ร้านค้าจากแดนสวรรค์ (仙界淘宝) ข้ามได้รีรันเฉยๆของเก่าหาย นิยาย บท 109

บทที่ 109 กลับออกมา

“นายท่านเจ้าคะ ตอนนี้นายท่านมีอยู่ 3,000 หินเซียนเจ้าค่ะ” เพ่าฝูกล่าว

“เธอช่วยโชว์ให้ฉันดูหน่อยได้ไหมเพ่าฝู?” ฉิงเทียนจิ้มไปที่หน้าของเธอแล้วถาม

“ได้เจ้าค่ะ”

แล้วเขาก็เห็นหน้าจอโทรศัพท์มือถือโชว์แบบเดิมขึ้นมาในหัวของฉิงเทียน และยังเป็นแบบ 3 มิติอีกต่างหาก มองไปที่บัญชีของเขาแล้วพบว่าเขามีเหลืออยู่ 3,000 หินเซียน

“มีเหลืออยู่แค่ 3,000 หินเซียน และน้ำวิญญาณก็ยังหมดอีกต่างหาก ดูเหมือนว่าเราคงจะต้องซื้อน้ำวิญญาณเพิ่มซะแล้ว” ฉิงเทียนมองไปที่ยอดเงินคงเหลือแล้วพูดขึ้นมา

“นายท่านอยากที่จะซื้ออะไรเหรอเจ้าคะ?” เสียงที่นุ่มนวลของเพ่าฝูดังขึ้นมา “จริงด้วยสิ ตอนนี้นายท่านของเธออยากจะได้ของสำหรับใช้ฝึกวิชาน่ะ” ฉิงเทียนตอบ

หลังจากที่ได้ยินคำตอบของฉิงเทียนเพ่าฝูก็ไม่ได้ตอบอะไรกลับมา แล้วเขาก็เห็นหน้าเพจหนึ่งเปิดขึ้นมาซึ่งปรากฏเป็นหน้าเพจของยาแล้วจากนั้นก็กดซื้อมาทันที จากนั้นตาของฉิงเทียนก็เบิกกว้างเมื่อพบว่ายอดเงินคงเหลือในบัญชีของเขานั้นจาก 3,000 หินเซียนเหลือเป็น 0 แล้ว

มองไปที่ยอดเงินในบัญชีที่เหลือ 0 แล้ว ฉิงเทียนก็อดไม่ได้ที่จะตะโกนออกมา “เธอทำอะไรเนี่ยเพ่าฝู?”

หลังจากที่ฉิงเทียนตะโกนจบ “หวา” ฉิงเทียนก็พบว่ามีขวดยา 2 ขวดปรากฏขึ้นมาในมือของเขา

“ก็ช่วยนายท่านซื้อยาสำหรับฝึกวิชายังไงล่ะเจ้าคะ มีอยู่แค่ 3,000 หินเซียนก็ซื้อได้แค่ยาสองขวดเท่านั้นแหละเจ้าค่ะ” เพ่าฝูพูดด้วยใบหน้าที่ไร้เดียงสา

มองไปที่ขวดทั้งสองใบที่อยู่ในมือเขา ฉิงเทียนก็รู้สึกอยากที่จะร้องไห้แบบไร้น้ำตา เพราะยาเหล่านี้เป็นยาอมฤตจะให้เขารู้สึกยินดีได้อย่างไร เขาจึงพูดขึ้นมาด้วยสีหน้าเศร้าสร้อย “เพ่าฝู ที่เธอซื้อน่ะเป็นยาอมฤต แต่ฉันไม่ใช่เซียนฉันใช้ยาแบบนี้ไม่ได้หรอกนะ”

เพ่าฝูมองมาที่ฉิงเทียนด้วยแววตาที่ไร้เดียงสาแล้วพูดขึ้น “ก็ข้าซื้อยาที่เหมาะสมแก่การฝึกวิชาของนายท่านให้ยังไงล่ะเจ้าคะ นายท่านจะใช้มันไม่ได้ได้อย่างไรเจ้าคะ?”

แล้วเธอก็ชี้ไปที่ในมือของฉิงเทียน “ยาขวดสีแดงคือยาขัดกระดูกที่จะช่วยเพิ่มความสามารถเจ้าค่ะ ส่วนยาสีเขียวนั้นคือยาสวนหยวนที่จะช่วยฟื้นฟูพลังวิญญาณอย่างรวดเร็วเจ้าค่ะ”

หลังจากที่ได้ยินที่เพ่าฝูอธิบาย ฉิงเทียนก็มองไปที่ยาสองขวดนี้ด้วยความโกรธ เมื่อเขาคิดว่าเขาไม่สามารถใช้ยาสองขวดนี้ได้ เขาจึงได้ถามอย่างช่วยไม่ได้ “ยาพวกนี้น่ะไม่ใช่ยาของเซียนที่ฉันทานไม่ได้หรอกใช่ไหม?”

หลังจากที่เพ่าฝูได้ยินฉิงเทียนพูดแล้วก็ถามอย่างสงสัย “แล้วทำไมนายท่านถึงทานไม่ได้ล่ะเจ้าคะ?”

มองไปที่เพ่าฝูที่มีทีท่าไม่เข้าใจ ฉิงเทียนจึงได้อธิบาย “เพราะยาของพวกเซียนน่ะมีพลังเซียนอยู่ แต่ตอนนี้ฉันน่ะใช้ได้แค่พลังวิญญาณเท่านั้น ถ้าเกิดฉันทานยาพวกนี้ลงไปฉันคงได้ตัวระเบิดตายเพราะพลังเซียนแน่ๆ”

ในขณะที่ฉิงเทียนกำลังอธิบายอย่างตั้งใจนั้น ฉิงเทียนก็พบว่าเพ่าฝูนั้นมีรอยยิ้มบนใบหน้ามากขึ้นเรื่อยๆ จนในที่สุดเพ่าฝูก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา

มองไปที่ท่าทีของเพ่าฝูแล้ว ฉิงเทียนจึงรู้สึกว่าต้องมีอะไรผิดปกติแน่ๆจึงได้ถามออกไป “เพ่าฝูฉันพูดอะไรผิดอย่างนั้นเหรอ?”

“ฮ่าๆๆ, นายท่านเจ้าคะ นายท่านกำลังพูดไร้สาระอะไรอยู่คะเนี่ย?” ขณะที่กำลังหัวเราะ เธอก็ปิดปากเล็กๆที่แสนน่ารักของเธอแล้วพูดพร้อมกับยิ้ม “ไม่ว่าจะเป็นพลังวิญญาณหรือพลังเซียนต่างก็เป็นพลังงานเหมือนกันนั่นแหละเจ้าค่ะ ตราบเท่าที่เป็นพลังงานสำหรับใช้ให้เหล่าผู้ฝึกวิชาดูดซับไปก็พอ มันจะต่างกันก็แค่ให้พลังงานมากหรือน้อยเท่านั้นแหละเจ้าค่ะ”

“แล้วทำไมนายท่านถึงจะดูดซับพลังเซียนไม่ได้ล่ะเจ้าคะ?” เพ่าฝูกล่าว

“อะไรนะ ฉันสามารถดูดซับพลังเซียนได้อย่างนั้นเหรอ?” ฉิงเทียนที่ได้ฟังที่เพ่าฝูอธิบายนั้น เขาก็อดไม่ได้ที่จะคิดว่าจางจ้งจิ่งนั้นได้หลอกเขาเสียแล้ว

หัวใจของเขานั้นเต็มไปด้วยความโกรธ เพราะเขานั้นอุตส่าห์หวังที่ที่จะช่วยเขาเผยแพร่วิชาแพทย์แผนโบราณในโลกมนุษย์ให้เขาแท้ๆ เมื่อฉิงเทียนคิดได้เช่นนี้เขาก็รู้สึกโกรธขึ้นมาและพูดขึ้นมา “เพ่าฝู มองหาร้านของจางจ้งจิ่งให้ฉันทีสิ”

เมื่อเห็นสีหน้าโกรธของฉิงเทียน เพ่าฝูก็ได้แลบลิ้นที่น่ารักของเธอออกมาแล้วค้นหาร้านของจางจ้งจิ่งทันทีตามที่ฉิงเทียนสั่ง จากนั้นก็ปรากฏกล่องข้อความออกมา

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน