ร้านค้าจากแดนสวรรค์ (仙界淘宝) ข้ามได้รีรันเฉยๆของเก่าหาย นิยาย บท 150

บทที่ 150 รักษาหลิวไห่

ฉิงเทียนแกล้งทำเป็นน่าสงสารแล้วเข้าสวมกอดซูเสวี่ย แล้วมือก็เริ่มเข้าลูบคลำตัวของซูเสวี่ย

“อย่าดื้อนะ อย่าดื้อ!” ซูเสวี่ยแกะมือที่ไม่อยู่สุขของฉิงเทียนออกไปแล้วพูดขึ้น “ฉันมีเรื่องจะพูดด้วย!”

“หืม, มีเรื่องอะไรยังงั้นรึที่รัก?” มือของฉิงเทียนยังคงเกาะแกะอยู่ที่ตัวของซูเสวี่ยอยู่ แล้วใบหน้าของเขาที่ยิ้มขึ้นมาและพูดขึ้น “ขอแค่ที่รักบอกผมมา รับรองว่าผมจะจัดการให้เรียบร้อยทันที”

แล้วซูเสวี่ยก็ได้หันหน้ามาหาฉิงเทียนแล้วพูดขึ้น “ที่รัก คุณยังจำเรื่องของผลไม้ที่คุณให้พ่อของฉันเมื่อคราวก่อนได้ไหมคะ?”

“จำได้สิ, พ่อของคุณก็ดีใจอย่างมากไม่ใช่รึไง?” ฉิงเทียนเมื่อได้ยินที่ซูเสวี่ยจู่ๆก็พูดเรื่องนี้ขึ้นมาทั้งๆที่ผ่านไปนานแล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะซูเสวี่ยพูดเรื่องนี้ขึ้นมาฉิงเทียนก็คงจะลืมไปแล้ว

“ยีเย่ากวนของพวกเราใช้ผลไม้พวกนั้นทำเครื่องดื่มค่ะ” เธอพูดต่อ “แต่ตอนนี้พวกเรามีผลไม้เหลือไม่มากแล้วค่ะ”

“ได้ เดี๋ยวผมจะโทรไปหาที่ไร่บอกให้พวกเขาอย่าเพิ่งขายผลไม้ แล้วจากนั้นก็เอาผลไม้ไปส่งให้ที่ยีเย่ากวนแทนละกันนะ” ฉิงเทียนตอบตกลงทันที

“เยี่ยมไปเลยค่ะ!” ซูเสวี่ยพูดอย่างดีใจ

ซูเสวี่ยนั้นได้คิดทำเครื่องดื่มนี้ด้วยตัวของเธอเอง ไม่เพียงแต่จะเป็นเครื่องดื่มที่อร่อยแล้วแต่ยังเต็มไปด้วยคุณสมบัติทางยา ซึ่งดีต่อสุขภาพของผู้คน แต่ยังช่วยรักษาความอ่อนเยาว์และความนุ่มนวลของผิวอีกด้วย ถ้าเกิดผลิตออกมาเป็นจำนวนมากล่ะก็ จะต้องขายดีอย่างแน่นอน!

“แล้วผมจะรอดูความประสบความสำเร็จของเครื่องดื่มของคุณนะที่รัก” ฉิงเทียนกล่าว

พูดจบฉิงเทียนก็ได้โทรศัพท์หาลุงเฉิงบอกกับพวกเขาว่าเก็บเกี่ยวครั้งต่อไปอย่าเพิ่งขายผลไม้

จากนั้นก็มีเสียงกระดิ่งหน้าประตูดังขึ้นมา “ใครกันที่มาดึกป่านนี้นะ?” ซูเสวี่ยพูดและหันไปมองดูฉิงเทียน

“ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน” แล้วฉิงเทียนก็ลุกจากโซฟาแล้วเดินไปเปิดประตูและพบหลิวตันที่ยืนอยู่ที่หน้าประตู”

“ทำไมคุณถึงมาที่นี่ตอนนี้เนี่ย?” ฉิงเทียนพูดอย่างตกใจเพราะเขาเพิ่งจะกลับมาถึงที่บ้านจากตลาดมืดไม่นาน แล้วหลิวตันก็ได้ตามเขามาที่บ้านทันทีแบบนี้

หลิวตันที่อยู่ที่หน้าประตูเข็นหลิวไห่มาพร้อมกับรอยยิ้ม “คุณไม่คิดจะเชิญแขกเข้าไปข้างในหน่อยเหรอ?”

“ใครเหรอที่รัก?” ซูเสวี่ยถามอย่างสงสัยเมื่อพบว่ายังไม่มีใครเขามาหลังจากที่ฉิงเทียนเปิดประตูแล้ว

ส่วนหลิวตันที่อยู่ที่หน้าประตูเมื่อได้ยินเสียงของซูเสวี่ย ใบหน้าที่ยิ้มแย้มของเธอก็ได้พลันเปลี่ยนเป็นยิ้มอย่างฝืนๆขึ้นมาทันทีแล้วได้เข็นรถเข็นผ่านฉิงเทียนเข้ามา

ในห้องนั้นซูเสวี่ยต้องรู้สึกประหลาดใจเมื่อได้เห็นหลิวตันเดินเข็นรถให้หลิวไห่เข้ามา

มองไปที่ฉิงเทียนด้วยใบหน้าที่สงสัย ฉิงเทียนจึงได้เล่าให้ซูเสวี่ยฟังเรื่องข้อตกลงของเขาที่จะรักษาหลิวไห่

หลังจากที่ได้ยินที่ฉิงเทียนเล่า ซูเสวี่ยก็ได้เดินไปหาหลิวตันแล้วทำตัวเป็นเจ้าบ้านและพูดกับหลิวตันด้วยรอยยิ้ม “คุณหลิวคะ เชิญนั่งตรงนี้ก่อนนะคะ”

“ขอบคุณค่ะ!” หลิวตันตอบกลับด้วยรอยยิ้ม แต่ตาของทั้งสองสาวกลับจ้องประสานกัน หลังจากที่ผ่านไปได้พักใหญ่หลิวตันก็กลายเป็นผู้แพ้ อย่างไรก็ตามศึกนี้ซูเสวี่ยนั้นเป็นเจ้าบ้าน เธอจึงได้หันหัวไปหาฉิงเทียนและพูดกับฉิงเทียนอย่างอ่อนหวาน “ฉิงเทียน ดิฉันได้พาน้องชายของดิฉันมาให้แล้ว รีบรักษากันเลยเถอะค่ะ”

“คุณจะใจร้อนเกินไปแล้ว!” ฉิงเทียนยิ้มอย่างฝืนๆ แล้วมองไปที่หลิวไห่ที่อยู่บนรถเข็น เขามองไปที่ดวงตาของเขาที่ไร้ความเกลียดชัง และเขาก็ไม่ได้มองไปที่ซูเสวี่ยด้วยสายตาที่อยากครอบครองแบบแต่ก่อนแล้วด้วย กลับกันเขากลับจ้องมาที่เขาด้วยสายตาที่หวาดกลัวอย่างมาก ทำให้เขาสงสัยขึ้นมาในใจ: ก่อนหน้านี้หลิวไห่ยังเกลียดเขามากอยู่เลย แต่ตอนนี้สายตาของเขากลับไร้ซึ่งความเกลียดชังแล้ว ตาของเขาไร้ซึ่งชีวิตชีวาราวกับคนโง่ และสีหน้าของเขาก็ดูทรุดโทรมและซีดเผือดดูน่ากลัวมาก

เขาจึงได้รีบเดินไปหาและจับมือของหลิวไห่ทันที และพบว่าหลิวไห่นั้นมีอาการสั่นเทา ฉิงเทียนจึงได้คิ้วขมวดและจับชีพจรของหลิวไห่

หลิวตันที่อยู่ใกล้ๆเมื่อเห็นฉิงเทียนคิ้วหมวดก็ได้ถามอย่างกระวนกระวาย “เกิดอะไรขึ้นคะ?”

“หลิวไห่กินอะไรเข้าไปเนี่ย?” ฉิงเทียนถามขึ้นมา เพราะเขาพบว่าสถานการณ์ของร่างกายของหลิวไห่ตอนนี้อาการหนักมาก ไม่เพียงแต่มีปัญหาที่ช่วงล่างขยับไม่ได้แล้ว ยิ่งไปว่านั้นหลิวไห่ก็ได้ทานยาเข้าไปไม่รู้เท่าไรในช่วงนี้ ถึงแม้ยาเหล่านั้นจะได้ถูกซึมซับและย่อยไปแล้วก็ตาม แต่ก็ยังมีบางส่วนที่ยังตกค้างอยู่

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน