ราชันพิชิตหล้า หนึ่งมรรคาสยบฟ้า นิยาย บท 329

ตอนที่ 329 ลงมือก่อนได้เปรียบ

พอได้ยินนางเล่าอย่างจริงจังเช่นนี้ หนิวโหย่วเต้าคล้ายไม่ค่อยเชื่อนัก ถามด้วยความฉงนว่า “ข้าเห็นว่าองค์ฮ่องเต้แคว้นฉีดูมีความคิดความอ่านยิ่ง มิใช่คนโลเลไม่เด็ดขาด หากเขารู้นิสัยโอรสคนนี้แล้ว ไยจึงให้ท้ายอีก?”

“มิใช่ให้ท้ายหรอก!” ก่วนฟางอี๋ถอนหายใจพลางเอ่ยไปว่า “เจ้าน่ะไม่รู้อะไร ประวัติศาสตร์การชิงราชบัลลังก์ล้วนนองเลือดเสมอ ตอนที่เฮ่าอวิ๋นถูได้ครองบัลลังก์ก็เช่นกัน ตอนนั้นหลังจากอดีตฮ่องเต้สิ้นพระชนม์ ศึกชิงบัลลังก์อย่างเอาเป็นเอาตายระหว่างองค์ชายได้เปิดฉากขึ้น ตอนนั้นข้าอยู่ที่เมืองหลวงแคว้นฉีแล้ว ทั่วทั้งเมืองหลวงเรียกได้ว่าเลือดนองเป็นสายธาร เฮ่าอวิ๋นถูมีกำลังน้อยกว่า ถูกกองทหารจำนวนมากปิดล้อม ธนูยิ่งเข้ามาดังห่าฝน เป็นมารดาของจินอ๋องเฮ่าฉี่ที่ใช้ตัวบังเฮ่าอวิ๋นถูไว้จึงทำให้เฮ่าอวิ๋นถูรอดชีวิตมาได้ ปู้สวินโน้มน้าวสามสำนักใหญ่ที่วางตัวเป็นกลางได้สำเร็จจนได้รับการสนับสนุนจากสามสำนักใหญ่ ยามที่นำกำลังคนเร่งรุดมาให้ความช่วยเหลือ มารดาของจินอ๋องถูกลูกธนูปักอยู่ทั่วร่างจนดูราวกับเม่นตัวหนึ่ง เฮ่าอวิ๋นถูคลานออกมาจากใต้ศพของสตรีนางนั้น เลือดของนางเปรอะเปื้อนตัวเฮ่าอวิ๋นถู เฮ่าอวิ๋นถูกอดศพของสตรีนางนั้นร่ำไห้ท่ามกลางกองซากศพ ตอนนั้นหากมิใช่เพราะสตรีนางนั้นยอมเอาชีวิตเข้าแลก ไหนเลยจะมีเฮ่าอวิ๋นถูในปัจจุบันนี้ พอมาถึงเรื่องในปัจจุบันนี้ เฮ่าอวิ๋นถูจึงไม่รู้ว่าควรจะตัดสินใจอย่างไรดี!”

หนิวโหย่วเต้าคิดไม่ถึงว่าจะมีอดีตเช่นนี้อยู่ในเรื่องราวด้วย เขาเอ่ยถาม “เขากล้าเป็นปฏิปักษ์กับผู้ดูแลหลวงด้วยหรือ?”

ก่วนฟางอี๋สะดุ้งเล็กน้อยเอ่ยไปว่า “ดังนั้นข้าขอแนะนำเจ้าว่าอย่ากลับไปที่จังหวัดชิงซานเลย ป่าเขากันดารเช่นนั้นมีอันใดน่ากลับไปกัน อยู่ที่เมืองหลวงแคว้นฉีแห่งนี้เถอะ เจ้ามีปู้สวินเป็นที่พึ่ง ปู้สวินมีอิทธิพลต่อการขึ้นครองตำแหน่งของจินอ๋องแน่นอน ก่อนที่ตำแหน่งรัชทายาทจะถูกแต่งตั้งอย่างเป็นทางการ จินอ๋องไม่มีทางกล้าล่วงเกินปู้สวิน แต่หากออกจากเมืองหลวงไปมันก็พูดยากแล้ว หน่วยข่าวกรองไม่ได้ดูแลตรวจตราภายนอกเข้มงวดเท่าในเมืองหลวงแห่งนี้ ต่อให้มีคนลงมือกับเจ้า แต่ผู้ใดจะพิสูจน์ได้ล่ะว่าเป็นฝีมือของจินอ๋อง?”

หนิวโหย่วเต้าเอ่ยว่า “หากทำตามที่เจ้าว่า ข้าคงออกจากเมืองหลวงแคว้นฉีไม่ได้ชั่วชีวิตกระมัง?”

ก่วนฟางอี๋เอ่ยว่า “แล้วจะเป็นไรไปเล่า? ข้าก็ไม่ออกจากเมืองหลวงมาหลายปีแล้ว มีเรื่องใดก็ใช้ลูกน้องไปทำแทนก็พอ”

หนิวโหย่วเต้ากล่าวไปว่า “หากข้าเป็นคนไร้ค่าที่เอาแต่หดหัวอยู่ในเมืองหลวงแห่งนี้ไปตลอด เจ้าคิดว่าข้ายังจะได้รับการสนับสนุนจากปู้สวินอยู่หรือ?”

“….” ก่วนฟางอี๋พูดไม่ออก คำพูดของอีกฝ่ายใช่ว่าจะไม่มีเหตุผล

อันที่จริงนางก็ไม่ทราบถึงความสัมพันธ์ที่แท้จริงระหว่างหนิวโหย่วเต้าและปู้สวิน

หนิวโหย่วเต้าถามต่อว่า “จินอ๋องเรียกใช้คนของสามสำนักใหญ่ได้หรือไม่?”

ก่วนฟางอี๋ใคร่ครวญอยู่ครู่หนึ่ง เอ่ยตอบว่า “เรื่องเรียกใช้ย่อมเรียกใช้ได้ แต่ก็ต้องดูด้วยว่าเป็นเรื่องใด สามสำนักทำงานกับพ่อของเขาย่อมไม่ฟังคำสั่งของเขา เจ้ามีปู้สวินให้การสนับสนุน เรื่องเรียกใช้คนของสามสำนักมาจัดการเจ้านั้นไม่น่าจะเป็นไปได้”

หนิวโหย่วเต้าถามว่า “ในมือจินอ๋องยังมีผู้บำเพ็ญเพียรจากกลุ่มอิทธิพลใดอีก?”

ก่วนฟางอี๋ตอบว่า “เขามีฐานะเป็นองค์ชาย จึงยังไม่กล้าขยายกำลังของตนไปในโลกบำเพ็ญเพียรอย่างโจ่งแจ้งเปิดเผย สามสำนักจะเป็นกลุ่มแรกที่ไม่ยอมปล่อยให้เขาทำเช่นนั้น ในฉากหน้ามีสามสำนัก แต่แอบเลี้ยงเว่ยฉูไว้อย่างลับๆ”

หนิวโหย่วเต้าถามต่อไป “เว่ยฉูคนนี้เป็นคนจากกลุ่มอิทธิพลใด?”

ก่วนฟางอี๋เล่าว่า “เว่ยฉูเป็นผู้บำเพ็ญเพียรไร้สำนัก ไม่อาจเรียกได้ว่าเป็นคนของกลุ่มอิทธิพลใด แต่หลังจากเข้ามาพึ่งพิงจินอ๋อง ก็อาศัยประโยชน์จากอิทธิพลของจินอ๋องมาสร้างอิทธิพลของตนขึ้นในโลกบำเพ็ญเพียร แต่ในทางกลับกัน เขาก็ใช้ประโยชน์จากจุดนี้มาทำงานให้จินอ๋องด้วย ผู้คนที่เขาไปมาหาสู่ด้วยมีความซับซ้อนอย่างยิ่ง”

“พูดอีกอย่างก็คือ หากต้องการกำจัดข้าล่ะก็ มีความเป็นไปได้สูงว่าจะเรียกใช้เว่ยฉูคนนี้กระมัง?” หนิวโหย่วเต้าถาม

“ก็คงเป็นเช่นนั้น!” ก่วนฟางอี๋พยักหน้ารับ “เว่ยฉูคนนี้กีดกันคนนอกเป็นอย่างมาก เพื่อรักษาอิทธิพลที่ตนมีต่อจินอ๋องเอาไว้ คนอื่นๆ ที่หวังจะเข้ามาพึ่งพิงจินอ๋องล้วนถูกเขากำจัดทิ้งทั้งสิ้น แต่ข้ามองว่าไม่ช้าก็เร็ว คนผู้นี้จะต้องตายอย่างน่าอนาถแน่”

ลิ่งหูชิวร้องโอ้ ถามไปว่า “เพราะอะไร?”

ก่วนฟางอี๋กล่าวว่า “เหตุผลนั้นง่ายมาก หากจินอ๋องได้รับการแต่งตั้งให้เป็นรัชทายาท คนของสามสำนักไม่มีทางยอมให้กลุ่มอำนาจอื่นเข้ามามีอิทธิพลและบงการจินอ๋องได้ มิเช่นนั้นจะกระทบถึงผลประโยชน์ของสามสำนักใหญ่ สามสำนักใหญ่ต้องกำจัดเขาทิ้งแน่นอน”

ในเวลานี้เอง สาวใช้นางหนึ่งเดินเข้ามา เชิญก่วนฟางอี๋ไปกินมื้อเย็น

ก่วนฟางอี๋ปรายตามองหนิวโหย่วเต้า เอ่ยประชดว่า “ต้องการให้ข้าปรนนิบัติเจ้ากินอาหารหรือไม่?”

“ข้ากลัวจะถูกเจ้าวางยาพิษฆ่าเอาน่ะสิ!” หนิวโหย่วเต้าเอ่ยหยอก โบกมือเล็กน้อย เป็นการอนุญาตให้นางไปได้

หลังจากมองส่งนางจากไป หนิวโหย่วเต้าหันไปเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “พี่รอง หงเหนียงเหมาะจะเป็นนายหน้ามากกว่าท่านอีก เรื่องที่นางรู้มีมากกว่าท่านนัก”

ลิ่งหูชิวยิ้มเจื่อน เอ่ยไปว่า “จะเทียบกันได้หรือ? นางอยู่ในเมืองหลวงแห่งนี้มากี่สิบปีแล้ว หากว่ารู้น้อยกว่าข้า เช่นนั้นหลายปีมานี้นางก็อยู่อย่างเสียเปล่าแล้ว”

หนิวโหย่วเต้าเปลี่ยนหัวข้อสนทนา “พี่รอง กับเว่ยฉูคนนี้ ท่านคิดเห็นอย่างไร?”

ลิ่งหูชิวฟังออกว่าในวาจาเขามีความนัยอื่นแฝงไว้อยู่ “เจ้าหมายความว่าอย่างไร?”

หนิวโหย่วเต้าลุกขึ้นยืน หันมาเผชิญหน้าแล้วเอ่ยว่า “อยากรบกวนพี่รองช่วยธุระข้าสักอย่าง!”

ลิ่งหูชิวเอ่ยด้วยความฉงนลังเล “ธุระใด?”

หนิวโหย่วเต้าเอ่ยชัดถ้อยชัดคำ “ลงมือก่อนได้เปรียบ!”

“…..” ลิ่งหูชิวพูดไม่ออก สบตากับหงฝูที่อยู่ข้างกาย ลังเลเล็กน้อยแล้วเอ่ยถามว่า “เจ้าคิดจะกำจัดเว่ยฉูหรือ?”

หนิวโหย่วเต้าเต้าพยักหน้าเล็กน้อย “พี่รองคิดเห็นเช่นไร?”

ลิ่งหูชิวเอ่ยด้วยสีหน้าเคร่งเครียด “คนผู้นี้จัดการได้ยาก! เขาอาศัยอำนาจของจวนจินอ๋อง ในมือคงรวบรวมยอดฝีมือมาอยู่ด้วยไม่น้อย คิดจะสังหารเขามิใช่เรื่องง่ายเลย อีกทั้งหากทำพลาดจนร่องรอยเปิดเผยออกไปล่ะก็ โทษฐานสังหารคนของจวนจินอ๋อง เกรงว่าแม้แต่ปู้สวินก็คงไม่สะดวกจะออกหน้าปกป้องเจ้า”

หนิวโหย่วเต้ากล่าวว่า “หากข้าอยากไปจากที่นี่อย่างราบรื่น ข้าก็ต้องสร้างปัญหาวุ่นวายให้กับทางจวนจินอ๋องไว้ ทำให้จวนจินอ๋องไม่มีเวลามานั่งสนใจข้า การกำจัดเว่ยฉูเป็นวิธีที่ดีที่สุด หงเหนียงได้บอกเล่าสถานการณ์ไว้ชัดเจนมากแล้ว เว่ยฉูควบคุมกองกำลังลับของจินอ๋องเอาไว้ หากเว่ยฉูตาย จะทำให้จินอ๋องยากจะรวบรวมกำลังคนมาเล่นงานข้าได้ในระยะเวลาสั้นๆ มีเวลาเพียงพอให้ข้าได้หลบหนี”

ลิ่งหูชิวหัวเราะไม่ได้ร้องไห้ไม่ออก “ใช่ว่าข้าไม่อยากช่วยเจ้า แต่ข้าไหนเลยจะมีความสามารถขนาดนั้น? อย่าว่าแต่ข้าเลย ในแคว้นฉีแห่งนี้จะมีสักกี่คนที่กล้าทำ? ยิ่งอีกฝ่ายเป็นคนสนิทของจินอ๋องด้วยแล้ว”