ร้านค้าจากแดนสวรรค์ (仙界淘宝) ข้ามได้รีรันเฉยๆของเก่าหาย นิยาย บท 126

บทที่ 126 ร่างกายแบบจิ่วยินเสวียนยิน

ระหว่างทางกลับในใจหลิวตันนึกถึงคำพูดของจงเทา “ถ้าคุณอยากจะช่วยน้องชายของคุณละก็ คุณจะต้องขอให้ฉิงเทียนช่วยเท่านั้น” แต่ด้วยความเกลียดชังระหว่างน้องชายของเขาและฉิงเทียนนั้น “ดูเหมือนว่าเราคงจะต้องหาทางอื่นเท่านั้น” หลิวตันคิดขณะที่ขับรถอยู่

ณ ห้องนั่งเล่นบ้านตระกูลซู ฉิงเทียน, ฉิงหยู และตระกูลซูก็ได้พากันกลับมาที่บ้านของตระกูลซู

“ฉิงเทียน ทำไมคุณถึงไม่เอาชนะเขาเสียล่ะ?” ทันทีที่เขากลับมาถึงบ้าน ซูกังก็ได้ถามขึ้นมาอย่างไม่เข้าใจ หากว่าฉิงเทียนสามารถรักษาหลิวไห่ได้ เขาก็จะได้รับ 1หมื่นล้านหยวนไปแล้วแท้ๆ และจงเทาก็จะส่งมอบยาขวดนั้นมาให้ด้วย

ด้วยความรู้ด้านยาจีนที่เขาศึกษามาเป็นเวลาหลายปี ยาลูกกลอนสีและกลิ่นอ่อนๆของยาขวดนั้น เป็นยาที่เขาไม่เคยรู้จักมาก่อนเลย ถ้าเขาได้มันมาแล้วละก็

จะให้คุณพ่อนำไปศึกษา แล้วจากนั้นก็นำไปปรุงยาก็จะช่วยสร้างชื่อเสียงให้กับยีเย่ากวนอย่างมาก ถึงแม้ว่าฉิงเทียนจะช่วยฟื้นฟูชื่อเสียงของยีเย่ากวนด้วยการเป็นที่สนใจของมวลชนให้แล้วก็ตามที แต่ใครล่ะที่จะไม่ต้องการให้ร้านขายยาของตัวเองนั้นมีชื่อเสียงเพิ่มมากขึ้นไปอีก

“คือว่า….” เมื่อถูกซูกังพูดเหมือนตำหนิเขา ฉิงเทียนก็ไม่รู้ว่าจะตอบอะไรดี อย่างไรก็ตามตอนนั้นเขาก็ได้เดิมพันกันด้วยทรัพย์สินของคนอื่น ซึ่งซูกังก็ไม่ได้ว่าอะไรแต่เขากลับจู่ๆยอมแพ้ซะอย่างนั้น ดังนั้นฉิงเทียนจึงรู้สึกผิดต่อซูกังอยู่หน่อยๆ

“คุณพ่อคะ ฉิงเทียนก็ได้ช่วยฟื้นฟูชื่อเสียงของร้านขายยาของเราแล้วไม่ใช่เหรอคะ? หนูเชื่อว่าร้านยีเย่ากวนของเราจะฟื้นคืนกลับมาได้หลังจากพรุ่งนี้ไปนะคะ” ซูเสวี่ยพูดอย่างไม่พอใจ

“กังเอ๋อ ศิษย์พี่นั้นทำดีแล้ว” ซูกังกล่าว “เป็นลูกผู้ชายก็ควรที่จะเที่ยงตรงในทุกๆสิ่ง อีกทั้งชายหนุ่มคนนั้นก็ไม่ได้ให้ความเคารพต่อแพทย์แผนจีนโบราณของพวกเราด้วย”

เมื่อเห็นว่าลูกสาวของเขาและคุณพ่อนั้นทั้งคู่ออกมาต่อต้านเขาเพราะคำพูดเมื่อครู่ของเขา เขาจึงทำได้แค่ยิ้มแบบแห้งๆตอบ “ไม่เป็นไรๆ ผมแค่ถามออกมาเฉยๆแค่นั้นเอง”

………….

ระหว่างทางกลับ ซูเสวี่ยก็ได้พูดกับฉิงเทียน “ฉิงเทียน ท่าทีของคุณพ่อเมื่อสักครู่….”

ก่อนที่ซูเสวี่ยจะพูดจบ ฉิงเทียนก็พูดขึ้นมาก่อน “ในวันนี้สิ่งที่ผมทำลงไปนั้นมันหุนหันพลันแล่นกันไปหน่อย ไม่อย่างนั้นก็คงได้ 1หมื่นล้านหยวนกันมาแล้ว”

“ไม่อย่างนั้น ค่าตัวของเสวี่ยเอ๋อของผมคงได้ขึ้นเป็น 2 เท่าเป็นแน่” จากนั้นฉิงเทียนก็ได้บีบจมูกของซูเสวี่ย

“ฉันเกลียดนายแล้ว” ซูเสวี่ยชักจมูกที่น่ารักของเธอกลับมาและทำหน้าไม่พอที่อย่างมากที่ฉิงเทียนบีบจมูกของเธอ แล้วถลึงตาใส่ฉิงเทียน

ฉิงเทียนนั้นได้ฝึกมาให้เมินเฉยต่อการถลึงตาใส่มาแล้วและถามกลับไป “การฝึกวิชาของเสวี่ยเอ๋อเป็นอย่างไรแล้วบ้าง?”

ที่ฉิงเทียนจู่ๆถึงได้ถามคำถามนี้กับซูเสวี่ย เพราะทันทีที่ฉิงเทียนได้กลับมาเขาก็พบว่าซูเสวี่ยนั้นได้อยู่ในขั้นเหลียนฉีแล้ว ซึ่งใช้เวลาเพียงไม่กี่วันเท่านั้น ซูเสวี่ยนั้นฝึกวิชาได้ไวมาก

ฉิงเทียนนั้นยังต้องใช้เวลานานถึง 2 เดือนเขาถึงจะฝึกถึงขั้นเหลียนฉีได้

เมื่อได้ยินที่ฉิงเทียนถาม ซูเสวี่ยก็ได้ทำสีหน้าเหมือนรอให้เขาถามอยู่แล้วและพูดขึ้น “ฉิงเทียน ตอนนี้ฉันอยู่ขั้นเหลียนฉีแล้ว”

“ทำไมคุณถึงฝึกได้เร็วขนาดนี้?” ฉิงเทียนถามอย่างอดไม่ได้

เมื่อถูกฉิงเทียนถาม ซูเสวี่ยเองก็ได้พูดอย่างสงสัยในตัวเองเช่นกัน “ฉันก็ฝึกตามวิชาที่คุณให้มานั่นแหละ ตั้งแต่ฉันฝึกวิชานั้นมา ทุกๆคืนฉันจะฝึกวิชาตลอดทั้งคืนโดยที่ไม่มีคุณ แล้วพบว่าฉันก็ตื่นขึ้นมาอย่างสดชื่นในตอนเช้าและความอ่อนล้าในวันนั้นๆก็ได้หายไปทั้งหมด”

“จนกระทั่งคืนหนึ่งฉันก็ได้ฝึกตามปกติ แล้วฉันก็รู้สึกได้ว่าฉันสามารถที่จะผ่านกำแพงบางอย่างไปได้ แล้วจากนั้นฉันก็ได้ฝึกสำเร็จถึงขั้นเหลียนฉีค่ะ” ซูเสวี่ยตอบด้วยสายตาที่ใสซื่อ

หลังจากที่ได้ยินที่ซูเสวี่ยพูด ฉิงเทียนก็อดไม่ได้ที่จะคิด: บางทีร่างกายของซูเสวี่ยนั้นอาจจะเหมาะสมแก่การฝึกวิชามากก็ได้ ไม่อย่างนั้นเป็นไปไม่ได้ที่เธอจะฝึกได้รวดเร็วเช่นนี้

แล้วก็เกิดความเงียบขึ้นในรถ

“เพ่าฝู เพ่าฝู” ฉิงเทียนเรียกหาเพ่าฝูที่อยู่ในทะเลความรู้ของเขา

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน