ร้านค้าจากแดนสวรรค์ (仙界淘宝) ข้ามได้รีรันเฉยๆของเก่าหาย นิยาย บท 161

บทที่ 161 พยัคฆ์แยกเขี้ยว

“ได้โปรดยกโทษให้พวกเราด้วย นายท่าน” ไม่รู้ว่าเทพน้อยตนไหนที่เป็นคนพูดขอให้ยกโทษขึ้นมา และหลังจากที่มีเสียงขอร้องดังขึ้นมา เทพน้อยตนอื่นๆก็ได้เริ่มร้องไห้และร้องขอให้อภัยเพิ่มขึ้นมา “นายท่านได้โปรดยกโทษด้วย หั่วหวานั้นหลอกพวกเรา”

“พวกเราจะให้ท่านเลือก พวกเราจะให้ท่านเลือก” พวกเขาอยากที่จะตบปากของตัวเองเมื่อสักครู่ ทำไมพวกเขาถึงได้เชื่อคำพูดของหั่วหวาด้วย ถึงพวกเขาจะจำได้ว่าถึงฉิงเทียนจะเป็นมนุษย์แต่ก็ลืมไปเสียสนิทว่าเขานั้นเป็นเจ้าหน้าที่ระดับ 9 ด้วย

แต่พวกเขานั้นไม่ได้มีตำแหน่งในสวรรค์เลย เมื่อฉิงเทียนหยิบเอาตราประทับออกมา พวกเขาก็รู้สึกได้ว่าพลังอันน้อยนิดของพวกเขานั้นไม่สามารถใช้งานได้เลย ไม่ต่างอะไรไปจากคนธรรมดา

“แก, ไอ้พวกขยะช่างไม่มีความอดทนกันเลย กะอีแค่ตราประทับ คอยดูเถอะถ้าพ่อของข้าหั่ว……” หั่วเอี๋ยนพูดหลุดออกมาหน่อย ก่อนจะนึกได้ว่าตอนนี้เขาเป็นหั่วหวาอยู่จึงได้รีบปิดปาก แล้วเปลี่ยนเรื่อง “ฉิงเทียน อย่าได้ทำเป็นหยิ่งผยองนัก มันจะใหญ่สักแค่ไหนเชียวกะอีแค่ตราประทับเจ้าหน้าที่ระดับ 9?”

เขามองไปที่ฉิงเทียนด้วยสายตาที่ชิงชัง ตราประทับอันนี้มันเป็นของเขา แต่ว่าฉิงเทียนกลับเอามันไป เมื่อหั่วเอี๋ยนคิดในใจเช่นนี้เขาก็ยิ่งชิงชังมากขึ้นไปอีก

ฉิงเทียนทำเป็นเมินเฉยต่อคำพูดของหั่วเอี๋ยน แต่กลับพูดดูหมิ่นเหล่าเทพน้อย “ฮ่าๆ ตอนนี้ค่อยมาบอกให้ผมเลือกงั้นเหรอ ผมไม่ได้หัวอ่อนขนาดนั้นหรอกนะ!” ในเวลานี้เขาไม่ได้สนใจเหล่าเทพน้อย กลุ่มคนระดับต่ำเหล่านี้แล้ว

เมื่อเห็นสีหน้าที่ดูหมิ่นของฉิงเทียนแล้ว เทพน้อยเสี่ยวเยว่ที่อยู่ข้างๆเขาก็ได้ลงไปคุกเข่าด้วย เขาแสดงสีหน้าที่ขมขื่นและเจ็บปวดออกมา ในตอนแรกถึงเขาจะช่วยพูดให้ฉิงเทียนก็จริง แต่ภายหลังเมื่อเขาเห็นท่าทีของฉิงเทียนที่ดูตกต่ำมากเขาเองก็อดไม่ได้ที่จะดูถูกเขาเช่นกัน และไม่ได้ช่วยพูดให้เขาอีก แต่ในเวลานี้ฉิงเทียนทรงอำนาจมาก เมื่อเขาได้หยิบเอาตราประทับออกมา เทพน้อยเสี่ยวเยว่ก็ไม่มีหน้าที่จะขอร้องเขาอีก

แต่ก็ว่ากันว่านี่เป็นเวลาที่ดีที่สุดที่จะซื้อใจคน ฉิงเทียนได้เดินเข้าไปหาเสี่ยวเยว่และคุกเข่าเพื่อประคองตัวเขาขึ้นมา จริงๆแล้วฉิงเทียนนั้นไม่ได้มีความรู้สึกดีๆให้กับเสี่ยวเยว่เลย ถ้าไม่ใช่เพราะเขาเป็นเด็กรับใช้ของไท่ไป๋จินซิงแล้วเขาคงจะปล่อยไปแล้ว แล้วฉิงเทียนก็ได้แกล้งทำเป็นผิดพลาดแล้วพูดขึ้น “เทพน้อยเยว่ผมลืมคุณเสียสนิทเลย ผมขอโทษด้วยที่ให้คุณคุกเข่าเสียนานเลย” เขาพูดขณะที่กำลังคุกเข่า

เมื่อฉิงเทียนที่ได้ช่วยประคองตัวเขาขึ้นมา เทพน้อยเสี่ยวเยว่ก็ได้รู้สึกซาบซึ้ง หัวของเขานั้นยังคงก้มและกลัวที่จะมองดวงตาของฉิงเทียน

“เทพน้อยเยว่ คุณเข้ามายืนใกล้ๆผมก่อนนะ ขอผมจัดการกับตัวก่อปัญหาก่อน” จากนั้นฉิงเทียนจึงได้ถึงเสี่ยวเยว่ให้มาอยู่ข้างๆเขา แต่เพราะพลังของตราประทับนั้น ทำให้เขาไม่มีแรงที่จะฝืนได้ เขาจึงได้ลงไปนั่ง เขานั้นคือที่จะเกลี้ยกล่อมให้ฉิงเทียนยอมปล่อยเทพน้อย แต่พอเขาเห็นรอยยิ้มที่ไม่ใจดีบนใบหน้าของฉิงเทียน เพราะท่าทีและการพูดของเหล่าเทพน้อยเมื่อสักครู่ ได้ทำให้เขาต้องกลืนคำที่เขาอยากจะพูดลงไป

“ฉิงเทียน, ปล่อยให้ข้าลุกเร็วเขา” หั่วเอี๋ยนตะโกนออกมา “แกบังอาจที่ทำให้ข้าคุกเข่าต่อเจ้าอย่างนั้นเรอะ ฉิงเทียนข้าจะทำให้แกต้องรู้สึกผิดไปตลอดชีวิตของแก!”

หั่วเอี๋ยนนั้นตั้งแต่เด็กจนโต เขานั้นไม่เคยถูกรังแกมาก่อนเลย และด้วยการที่เขาเกิดมาเป็นลูกคนเดียวของหั่วเต๋อซิงจวิน หั่วเอี๋ยนจึงถูกเลี้ยงมาอย่างตามใจ ถึงแม้ว่าเขาจะไม่มีตำแหน่งอะไรแต่ผู้คนก็ยังต้องคุกเข่าให้กับเขา แต่ในเวลานี้เขากลับต้องคุกเข่าให้กับมนุษย์ ซึ่งถือเป็นการทำให้เขาขายหน้าอย่างมาก

“วันนี้ผมไม่ได้ทำแค่ให้คุณคุกเข่าหรอกนะ แต่ยังจะอัดคุณด้วย” พูดจบ ฉิงเทียนจึงได้ย่างก้าวเดินเข้าไปหาแล้วเหยียบเขาไปที่ตัวของหัวเอี๋ยน ด้วยแรงที่กระแทกเข้ามาอย่างรุนแรงทำให้หั่วเอี๋ยนได้ลงไปทรุดอยู่กับพื้น ซึ่งนี่เองที่เป็นเหตุผลที่ว่าทำไมฉิงเทียนถึงได้ใช้ตราประทับก็เพื่อกดดันพลังของเขาเอาไว้ ป้องกันไม่ให้เขาใช้พลังออกมาได้ ไม่อย่างนั้นหั่วเอี๋ยนคงที่จะฉีกเขาให้ตายอย่างง่ายดายไปแล้ว

“แกกล้าเหยียบข้าอย่างนั้นเรอะ แกกล้าเหยียบข้าอย่างนั้นเรอะ” หั่วเอี๋ยนพูดซ้ำไปซ้ำมาอย่างคนสติไม่ดี

หั่วเอี๋ยนนั้นก็ได้พูดก่นด่าเขา “ฉิงเทียน แกได้ไม่ตายดีแน่ แกได้ไม่ตายดีแน่ ข้าจะทำให้แกตายอย่างทุกข์ทรมาน”

แต่ฉิงเทียนกลับเตะเข้าไปที่หั่วเอี๋ยนที่นอนกองอยู่บนพื้น ทำให้เหล่าเทพที่คุกเข่าอยู่หันมองเทพน้อยหั่วหวาด้วยความตกตะลึง แล้วทั้งหมดคุกเข่าอยู่บนพื้นด้วยความสั่นกลัวและไม่กล้ามองมาที่ฉิงเทียน

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน