ร้านค้าจากแดนสวรรค์ (仙界淘宝) ข้ามได้รีรันเฉยๆของเก่าหาย นิยาย บท 118

บทที่ 118 จงเทา

ฉิงเทียนจึงได้ถามเรื่องที่เขาสงสัยมากที่สุดในตอนนี้ “เพ่าฝู เธอสามารถควบคุมสายฟ้าบนสวรรค์ได้อย่างไร?”

เมื่อถูกถามโดยฉิงเทียน เพ่าฝูก็ได้ลูบเปียทั้งสองข้างที่อยู่ด้านหลังของเธอแล้วตอบกลับมา “นายท่าน เพ่าฝูก็ควบคุมอย่างนี้ไงล่ะเจ้าคะ”

“อะไรคือควบคุมอย่างนี้? เพ่าฝูน้อยพอที่จะอธิบายให้นายท่านฟังหน่อยได้ไหมว่าทำได้อย่างไร?” แล้วฉิงเทียนก็ถามต่อ

เมื่อถูกถามโดยฉิงเทียนอีกรอบ เพ่าฝูก็ได้เกาหัวของเธอภายใต้สายตาที่คาดหวังของนายท่านแล้วตอบกลับไป “นายท่านเจ้าคะ ข้าคิดว่านี่น่าจะเป็นความสามารถพิเศษที่ติดตัวมาตั้งแต่เกิดของข้าเจ้าค่ะ”

“ความสามารถพิเศษงั้นหรือ ช่างทรงพลังอะไรอย่างนี้” ฉิงเทียนหัวเราะแล้วพูดต่อ “ด้วยความสามารถ เวลาที่เจรจาการค้ากับเหล่าเซียนนั้น อย่างน้อยก็ใช้เป็นหลักประกันผลประโยชน์ของเราได้ล่ะนะ”

ถึงแม้ว่าจนกระทั่งถึงตอนนี้ฉิงเทียนจะยังไม่เคยเจอเซียนที่เจ้าเล่ห์มาทำการค้าบนสวรรค์กับเขามาก่อนก็ตาม แต่ก็ไม่มีใครที่บอกได้ว่าต่อจากนี้เขาอาจจะได้พบเจอเซียนแบบนั้นก็ได้ในอนาคต

แต่ก่อนนั้นฉิงเทียนไม่มีทางเลือกเลยนอกจากต้องยอมแลกเปลี่ยนกับพวกเขา อย่างไรเสียพวกเขาก็เป็นเซียนในขณะที่เขาเป็นเพียงมนุษย์ปุถุชน ในเวลานี้ด้วยความสามารถของเพ่าฝู เขาก็จะสามารถที่จะเผชิญหน้ากับพวกเซียนที่เจ้าเล่ห์ได้ในอนาคต

ด้วยการมอบสายฟ้าฟาดให้กับพวกเขา เมื่อคิดเช่นนี้ก็ทำให้ฉิงเทียนนั้นอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา

แต่ทว่าในขณะที่ฉิงเทียนกำลังฝันหวานถึงในอนาคตอยู่นั้น จู่ๆเพ่าฝูก็พูดขึ้นมา “นายท่านเจ้าคะ ข้าสามารถใช้ความสามารถนี้ได้แค่ 3 ครั้งต่อเดือนเท่านั้นเจ้าค่ะ”

เพ่าฝูที่อยู่ในหัวของเขานั้นก็ทำตัวราวกับเด็กที่เพิ่งทำผิดมา และมองไปที่ฉิงเทียนด้วยสายตาที่ดูน่ารัก “และเดือนนี้ข้าได้ใช้ไปหมดแล้ว นายท่านคงไม่ดุข้าใช่ไหมเจ้าคะ?”

เมื่อได้ยินที่เพ่าฝูพูด ฉิงเทียนก็แทบจะกระอักเลือดออกมาและคิดในใจ: ยัยแกะดำตัวนี้นี่ ใช้ความสามารถระดับพระเจ้าของเดือนนี้หมดไปฟรีๆเรอะ

แต่ทันทีที่เขาเห็นใบหน้าที่น่ารักของเพ่าฝูและดวงตากลมโตที่มองมาที่ฉิงเทียน ทำให้เขาโกรธไม่ลงอีกครั้ง

“ไม่เป็นไรเพ่าฝู เดือนนี้ไม่เป็นไรแต่เดือนหน้าไม่ทำแบบนี้อีกนะ ตกลงนะเพ่าฝู”

ในขณะที่ฉิงเทียนกำลังคุยกับเพ่าฝูอยู่ในหัวนั้น ฉิงเทียนก็รู้สึกได้ว่าซูเสวี่ยที่อยู่ข้างหลังเขานั้นได้ขยับตัวอย่างช้าๆ ฉิงเทียนจึงรู้ว่าเธอนั้นกำลังจะตื่นแล้ว

จึงได้ตัดการติดต่อกับเพ่าฝูและมองไปที่ใบหน้าของซูเสวี่ยที่ดูงดงามราวเทพเซียน ผมของเธอปกคลุมใบหน้าของเธอ ฉิงเทียนจึงได้ปัดผมของเธอด้วยมือออกจากใบหน้าของเธออย่างช่วยไม่ได้

ในเวลานี้ซูเสวี่ยนั้นได้ตื่นขึ้นมาแล้วและเห็นท่าทีของฉิงเทียน จึงแกล้งทำเป็นหลับอยู่และสนุกไปกับการบริการของฉิงเทียน

“หึ, ทั้งๆที่ตื่นแล้วแท้ๆ แต่ยังจะแกล้งทำเป็นหลับอีก” ฉิงเทียนบี้จมูกของซูเสวี่ยเบาๆ

“โอ๊ย คุณมาบี้จมูกคนอื่นแบบนี้ได้อย่างไร?” ซูเสวี่ยจึงรู้ว่าลูกไม้ของเธอนั้นถูกฉิงเทียนอ่านออกแล้ว จึงได้ตื่นขึ้นมาและพูดกับฉิงเทียนอย่างไม่พอใจ

เมื่อเห็นว่าซูเสวี่ยที่ตื่นขึ้นมาหลังจากผ่านศึกมาตลอดทั้งคืน ซูเสวี่ยนั้นจึงได้แก้ผ้าจนกระทั่งตอนเช้านี้

จนกระทั่งซูเสวี่ยตื่นขึ้นมาในสภาพเช่นนั้น เขาก็รู้สึกปึ๋งปั๋งกับร่างกายของซูเสวี่ย ทันใดนั้นหัวใจและหัวของเขาก็ได้กลายเป็นเหมือนกับม้า และร่างกายของเขาก็ร้อนรุ่ม

ซูเสวี่ยที่รู้สึกได้ถึงสายตาที่เร่าร้อนของฉิงเทียนจึงได้ร้องขอความเมตตาจากเขา “ที่รัก พวกเรายังต้องไปพบกับจงเทาเพื่อคิดบัญชีกับเขาในวันนี้นะ คุณลืมไปแล้วหรือยังไง?”

เมื่อเห็นสีหน้าที่น่าสงสารของซูเสวี่ยที่กำลังร้องขอความเมตตาจากเขาแล้ว ฉิงเทียนจึงได้ปฏิเสธแบบหน้าตาเฉย “นี่ที่รัก คุณเป็นคนที่จุดไฟให้ผมเองนะ ดังนั้นคุณต้องเป็นคนดับไฟนั้นให้ผมด้วยสิ”

“แต่นี่มันเวลากลางวันแล้วนะ และฉันก็ยังเจ็บอยู่ด้วย” ซูเสวี่ยยังคงร้องขอความเมตตาอยู่

“นี่, คุณลืมความสามารถของสามีของคุณไปแล้วเหรอ? ผมน่ะสามารถรักษาคุณได้ตลอด นอกจากนี้คุณเองก็เป็นผู้ฝึกวิชาแล้วด้วย สภาพร่างกายของคุณจะอ่อนแอแบบนั้นได้อย่างไร ยอมแพ้ซะเถอะที่รัก”

เขาพูดแล้วก็กดทับตัวของซูเสวี่ยเอาไว้ แล้วซูเสวี่ยเองก็ค่อยๆยอมตามการเคลื่อนไหวของฉิงเทียนอย่างช้าๆ แล้วทั้งคู่ก็จมเข้าสู่ความต้องการส่วนตัวโดยไม่สนใจผู้คนภายนอก

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน