ร้านค้าจากแดนสวรรค์ (仙界淘宝) ข้ามได้รีรันเฉยๆของเก่าหาย นิยาย บท 204

บทที่ 204 ถูกจับ

“ไอ้พวกเวร ฉันจ่ายเงินค่าอาหารทั้งหมดให้ พวกแกได้กินดีวันนี้ก็เพราะใคร แล้วตอนนี้พวกแกรู้ไหมว่ากำลังเข้าข้างใครอยู่” ฝานหลินตะโกนด่าด้วยสายตาที่เกลียดชัง เขานั้นเป็นถึงหัวหน้ากลุ่มคนเหล่านี้ แต่ตอนนี้เขาถูกฉิงเทียนทำร้าย แล้วยังมาพูดเสียดสีเขาอีก ถึงแม้จ้าวเวยจะไม่แสดงสีหน้าออกมา แต่เมื่อสักครู่เธอก็ได้ปล่อยมือเขา ยัยผู้หญิงไร้หัวใจเอ๊ย

หลังจากที่ฝานหลินได้ตวาดไป เสียงฮือฮาเมื่อสักครู่ก็ได้เงียบลงทันที ถึงแม้ว่าเขาจะพูดเช่นนี้ออกมา แต่พวกเขาก็รู้สึกอับอายขึ้นมาอย่างที่เขาว่า ทำให้ไม่มีใครที่กล้าจะเผชิญหน้ากับฝานหลิน

ถึงที่ฉิงเทียนพูดจะมีเหตุผล แต่คนพวกนี้เป็นพวกประจบประแจง เป็นเหมือนกับใบหญ้าที่พร้อมจะเอนไปตามผู้ที่อำนาจกว่า แม้จะเป็นผู้ร้ายก็ตามที

“ปัง” เสียงดังขึ้นมา แล้วประตูห้องนั้นก็ได้ถูกเปิดออกอย่างแรง

มีเจ้าหน้าที่ตำรวจ 3 คน และเจ้าหน้าที่ตำรวจที่สวมเสื้อเชิ้ตสีขาวเดินเข้ามา แล้วกวาดสายตามองไปรอบๆห้องนั้นอย่างเข้มงวด

ในเวลานั้นเอง ผู้คนในห้องที่คิดจะประจบฝานหลินก็ได้พากันเงียบ แล้วเจ้าหน้าที่ตำรวจเสื้อขาวก็ได้เดินไปหาฉิงเทียนด้วยสีหน้าจริงจัง

จากนั้นเจ้าหน้าที่เสื้อขาวก็ได้พูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา “ได้รับแจ้งมาว่ามีการทะเลาะวิวาท ใครเป็นคนแจ้ง”

ทันทีที่ฉิงเทียนเห็นตำรวจ 3 คนโผล่มา เขาก็รู้ได้ทันทีว่าจะต้องเป็นตำรวจที่ผู้จัดการหูตามมาแน่ๆ

อย่างที่คิดตอนที่ตำรวจเข้ามา ผู้จัดการก็ได้รีบไปหาและร้องเรียกตำรวจที่อยู่ตรงหน้าเขาทันที “ผมเองครับคุณตำรวจ ผมเป็นคนเรียกตำรวจมาเองแหละครับ ดูสิครับทั้งโต๊ะและเก้าอี้เสียหายไปหมดแล้ว แบบนี้ธุรกิจร้านอาหารของผมมีปัญหานะครับ คุณตำรวจจะต้องช่วยจัดการให้พวกเราด้วย”

ส่วนฝานหลินที่อยู่ใกล้ๆก็ได้ทำสีเศร้าโศก และฝืนร่างกายที่เจ็บปวดเดินเข้ามาและพูดขึ้น “คุณตำรวจครับจับฉิงเทียนเลยครับ เขาไม่เพียงแต่ทำลายร้านของผู้จัดการหู แต่ยังทำร้ายผมจนเป็นแบบนี้ด้วยดูผมสิครับ”

“คุณคือฉิงเทียนสินะ” เจ้าหน้าที่ตำรวจที่อยู่ตรงหน้าฉิงเทียนก็ได้ถามโดยที่สีหน้าไม่เปลี่ยน

แล้วผู้คนต่างก็พากันซุบซิบคุยกันว่าฉิงเทียนคงจะโชคร้ายเสียแล้ว “อืม….ฉันเอง” ฉิงเทียนเงยหน้าขึ้นมาและตอบทันที ฉิงเทียนรู้อยู่แล้วว่าคนพวกนี้จะต้องมาจับเขาแน่นอน

แล้วเจ้าหน้าที่เสื้อขาวก็ได้โชว์ตราตำรวจแล้วพูดอย่างเย็นชา “ฉันผู้กองเฝิงเกาประจำการอยู่ที่สถานีตำรวจประจำอำเภอนี้ ตอนนี้มีคนบอกว่าคุณได้ทำการอาละวาดที่นี่ ตอนนี้ฉันคงต้องขอเชิญตัวคุณไปที่สถานีตำรวจครับ ขอความร่วมมือในการสอบสวนด้วยครับ!” ส่วนหลิวตันที่อยู่ข้างๆก็ได้เดินเข้ามาขวางแล้วอธิบาย “สหายตำรวจคะ คุณจับผิดคนแล้วค่ะ เป็นฝานหลินต่างหากที่ต้องการจะทำร้ายดิฉัน แล้วแฟนของดิฉันก็แค่ปกป้องดิฉันเท่านั้น”

“หืม, พวกเราจะทำการสืบสวนเองครับว่าจับผิดคนหรือไม่! แต่จากที่ฉันเห็นร่องรอยการทำร้ายที่หน้าของคุณฝาน และโต๊ะกับเก้าอี้ที่ถูกทำลายที่นี่แล้ว แต่กลับที่ตัวแฟนของคุณและตัวคุณนั้นกลับไม่มีร่องรอยถูกทำร้ายเลย” หลังจากที่พูดจบเขามองไปที่หลิวตันตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยสายตาที่หื่นกระหายโดยไม่มีความลังเลใจเลย ทำให้ผู้คนที่มองดูอยู่รู้สึกไม่ค่อยดี

มองไปที่สีหน้าของเฝิงเกา ฉิงเทียนก็ได้เดินออกมาข้างหน้า เพื่อบังหลิวตันจากสายตาของเขา

เมื่อเขาเห็นฉิงเทียนเดินมาขวางการชมสาวงามของเขา เฝิงเกาก็ได้หันไปพูดกับเจ้าหน้าที่ตำรวจที่อยู่ด้านหลังอย่างเข้มงวด “ทำไมพวกแกยังไม่จับเขาอีก”

ซึ่งฉิงเทียนก็ไม่ได้ต่อต้านอะไร หลังจากที่ถูกใส่กุญแจมือเรียบร้อย เขาก็ถอนหายใจแล้วพูดกับหลิวตัน “ไม่ต้องกังวลนะ ก็แค่ทำร้ายคนนิดหน่อย ไม่กี่วันก็ได้ออกแล้ว คุณเอาโทรศัพท์ของฉันไปแล้วโทรหาฉิงหยูให้มาช่วยปกป้องคุณนะ”

“ไม่เป็นไรนะฉิงเทียน ฉันจะเอาคุณออกมาให้ได้ในไม่ช้านี้แหละ ฉันกำลังขอให้คนมาช่วยอยู่” หลิวตันพูดอย่างอ่อนโยน

แล้วก็หันหน้าไปหาเฝิงเกาอย่างเย็นชาแล้วพูดขึ้น “คุณห้ามทำอะไรกับเขาเด็ดขาดนะ ไม่อย่างนั้นต่อให้คุณมี 9 ชีวิตก็ไม่พอ”

เมื่อถูกขู่โดยหลิวตัน เฝิงเกาก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะ “คุณคิดว่าคุณเป็นใครกัน?”

ผู้จัดการหูและฝานหลินที่อยู่ด้านหลังเองก็หัวเราะราวกับกำลังดูตลกอยู่ แม้แต่คนที่อยู่ใกล้ๆต่างก็รู้สึกว่าหลิวตันพูดอวดเบ่งเกินไป

“ผู้กองเฝิง ใจเย็นก่อนนะครับ” ในเวลานี้เองที่จูเฟยได้ออกมายืนหน้าฝูงชน เมื่อเห็นจูเฟยเฟิงเกาก็ได้เปลี่ยนสีหน้าและถามพร้อมกับยิ้ม “ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ได้ครับ คุณจู”

“คุณกำลังจับเพื่อนของผมอยู่นะครับ และพวกเราก็กำลังจัดงานเลี้ยงรุ่นอยู่ จะไม่ให้ผมอยู่ที่นี่ได้อย่างไร” จูเฟยพูดด้วเสียงอ่อยๆ

เฝิงเกาคิ้วขมวดขึ้นมาเมื่อเขาได้ยินมาว่าเป็นงานเลี้ยงรุ่น แต่ทว่าพ่อของจูเฟย, จูไห่นั้นไม่มีฐานอำนาจเลยในช่วงนี้ และได้ยินมาว่าท่านเลขาธิการพรรคประจำอำเภอจะโยกย้ายเขาในเร็วๆนี้

แต่อย่างไรเสีย เขาก็ยังมีตำแหน่งเป็นถึงผู้กำกับการตำรวจอยู่ดี จะเป็นการดีกว่าที่จะไม่ไปล่วงเกินลูกชายของเขา

“เกิดอะไรขึ้นที่นี่กันแน่” เฝิงเกาถามผู้จัดการหูที่อยู่ใกล้ๆเขา

“ฉันไม่ทราบเหมือนกันครับ ลองถามฝานหลิน” ผู้จัดการหูได้รีบโยนปัญหาให้ฝานหลินที่อยู่ข้างๆเขา เขาไม่อยากที่จะมีปัญหากับเฝิงเกา ถึงแม้ว่าตำแหน่งของเจ้าหน้าที่เฝิงจะไม่ใหญ่โตอะไร แต่เขาก็เป็นคนที่รับผิดชอบดูแลในย่านนี้ ซึ่งอย่างที่ว่ากัน ยังไงก็ไม่สามารถสู้เจ้าหน้าที่ฝ่ายปกครองได้อยู่ดี

เมื่อเห็นว่าผู้จัดการหูได้โยนปัญหามาให้ตัวเอง เขาจึงได้แอบด่าในใจ แล้วก็ยิ้มขึ้นมาและตอบ “ฉันและจูเฟยเองก็เป็นเพื่อนร่วมชั้นเดียวกันนะครับ” จากนั้นเขาก็หยิบเอาบัตรธนาคารขึ้นมาจากกระเป๋าแล้ววางไว้ในมือของเฝิงเกาแบบแอบๆแล้วพูดขึ้น “ผู้กองเฝิง ลุงของฉันเองก็ทำงานอยู่ในกรมตำรวจ และเป็นถึงผู้กำกับการตำรวจประจำมณฑล”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน