ราชันพิชิตหล้า หนึ่งมรรคาสยบฟ้า นิยาย บท 322

ตอนที่ 322 อยู่ดีไม่ว่าดี

หนิวโหย่วเต้าเดินออกมาจากห้อง ยืนยืดเส้นยืดสายอยู่ใต้ชายคา มือถือกระบี่ค้ำพื้น บิดศีรษะไปทางซ้ายทีขวาที ขยับไหล่และต้นคอเล็กน้อย จากนั้นเดินลงบันไดมุ่งหน้าไปทางห้องของลิ่งหูชิว

“พี่รอง!” หนิวโหย่วเต้าร้องเรียกลิ่งหูชิวพลางใช้ด้ามกระบี่เคาะประตูเล็กน้อย

ไม่มีเสียงตอบรับจากด้านใน เสิ่นชิวปรากฎตัวขึ้น เข้ามาหาพลางเอ่ยว่า “เต้าเหยี่ย เขาออกไปแล้วขอรับ”

เสิ่นชิวคือสายสืบในเมืองหลวงของสำนักเบญจคีรีที่ถูกเรียกตัวมาในคืนนั้น

หนิวโหย่วเต้าหันไปมองเล็กน้อย เอ่ยด้วยความฉงน “ออกไปแล้ว?”

เสิ่นชิวตอบว่า “ขอรับ ออกไปแต่เช้าตรู่แล้ว”

“ไปไหน?”

“ไม่ทราบขอรับ”

หนิวโหย่วเต้าหันหลังเดินออกมา “ไปกันหมดเลยหรือ?”

เสิ่นชิวตอบว่า “หงซิ่งเฝ้าอยู่ที่ประตูใหญ่ขอรับ”

“ให้โฉมงามไปเฝ้าประตูออกจะเสียของไปเสียหน่อย” หนิวโหย่วเต้าหัวเราะ ตอนแรกนึกว่าพวกลิ่งหูชิวเผ่นหนีไปแล้ว แต่หงซิ่วยังอยู่ เช่นนั้นก็แปลว่าไม่ได้หนี เขาถามขึ้นมาอีกครั้ง “ตอนที่รวบรวมข่าวสารข้อมูลในเมืองหลวงให้ข้า เจ้ามีส่วนร่วมด้วยหรือไม่?”

เสิ่นชิวตอบว่า “ข้าเป็นคนจัดการเองขอรับ”

หนิวโหย่วเต้าเอ่ยว่า “จากที่ข้าอ่านข้อมูลมา ที่นี่มีผู้บำเพ็ญเพียรคนหนึ่งนามหงเหนียง มีหน้ามีตาในเมืองหลวงแห่งนี้อย่างมาก”

เสิ่นชิวตอบรับ “ใช่ขอรับ”

หนิวโหย่วเต้าถาม “เจ้ารู้ข้อมูลของหงเหนียงคนนี้มากน้อยแค่ไหน”

เสิ่นชิวตอบว่า “ไม่เคยติดต่อด้วย แต่มักจะได้ยินคนที่นี่พูดถึงเป็นประจำขอรับ หากมีสิ่งใดที่ต้องการซื้อขาย ก็สามารถติดต่อผ่านทางนางได้ คนผู้นี้ค่อนข้างมีความน่าเชื่อถือขอรับ”

หนิวโหย่วเต้าพยักหน้าเล็กน้อย หันหลังออกเดิน เดินอาดๆ มาถึงห้องเฝ้ายามข้างประตูใหญ่

หงซิ่วที่นั่งอยู่ในห้องลุกขึ้นเดินออกมาสอบถามทันที “เต้าเหยี่ย จะออกไปข้างนอกหรือเจ้าคะ?”

“พี่รองออกไปข้างนอกหรือ?”

“เจ้าค่ะ!”

“ไปไหน?”

หงซิ่วแสร้งพูดเฉไฉ “ไม่ได้บอกเอาไว้ ข้าเองก็ไม่ทราบเจ้าค่ะ”

หนิวโหย่วเต้าเอ่ยถาม“ในเมืองหลวงแห่งนี้มีผู้บำเพ็ญเพียรคนหนึ่งนามว่าหงเหนียง เจ้ารู้จักหรือไม่?”

หงซิ่วใจเต้นแรงเล็กน้อย คนผู้นี้ทราบแล้วหรือว่านายท่านไปไหน? ทำไมข่าวสารของเขาถึงได้รวดเร็วขนาดนี้?

นางแสร้งทำเป็นครุ่นคิด เอ่ยงึมงำว่า “เคยได้ยินเจ้าค่ะ แต่ว่าไม่รู้จักคุ้นเคย”

หนิวโหย่วเต้าถามต่อ “พี่รองจะกลับมาเมื่อไร?”

หงซิ่วตอบว่า “ไม่ทราบเลยเจ้าค่ะ ไม่ได้บอกข้าไว้”

ทางนี้เพิ่งพูดจบก็มีเสียงฝีเท้าม้าแว่วมาจากด้านนอก หงซิ่วเข้าไปในห้องเฝ้ายามอย่างรวดเร็ว มองออกไปด้านนอกผ่านหน้าต่างบานเล็กๆ ที่อยู่ในห้อง จากนั้นก็ออกมาเปิดประตูใหญ่อย่างรวดเร็ว

ลิ่งหูชิวเพิ่งเดินขึ้นบันไดมาก็เห็นหนิวโหย่วเต้ายืนค้ำกระบี่อยู่ด้านในประตู เขาผงะไปเล็กน้อย

หนิวโหย่วเต้าพินิจดูรถม้าที่อยู่หน้าประตูเล็กน้อย เอ่ยถาม “พี่รองไปไหนมาหรือ?”

ลิ่งหูชิวเดินเข้ามาหาทันที เรียกเขาเข้ามาในห้องเฝ้ายาม “น้องเล็ก มานี่ มีเรื่องบางอย่างจะบอกกับเจ้าหน่อย”

ทว่าคนที่อยู่ในรถม้าไม่ให้ความร่วมมือสักเท่าไร เว่ยฉูถือโอกาสขณะที่ในตรอกไม่มีคนสนใจ มุดออกมาจากรถม้าแล้วพุ่งทะยานเข้ามา แทรกกายผ่านประตูเข้าไปร่อนลงข้างกายคนทั้งสอง จากนั้นก็มีคนหลายคนวิ่งตามเข้ามาอย่างรวดเร็ว ท่าทางคล้ายจะเข้าปิดล้อมทางนี้ไว้

หนิวโหย่วเต้าที่ยืนค้ำกระบี่ไว้ด้านหน้ามองซ้ายมองขวา มือที่กุมด้ามกระบี่ค่อยๆ ย้ายไปจับบริเวณที่กุมได้ถนัดมือพลางเอ่ยถาม “พี่รอง นี่หมายความว่าอย่างไร?”

เว่ยฉูพยักเพยิดหน้าไปทางด้านใน

ลิ่งหูชิวรีบยิ้มแล้วเอ่ยกับหนิวโหย่วเต้าว่า “น้องเล็ก ที่นี่ไม่เหมาะจะพูดคุย เข้าไปคุยกันข้างในเถอะ”

พอทุกคนเตรียมจะเดินเข้าไปด้านใน หงซิ่วก็ร้องเรียก “นายท่าน”

ลิ่งหูชิวส่งสัญญาณให้หงฝูพาแขกเข้าไปก่อน ส่วนตนรั้งอยู่

กระทั่งทุกคนเดินห่างออกไปแล้ว หงซิ่วกระซิบว่า “เมื่อครู่จู่ๆ หนิวโหย่วเต้าก็ออกมาถามข้าว่ารู้ข้อมูลของหงเหนียงหรือไม่เจ้าค่ะ”

ลิ่งหูชิวแปลกใจ “เขารู้แล้วหรือว่าข้าออกไปพบหงเหนียง?”

หงซิ่วตอบว่า “ข้าก็ไม่ทราบว่าเรื่องราวเป็นอย่างไรเจ้าค่ะ ทางนี้เพิ่งจะคุยกันท่านก็กลับมาแล้ว”

กระทั่งพวกหนิวโหย่วเต้าไปถึงห้องโถงหลักแล้ว ลิ่งหูชิวก็รีบเดินกลับมาหา เข้าในไปห้องโถงแล้วสั่งให้คนยกชามาโดยเร็ว

“ไม่จำเป็นต้องมากพิธี มาคุยธุระกันเถอะ” เว่ยฉูยกมือปฏิเสธน้ำชา จากนั้นโบกมือเล็กน้อย ลูกน้องที่ติดตามเขามาออกไปเฝ้าด้านนอกทันที

หนิวโหย่วเต้าคอยสังเกตพฤติกรรมคำพูดของคนผู้นี้อยู่ตลอด

ลิ่งหูชิวเอ่ยแนะนำก่อน “น้องเล็ก ท่านผู้นี้คืออาจารย์เว่ยฉูแห่งจวนจินอ๋อง มีเรื่องอยากสอบถามเจ้าเล็กน้อย”

“ได้ยินชื่อเสียงมานานแล้ว” หนิวโหย่วเต้าประสานมือทักทายเล็กน้อย อันที่จริงไม่เคยได้ยินชื่อเลยและไม่ทราบถึงเจตนาในการมาเยือนของคนผู้นี้ด้วย ตอนแรกเป็นปู้สวิน ต่อมาเป็นองค์หญิง ตอนนี้มีคนของจวนจินอ๋องโผล่มาอีกแล้ว โผล่มาหากันเรื่อยๆ เช่นนี้ ไม่ทราบจริงๆ ว่าคนนี้ใช่คนที่ปู้สวินส่งมาหรือไม่

เว่ยฉูเอ่ยว่า “ไม่จำเป็นต้องพูดจาตามมารยาทอะไรแล้ว เจ้าถามไปเลยเถอะ” เขาหันไปเอียงหัวส่งสัญญาณให้ลิ่งหูชิวเล็กน้อย

ลิ่งหูชิวกำมือป้องปากกระแอมเล็กน้อย ยิ้มแห้งๆ แล้วกล่าวว่า “น้องเล็ก คืออย่างนี้ อาจารย์เว่ยอยากรู้ว่าเมื่อวานผู้ดูแลหลวงและพระชายาอวี้มาคุยธุระใดกับเจ้า”