ราชันพิชิตหล้า หนึ่งมรรคาสยบฟ้า นิยาย บท 437

ตอนที่ 437 สี่ตีนยังรู้พลาดนักปราชญ์ยังรู้พลั้ง

สีหน้าโกรธเกรี้ยวของเหมิงซานหมิงทำให้ซางซูชิงค่อนข้างตกใจ ท่านลุงเหมิงในความทรงจำของนางสุขุมเยือกเย็นเสมอมา ไหนเลยจะเคยมีท่าทีเช่นนี้มาก่อน จึงอดไม่ได้ที่จะวิ่งเข้าไปหาพลางร้องเรียก “ท่านลุงเหมิง”

หลานรั่วถิงหันไปมอง พอเห็นว่าเป็นนางก็เผยสีหน้าดีใจออกมา เรื่องเกิดขึ้นกะทันหันไม่ทันได้จัดการอะไร กำลังกังวลอยู่พอดีว่าจะเกิดเหตุร้ายใดขึ้นกับท่านหญิงหรือไม่ พอเห็นว่ายังอยู่ดีย่อมคลายความห่วงกังวลลง

ซางเฉาจงหันไปมองตามเสียง เห็นว่าน้องสาวยังมีชีวิตอยู่ก็ไม่ได้พูดอะไรมากอีก มีเสียงทุบประตูดังมาจากด้านนอก เขาก็ไม่มีเวลามาถามไถ่ใส่ใจน้องสาวเช่นกัน รีบวิ่งไปช่วยองครักษ์กั้นประตูหน้าต่างทางด้านหนึ่งไว้

“สาวน้อย ไอ้พวกชาติชั่ว!” เหมิงซานหมิงเหลือบมองซางซูชิงเล็กน้อย เขาใช้สองมือดันพื้นคืบคลานไปอย่างรวดเร็ว สองแขนอันแก่ชราของเขายังมีกำลังอยู่ไม่น้อยเลย เพียงแต่สองขาพิการที่ลากไปกับพื้นดูเป็นตัวถ่วงอย่างเห็นได้ชัด

เขาไต่คลานไปถึงหน้าชั้นวางอาวุธที่ตั้งอยู่ด้านข้างอย่างรวดเร็ว เอื้อมคว้าทวนยาวเล่มหนึ่งมาถือไว้

ซางซูชิงตาแดงก่ำ น้ำตาร่วงรินทันที ยอดขุนพลคนหนึ่งกลับตกต่ำจนมาคืบคลานอยู่พื้นเช่นนี้เสียแล้ว นางรีบวิ่งเข้าไปหา ย่อตัวลงแล้วพยุงเขา “ท่านลุงเหมิง ให้เป็นหน้าที่ของพวกเราเถอะเจ้าค่ะ ท่านพักอยู่ด้านข้างก็พอ”

เหมิงซานหมิงมองเห็นลูกศรปักอยู่บนแผ่นหลังนาง จึงดึงแขนนางให้ขยับเข้ามาใกล้แล้วตรวจสอบดูเล็กน้อย เห็นว่าไม่โดนจุดสำคัญ จากนั้นจึงเอาคันทวนพาดขวางทับท้ายทอยซางซูชิงไว้แล้วออกแรงกดเล็กน้อย ทำให้ซางซูชิงจำเป็นต้องโน้มตัวก้มหัวลงไป

ครืด! เหมิงซานหมิงเอื้อมมือไปคว้ากระบี่เล่มหนึ่งที่วางอยู่บนชั้นวางอาวุธทางด้านข้างมา คมกระบี่ตวัดผ่านแผ่นหลังของซางซูชิงไป เคลื่อนผ่านเพียงแวบเดียว ลูกศรที่ปักอยู่ในสะบักหลังของซางซูชิงดอกนั้นถูกตัดออกจนแทบไม่เหลือตอ

หัวศรปักลึกมาก ตอนนี้ยังไม่อยู่ในสถานกาณณ์ที่จะรักษาได้ ไม่สะดวกจะฝืนถอนออกมา จึงทำได้เพียงจัดการเช่นนี้ไปก่อนชั่วคราว เหมิงซานหมิงมีประสบการณ์ในการรับมือกับสถานการณ์เช่นนี้ รู้ว่าสถานการณ์ไหนควรจัดการอย่างไรถึงจะดีที่สุด

ซางซูชิงเจ็บจนใบหน้าเหยเก แต่เหมิงซานหมิงลงมือรวดเร็ว ความเจ็บปวดนี้มาอย่างรวดเร็ว แล้วก็ทุเลาไปอย่างรวดเร็ว ยังไม่ทันได้รู้สึกถึงความเจ็บปวดอันรุนแรงอะไร ความเจ็บปวดนี้ก็ผ่านไปเสียแล้ว เหลือเพียงความปวดหนึบเป็นพักๆ

คันทวนที่กดท้ายทอยนางไว้ก็ถูกยกออก นางเงยหน้าขึ้น เหมิงซานหมิงยื่นกระบี่ในมือให้นาง “อย่าทำให้ชื่อเสียงบิดาของพระองค์ต้องเสื่อมเสีย หากเกิดอะไรขึ้นมา อย่าปล่อยให้ศัตรูหยามเกียรติได้!”

ซางซูชิงที่รับกระบี่ไปถือไว้เข้าใจความหมายของเขาดี กระบี่นี้ใช้ตอบโต้ศัตรูได้ แล้วก็ใช้ปลิดชีพตัวเองในช่วงเวลาวิกฤตได้ อีกฝ่ายกล่าวเช่นนี้ออกมาในช่วงเวลานี้ เห็นได้ชัดว่าไม่มีความหวังอะไรแล้ว

ซางซูชิงเอ่ยว่า “ท่านลุงเหมิง ท่านวางใจเถิดเจ้าค่ะ เต้าเหยี่ยต้องหาทางช่วยพวกเราได้แน่นอน”

เหมิงซานหมิงกวาดตามองนางด้วยแววตาเย็นชา อยู่ในสถานการณ์เช่นนี้แล้วยังจะเอ่ยถึงเต้าเหยี่ยอันใดอีก แต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไรออกไป ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาพูดเรื่องนี้ เขาวางมือยันพื้นคืบคลานออกไปอย่างรวดเร็วอีกครั้ง คลานมาจนถึงข้างหน้าต่างบานหนึ่งที่มีสิ่งของกั้นไว้เต็มไปหมด

ซางซูชิงถือกระบี่วิ่งตามเข้าไป ช่วยเฝ้าอยู่ที่หน้าต่างอีกทางหนึ่ง

“ท่านอ๋อง!” เหมิงซานหมิงเอ่ยเรียก ชี้นิ้วบอกพวกซางเฉาจง

ซางเฉาจงวิ่งไปหยิบดาบง้าวเล่มหนึ่งมาจากชั้นวางอาวุธ จากนั้นก็วิ่งกลับมาเฝ้าตรงหน้าต่างอีกบานหนึ่งเอาไว้

หลานรั่วถิงหยิบกระบี่มาห้อยเอวไว้ จากนั้นก็หยิบทวนยาวเล่มหนึ่งมาถือ เฝ้าอยู่ข้างๆ ซางเฉาจง

องครักษ์ทั้งห้านายก็วิ่งไปที่ชั้นวางอาวุธ เลือกอาวุธยาวมาถือเพิ่มไว้ มีคนหนึ่งถือทวนเฝ้าอยู่หน้าประตูหลักที่มีข้าวของวางกองกั้นไว้ ส่วนอีกสี่คนที่เหลือไปเฝ้าโถงด้านหลัง

เสียงทุบดังโครมครามอย่างรุนแรงดังต่อเนื่อง ข้าวของที่กองอยู่ถูกกระแทกจนเริ่มเคลื่อนตัวออกเรื่อยๆ

ด้านนอกห้องโถง พลขวานวิ่งเข้ามาเหวี่ยงขวานจามประตูดังโครมๆ บางคนถึงขนาดเหวี่ยงขวานจามผนังเลยด้วยซ้ำ

เมื่อตกอยู่ในสถานการณ์เช่นนี้ เห็นได้ชัดว่าการป้องกันภายในห้องโถงคงสกัดไว้ได้อีกไม่นาน อีกสักพักคงถูกทำลายลง

โครม! ผนังด้านหนึ่งปรากฏช่องโหว่รูหนึ่ง ทหารคนหนึ่งพุ่งตัวเข้ามา

เหมิงซานหมิงที่เฝ้าอยู่ริมหน้าต่างหันไปมองด้วยสายตาเย็นชา ยกทวนในมือเหวี่ยงออกไปทางด้านหลังทันที

ผัวะ! ทหารที่ถูกฟาดเข้าที่หน้าผากจนเลือดอาบหน้าแหงนเซถอยหลังไป ชนกับร่างของคนที่พุ่งตามเข้ามา ในชั่วพริบตาที่คนด้านหลังเสียจังหวะ เหมิงซานหมิงก็ชักทวนกลับแล้วแทงออกไป คมทวนแทงเข้าที่ชายโครงด้านข้างทะลุโดนปอดของคนด้านหลัง เสียงร้องโหยหวนแว่วดังขึ้นมา

….

ตะวันแผดแสงจ้า ในร่มไม้ใต้พฤกษาเก่าแก่บนหน้าผา หนิวโหย่วเต้านั่งหลับตาทำสมาธิอย่างสงบ

ชายกระโปรงพลิ้วร่อนแตะหน้าผา ก่วนฟางอี๋เดินเข้ามาหยุดอยู่ข้างกายเขา “หอจันทร์กระจ่างตอบกลับมาแล้ว”

หนิวโหย่วเต้าเก็บลมปราณค่อยๆ ยกสองมือขึ้นแล้วปล่อยลง เอ่ยถามเนิบๆ ว่า “ทำไมถึงเพิ่งตอบเอาป่านนี้?”

ก่วนฟางอี๋กล่าวว่า “หลังจากทางหอจันทร์กระจ่างได้รับข่าวจากเจ้าก็รีบติดต่อไปทางเมืองซั่งผิงทันที ให้คนที่อยู่ในแถบนั้นตรวจสอบยืนยันอีกครั้ง บอกว่าเรื่องนี้ค่อนข้างลำบาก”

หนิวโหย่วเต้าถามต่อ “คงอยากจะต่อรองกับข้ากระมัง?”

ก่วนฟางอี๋ตอบว่า “เหตุผลที่ทางนั้นให้มาก็ไม่ใช่ว่าจะเป็นการต่อรองไปเสียทั้งหมด หอจันทร์กระจ่างบอกว่าตอนนี้มีทหารเฝ้าอยู่ทั่วเมืองซั่งผิง มีผู้บำเพ็ญเพียรของสำนักหยกสวรรค์ชุมนุมอยู่เป็นจำนวนมาก ทั่วทั้งเมืองซั่งผิงตกอยู่ภายใต้การควบคุมของสำนักหยกสวรรค์และกองทหาร เรียกได้ว่ามีการตรวจคัดกรองทั่วทั้งเมืองซั่งผิงแล้ว ผู้บำเพ็ญเพียรทั้งหมดที่ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องล้วนถูกขับออกจากเมืองซั่งผิง”

“หอจันทร์กระจ่างบอกว่าเดิมทีในเมืองซั่งผิงมีคนของพวกเขาอยู่จริงๆ แต่ก็รู้เช่นกันว่าสถานการณ์เช่นนี้ย่อมไม่อาจหลีกเลี่ยงได้ ก่อนที่สถานการณ์จะมั่นคง เป็นเรื่องปกติที่ทางฝั่งผู้ยึดเมืองจะวางกำลังป้องกันไว้ ดังนั้นจึงทำการอพยพออกมาก่อนที่จะเกิดการตรวจสอบคัดกรองขึ้น ตอนนี้ในเมืองซั่งผิงไม่เหลือคนของพวกเขาแล้ว หลังจากที่ได้รับคำไหว้วานจากเจ้า พวกเขาก็ส่งคนไปตรวจสอบดู พบว่าแนวป้องกันหนาแน่นอย่างยิ่ง ไม่มีทางแทรกซึมเข้าไปได้เลย”

หนิวโหย่วเต้ากล่าวว่า “นี่คือข้ออ้าง ในมือพวกเขามีวิหคยักษ์อยู่ไม่น้อย สามารถแทรกซึมผ่านเข้าไปในยามวิกาลได้แน่นอน”

ก่วนฟางอี๋เอ่ยว่า “ด้วยเหตุนี้ทางนั้นจึงตอบกลับมาว่าหากต้องการส่งคนแทรกซึมเข้าไปในเมืองซั่งผิงก็ใช่ว่าจะทำไม่ได้ แต่ในเมืองมีผู้บำเพ็ญเพียรของสำนักหยกสวรรค์อยู่มากมาย แม้ว่าจะลงไปในเมืองทางอากาศ มันก็เสี่ยงจะถูกพบเห็นได้ง่ายๆ เช่นกัน แบบนั้นจะเกิดการปะทะกับสำนักหยกสวรรค์ได้ง่ายๆ หอจันทร์กระจ่างจำเป็นต้องแบกรับความเสี่ยงมหาศาล นี่มิใช่เพียงความช่วยเหลือเล็กน้อยอย่างที่เจ้าว่าไว้ หอจันทร์กระจ่างถามว่าเจ้าจะมอบประโยชน์ใดตอบแทนพวกเขาเล่า”

หนิวโหย่วเต้าลืมตาลุกขึ้นมา สีหน้าค่อยข้างเคร่งเครียด พบว่าตนยังคงเข้าใจกฏเกณฑ์ของโลกใบนี้น้อยเกินไป ยกตัวอย่างเช่นการตรวจสอบคัดกรองเมืองซั่งผิงของฝ่ายผู้เข้ายึดครองเมืองที่หอจันทร์กระจ่างบอกมา