ร้านค้าจากแดนสวรรค์ (仙界淘宝) ข้ามได้รีรันเฉยๆของเก่าหาย นิยาย บท 193

บทที่ 193 อดีตเพื่อนร่วมห้อง

“คุณลูกค้าได้จองโต๊ะเอาไว้รึเปล่าครับ?” พนักงานต้อนรับที่ยืนอยู่ตรงทางเข้าได้ถามเขาอย่างสุภาพ สำหรับพนักงานต้อนรับอย่างพวกเขาแล้วเป็นเรื่องเรื่องสำคัญที่จะต้องมีความสามารถในการสังเกตสังกา ไม่เช่นกันคงไม่สามารถที่จะมาเป็นพนักงานที่ภัตตาคารจินไห่ได้แน่ เพราะที่นี่เป็นภัตตาคารที่ดีที่สุดในมณฑลนี้ มีแขกผู้ทรงเกียรติเข้าออกที่นี่ทุกวัน ถ้าพวกเขาไม่เป็นคนช่างสังเกตแล้วล่ะก็ คงไม่รู้ว่าจะได้พักเมื่อไรแน่ๆ

ซึ่งจริงๆแล้วในกรณีของฉิงเทียนนั้น พวกเขาได้ขับรถสปอร์ตเปิดประทุนเข้ามาซึ่งราคาอย่างน้อยๆก็หลายล้านหยวนอยู่ ซึ่งจะต้องรวยมากอย่างแน่นอนถึงจะสามารถซื้อรถคันนี้ได้ จึงแน่นอนว่าพวกเขาจะต้องยิ้มต้อนรับเป็นอย่างดี

“ที่รัก พวกเราได้จองเอาไว้รึเปล่า?” หลิวตันหันหน้ามาหาเขาแล้วถามอย่างนุ่มนวล

ฉิงเทียนรู้สึกตกใจกับพูดราวกับคนรักของหลิวตัน เธอพูดออกมาอย่างสนิทสนมมาก ราวกับเขาและประธานหลิวเป็นคู่รักกันจริงๆ

ในขณะที่เขากำลังจะบอกให้เธอทำตัวไม่เป็นจุดเด่นหน่อย เสียงของหลิวตันก็ได้เข้าหูของเขามาก่อน “วันนี้ฉันจะแสร้งทำเป็นคนรักของคุณไง ดังนั้นฉันเลยทำตัวให้สนิทสนมมากขึ้นหน่อย ไม่อย่างนั้นผู้คนจะสงสัยเอาได้นะ” เธอมองไปที่ฉิงเทียนพร้อมกับยิ้มหวานๆ ทำให้ฉิงเทียนพูดในสิ่งที่คิดจะพูดไม่ออกแล้วกลืนคำนั้นลงไป

การแสดงของหลิวตันและฉิงเทียนนั้นได้ทำให้พนักงานคนนั้นเห็นด้วยตาเปล่าก็รู้ว่าต้องเป็นคนรักกัน และมองไปที่ฉิงเทียนด้วยความอิจฉา ผู้หญิงสวยสุดยอดอย่างเธอกลับพูดกับเขาอย่างเชื่อฟังแบบนั้น แต่ทว่าพนักงานคนนั้นไม่สามารถที่จะแสดงท่าทีที่ไม่สุภาพกับลูกค้าออกไปไม่ได้ แล้วยิ่งเป็นลูกค้าที่สามารถขับรถเช่นนั้นมาด้วยได้แล้วไม่ใช่อะไรที่พนักงานต้อนรับตัวจ้อยอย่างเขาจะไปล่วงเกินได้เลย

จึงได้หยิบโทรศัพท์มือถือของขึ้นมา แล้วฉิงเทียนก็ได้พิมพ์ข้อความไปหาฝานหลินแล้วจึงพูดขึ้น “พวกเรากำลังจะไปที่ห้อง 888 น่ะครับ”

ในลิฟต์ หลิวตันพูดอย่างภาคภูมิใจ “เห็นไหม พาฉันมาไม่มีเสียหน้าแน่นอน”

มองดูท่าทีที่ภูมิใจของหลิวตัน ฉิงเทียนอดไม่ได้ที่จะรู้สึกตกใจกับท่าทีที่ขัดแย้งกันกับบุคลิกของเธอเช่นนี้ แล้วการทำตัวไม่โดดเด่นนั้นเป็นอะไรที่ดีที่สุด มันคงจะไม่ดีแน่ถ้าเขาจะไม่บอกเธอออกไปว่า อย่าเข้าไปเลย

“ท่านประธานหลิวผมว่าพอแค่นี้เถอะ คุณอย่าเข้าไปจะดีกว่า!” แล้วฉิงเทียนก็ได้พูดขึ้นมาอย่างอายๆ หลังจากที่คิดเป็นเวลานานแล้ว อย่างไรเสียเธอก็อุตส่าห์เสนอความช่วยเหลือแล้วก็เดินมาจนจะถึงหน้าประตูแล้ว การจะมาไล่เธอกลับไปมันก็ออกจะมากเกินไปหน่อยก็เถอะ

เมื่อได้ยินที่ฉิงเทียนบอกให้เธอกลับไป หลิวตันก็ไม่เห็นด้วยและส่ายหัวและวิ่งนำหน้าเขาไปราวกับสาวน้อยแล้วบอก “ฉิงเทียนฉันมาถึงที่ประตูแล้วนะ คุณจะบอกให้ฉันไม่เข้าไปจริงๆจะดีเหรอ?”

เขารู้สึกขึ้นมาว่ามันออกจะเสียมารยาทมากเกินไปหน่อย เมื่อสักครู่เขาฉุนเฉียวเกินไปจึงได้เปลี่ยนไปพูดอย่างอ่อนโยน “ผมพูดเกินไปหน่อย” ขณะที่เขากำลังพูดอยู่ หลิวตันก็ได้ดึงแขนของเขาไป แล้วฉิงเทียนก็รู้สึกได้ถึงหน้าอกที่แน่นของหลิวตัน ความรู้สึกนุ่มๆนั้นได้ทำให้ฉิงเทียนถึงกับเคลิบเคลิ้ม

ฉิงเทียนจึงได้ส่ายหัวของเขาเพื่อสลัดความคิดเมื่อสักครู่ออกไปแล้วพูดขึ้น “งานเลี้ยงรุ่นน่ะก็แค่ทุกๆคนมาทานอาหารร่วมกันและพูดถึงเรื่องในอดีตเท่านั้นเอง มันไม่มีอะไรน่าสนใจหรอก เอาเป็นว่าถ้ามีอะไรเกิดขึ้นจริงๆ ผมจะมาเรียกสาวงามอย่างคุณมาช่วยเหลือผมก็แล้วกัน” ฉิงเทียนพูดหลอกล่อและชมเธอไปพร้อมกัน

“มันจะเป็นอย่างนั้นได้อย่างไร ถึงแม้ฉันจะไม่เคยไปงานเลี้ยงรุ่นก็เถอะ แต่ถ้ามีคนรวยล่ะก็ พวกคนรวยน่ะชอบอวดรวยกันจะตายไป” หลิวตันมองจ้องมาที่เขา เหมือนรู้ว่าเขาไม่อยากให้เธอไปงานเลี้ยงรุ่น

จริงๆแล้วที่ฉิงเทียนปฏิเสธไม่ให้หลิวตันเข้าร่วมงานเลี้ยงรุ่นนั้น ไม่ใช่เพราะนิสัยไปชอบทำตัวโดดเด่นของเขาอย่างเดียว แต่เป็นเพราะแฟนเก่าเขาก็อยู่ที่นั่นด้วย

หลิวตันมองไปที่ฉิงเทียนที่ไม่ยอมให้เธอเข้าไป และรู้สึกเสียใจทั้งๆที่เธออุตส่าห์แต่งตัวเป็นพิเศษเพื่อเขาแท้ๆ เธอนั้นอุตส่าห์ทำเพื่อเขาไม่ใช่รึไง? แต่เขากลับไม่อยากให้เธอเข้าแบบนี้ เธอยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกเสียใจแล้วตาของเธอก็แดงขึ้นมา!

ฉิงเทียนนั้นไม่คิดว่าหลิวตันนั้นจะร้องไห้เพราะคำพูดของเขา เขาจึงได้จับมือของเขาแล้วพูดขึ้น “เอ่อ…หลิวตันอย่าร้องนะ” ฉิงเทียนนั้นทนต่อน้ำตาของหญิงสาวไม่ได้เป็นที่สุด

เมื่อยังไม่ได้ยินว่าฉิงเทียนตอบตกลง จากเมื่อสักครู่ตาที่แดงๆก็ได้มีน้ำตาร่วงไหลออกมา

“หลิวตัน ไม่สิ คุณหลิวสุดสวย คุณช่วยรอผมอยู่ที่ห้องข้างๆก่อนสักครู่นะแล้วเดี๋ยวผมจะมาพาคุณเข้าไปข้างในเอง” ฉิงเทียนยอมแพ้

หลิวตันจึงเงยหน้าขึ้นมามองมาที่สีหน้าที่สับสนของฉิงเทียน เธอที่ไม่เคยเห็นเขาเป็นเช่นนี้มาก่อน จึงได้เช็ดน้ำตาแล้วยิ้ม และผงกหัวตอบ “ก็ได้ค่ะ, ฉันจะรออยู่ที่ห้องข้างๆแล้วรอคุณมารับฉันนะ” มองมาที่หลิวตันที่ในที่สุดก็ยอมแล้ว ฉิงเทียนก็รู้สึกโล่งอกขึ้นมา จากนั้นเขาก็จัดชุดให้เข้าที่เข้าทาง แล้วเปิดประตูห้อง 888 เข้าไป ในเวลานี้ทั้งห้องนั้นเต็มไปด้วยความตื่นเต้นแล้ว

มองไปที่ใบหน้าของผู้คนที่ทั้งคุ้นหน้าและไม่คุ้นหน้าที่อยู่ในห้องนั้น ฉิงเทียนก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกตื้นตันขึ้นมาหน่อยๆ ตอนนี้ทุกคนนั้นกำลังอยู่ในบรรยากาศของความสนุกในการพบเพื่อนเก่า แต่ไม่มีใครที่รู้สึกตัวเลยกับการมาถึงของฉิงเทียน

ฉิงเทียนเดินเข้ามาข้างใน เขากำลังคิดที่จะมองหาที่สงบๆนั่งลง แล้วในตอนนั้นเองที่มือหนึ่งยื่นมาจับเขา ฉิงเทียนจึงได้หันไปมองแล้วพบว่าเป็นฝานหลินที่ดึงเขาให้ลุกขึ้นมาอย่างกระตือรือร้น “เหลือแค่คุณเท่านั้นเองนะ” จากนั้นเขาก็ได้ดึงฉิงเทียนไปที่กลางเวทีด้วยอารมณ์ที่ยิ้มแย้ม ถ้าคนไม่รู้ก็คงจะคิดว่าสองคนนี้สนิทสนมกันมากแน่ๆ แต่ฉิงเทียนรู้ดีว่ามันจะต้องมีอะไรไม่ดีแน่เขาถึงได้ตามหาตัวเขาเช่นนี้

อย่างที่คาดฝานหลินได้ปรบมือแล้วตะโกน “เพื่อนๆทุกคน หัวหน้าห้องของพวกเรามาแล้ว ทุกคนปรบมือต้อนรับอย่างอบอุ่นหน่อยเร็ว”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน