ราชันพิชิตหล้า หนึ่งมรรคาสยบฟ้า นิยาย บท 330

ตอนที่ 330 ต่อไปข้านอนบนเตียง เจ้านอนบนพื้น

เมฆครึ้มบดบังจันทรา ประเดี๋ยวผลุบประเดี๋ยวโผล่ เสียงหรีดหริ่งเรไรตรงมุมรั้ว ประเดี๋ยวดังประเดี๋ยวเบา

ในเรือนพักของก่วนฟางอี๋ บานหน้าต่างสว่างไสวด้วยแสงตะเกียง

ภายใต้แสงจันทร์ หนิวโหย่วเต้าเดินเข้ามา ถูกยามเฝ้าประตูเรือนขวางไว้ หนิวโหย่วเต้ายิ้มพลางเอ่ยถามผู้ขัดขวางว่า “ยังไม่รู้อีกหรือว่านายคนปัจจุบันของสวนไม้เลื้อยคือใคร? ต้องการให้ข้าบอกหงเหนียงให้ไล่เจ้าออกไปจากสวนไม้เลื้อยหรือไม่?”

ยามเฝ้าประตูสบตากันเล็กน้อย คนหนึ่งอยู่เฝ้าต่อไป ส่วนอีกคนรีบเข้าไปรายงานด้านใน

หนิวโหย่วเต้าไม่สนใจ บุกเข้าไปทันที คนที่อยู่เฝ้าจะขวางก็ไม่ได้ ไม่ขวางก็ไม่ดี

หนิวโหย่วเต้าไม่สนใจความรู้สึกของคนผู้นั้น เวลานี้ความรู้สึกของคนส่วนใหญ่ล้วนแตกต่างกันไป เขาเองก็ไม่สามารถไปนั่งสนใจความรู้สึกของทุกคนได้

คนที่เข้าไปรายงานกลับออกมา ตอนที่เดินสวนหนิวโหย่วเต้าไป เขาเหลียวมองแผ่นหลังของหนิวโหย่วเต้าด้วยสายตาเย็นชา

บานประตูเรือนปิดสนิทอยู่ สาวใช้นางหนึ่งเปิดประตูเดินออกมาแล้วรีบปิดประตูไว้อีกครั้ง ยืนขวางอยู่หน้าประตูเอ่ยรายงานด้วยความประหม่าว่า “นายท่าน นายหญิงกำลังอาบน้ำอยู่ ให้ท่านคอยสักครู่เจ้าค่ะ”

หนิวโหย่วเต้าสูดจมูกเล็กน้อย มีกลิ่นหอมกรุ่นของน้ำอาบโชยออกมาจริงๆ น่าจะไม่ได้โกหก เพียงแต่ไม่ทราบว่าสตรีที่อารมณ์เสียอยู่คนนี้จะปล่อยให้ตนรอนานแค่ไหน เขาพลันตะโกนเสียงดังว่า “หงเหนียง ให้เวลาเจ้าหนึ่งเค่อ หากพ้นหนึ่งเค่อไปแล้วข้าจะบุกเข้าไป”

เสียงก่นด่าของก่วนฟางอี๋แว่วมาจากด้านในทันที “ข้าเพิ่งจะได้แช่น้ำ แค่หนึ่งเค่อไม่พอ รอไปก่อน!”

“เจ้าไม่มีสิทธิ์ตัดสินใจ!” หนิวโหย่วเต้าตอบกลับ จากนั้นหันหลังเดินกลับไปที่ลานเรือน เงยหน้าชมจันทราที่ถูกเมฆาครึ้มบดบังเป็นระยะๆ

“สารเลว…” เสียงก่นด่างึมงำแว่วออกมาจากในเรือน ไม่ได้ระบุเจาะจงนามว่าด่าผู้ใด แต่คนด่าและคนถูกด่าต่างรู้ดีว่ากำลังด่าใคร

สาวใช้ที่เฝ้าประตูจ้องมองหนิวโหย่วเต้าที่หันหลังให้ทางนี้ไม่วางตา

ก่วนฟางอี๋ยังคงรักษาเวลา ผ่านไปไม่ถึงหนึ่งเค่อก็เปิดประตูเดินออกมา สาวใช้สองนางยกถังอาบน้ำใบใหญ่ออกมา

ก่วนฟางอี๋ที่ปล่อยผมสยายไว้ด้านหลังเดินมาหยุดข้างกายหนิวโหย่วเต้าที่ยืนยกมือไพล่หลัง มองใบหน้าด้านข้างของเขาที่เงยหน้ามองจันทราอย่างเฉยเมย เอ่ยถามออกไป “มีเรื่องอะไร?”

หนิวโหย่วเต้าเอนตัวไปด้านหลังเล็กน้อย เอียงหน้าไปด้านข้าง ขยับเข้าใกล้นางพลางสูดจมูกนิดๆ “หอมจริงๆ เพียงได้กลิ่นก็รู้ว่าเป็นโฉมงาม ใช้เครื่องหอมอะไรหรือ?”

ประโยคที่ว่า ‘เพียงได้กลิ่นก็รู้ว่าเป็นโฉมงาม’ หยอกให้ก่วนฟางอี๋ยิ้มออกมา นางหัวเราะหึหึพลางเอ่ยไปว่า “เจ้าลองเดาเอาเองสิ”

หนิวโหย่วเต้ากล่าวว่า “ทางจังหวัดชิงซานมีวัตถุดิบพร้อมสรรพ เอาไว้กลับไปถึงจังหวัดชิงซานแล้วข้าจะทำน้ำอบให้เจ้า เมื่อพรมลงบนร่างแล้วจะหอมฟุ้ง รับรองว่าเจ้าต้องชอบแน่”

ก่วนฟางอี๋คล้ายจะไม่เชื่อ เอ่ยด้วยสีหน้าดูแคลน “รอให้เจ้ารอดชีวิตกลับไปได้แล้วค่อยว่ากัน”

หนิวโหย่วเต้าหมุนตัว ลากแขนนางให้หันกลับมาด้วย จากนั้นทาบมือลงบนแผ่นหลังของนาง พานางเดินกลับไป “ไปคุยในเรือนเถอะ”

“มือไม้อย่ารุ่มร่าม!” ก่วนฟางอี๋บิดตัวเล็กน้อย ปัดมือเขาออก

หนิวโหย่วเต้าถือกระบี่ต่างไม้เท้า ยิ้มแล้วก้าวนำไปก่อน เดินนำเข้าไปในเรือนของนาง หลังจากเข้าไปก็มองซ้ายมองขวา ในห้องยังมีกลิ่นหอมจางๆ หลังอาบน้ำหลงเหลืออยู่

ก่วนฟางอี๋ตามเข้ามา เอ่ยว่า “เจ้าทุ่มเทขนาดนี้ คงมิใช่ว่าอยากหลับนอนกับข้าจริงๆ กระมัง?”

หนิวโหย่วเต้ากำลังเดินวนรอบห้องของนางอยู่ เอ่ยขึ้นว่า “งดงามประณีต ตกแต่งเรียบง่าย แต่กลับมีเอกลักษณ์ยิ่งนัก ไม่ค่อยเข้ากับชื่อเสียงของเจ้าเลย”

ก่วนฟางอี๋เม้มมุมปากเล็กน้อย “หยุดโยกโย้ได้แล้ว ว่ามา เหตุใดถึงจับตามองข้าไม่ยอมปล่อย?”

หนิวโหย่วเต้าเดินเข้าไปหานาง ค้ำกระบี่ไว้ด้านหน้า เอ่ยหยอกเอิน “ก็ไม่ได้ซับซ้อนอะไรขนาดนั้น เพียงอยากนอนกับเจ้าเท่านั้น”

ก่วนฟางอี๋แค่นเสียงเหอะ “อยากนอนกับข้าน่ะได้ แต่ต้องทำตามกฎของข้า”

หนิวโหย่วเต้าถามด้วยความสนใจ “กฎอะไร? ไหนลองว่ามาสิ”

ก่วนฟางอี๋กล่าวว่า “ต้องมีความสามารถถึงจะได้นอนกับข้า”

หนิวโหย่วเต้า “ความสามารถอะไร?”

ก่วนฟางอี๋อธิบายว่า “หากเจ้าทำให้ข้าไม่สามารถปฏิเสธได้ ทำให้ข้าจำต้องหลับนอนด้วย นั่นก็คือความสามารถของเจ้า หากว่าไม่มีความสามารถนี้ ก็ต้องมีคุณสมบัติน่าสนใจมานำเสนอ ข้าชอบบุรุษที่มีความสามารถ ยกตัวอย่างเช่นพิณภาพหมากตำรา หากมีสิ่งใดที่ทำให้ข้าพึงพอใจได้ ข้าก็จะยอมสยบต่อเจ้า”

หนิวโหย่วเต้าเอ่ยถามด้วยรอยยิ้ม “บรรทัดฐานความพอใจของเจ้าคือสิ่งใด?”

ก่วนฟางอี๋เดินไปหยุดอยู่ข้างเตียง บิดตัวสะบัดเรือนผมยาวสลวยแล้วนั่งลงไป ยกขาไขว่ห้างพลางเอ่ยว่า “บรรทัดฐานของข้าแบ่งออกเป็นสามระดับ ยอดเยี่ยม ปานกลาง ต่ำ ระดับยอดเยี่ยมย่อมเป็นการยอมนอนกับเจ้า ระดับปานกลางให้นอนบนพื้นได้เท่านั้น ระดับต่ำคือไสหัวออกไปเสีย”

หนิวโหย่วเต้าเอ่ยด้วยสีหน้าคล้ายยิ้มคล้ายไม่ยิ้ม “ดูเหมือนบรรทัดฐานความพอจะขึ้นอยู่กับตัวเจ้าเท่านั้น หากว่าเจ้าไม่อยากถูกเอาเปรียบ แต่ก็ไม่อยากล่วงเกินอีกฝ่ายเช่นกัน คาดว่าคนส่วนใหญ่คงได้แต่ต้องนอนบนพื้นเท่านั้น แต่คนภายนอกไหนเลยจะรู้ได้ เจ้าว่าใช่หรือไม่เล่า? ”

ก่วนฟางอี๋จ้องมองเขาทันที

หนิวโหย่วเต้าหันหลังเดินไปที่ประตู ปิดประตูก่อนแล้วถึงจะเดินกลับมา นั่งลงบนเตียงของนาง นั่งลงข้างๆ ตัวนางแล้วเอ่ยเสียงเบาว่า “คุยกับเจ้าที่นี่ ด้านนอกจะได้ยินหรือไม่?”

“หากข้าไม่ตะโกนย่อมไม่ได้ยิน” ก่วนฟางอี๋เอ่ยตอบ จากนั้นมองพินิจเขาหัวจรดเท้าอีกครั้ง “เจ้าทำตัวมีลับลมคมนัยไปไย?”

หนิวโหย่วเต้าล้วงกระดาษแผ่นหนึ่งออกมาจากแขนเสื้อแล้วคลี่กาง เป็นสัญญาขายตัวของนาง เขาแสดงให้นางดู จากนั้นขยำมันเป็นก้อนแล้วบดขยี้ในมือจนแหลกเป็นผง

ก่วนฟางอี๋แปลกใจเล็กน้อย จากนั้นเลิกคิ้วแล้วเอ่ยขึ้นอีกครั้ง “อย่าคิดว่าทำเช่นนี้แล้วจะทำให้ข้าซาบซึ้งได้ ตอนนี้ด้านนอกต่างทราบกันทั่วแล้ว มีกระดาษแผ่นนี้หรือไม่ก็ไม่มีความหมายอยู่ดี”

“อย่างน้อยก็ไม่สามารถเอาเจ้าไปเร่ขายส่งเดชได้แล้ว หากใจไม่อยู่กับข้า เก็บกระดาษนี้ไว้ก็คงไม่มีความหมาย” หนิวโหย่วเต้าว่าพลางมองไปที่นาง เอ่ยอย่างจริงจังว่า “ก่อนจะกลับไปที่จังหวัดชิงซาน เจ้าต้องนอนร่วมกับข้า แต่เจ้าอย่าเข้าใจผิดไป ข้าไม่ได้จะหลับนอนกับเจ้า ข้าไม่นึกสนใจในตัวเจ้าเลย ข้าจะนอนบนพื้นก็ได้”

ประโยคที่บอกว่าไม่นึกสนใจในตัวนางทำให้ก่วนฟางอี๋ยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย เอ่ยไปว่า “ยังคงคิดจะกลับไปที่จังหวัดชิงซานอยู่ตลอดสินะ เจ้าจะกลับไปได้หรือ?”

หนิวโหย่วเต้าถามกลับ “หากข้ากำจัดเว่ยฉูทิ้ง จะหนีรอดไปอย่างราบรื่นหรือไม่?”

ก่วนฟางอี๋ตกใจ “เจ้าบ้าไปแล้วหรือ เขาใช่คนที่จะแตะต้องได้ง่ายๆ อย่างนั้นหรือ? เขาไม่เพียงแต่จะเป็นคนสนิทของจินอ๋อง ในเมื่อเขามีชีวิตรอดมาถึงตอนนี้ได้ หากสังหารเขาได้ง่ายขนาดนั้นจริงล่ะก็ เขาคงถูกศัตรูของจินอ๋องลงมือจัดการไปนานแล้ว ไม่ต้องรอจนตกมาถึงมือเจ้าหรอก ข้าขอเตือนเจ้าไว้เลยนะ เจ้าอย่าได้ลากข้าไปเดือดร้อนด้วยเด็ดขาด”

หนิวโหย่วเต้าเพิกเฉยไม่เอ่ยถึงประเด็นนี้ หากแต่ถามไปว่า “เจ้ารู้จักซูจ้าวที่เป็นเถ้าแก่ของเรือนเมฆาขาวหรือไม่?”