ร้านค้าจากแดนสวรรค์ (仙界淘宝) ข้ามได้รีรันเฉยๆของเก่าหาย นิยาย บท 100

บทที่ 100 ความศรัทธา

ดวงตาสีเขียวทั้งสองดวงนี้ฉายแสงออกมาโดยปราศจากเสียงใดๆ

ส่วนฉิงเทียนและผู้อาวุโสโจวก็ได้เดินไปที่ห้องที่อยู่ด้านหลัง ซึ่งในตอนนั้นเองเขาก็ไม่รู้ว่าผู้อาวุโสโจวนั้นได้ไปหยิบธูปเทียนมาพร้อมตั้งแต่เมื่อไร

จากนั้นเขาก็พูดกับฉิงเทียนด้วยความเคารพ “ศิษย์พี่ครับ เชิญนั่งตรงนี้”

ฉิงเทียนจึงนั่งลงบนเก้าอี้ในตำแหน่งของอาจารย์ แน่นอนว่าเขานั้นจะให้ผู้อาวุโสโจวเข้าเป็นศิษย์ของหมอนักบุญจางจ้งจิ่ง แต่เนื่องจากจางจ้งจริงนั้นไม่ได้อยู่ในโลกนี้แล้ว ฉิงเทียนที่อยู่ในฐานะพี่ใหญ่จึงต้องนั่งเก้าอี้ของอาจารย์แทน

ผู้อาวุโสโจวจึงได้นั่งลงและพูดขึ้น “ลูกศิษย์โจวซวี่ขอกราบคารวะเป็นศิษย์ของ…” ขณะที่เขากำลังจะพูดชื่อของอาจารย์ที่เขาจะคารวะนั้น โจวซวี่ก็นึกขึ้นมาได้ว่าเขานั้นมัวแต่ยินดีที่ฉิงเทียนยอมรับเขาเป็นศิษย์น้องเสียจนลืมนึกไปว่า เขายังไม่รู้เลยว่าอาจารย์ของฉิงเทียนนั้นชื่ออะไร จึงได้ถามออกไป “ศิษย์พี่ครับ อาจารย์ของพวกเราชื่ออะไรครับ?”

เมื่อได้ยินที่โจวซวี่ถาม ฉิงเทียนที่นั่งอยู่ที่เก้าอี้ก็ได้ตอบอย่างภาคภูมิใจ “อาจารย์ของผมก็คือคุณหมอจางจ้งจิ่งยังไงล่ะ”

“อะไรนะ?” โจวซวี่มีอาการตกใจ เมื่อเห็นสีหน้าของโจวซวี่แล้ว ฉิงเทียนเสริม “จะเรียกได้ว่าอาจารย์ของผมนั้นคือจางจ้งจิ่งก็ได้ ดังนั้นคุณเองควรจะฝากตัวเป็นศิษย์ของจางจ้งจิ่งด้วย”

โจวซวี่ที่ยังมีอาการตกใจอยู่นั้น และพูดซ้ำไปซ้ำมาเหมือนปีศาจหลังจากที่ได้ยินที่ฉิงเทียนพูด “อาจารย์ของเราเป็นหมอนักบุญ…อาจารย์ของเราเป็นหมอนักบุญ….ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเราจะได้เป็นศิษย์ของหมอนักบุญ”

มองไปที่ท่าทีของโจวซวี่ ฉิงเทียนนั้นรู้ดีว่าในเวลานี้วิญญาณของโจวซวี่นั้นเต็มไปด้วยความดีใจที่มากเกินไป โจวซวี่จึงได้กลายมีสภาพเหมือนกำลังเข้าฌาน ดังนั้นปากของเขาจึงอดไม่ได้ที่จะร้องออกมาด้วยพลังวิญญาณในปากของเขา

แล้วทันใดนั้นเองในหัวของโจวซวี่ก็ได้เหมือนกับมีฟ้าผ่าท่ามกลางท้องฟ้าที่สงบ และสายตาของเขาก็พลันกลับมาเห็นชัดอีกครั้ง

เมื่อเขานึกได้ถึงความสติแตกของเขาเมื่อสักครู่ ผู้อาวุโสจึงได้หน้าแดงขึ้นมาและแอบโทษความผิดพลาดของตัวเองในใจ เดิมทีด้วยการที่ผู้อาวุโสโจวนั้นเป็นผู้ฝึกพลังฉี ดังนั้นต่อให้ภูเขาไท่ถล่มสีหน้าเขาก็ยังไม่เปลี่ยน

แต่ในเวลานี้เขานั้นตกใจมากเกินไป กับการที่ได้จางจ้งจิ่งมาเป็นอาจารย์ของเขา

ตัวตนของหมอนักบุญจางจ้งจิ่งนั้น สำหรับในประวัติศาสตร์ของการแพทย์แผนจีนนั้น ตัวตนของเขานั้นเปรียบได้ดั่งกับเป็นพระเจ้า ไม่อย่างนั้นคงไม่ได้ฉายาอย่างหมอนักบุญเช่นนี้แน่

เมื่อเห็นท่าที่ที่เขินอายของโจวซวี่ ฉิงเทียนจึงได้พูดกับเขาอย่างจริงจัง “โจวซวี่ ผมจะถามคุณอีกครั้งว่า คุณจะนับถือจางจ้งจิ่งเป็นอาจารย์ของคุณอย่างบริสุทธิ์ใจหรือไม่?”

เมื่อได้ยินที่ฉิงเทียนถามอย่างจริงจัง โจวซวี่ผู้ซึ่งลุกขึ้นยืนด้วยความสติแตกเมื่อครู่ ก็ได้คุกเข่าลงกับพื้นแล้วก้มคำนับทันทีและพูดขึ้น “ข้ายินดีเป็นลูกศิษย์ของท่าน”

“ในเมื่อคุณคำนับจางจ้งจิ่งเป็นอาจารย์ของคุณคนหนึ่งแล้ว ก็เริ่มทำพิธีคำนับศิษย์อาจารย์ได้”

เดิมที ฉิงเทียนนั้นไม่ได้ใส่ใจอะไรกับพิธีนี้มากอยู่แล้ว แต่ทว่าหลังจากที่โจวซวี่ได้คุกเข่าลงไปและพูดว่าเขายินดีเป็นลูกศิษย์แล้ว ทันใดนั้นฉิงเทียนก็รู้สึกได้ถึงหมอกสีขาวขนาดเท่าฝ่ามือลอยออกมาจากโจวซวี่และลอยขึ้นไปบนท้องฟ้า และจากนั้นก็มีหมอกขาวขนาดเท่าเล็บลอยเข้าสู่ตัวของฉิงเทียน

ทันใดนั้นเอง เขาก็รู้สึกได้ว่าตัวเบาขึ้นมาและกำแพงที่กั้นระหว่างชั้นเทียนเซียนไปยังผู้ฝึกพลังฉีเริ่มสั่นคลอนขึ้นมา

ในจุดนี้ ฉิงเทียนจึงได้เข้าใจว่าเข้าสิ่งสีขาวๆเมื่อครู่นั้นมาจากการที่เขาทำดีนั่นเอง ขนาดแค่เพียงเล็บก็สามารถทำให้กำแพงขั้นต่อไปของเขาสั่นคลอนได้แล้ว แต่ทว่าสำหรับผู้ที่ฝึกวิชาสวรรค์โลกานั้น การที่จะผ่านไปยังขั้นผู้ฝึกพลังฉีได้นั้นจำต้องผ่านให้ได้ด้วยตัวเองเท่านั้น วิชานี้มันช่างยากลำบากเสียจริงๆนะท่านหงจวินเหล่าจื่อ

ถึงแม้ว่าฉิงเทียนนั้นจะมีคำถามมากมายในใจ แต่ฉิงเทียนก็คิดในใจว่าเขาน่าที่จะลองถามจางจ้งจิ่งดู

ในขณะนั้นเอง จางจ้งจิ่งที่อยู่บนสวรรค์ที่กำลังนั่งอยู่ที่โต๊ะและกำลังอ่านวิชาการแพทย์อยู่นั้น จู่ๆเขาก็รู้สึกได้ถึงพลังแห่งศรัทธาลอยเข้ามาสู่ร่างกายของเขา

สีหน้าของจางจ้งจิ่งจึงอดไม่ได้ที่จะแสดงสีหน้าของความสุขออกมา “นี่มันพลังของความศรัทธา พลังของความศรัทธา”

เมื่อเขาหลับตาลง เขาก็รู้สึกได้ถึงของพลังแห่งศรัทธา จางจ้งจิ่งจึงอดไม่ได้ที่จะพูดเสียงดังออกมา “มันช่างบริสุทธิ์เสียเหลือเกิน มันทำให้พลังขั้นซวนเซียนของข้าเพิ่มสูงขึ้นไปอีก

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน