ร้านค้าจากแดนสวรรค์ (仙界淘宝) ข้ามได้รีรันเฉยๆของเก่าหาย นิยาย บท 119

บทที่ 119 การแข่งขัน(1)

ผู้ชายทั้งสองคนยืนจ้องหน้ากันเป็นเวลานานกว่า 3 นาที จนกระทั่งจงเทารู้สึกได้ว่าเขาไปพบพลังวิญญาณจากตัวของฉิงเทียน แล้วจากนั้นเขาจึงได้เลิกใช้สัมผัสศักดิ์สิทธิ์

แต่ฉิงเทียนเองก็รู้สึกได้ถึงการเปลี่ยนแปลงของพลังวิญญาณจากจงเทาแล้วคิด “จงเทานั้นเป็นผู้ฝึกวิชาจริงๆด้วย และระดับของเขาก็น่าจะใกล้เคียงกับเราที่อยู่ในระดับเหลียนฉี” ฉิงเทียนคิดอย่างมั่นใจ

เขาไม่รู้ว่าจงเทานั้นอาจจะเป็นลูกลับๆหรือไม่ก็ผู้สืบทอดวิชามาจากอาจารย์ก็ได้ ฉิงเทียนอดไม่ได้ที่จะคิดเช่นนั้น

“คุณคงจะเป็นหมอเทวดาจงเทาสินะครับ” ฉิงเทียนพูดขึ้นมาก่อน

ผู้คนเมื่อได้ยินฉิงเทียนพูดขึ้นมาก็อดไม่ได้ที่จะจ้องไปที่จงเทา และรอจงเทาตอบกลับมา อย่างไรก็ดีชายหนุ่มทั้งสองคนนี้ต่างก็เรียกได้ว่าเป็นวีรบุรุษหนุ่มในสายตาของพวกเขา ในยุคสมัยนี้พวกเขานั้นถือเป็นสุดยอดของวงการแพทย์แผนจีนที่ใครๆต่างก็ชื่นชม

“ผมไม่กล้าเรียกตัวเองว่าหมอเทวดาจงหรอกครับ ผมเป็นแค่หมอธรรมดาๆเท่านั้น” ถึงแม้ว่าจงเทานั้นจะพูดถ่อมตัว แต่สีหน้าของเขานั้นกลับดูภาคภูมิใจมาก

สีหน้าของเขานั้นดูเหมือนจะบอกว่า ฉันนี่แหละคืออัจฉริยะ และพวกกระจอกอย่างพวกแกก็ต้องมายกย่องบูชาฉัน

ฉิงเทียนนั้นไม่สนใจหรอกว่าเขานั้นจะถ่อมตัวหรือไม่, เขามาที่นี่วันนี้เพื่อที่จะช่วยตระกูลล้างแค้น และทำให้ตระกูลซูฟื้นฟูได้ชื่อเสียงในวงการแพทย์แผนจีนโบราณของเมืองโม๋ตู

“คุณหมอจงช่างถ่อมตัวจริงๆ ทั้งๆที่คุณสามารถจัดการกับร้านยีเย่ากวนทั้ง 10 สาขาได้ภายใน 3 วัน และยังสามารถเอาชนะผู้เฒ่าซูได้อีก” ฉิงเทียนกล่าว

เมื่อได้ยินที่ฉิงเทียนพูดจงเทาก็ได้แสดงสีหน้าภาคภูมิใจออกมา เขานั้นกำลังที่จะพูด แต่ยังไม่ทันที่จะได้พูดตาอ้วนหานที่อยู่ข้างหลังเขาก็พูดออกมาเสียก่อนอย่างเสียงดัง “คุณหมอเทวดาจงนั้นเก่งสมกับชื่อ แม้แต่ผู้อาวุโสซูก็ยังต้องยอมแพ้คนอื่นยิ่งไม่ต้องพูดถึง ผมแนะนำให้คุณอย่าเอาชื่อเสียงมาทิ้งดีกว่า”

เมื่อซูเสวี่ยและฉิงหยูเห็นตาอ้วนหานกำลังดูถูกคนอื่นมากขนาดนั้น พวกเขาจึงได้คิดที่จะโต้เถียง

แต่ฉิงเทียนก็ได้จ้องทั้งสองคนให้หยุดก่อน แล้วทั้งคู่ก็ได้กลืนน้ำลายและปิดปากของพวกเขา

“ก็ไม่ใช่เพราะอย่างที่คุณพูดเหรอว่าเขานั้นเก่งด้านยาจีน วันนี้ผมถึงได้มาที่นี่เพื่อท้าสู้กับจงเทา!” ฉิงเทียนนั้นไม่ได้สะทกสะท้านกับคำพูดของตาอ้วนหานและพูดด้วยรอยยิ้ม

หลังจากที่ได้ยินที่ฉิงเทียนพูด จงเทาก็ชะงักอย่างช่วยไม่ได้ แต่ยังคงมีรอยยิ้มที่มั่นใจอยู่บนใบหน้าเขา

“คุณจะท้าสู้กับคุณหมอจงงั้นเหรอ? แล้วทำไมเขาจะต้องสู้กับคุณด้วยล่ะ” ตาอ้วนห้านพูดอย่างอวดดี

ส่วนจงเทาที่อยู่ข้างๆเขานั้นก็ไม่ได้พูดว่าเขาแต่อย่างใด แต่กลับชื่นชมกับคำป้อยอของตาอ้วนหาน

เมื่อเห็นตาอ้วนหานพูดอย่างไร้ยางอาย ซูเสวี่ยก็อดไม่ได้ที่จะพูดขึ้นมา “ตอนที่พวกคุณมาที่ยีเย่ากวนเพื่อท้าแข่ง พวกเราไม่เคยทำกับพวกคุณแบบนี้เลยนะ?”

“ฮ่าๆ ก็เพราะพวกแกมันโง่น่ะสิ!” ตาอ้วนหานพูดอย่างดูถูกแบบไม่ไยดี

“แก….” ซูเสวี่ยหน้าแดงด้วยความโกรธกับคำพูดของตาอ้วนหาน

“แล้วคุณต้องการอะไร?” ฉิงเทียนจับมือของซูเสวี่ยบอกให้เธอใจเย็นลง

เมื่อเห็นฉิงเทียนจับมือของซูเสวี่ย สายตาของจงเทาก็ได้ฉายแสงแห่งความเกลียดชังมาเป็นช่วงๆ

ฉิงเทียนเองก็รู้สึกได้ถึงสายตาที่มุ่งร้ายของจงเทา และอดไม่ได้ที่จะรู้สึกสงสัย

“ทุกคนที่อยู่ที่นี่ในวันนี้ครับ, ผมตกลงที่จะสู้กับคุณก็ได้” จงเทาลุกขึ้นยืนและพูดกับผู้คน “แต่ผมมีข้อแม้ข้อหนึ่ง: นั่นคือพวกคุณจะต้องเดิมพันด้วยคลินิกยีเย่ากวนของตระกูลซูในเมื่องโม๋ตู”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน