ร้านค้าจากแดนสวรรค์ (仙界淘宝) ข้ามได้รีรันเฉยๆของเก่าหาย นิยาย บท 163

บทที่ 163 เต็มไปด้วยความเกลียดชัง

หั่วเอี๋ยนที่กำลังค่อยๆคืบคลานออกมาด้วยความเกลียดชัง ความเกลียดชังของเขาที่มีต่อฉิงเทียนนั้นได้สูงทะลุฟ้าไปแล้ว เขาจึงได้พูดสาบานในใจ: ฉิงเทียนข้าจะไม่ขออยู่ร่วมโลกกับเจ้า ข้าจะทำให้เจ้าต้องก้มลงคุกเข่าแทบเท้าข้าวันหนึ่งและร้องไห้ขอร้องข้าให้ยกโทษ

แต่ในเวลานี้เขายังไม่สามารถทำอะไรได้ หั่วเอี๋ยนได้ฝืนเก็บเอาจิตใจอาฆาตนี้เอาไว้ในใจก่อน เมื่อมองภาพรวมแล้วเขายังไม่สามารถทำอะไรได้ ยิ่งไปกว่านั้นในมือของฉิงเทียนก็ยังมีตราประทับที่สามารถกดพลังเขาได้อยู่ด้วย ในเวลานี้ถ้าเขาใช้พลังเต็มกำลัง เขาก็สามารถเปลี่ยนกลับคืนร่างเดิมได้ทันที แต่เขาไม่สามารถที่จะคืนร่างเดิมที่นี่ได้ ถ้าเขาถูกพบว่าถูกรังแกด้วยสภาพของหั่วหวาที่เป็นแค่เด็กรับใช้ของหั่วเต๋อซิงจวินก็จะไม่มีปัญหาอะไร

ถ้าเขากลับคืนร่างเดิมตอนนี้ กลายเป็นหั่วเอี๋ยนลูกชายเพียงคนเดียวของหั่วเต๋อซิงจวิน เขาคงได้ถูกผู้คนประณามแน่! เป็นถึงเซียนแต่กลับถูกมนุษย์ธรรมดาเล่นงานและทำให้บาดเจ็บอย่างหนัก

ถ้าเรื่องนี้ได้ถูกเผยแพร่ออกไปทั้งสวรรค์เขาจะสู้หน้าเซียนคนอื่นได้อย่างไร ทั้งๆที่พ่อของเขาก็เป็นถึงทวยเทพ แต่ในตอนนี้เขาไม่สามารถฆ่าฉิงเทียนได้ เพราะฉิงเทียนมีตราประทับแต่เขาไม่มีอะไรเลย! เขาไม่สามารถที่จะฆ่าฉิงเทียนในสวรรค์ได้

อดทน, อดทนไว้ก่อน หนทางเดียวคือจะต้องรอให้ฉิงเทียนผ่านพ้นช่วงวันเหล่านี้ไปก่อน แล้วจากนั้นเขาก็จะฆ่าฉิงเทียนราวกับมด เขาจะต้องอดทนไว้ก่อน หั่วเอี๋ยนท่องคำเหล่านี้เอาไว้ในใจของเขา

ตำหนักของหั่วเต๋อซิงจวิน

หั่วเอี๋ยนได้กลับคืนร่างเดิมแล้วและนั่งอยู่ที่เก้าอี้ เมื่อกลับมาถึงที่บ้านหั่วเอี๋ยนก็ได้ปลดปล่อยความโกรธในใจของเขาออกมา

“แกต้องตายฉิงเทียน แกบังอาจหยามข้าถึงขนาดนี้”

ส่วนเทพน้อยที่ยืนอยู่ข้างๆเขานั้นคือหั่วหวาตัวจริง เขานั้นมองดูอย่างสั่นกลัวเมื่อมองไปที่หน้าที่เต็มไปด้วยความโกรธของเขา

“เจ้ามนุษย์ ข้าจะฆ่าเจ้าให้ได้!” แก้วชาในมือของหั่วเอี๋ยนนั้นได้แตกออกเป็นชิ้นๆ เขานั้นต้องทรมานกับการโดนเหยียดหยามอย่างมาก แต่เขากลับไม่สามารถที่จะล้างแค้นได้เลยทั้งๆที่เขาทุกข์ทรมานมากขนาดนี้

หั่วหวามองไปที่ลูกชายของเจ้านายของเขา ทำไมเขาถึงได้ดูโกรธมากขนาดนั้นตั้งแต่เขากลับมาถึงบ้าน หั่วหวาไม่เคยเห็นเขาโกรธจัดเช่นนี้มาก่อนตั้งแต่เขาเกิดมา แล้วคนที่ชื่อฉิงเทียนที่หลุดปากออกมานั้นไปล่วงเกินนายน้อยของเขาได้อย่างไรกัน?”

คำถามเหล่านี้วนเวียนอยู่ในจิตใจของเขา แต่เขาไม่กล้าที่จะถามออกไป

“หั่วหวา เจ้ามีวิธีที่ที่จะฆ่ามนุษย์บ้างไหม?” จู่ๆ เสียงของนายน้อยของเขาก็ได้มาเขาหูของหั่วหวา

“นายน้อยขอรับ ถ้าเป็นแค่มนุษย์โลกแค่ให้ใครสักคนในสวรรค์ไปฆ่าเขาก็พอแล้ว…..” ขณะที่พูดอยู่เขาก็ได้ทำท่าบีบคอด้วยมือของตัวเอง

เมื่อได้ยินที่หั่วหวาเสนอแนะมา หั่วเอี๋ยนก็ได้โยนเศษแก้วในมือของเขาลงกับพื้นด้วยความโกรธ “ถ้าเป็นมนุษย์ธรรมดาๆ ก็ไม่มีปัญหาหรอก ถึงเขาจะเป็นแค่มนุษย์แต่ก็เป็นเจ้าหน้าที่ระดับ 9”

“เป็นไปได้อย่างไรที่มนุษย์จะกลายเป็นเจ้าหน้าที่บนสวรรค์ระดับ 9 ได้? “ หั่วหวาพูดอย่างประหลาดใจ นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้ยินว่ามนุษย์นั้นได้เป็นเจ้าหน้าที่สวรรค์ระดับ 9

เขาอยู่บนสวรรค์มาก็เป็นเวลาหลายหมื่นปีแล้ว เขายังเป็นได้แค่เด็กรับใช้ของหั่วเต๋อซิงจวิน แม้แต่นายน้อยของเขาเองก็ยังไม่มีตำแหน่งใดๆเลย ในตอนนั้นเองที่เขานึกขึ้นมาได้ว่านายน้อยของเขานั้นอดได้เป็นเจ้าหน้าที่ระดับ 9 ซึ่งเขาได้ยินมาว่าถูกมนุษย์แย่งเอาตำแหน่งนั้นไปเสียก่อน และดูเหมือนว่าชื่อของเขานั้นก็ชื่อว่าฉิงเทียนเสียด้วย เมื่อคิดได้เช่นนี้และมองไปที่ใบหน้าที่โกรธแค้นของนายน้อย และสภาพที่เดินเขยกมาเมื่อสักครู่ เขาจึงนึกขึ้นมาได้ว่านายน้อยจะต้องพ่ายแพ้ให้กับฉิงเทียนที่เป็นคนธรรมดามาแน่ๆ มีคนเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่จะสามารถทำให้นายน้อยของเขาต้องพ่ายแพ้เช่นนี้ในสวรรค์ได้ เขาจึงได้รู้สึกกลัวคนที่ชื่อฉิงเทียนขึ้นมา

“ถึงแม้ว่าตำแหน่งเจ้าหน้าที่ระดับ 9 นั้นจะฟังดูไม่ใหญ่มากนัก แต่ก็เป็นถึงตำแหน่งของเจ้าหน้าที่ของสวรรค์” หั่วหวานั้นคิดที่จะเกลี้ยกล่อมเขา แต่เขากลับขัดโดยหั่วเอี๋ยนเสียก่อน “ข้าไม่ขออยู่ร่วมโลกกับเจ้านั่นแน่ เจ้าแค่คิดวิธีการที่จะฆ่าเจ้าหมอนั่นให้ได้ก็พอ”

มองไปที่นายน้อยของเขาที่เต็มไปด้วยความเกลียดชัง หั่วหวาก็รู้ดีว่าเกลี้ยกล่อมต่อไปก็ไร้ประโยชน์ จากนั้นเขาจึงได้คิดอยู่สักพักแล้วพูดขึ้นมา “อย่างที่ว่ากันเอาไว้ รู้เขารู้เราสู้ร้อยครั้งชนะร้อยครั้ง นายท่านรู้อะไรเกี่ยวกับฉิงเทียนบางล่ะขอรับ”

“คือว่า….” หั่วเอี๋ยนส่ายหัวของเขา เขาแค่รู้มาจากพ่อของเขาว่าตำแหน่งของเขานั้นได้ถูกแย่งเอาไปโดยฉิงเทียน ถึงแม้ว่าเขาจะสนใจในตัวของฉิงเทียนมากในเวลานั้น แต่ต่อมาพอเขาทราบว่าฉิงเทียนนั้นเป็นแค่มนุษย์ เขาก็ไม่ได้ให้ความสนใจอีกเลย ไม่แม้แต่จะสืบด้วยว่าหน้าตาของฉิงเทียนนั้นเป็นอย่างไรจนกระทั่งเขาได้ไปพบในวันนี้

เมื่อเห็นท่าทีของหั่วเอี๋ยนแล้ว หั่วหวาก็รู้ได้ในทันที นายน้อยของเขานั้นน่าจะไม่ได้เอาเรื่องของฉิงเทียนมาใส่ใจแต่แรกแล้ว

“นายน้อยขอรับ ดูเหมือนว่าเราคงจะต้องตามสืบเรื่องของเขาก่อนที่จะลงมือทำอะไรเพิ่มนะขอรับ” หั่วหวาได้เสนอความคิดเห็นในฐานะลิ่วล้อ “นายน้อยขอรับ พวกเราน่าจะหาใครสักคนให้ไปสะกดรอยตามเขาเสียก่อนนะขอรับ ถ้าเขาเป็นแค่มนุษย์ พวกเราก็น่าจะให้มนุษย์สักคนที่เชี่ยวชาญวิชาเต๋าไปตามตรวจสอบเขาก็ได้นะขอรับ”

“จริงด้วยสิ ทำไมข้าถึงไม่เคยคิดมาก่อนนะ” หั่วเอี๋ยนผงกหัวอย่างดีใจ “แต่ข้าจะออกคำสั่งไปยังลูกศิษย์ของพ่อข้าที่อยู่โลกเบื้องล่างได้อย่างไร ในเมื่อในเวลานี้ทั้งสามโลกได้ถูกแยกออกจากกันแล้ว เซียนอย่างพวกเราไม่สามารถไปยังโลกมนุษย์ได้ แม้แต่พ่อของข้ายังทำไม่ได้เลย ข้าไม่รู้เหมือนกันว่ามนุษย์อย่างฉิงเทียนสามารถข้ามโลกมาได้อย่างไร

“นายน้อยขอรับ นายท่านรักท่านจะตายไป ท่านลองเลียบๆเคียงๆถามนายท่านดู ข้าเชื่อว่านายท่านจะต้องบอกท่านแน่ขอรับ” หั่วหวาพูดต่อ ถึงแม้ว่านายน้อยของเขานั้นจะไม่ค่อยมีความกระตือรือร้น แต่การฝึกวิชาของเขาก็ยังดีมากอยู่ ดังนั้นหั่วเต๋อซิงจวินจึงได้รักใคร่เขามา หากมีอะไรเกิดขึ้นหั่วเต๋อซิงจวินย่อมที่จะตามเช็ดก้นให้ลูกชายของเขาตลอด ซึ่งได้ทำให้นายน้อยกลายเป็นคนทำอะไรแหกกฎเช่นนี้

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน