ร้านค้าจากแดนสวรรค์ (仙界淘宝) ข้ามได้รีรันเฉยๆของเก่าหาย นิยาย บท 121

บทที่ 121 การแข่งขัน(3)

จงเทาจึงได้เดินออกไปข้างหน้าและวางมือของเขาไว้ที่มือของหลิวไห่ ฉิงหยูที่อยู่ไม่ไกลก็ได้เดินมาหาแล้วพูดกับฉิงเทียน “พี่ครับ พี่ปล่อยให้เขารักษาก่อนได้ยังไงครับ? ถ้าเกิดเขารักษาได้ก่อนพี่ก็แพ้เลยนะครับ!”

ซูเสวี่ยและซูกังที่อยู่ถัดออกไปเองก็ได้ลุกขึ้นบ้างเพื่อรอฟังคำตอบจากฉิงเทียน

ฉิงเทียนจึงได้หัวเราะและพูดกับฉิงหยู “ไม่ต้องกังวลไปหรอกเสี่ยวหยู พี่นั้นยังพอมั่นใจอยู่!”

หลังจากที่ได้ยินที่ฉิงเทียนพูด ฉิงหยูก็ได้เกาหัวของเขาและไม่รู้ว่าฉิงเทียนกำลังพูดอะไรอยู่ ผู้คนที่อยู่ข้างๆเขาเองต่างก็พากันสับสน

ถ้าว่ากันตามเหตุผลแล้ว การที่ให้จงเทาตรวจสอบอาการหลิวไห่ก่อนนั้น เกี่ยวข้องกันกับความสัมพันธ์บางอย่างของเขากับฉิงเทียน? ซึ่งพวกเขานั้นไม่รู้ว่าฉิงเทียนนั้นคือผู้ที่ทำให้ขาของหลิวไห่เป็นแบบนั้น ฉิงเทียนจึงได้พูดอย่างมั่นใจในเข็มเงินที่เขาปักเอาไว้ที่ขาของหลิวไห่ แน่นอนว่าทุกคนไม่รู้เรื่องนี้ ในขณะที่ฉิงเทียนมองดูจงเทาที่กำลังตรวจดูอาการของหลิวไห่อย่างมั่นใจ

จงเทานั้นคิ้วขมวดอยู่ตลอดเวลา หลังจากที่ผ่านไปพักใหญ่ๆ จงเทาก็ได้คุกเข่าลงและเคาะลงไปที่หัวเข่าของหลิวไห่ด้วยมือของเขา แต่ขาของหลิวไห่ก็ไม่มีอาการตอบสนอง

“เป็นไปไม่ได้ ว่ากันตามจริงแล้ว เส้นประสาททั้งหมดที่ขาของเขานั้นยังคงเต้นอยู่ แต่กลับไม่มีอาการตอบสนองที่ขาของเขา” จงเทาคิดในใจอย่างสงสัย

ฉิงเทียนมองดูจงเทาที่กำลังคิ้วขมวดตั้งแต่แรกจนถึงตอนนี้ จึงรู้ว่าเขานั้นหาเงื่อนงำไม่เจอแน่ จึงอดไม่ได้ที่จะรู้สึกดีขึ้นมาแต่ฉิงเทียนก็ยังไม่อาจวางใจได้ อย่างไรเสียจนกระทั่งถึงตอนนี้จงเทานั้นยังใช้วิธีการรักษาแบบคนธรรมดาอยู่และไม่ได้ใช้แบบผู้ฝึกวิชา

แน่นอนว่าหลังจากที่จงเทาทำการตรวจสอบด้วยวิธีการธรรมดาอยู่สักพักก็ไม่พบว่าไม่มีอาการใดๆ จงเทาจึงได้วางมือของเขาไปที่ขาของหลิวไห่แล้วปล่อยพลังวิญญาณออกไปที่ขาของหลิวไห่ เพื่อทำการกระตุ้นเส้นประสาทที่ขาของเขา!

“ทำไมถึงยังไม่ยอมขยับอีกนะ?” จงเทาได้ทำการส่งพลังวิญญาณของเขาเข้าไปถี่ขึ้นเรื่อยๆ แต่หลิวไห่ก็ยังไม่มีอาการตอบสนอง

“หรือว่าเราจะมาผิดทางกันนะ หรือว่าเส้นประสาทที่ขาของเขาไม่ได้เสียหาย?” จงเทาถามตัวเอง ในขณะที่การเคลื่อนไหวที่มือของเขานั้นยังไม่หยุด แล้วใช้พลังวิญญาณไปกระตุ้นที่ขาของหลิวไห่อย่างต่อเนื่อง

จริงๆแล้ว มันมีเข็มเล่มบางมากที่ปักเอาไว้โดยฉิงเทียนกดทับเส้นประสาทของหลิวไห่อยู่ ซึ่งตำแหน่งของเข็มเงินนั้นคือจุดที่ที่ขาและตัวของหลิวไห่เชื่อมต่อกันอยู่

ให้คิดว่าคนปกตินั้นเป็นแม่น้ำขนาดใหญ่ที่มีลำน้ำแยกสาขากันออกไป และมีลำน้ำนั้นคือเส้นประสาทที่แพร่ไปยังขา แต่เมื่อฉิงเทียนได้ปิดกันลำน้ำนี้เอาไว้ เส้นประสาทก็จะไม่มีน้ำไหลผ่านเข้ามาได้ เมื่อผ่านไปเรื่อยๆขาของหลิวไห่ก็จะแห้งเหี่ยวไปอย่างช้าๆ จนในที่สุดก็จะแห้งตายไป

นี่คือการลงโทษของฉิงเทียนที่เขามอบให้กับหลิวไห่ ผู้ที่จ้างนักฆ่าให้มาฆ่าฉิงเทียนซ้ำแล้วซ้ำอีก แต่ฉิงเทียนนั้นไม่อยากที่จะปล่อยให้เขาตายง่ายๆ

ด้วยการปล่อยพลังวิญญาณจากมือของจงเทา เหงื่อก็ไหลออกมาจากหัวของจงเทาอย่างต่อเนื่อง “ยังไม่สำเร็จอีกเหรอ!” ในขณะที่จงเทากำลังลำบากอยู่นั้น ผู้ชายที่อยู่ถัดจากเขาก็ตะโกนออกมา “ขยับแล้ว! ขยับแล้ว!”

ในขณะที่เขาตะโกนอยู่นั้น สายตาของผู้คนก็จับจ้องไปที่ขาของหลิวไห่ ในเวลานี้เองที่ขาของหลิวไห่ที่ทุกคนจับจ้องอยู่นั้น ก็ได้มีอาการตอบสนองเป็นช่วงๆด้วยการนวดของจงเทา

แต่สายตาของฉิงเทียนนั้นแน่นอนว่าเขาพบว่าจงเทานั้นได้ใช้พลังวิญญาณของเขาในการกระตุ้นประสาทของหลิวไห่ ทำให้เส้นประสาทนั้นขยับเป็นช่วงๆเพราะการกระตุ้นด้วยพลังวิญญาณ

“พวกเรากำลังจะแพ้งั้นเหรอ?” ซูกังที่พบว่าขาของหลิวไห่ขยับอยู่นั้น ก็ได้นั่งลงที่เก้าอี้ใกล้ๆเขา

เมื่อเห็นแบบนี้ ซูเสวี่ยก็ได้รีบมายืนข้างหน้าของซูกังแล้วปลอบเขา “คุณพ่อค่ะ คุณพ่อต้องเชื่อฉิงเทียนนะคะ”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน