ร้านค้าจากแดนสวรรค์ (仙界淘宝) ข้ามได้รีรันเฉยๆของเก่าหาย นิยาย บท 168

บทที่ 168 ฉางเอ๋อก็อยากซื้ออาหารกระต่าย

“ก็อย่างที่เห็น ในโลกเซียนจะต้องมีเซียนมากมายที่เลี้ยงสัตว์แน่ๆ แล้วสัตว์เลี้ยงพวกนี้ก็ไม่เคยได้กินอาหารสัตว์จากโลกเบื้องล่างของพวกเรามาก่อน ถ้าเกิดว่าเราสามารถทำธุรกิจอาหารสัตว์เลี้ยงได้ล่ะก็ ร้านถาวเป่าสวรรค์ของเราก็จะได้ธุรกิจโชติช่วงเหมือนไฟแน่” ฉิงเทียนพูดกับเพ่าฝู มีผู้คนบนโลกในเมืองบางคนที่ยอมจ่ายเงินไปเป็นจำนวนมากต่อปีเพื่อเป็นค่าเลี้ยงสัตว์มากกว่าลูกตัวเองเสียอีก ดังนั้นถ้าฉิงเทียนสามารถที่จะจับธุรกิจนี้ได้ ฉิงเทียนได้ร่ำรวยแน่

เมื่อได้ยินความคิดของนายท่านของเธอแล้ว เพ่าฝูก็รับรู้ได้ถึงผลประโยชน์และพูดอย่างตื่นเต้น “ใช่แล้ว ถ้าพวกเราทำการค้านี้กับเหล่าเซียนล่ะก็ พวกเราก็จะได้หินเซียนมากมายไม่รู้จบ แล้วเพ่าฝูก็จะสามารถซื้อของอะไรก็ได้ให้นายท่านได้ แต่ว่าเราจะทำให้เซียนเหล่านั้นรู้ถึงสินค้าของพวกเราได้ยังไงล่ะเจ้าคะ?”

แน่นอนว่านี่ไม่ใช่งานที่ง่ายเลย แต่ฉิงเทียนก็ได้พูดออกไปพร้อมกับยิ้ม “เจ้าเห่าฟ้านี่แหละที่จะเป็นคนทำหน้าที่โฆษณาให้ร้านของเรา ผมคิดว่าในแวดวงสหายของเจ้าเห่าฟ้าเนี่ยจะต้องมีอย่างน้อยก็สัตว์เลี้ยงของเหล่าชนชั้นสูงแน่ๆ และถ้ามันกินไส้กรอกนี้ที่ไหนก็ตามที่มันไปล่ะก็ ไส้กรอกของพวกเราก็จะต้องฮิตขึ้นมาเลยไม่ใช่รึไง”

ในขณะที่ฉิงเทียนกำลังวางแผนที่จะจับธุรกิจสัตว์เลี้ยงในโลกเซียนอยู่นั้น ตือโป๊ยก่ายก็ได้พูดด้วยเสียงที่รุนแรงกับเขา “น้องฉิง น้องฉางเอ๋อมีเรื่องที่จะคุยกับเจ้าหน่อย”

นางฟ้าฉางเอ๋อถามหาเขา?

“นางฟ้าฉางเอ๋อครับ ไม่ทราบว่ามีอะไรให้ผมช่วยเหรอครับ?” ฉิงเทียนถาม ถึงแม้ว่าฉิงเทียนอยากที่จะมีความสัมพันธ์ที่ดีกับฉางเอ๋อก็จริง แต่เขาไม่รู้เลยว่าเขานั้นจะสามารถสานความสัมพันธ์กับฉางเอ๋ออย่างไรดี เพราะเขานั้นไม่รู้ว่าพูดอะไรกับเธอดี เธอที่เป็นถึงเซียนแล้วยังมีขั้นฝึกวิชาที่อยู่สูงกว่าเขามากไม่รู้กี่ขั้น ฉิงเทียนจึงไม่รู้ว่าจะเข้าหาเธออย่างไรดี

“พวกเราย้ายไปคุยกันที่อื่นได้ไหม?” ฉางเอ๋อมองไปที่ฉิงเทียนแล้วพูด

เมื่อได้ยินที่ฉางเอ๋อต้องการที่จะคุยกับเขาเพียงลำพังจึงได้ตอบกลับไป “ถ้าคุณต้องการที่จะคุยกันที่อื่น แสดงว่าคุณมีเรื่องสำคัญมากที่จะคุยกับผมสินะครับ” ฉิงเทียนคิดอย่างตื่นเต้น แล้วคิดว่าสาวสวยอย่างเธอต้องการอะไรจากเขา?

เมื่อได้ยินที่ฉางเอ๋อที่ต้องการที่จะคุยฉิงเทียนตามลำพัง ตือโป๊ยก่ายก็ได้รู้สึกอิจฉาขึ้นมา ตอนที่ฉางเอ๋อต้องการจะคุยกับเขานั้น เธอมักจะหาคนอื่นมาคุยกับเขาด้วยตลอด ทำไมช่องว่างระหว่างเขากับเธอถึงได้ห่างนัก?

ทั้งๆที่ช่องว่างระหว่างมนุษย์กับเซียนน่าจะห่างกันสิ ภายใต้สายตาอาฆาตของตือโป๊ยก่าย ฉิงเทียนกับฉางเอ๋อก็ได้ห่างไกลออกไปจากเขา ฉิงเทียนกับฉางเอ๋อได้เดินไปตามลำพังกันสองคน สำหรับการได้คุยกับฉางเอ๋อตัวต่อตัวครั้งแรกนั้น ถ้าจะบอกฉิงเทียนไม่รู้สึกประหม่าเลยก็คงจะโกหก อย่างไรเสียนางฟ้าฉางเอ๋อนั้นถือเป็นตัวแทนของสาวงามในรอบหลายพันปีของจีน ไม่รู้ว่ามีกี่หลายบทประพันธ์ที่พรรณนาถึงเธอในบทประพันธ์นั้นๆด้วย

เขาเห็นฉางเอ๋อที่วาดมือน้อยๆของเธอ แล้วเกิดม่านแสงสีขาวขึ้นมาห้อมล้อมฉิงเทียนกับฉางเอ๋อเอาไว้

“ทำอย่างไรดี ทำอย่างไรดี….” หัวใจของฉิงเทียนก็เริ่มเต้นเร็ว และใบหน้าของเขาก็แดงขึ้นมาโดยไม่ได้ตั้งใจ เขาไม่ใช่คนใจง่ายนะ ไม่สิเขาไม่ใช่มนุษย์ใจง่ายนะ เมื่อเห็นฉางเอ๋อที่อุ้มกระต่ายจันทราอยู่ในอ้อมแขนของเธอกำลังค่อยๆเดินมาหาเขา หัวใจของฉิงเทียนก็เต้นเร็วมากขึ้นเรื่อยๆ เขารู้สึกราวกับว่าหัวใจของเขาจะกระโดดออกมาได้ยังไงอย่างงั้น

ฉางเอ๋อที่ค่อยๆเดินเข้ามาใกล้ฉิงเทียน และเมื่อทั้งสองคนยืนอยู่ห่างกันแค่ 1 ก้าว เธอก็ได้หยุดเดินและมองมาที่ฉิงเทียนอย่างอายๆ และพูดด้วยน้ำเสียงที่เบาราวกับยุง “เจ้าพอจะมี…..”

ฟังจนจบฉิงเทียนก็ไม่ได้ยินว่าฉางเอ๋อนั้นต้องการที่จะพูดอะไร! เขาจึงพูดขณะที่หัวใจของเขายังเต้นเร็วขึ้นเรื่อยๆ “นางฟ้าครับ ผมมีทุกอย่างที่คุณต้องการแหละครับ”

เมื่อเขาพบว่าเธอได้พูดบอกในสิ่งที่เธอต้องการไม่ชัด ฉิงเทียนจึงได้พูดตอบตกลงไปก่อน จู่ๆเธอก็ยิ้มขึ้นมา ซึ่งทำให้รอยยิ้มทั้งหมดไร้สีสันไปเลย! ฉิงเทียนมองดูอย่างตกตะลึงและอดไม่ได้ที่จะพูดชมในใจ “สวย, สวยจริงๆ”

ฉางเอ๋อรู้สึกดีใจที่ฉิงเทียนชม แล้วเธอก็ได้พูดกับฉิงเทียนอย่างอายๆ “เจ้าพอจะมีอะไรให้กระต่ายทานบ้างหรือไม่?”

หลังจากที่ได้ยินที่ฉางเอ๋อพูด ฉิงเทียนก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกหดหู่ และแอบคิดในใจ: *อุตส่าห์แก้กางเกงออกแล้ว แต่กลับโชว์ภาพแบบนี้เสียดาย (*ศัพท์สแลงในอินเทอร์เน็ตแสดงถึงความผิดหวัง คล้ายๆกับข้างในไม่ตรงกับปก)

เขาคิดว่าจะได้พูดอะไรที่ไม่สามารถพูดออกมาได้กับฉางเอ๋อ แต่เธอกลับถามเข้าว่าเขามีอาหารกระต่ายขายบ้างไหม แล้วจะทำท่าเอียงอายให้เขาเข้าใจผิดทำไมเนี่ย?

เมื่อเห็นฉิงเทียนที่ไม่ได้ตอบอะไรอยู่สักพักใหญ่ ฉางเอ๋อก็ได้เงยหน้าขึ้นมาช้าๆแล้วมองมาที่ฉิงเทียนแล้วถามอีกครั้ง “ฉิงเทียนเจ้าพอจะมีขายบ้างไหม?”

“มีครับมี ผมมีอาหารกระต่ายขายครับ” ฉิงเทียนที่เพิ่งรู้สึกตัวก็ได้ตอบเธอ

“เยี่ยมเลย!” ฉางเอ๋อกระโดดดีใจอย่างกับเด็กๆ

“นางฟ้าฉางเอ๋อครับ ขอผมถามอะไรหน่อยได้ไหมครับ?” ฉิงเทียนอดไม่ได้ที่อยากจะรู้ว่าทำไมฉางเอ๋อถึงได้มีท่าทีที่ระวังขนาดนี้ตอนถามซื้ออาหารกระต่าย

“เจ้าว่ามาสิ!” ฉางเอ๋อที่กำลังอารมณ์ดีก็ได้ผงกหัวขณะที่กำลังลูบกระต่ายจันทราของเธอ

“นางฟ้าครับ ทำไมคุณถึงได้มีท่าทีที่ดูระวังตัวตอนที่คุณถามจะซื้ออาหารกระต่ายจังเลยครับ มันค่อนข้างจะ….”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน