ร้านค้าจากแดนสวรรค์ (仙界淘宝) ข้ามได้รีรันเฉยๆของเก่าหาย นิยาย บท 110

บทที่ 110 บอกกับฉิงหยู

“มันง่ายมากเลยค่ะเจ้าค่ะ นายท่านก็แค่ออกไปข้างนอกด้วยการต่อยเข้าไปที่กำแพงเจ้าค่ะ” เพ่าฝูบอกเขาขณะที่เธอกำลังเตะน้ำในทะเลความรู้

“ช่างง่ายดาย!” ว่าแล้วฉิงเทียนก็กระโดดสูงขึ้นไปจากนั้นก็ใช้หมัดต่อยเต็มแรงไปที่เพดานด้านบน

“ฟู่ๆ….” เขาเห็นดินที่หล่นมาจากรอยแยกด้านบนตรงจุดที่ฉิงเทียนได้ต่อยลงไป แล้วจากนั้นก็ตามมาด้วยเสียงดังตุบที่ของเศษดินที่หล่นลงมาที่ตัวเขา

มีแสงสีทองคลุมรอบตัวของฉิงเทียนเอาไว้ ทำให้เศษดินที่ตกลงมาไม่โดนตัวของฉิงเทียน

แสงพระอาทิตย์ส่องรอดรูเข้ามาโดนหน้าของฉิงเทียน จากนั้นเขาก็ได้กระโดดบนท้องฟ้า

“โว้ว, แสงแดดส่องจ้าเลยแฮะ!” ฉิงเทียนยกมือขึ้นมาบังแดดเอาไว้แล้วร้องออกมา จากนั้นเขาก็สูดลมหายใจเข้าเต็มปอดแล้วปล่อยออกมา!

ตั้งแต่ตอนที่ฉิงเทียนตกลงไปในห้องใต้ดินนั้นจนกระทั่งเขาสามารถออกมาได้ ฉิงเทียนนั้นไม่ได้เจอแสงแดดหรือสูดลมหายใจมาตลอดหลายวัน ถึงแม้ว่ามันจะไม่มีผลกระทบกับความอยู่รอดของฉิงเทียน แต่ฉิงเทียนเองก็เป็นคนธรรมดาที่อาศัยอยู่บนโลกเช่นกัน เขาจึงยังชอบแสงแดดและอากาศมากอยู่ดี

ขณะที่ฉิงเทียนสูดลมหายใจอยู่นั้น เพ่าฝูที่อยู่ในทะเลความรู้ก็พูดขึ้นมา “นายท่านเจ้าคะเพ่าฝูเพิ่งทานพลังวิญญาณไปเยอะมากเลย ตอนนี้เพราะเพ่าฝูขอตัวนอนก่อนนะเจ้าคะ!”

“เพ่าฝู เธอจะนอนแล้วงั้นเหรอ?” ฉิงเทียนถาม แต่ทว่าไม่มีเสียงตอบกลับมาจากเพ่าฝูแล้ว

“เจ้าตัวน้อยนี่หลับสนิทไวดีจริงๆ” ฉิงเทียนพูดกับตัวเอง “ช่างเถอะ ให้หลับไปก่อน! เดี๋ยวเราค่อยถามเธอตอนที่เธอตื่นแล้วก็ได้”

ในเวลานี้ฉิงเทียนรู้สึกว่าถาวเป่าสวรรค์นั้นน่าอัศจรรย์ใจมากยิ่งขึ้นเรื่อยๆ เดิมทีเขาคิดว่าถาวเป่าสวรรค์นั้นเป็นเพียงแค่แอพโทรศัพท์เท่านั้น แต่ในตอนนี้มันกลับกลายเป็นภูตใช้งานไปเสียแล้ว ซึ่งช่างดูคล้ายกับสิ่งที่เรียกว่า*AIมาก ซึ่งหลังจากนี้เพียงแค่เขาออกคำสั่งเพ่าฝูก็จะจัดการเรื่องของถาวเป่าสวรรค์ให้เขาได้! เมื่อคิดได้เช่นนี้ฉิงเทียนก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มขึ้นมา (*Artificial Intelligence ปัญญาประดิษฐ์)

หลังจากที่ฟื้นจากโลกของตัวเองอยู่พักหนึ่ง ฉิงเทียนก็คิ้วขมวดอย่างช่วยไม่ได้ขณะที่มองลงไปที่หลุมตรงหน้าเขา ซึ่งเดิมทีมีชั้นดินหนาๆปิดปากหลุมนี้อยู่แต่ในตอนนี้ถูกพังทลายลงไปด้วยหมัดของฉิงเทียน ถ้ามองลงไปก็จะพบว่าเป็นหลุมที่ใหญ่และมองดูเหมือนไร้ก้นหลุมเสียด้วย

ถ้าคนอื่นมาเห็นเข้าก็คงจะตกใจแน่ “ไม่ได้การ กลบหลุมนี้ก่อนดีกว่า” มองไปที่หลุมนั้น ฉิงเทียนจึงว่าจะกลบมันด้วยดินรอบๆ

ซึ่งพอมองไปรอบๆแล้วเขาก็พบว่าไม่มีดินพอที่จะใช้กลบหลุมนั้นได้เลย

…………

หลังจากที่คิดอยู่พักใหญ่ๆ ฉิงเทียนก็ยังคิดหาทางแก้ไม่ออก

“จริงด้วยสิ! เราทำแบบนั้นก็ได้นี่นา” แล้วเขาก็ฉุกคิดอะไรบางอย่างได้ แล้วจากนั้นเขาก็โบกมือของเขาแล้วดินที่อยู่ทุกหนแห่งรอบๆก็ได้ลอยขึ้นไปรวมตัวกันอยู่ในอากาศ ลอยอยู่เหนือหลุมจนมีขนาดได้พอๆกับหลุม

ฉิงเทียนจุงได้ตัดการควบคุม แล้วดินเหล่านั้นก็ได้ตกลงไปในปากหลุมนั้น

“วู้ว” หลุมนั้นถูกปิดทันที “เรานี่ช่างสุดยอดจริงๆ” หลังจากที่เสร็จเรียบร้อยแล้วฉิงเทียนก็พูดชมตัวเอง

หลังจากที่เสร็จเรียบร้อยแล้ว ฉิงเทียนจึงได้**ขึ้นรถเมล์สาย11เพื่อไปยังยี่เย่ากวน (**เนื่องจากเท้าทั้งสองข้างแยกออกจากกันดูเหมือนเลข “11” เวลาเดินทางด้วยการเดินเท้าจึงมักเรียกว่า “ขึ้นรถเมล์สาย 11” )

“ไม่ได้โผล่หน้าไปเป็นวัน ไม่รู้เลยว่าเป็นยังไงบ้างแล้ว” เขาคิดขณะที่กำลังเดินทางอยู่

ฉิงเทียนนั้นเดินเท้าด้วยความเร็วที่สูงมาก ขาทั้งสองข้างของเขานั้นเร็วมากจนแทบจะมองไม่เห็น เห็นเพียงแค่เงาภาพติดตาเท่านั้น ต้นไม้สองข้างทางก็ได้เคลื่อนที่ไปด้านหลังอย่างรวดเร็วมาก ซึ่งแม้แต่รถก็ยังไม่เร็วเท่านี้เลย

……….

เมื่อใกล้ถึงตัวเมือง ฉิงเทียนก็ได้ช้าลงและกลับมาเดินอย่างช้าๆ

ณ ยี่เย่ากวน

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน