดูเหมือนจะมีคนหมายตาน้องหนิวอยู่ไม่น้อยจริงๆ”

“หึ!” หนิวโหย่วเต้าอ่านสารท้าสู้แล้วหัวเราะหยันคราหนึ่ง เห็นทั้งสองคนมองมา จึงยื่นส่งให้พวกเขาไป จากนั้นหันไปเอ่ยถามต้วนหู่ “มีนางคนเดียวหรือ?”

ต้วนหู่ตอบว่า “มีสหายตามมาด้วยสองคนเพื่อเป็นพยานขอรับ”