ร้านค้าจากแดนสวรรค์ (仙界淘宝) ข้ามได้รีรันเฉยๆของเก่าหาย นิยาย บท 113

บทที่ 113 กลับโม๋ตู

ฉิงหยูที่อยู่ในยีเย่าก่วนเมืองจิงตูนั้นกำลังทำการซึมซับพลังวิญญาณอย่างช้าๆ ฉิงเทียนที่มองดูสถานการณ์แล้ว เขาก็รู้ได้ว่าฉิงหยูนั้นได้ถึงจุดที่ที่ร่างกายของเขานั้นซึมซับพลังวิญญาณจนถึงจุดอิ่มตัวแล้ว เขาน่าจะตื่นขึ้นเร็วๆนี้

แล้วก็เป็นอย่างที่คิด หลังจากนั้นไม่นานฉิงหยูก็ได้ลืมตาอย่างตื่นเต้นแล้วพูดขึ้น “พี่ครับ ผมทำได้แล้ว ผมทำได้!”

ฉิงเทียนเองก็รู้สึกยินดีด้วยกับฉิงหยู แต่ก็ยังดุเขา “น้องน่ะยังเพิ่งจะเริ่มเท่านั้น หนทางยังอีกยาวไกลยิ่งนัก”

เมื่อได้ยินที่ฉิงเทียนพูด ฉิงหยูจึงรีบสงบอารมณ์แล้วพูดขึ้นมาแล้วยิ้มแบบแห้งๆ “แหะๆ ผมรู้หรอกน่าพี่ พี่ไม่ต้องมาดุผมตลอดก็ได้ ผมโตแล้วนะ!”

เมื่อเห็นว่าฉิงหยูพูดแบบนั้นออกมา ฉิงเทียนก็ได้แต่ยิ้มแห้งๆแล้วส่ายหัว แล้วฉิงหยูก็จับมือของเขาแล้วพูดขึ้น “พี่ครับแล้วเมื่อไรผมถึงจะบินแบบในทีวีได้ครับ?”

เมื่อได้ยินที่ฉิงหยูพูด ฉิงเทียนก็อดไม่ได้ที่จะถลึงตาใส่เขาแล้วพูดขึ้น “น้องรัก ตัวพี่เองยังไม่ถึงระดับนั้นเลย น้องยิ่งไม่ต้องพูดถึง เพิ่งจะเป็นแค่มือใหม่เพิ่งฝึกวิชาเท่านั้น!”

เมื่อได้ยินที่พี่ชายพูดโจมตีอย่างโหดร้าย แต่ความตื่นเต้นของฉิงหยูนั้นก็ยังไม่ได้รับผลกระทบอะไรอยู่ดีแล้วถามกลับ “แล้วพี่อยู่ขั้นไหนแล้วล่ะครับ?”

“พี่เพิ่งอยู่ขั้นเหลียนฉีเอง!” ฉิงเทียนตอบ

………..

หลังจากที่ตอบ 100,000 ทำไมของฉิงหยูเรื่องของการฝึกตน จนในที่สุดฉิงเทียนก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

มองดูฉิงหยูที่ตื่นเต้น เขาก็นึกถึงตัวเขาหลังจากที่ฝึกวิชาครั้งแรกสำเร็จขึ้นมาเหมือนกัน เมื่อฉิงเทียนคิดได้เช่นนี้ เขาก็นึกถึงเรื่องของแผ่นเหล็กและเพ่าฝูในทะเลความรู้ขึ้นมา

ตั้งแต่ตอนที่เพ่าฝูบอกว่าจะไปนอนนั้น ฉิงเทียนก็พบว่ายังมีเรื่องอีกมากมายที่เขาเองก็ยังไม่เข้าใจและอยากจะถามเพ่าฝู

“ดูเหมือนว่าคงจะต้องรอเพ่าฝูตื่นอย่างเดียวเท่านั้นถึงจะถามรายละเอียดได้” ฉิงเทียนพูดอย่างช่วยไม่ได้

หลังจากที่ผ่านไปพักหนึ่ง อารมณ์ของฉิงหยูก็ค่อยๆสงบลง แล้วฉิงเทียนก็พูดกับฉิงหยู “เสี่ยวหยู วันนี้พวกเราจะกลับโม๋ตูกัน”

“ได้ครับ!”

จากนั้นทั้งสองคนจึงได้เปิดประตูออกมา คุณหมอหลี่ที่อยู่ในยีเย่ากวนเมื่อเห็นฉิงเทียนเปิดประตูออกมา ก็ได้วิ่งเข้าไปหาอย่างเร่งรีบ!

เมื่อเห็นคุณหมอหลี่ที่ดูรีบร้อน ฉิงเทียนจึงได้ถามอย่างสงสัย “เกิดอะไรขึ้นเหรอครับทำไมถึงได้รีบร้อนขนาดนี้?”

“คุณหมอฉิงครับ ทำไมคุณถึงได้เพิ่งออกมาตอนนี้ครับ! คุณหนูได้โทรมาหาคุณหลายรอบแล้ว แต่คุณก็ไม่ได้รับสายเธอเลย ตอนนี้ก็เลยโทรมาหาผมรัวๆแทน ผมคิดว่าต้องเป็นเรื่องสำคัญแน่ๆเลยครับ!”

“จริงด้วยสิ โทรศัพท์ของเราโดนทำลายตอนอยู่ในถ้ำไปแล้วนี่นา!” ทันใดนั้นฉิงเทียนก็เพิ่งนึกถึงเรื่องชะตากรรมของโทรศัพท์มือถือของเขาออก เขาจึงได้รีบหันไปถามฉิงหยู “เสี่ยวหยู ขอยืมโทรศัพท์ของน้องหน่อย””

ฉิงหยูจึงหยิบโทรศัพท์ออกมาจากในกระเป๋า ฉิงเทียนรับโทรศัพท์มาแล้วโทรหาซูเสวี่ยทันที

หลังจากที่สัญญาณโทรศัพท์ดังขึ้นหลายรอบ เสียงของซูเสวี่ยก็ดังขึ้นมา “สวัสดีค่ะ นั่นใครโทรมาคะ?”

“เสวี่ยเอ๋อผมเอง” ฉิงเทียนพูดพร้อมกับยิ้ม

เมื่อได้ยินเสียงของฉิงเทียน ซูเสวี่ยก็ได้ถามเขามาทันที “ที่รักทำไมฉันถึงไม่สามารถโทรเข้าโทรศัพท์ของคุณได้เลยในหลายวันมานี้?”

“โทรศัพท์ผมมันพังน่ะ ขอโทษนะที่รักที่ทำให้กังวลน่ะ ผมผิดไปแล้ว” ฉิงเทียนรีบยอมรับผิดทันที

ฉิงหยูมองดูฉิงเทียนจึงอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ ฉิงเทียนจึงได้ถลึงตาใส่เขา แล้วจากนั้นก็ถามต่อ “ที่รักดูรีบร้อนโทรหาผมแบบนี้ มีเรื่องอะไรรึเปล่า?”

“อ๊า…” จู่ๆก็มีเสียงร้องไห้ของซูเสวี่ยดังออกมาทางโทรศัพท์

ฉิงเทียนจึงได้รีบถาม “เกิดอะไรขึ้นที่รัก? ทำไมถึงได้จู่ๆก็ร้องไห้ใครรังแกคุณงั้นเหรอ?”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน