ราชินีหงสาร้อยเล่ห์ นิยาย บท 1

บทคัดย่อ：

หยุนหรั่นเฟิงนักไวรัสวิทยาข้ามภพมา กลายเป็นพระชายาที่ผู้คนต่างเกลียดชัง

อืม? บ่าวใช้ไม่เคารพ โบยตี พระชายารองไม่ให้เกียรติ วางยาพิษ องค์ชายไม่รัก หย่า

นางเป็นหงส์ทะยานฟ้าเก้าชั้นสวรรค์ เป็นดวงดาวที่สุกสว่างไสวที่สุด จะให้คนโง่เขลาเหล่านี้ทำให้ความสง่างามของนางปนเปื้อนไม่ได้

เขาคือองค์ชาย ยังเป็นเทพแห่งสงคราม เขาถูกบังคับให้แต่งงานกับบุตรสาวของแม่ทัพใหญ่อย่างไม่เต็มใจ เขารังเกียจ เกลียดชัง อยู่อย่างเหินห่าง เมื่อนางจากไป เขาค่อยรู้สึกตัวขึ้นมาว่าตนเองกระทำผิดไป

มีความสุขตอนกระหยิ่มใจ ไล่ตามภรรยาถึงเมรุ น้ำตาที่หลั่งไหลในวันนี้ ล้วนเป็นเพราะที่ผ่านมามีน้ำเต้มหัว คุณหนูใหญ่หยุนพูดเมินอยู่อย่างสูงศักดิ์ เสียใจหรือ? สายไปแล้ว

ซี๊ด.....

ความเจ็บปวดตรงข้อมือทำให้หยุนหรั่นเฟิงลืมตาขึ้นมาทันที นางพบว่ามีผู้ชายตัวสูงคนหนึ่งทับอยู่บนตัวนาง มือข้างหนึ่งของผู้ชายคว้าจับมือทั้งคู่ของนางไว้แน่น แรงเยอะจนมือของนางแทบหัก มืออีกข้างหนึ่งกำลังถอดเสื้อของนางอยู่อย่างวุ่นวาย

หยุนหรั่นเฟิงหัวใจเต้นแรง นางรู้ทันทีว่ากำลังเผชิญกับอะไรอยู่ มีกำลังจะข่มขื่นนาง

นางรีบดิ้นรนขึ้นมาอย่างบ้าคลั่ง พร้อมพูดขึ้นว่า “บ้านเมืองมีกฎหมาย คุณอย่าทำอะไรผิดกฎหมาย หากทำผิดกฎหมาย จะต้องชดใช้อย่างสาสม”

ในระหว่างที่ดิ้นรน นางมองเห็นบรรยากาศรอบๆที่แปลกตา ม่านแบบโบราณ ระแนงหน้าต่างแกะสลักฉลุลาย ที่นี่ที่ไหน? ที่นี่ไม่ใช่ห้องทดลองของเธอ

เซียวจิ่นหมิงกดทับขาหยุนหรั่นเฟิงที่ดิ้นรนไปมา ค่อยๆเงยหน้าขึ้น ดวงตาเยือกเย็นที่เหมือนดั่งน้ำแข็งคู่หนึ่งฝังอยู่ในใบหน้าคมเข้มและเย็นชา แววตาเต็มไปด้วยความรังเกียจและเหยียดหยาม

เส้นเลือดบนหน้าผากของเขาเผยให้เห็นถึงความโกรธอันน่าสะพรึงกลัวของชายผู้นี้ มือของเขาฉีกชุดแต่งงานสีแดงเพลิงของนางออกอย่างไร้ความปรานี พร้อมพูดขึ้นอย่างเหยียดหยามว่า “หยุนหรั่นเฟิง เจ้าจะเล่นตัวทำไม สิ่งที่เจ้าอยากได้ก็คือสิ่งนี้ไม่ใช่หรือ ตอนนี้มาเสแสร้งทำเป็นหวงเนื้อหวงตัว เจ้าไม่ละอายใจบ้างหรือ?” เสียงของเขาเต็มไปด้วยความเยือกเย็น หนาวเหน็บไปถึงกระดูก

กระดูกขาของหยุนหรั่นเฟิงถูกกดทับจนเจ็บปวด ส่งเสียงเอี๊ยดอ๊าดอย่างท่วมท้น นางเกือบจะคิดว่ามันหักแล้ว

“นายกำลังพูดถึงเรื่องไร้สาระอะไร รียปล่อยข้า หากนายกล้าแต่ต้องฉัน เชื่อไหมว่าฉันจะตัดกระเจี๊ยวของนาย” หยุนหรั่นเฟิงยกกำปั้นทุบยกเท้าเตะ ถึงจะยังไม่รู้สถานการณ์ในตอนนี้ แต่เป็นถึงหัวหน้านักไวรัสวิทยาที่อายุน้อยที่สุดของประเทศZ ถูกผู้ชายแปลกหน้าข่มขื่น เธอจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน

“เห้อ” เซียวจิ่นหมิงหัวเราะเย้ย พร้อมพูดเย้ยหยันว่า “เจ้าคิดว่าข้าอยากแตะต้องเจ้าหรือ? แค่มองดูเจ้าข้ายังรังเกียจ เจ้าให้ไทเฮาเอาศิษย์น้องมากดดันข้า ก็เพื่ออยากได้สิ่งนี้ไม่ใช่หรือ? ข้าสงเคราะห์ให้เจ้า”

ปากของเขาพูดจารุนแรง มือที่เคลื่อนไหวกลับไม่หยุด

ในใจหยุนหรั่นเฟิงหวาดหวั่น ไม่สนใจอย่างอื่น อ้าปากกัดแขนเซียวจิ่นหมิง

แต่เซียวจิ่นหมิงกลับไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวดเลย ฝ่ามือที่ตรึงมือทั้งคู่ของหยุนหรั่นเฟิง บีบคอของหยุนหรั่นเฟิงอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย ออกแรงเล็กน้อย บังคับให้หยุนหรั่นเฟิงเงยหน้ามองดูเขา

หยุนหรั่นเฟิงรู้สึกหายใจลำบาก แทบหายใจไม่ออก น้ำเสียงแหบ ดวงตาทั้งคู่กลับดื้อรั้น พร้อมพูดขึ้นมา “ผู้ชายสารเลว นายต้องไม่ตายดี ต้องตกนรก”

เซียวจิ่นหมิงกลอกตาไปมาด้วยความเคียดแค้น คิดถึงเรื่องวุ่นวายต่างๆที่อีกฝ่ายก่อขึ้นมา ความเป็นปรปักษ์ในใจเริ่มมากขึ้นเรื่อยๆ มือที่บีบคอหยุนหรั่นเฟิงค่อยๆผ่อนแรง แล้วพูดขึ้นว่า “หยุนหรั่นเฟิง เจ้าต่างหากที่ควรตกนรก”

เพราะขาดอากาศหายใจทำให้หยุนหรั่นเฟิงวิงเวียนหัว นางไม่สนใจอะไรมากมาย ยกเท้าเตะไปที่จุดสำคัญของเซียวจิ่นหมิง

เซียวจิ่นหมิงกลับเข้าใจผิด คิดว่าหยุนหรั่นเฟิงให้ความร่วมมือ ในใจหัวเราะเย้ย สุนัขเลิกกินขี้ไม่ได้ เขาใช้แรงพลิกหยุนหรั่นเฟิงกลิ้งลงไปบนพื้น

หยุนหรั่นเฟิงกลิ้งบนพื้นอยู่หลายรอบ เจ็บปวดทรมานอย่างที่สุด น้ำตาร่วงไหลอย่างควบคุมไม่ได้

ตั้งแต่เล็กจนโต นางไม่เคยถูกกระทำแบบนี้มาก่อน พลิกตัวลุกขึ้นมา คว้าเอาถ้วยน้ำชาบนโต๊ะโยนไปที่เซียวจิ่นหมิง

“ผู้ชายสารเลว ไปตายซะ”

เซียวจิ่นหมิงรู้ตัวไวมาก ยกมือรับถ้วยน้ำชาไว้ น้ำชาในถ้วยกลับราดเต็มหัวเต็มหน้าเขา