ร้านค้าจากแดนสวรรค์ (仙界淘宝) ข้ามได้รีรันเฉยๆของเก่าหาย นิยาย บท 112

บทที่ 112 ฝ่ายต่างๆ

“ท่านพ่อครับ เขาเป็นแค่หมอไม่ใช่เหรอครับ? แล้วอะไรที่ไม่ธรรมดาครับ?” จ้าวอู๋ซวินพูดอย่างไม่เห็นด้วย

“ใช่แล้วค่ะคุณพ่อ อย่างมากเขาก็เป็นแค่หมอที่เก่งคนหนึ่งเท่านั้น!” จ้าวหลิงเองก็พูดเช่นกัน “หนูไม่คิดเขาจะมีอะไรที่พิเศษเลยนะคะ”

ผู้อาวุโสจ้าวไม่ตอบคำถามของทั้งคู่ทันที แต่กลับเดินไปที่เก้าอี้แล้วนั่งลงอย่างช้าๆ

จ้าวอู๋ซวินและจ้าวหลิงจึงได้รีบเดินไปหาแล้วประคองผู้อาวุโสจ้าวให้นั่งลง ในเวลานี้ผู้อาวุโสจ้าวก็ได้พูดอย่างไม่รีบร้อนอะไร “พวกเจ้าจะบอกว่าคนธรรมดาจะสามารถเล่นงานลูกชายคนที่สามของตระกูลเฉียนได้ และสามารถถ่ายวิดีโอของเขากับสายลับชาวญี่ปุ่นอยู่ด้วยกันได้อย่างนั้นรึ? นี่ไม่ใช่สิ่งที่คนธรรมดาจะทำได้เลย”

หลังจากที่พูดจบตาของผู้อาวุโสจ้าวก็ค่อยๆปิดลง ในขณะนั้นเองจ้าวอู๋ซวินและจ้าวหลิงกลับคิดถึงคำพูดของผู้อาวุโสจ้าว

ด้วยตำแหน่งในกองทัพของจ้าวอู๋ซวินแล้วคนหนุ่มอย่างนั้นย่อมไม่อยู่ในสายตาของเขาอยู่แล้ว ทำให้เขายังไม่เชื่อในคำพูดของพ่อของเขาอยู่

“แต่ท่านพ่อครับไม่ว่าเขาจะเป็นใครก็ตาม ถ้าหากสามารถรักษาอาการป่วยของท่านพ่อได้ ผมก็จะไปเชิญเขามาทันที!” แต่ถึงแม้จ้าวอู๋ซวินนั้นจะไม่เชื่อในคำพูดของพ่อของเขา แต่เขาก็ยังเกลี้ยกล่อมให้พ่อของเขายอมเข้ารับการรักษา

จ้าวหลิงที่อยู่ข้างๆเขาเองก็พูดขึ้นมา “ใช่แล้วค่ะคุณพ่อ คุณพ่อไม่ควรที่จะป่วยแบบนี้ต่อไปนะคะ ทำไมเราไม่ไปเชิญเขามาที่บ้านของพวกเราล่ะคะ?”

ผู้อาวุโสจ้าวที่นั่งอยู่ที่เก้าอี้เท้าแขนจีน ก็ได้ส่ายหัวแล้วพูดขึ้น “ไม่ต้องกังวลไปหรอก ผลไม้ที่เหยาเหยาซื้อมาจากโม๋ตูนั้นทำให้ข้ารู้สึกดีขึ้นมาก และข้ายังไม่ยอมตายตอนนี้หรอก ข้ายังอยากที่จะเห็นว่าเจ้าหนุ่มคนนั้นมีอะไรดีอีก”

เมื่อได้ยินที่ผู้อาวุโสจ้าวพูด จ้าวหลิงก็ตกใจ “เหยาเหยาซื้อผลไม้แบบไหนมาให้ท่านพ่อคะ ถึงได้ส่งผลเช่นนั้นได้?”

“อยู่ที่ไหนคะ? หนูอยากจะดูหน่อย” จ้าวหลิงมองหาอย่างร้อนรน

“เสี่ยวหลิงคุณกระวนกระวายอะไรกับผลไม้!” จ้าวอู๋ซวินหันมามองดูน้องสาวของเขาที่กำลังยิ้มอยู่

“พี่ไม่รู้อะไร? ถ้าผลไม้นี้ส่งผลดีแบบนั้นจริงๆ นี่จะเป็นโอกาสทำธุรกิจที่มหาศาลเลยนะคะ!” จ้าวหลิงตอบขณะที่กำลังมีไฟในดวงตาของเธอ

มองดูท่าทีของน้องสาวของเขาแล้ว จ้าวอู๋ซวินที่สงบนิ่งอยู่ก็พูดขึ้น “น้องรัก นี่พวกเรามาที่นี่ก็เพื่อเกลี้ยกล่อมท่านพ่อให้ยอมไปหาหมออยู่นะ!”

……….

ณ บ้านตระกูลเฉียนในจิงตู

มีชายชราคนหนึ่งนั่งอยู่ในห้องโถง ถึงแม้ว่าชายชราคนนั้นจะมีผมที่ขาวหมดแล้วอีกทั้งร่างกายของเขายังโค้งงอแต่สายตาของเขาก็ยังเฉียบคมอยู่ มีชายวัยกลางคนที่สวมชุดสูทอยู่ 2 คนอยู่ใกล้ๆเขา ซึ่งขณะนี้พวกเขากำลังก้มหัวตั้งใจฟังที่ชายชราพูดอยู่ ถึงจะเขาพูดด้วยเสียงที่แหบแห้งแต่ก็ยังเต็มไปด้วยลมอยู่ “พวกเจ้าคิดอย่างไรกับน้องสามบ้าง?”

ชายวัยกลางคนทั้งสองคนหันหน้าเข้าหากัน ในใจของพวกเขานั้นรู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออก เรื่องของน้องสามของพวกเขานั้นทั้งคู่ต่างมีความคิดเหมือนกันคือควรที่จะตัดหางปล่อยวัดเขาเสีย แต่พวกเขาก็ไม่สามารถที่จะพูดออกมาได้ พวกเขารู้ดีว่าถึงแม้ว่าพ่อของพวกเขานั้นจะขับน้องสามออกจากบ้านไปแล้วก็ตาม แต่พ่อของพวกเขาก็ยังไม่สามารถตัดเยื่อใยกับเขาได้จริงๆ ถ้าเกิดพวกเขาพูดเช่นนั้นออกมาพวกเขาจะต้องทำให้พ่อของพวกเขาโมโหขึ้นมาแน่ๆ

จากนั้นพวกเขาจึงได้นิ่งคิดอยู่พักหนึ่ง แล้วชายวัยกลางคนคนหนึ่งก็ได้พูดขึ้นมา “ท่านพ่อครับเรื่องนี้มันไม่ง่ายที่จะจัดการเลยครับ เขาทำงานร่วมกับสายลับประเทศญี่ปุ่น และวิดีโอม้วนนั้นก็ยังอยู่ในครอบครองของตระกูลหยูอีกด้วย”

ชายชราที่นั่งอยู่ที่เก้าอี้ก็ได้เงยหน้าขึ้นมาแล้วจ้องไปที่ชายวัยกลางคนทั้งสอง “แน่นอนว่าข้ารู้เรื่องนี้อยู่แล้ว และตอนนี้ข้าต้องการที่จะได้เขากลับมา บอกข้ามาซิว่าพวกเจ้าทำอะไรกันได้บ้าง?”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน