ร้านค้าจากแดนสวรรค์ (仙界淘宝) ข้ามได้รีรันเฉยๆของเก่าหาย นิยาย บท 208

บทที่ 208 เฝิงเกา

“ดูเหมือนจะทำแรงเกินไปหน่อยแฮะ” ฉิงเทียนลูบจมูกตัวเองขณะที่มองดูเฝิงเกาที่ลอยจนไปติดเพดาน

“ตุบๆ” ด้วยเสียงที่ดังสนั่น เฝิงเกาตกลงมานอนกองอยู่ที่พื้นห้อง

“อ๊าก! เจ็บ” เฝิงเกากัดฟันร้องด้วยความเจ็บปวด

“เป็นอย่างไรบ้าง ลูกพี่เฝิง?”

“ผู้กองเฝิง คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหม?”

เจ้าหน้าที่ตำรวจแต่ละคนได้พากันเข้ามาหาอย่างเร่งรีบ และพยายามช่วยกันประคองเฝิงเกา ในเวลานี้เฝิงเการู้สึกราวกับว่าร่างกายทั้งหมดมันไม่ใช่ของเขา และพอตำรวจเข้ามาแตะต้องตัวเขาปุ๊บ เขาก็รู้สึกได้ถึงความเจ็บไปทั่วทั้งร่างทันที ราวกับรถที่กำลังถูกบด ราวกับเสียงถั่วที่กำลังคั่ว

ในห้องทำงานอีกห้องหนึ่งนั้น เซียะเกาเทียนกำลังดุจูไห่ด้วยสีหน้าที่ดำมืด

“คุณ ที่เป็นถึงผู้กำกับประจำสถานีตำรวจของอำเภอ แต่กลับไม่มีความรับผิดชอบต่อตำรวจด้วยกัน แล้วยังปล่อยตัวผู้ต้องสงสัยอีก! ผมคิดว่าตำแหน่งผู้ของคุณคงได้จบเร็วๆนี้แน่”

จูไห่ที่ยืนฟังโดยไม่ได้แสดงสีหน้าของออกมาอยู่นั้น จู่ๆเขาก็ได้ยินเสียงดังลั่น และรู้สึกได้ว่าทั้งสถานีกำลังสั่งไหว!

“เกิดอะไรขึ้น?” เซียะเกาเทียนถามด้วยความประหลาดใจ และจูไห่ก็คิ้วขมวด!

ในเวลานี้เอง มีคนที่วิ่งเข้ามาพร้อมกับเสียงที่ตื่นตระหนก “ท่านเลขาธิการเซียะครับ ผู้กองเฝิงถูกทำร้ายครับ!”

“อะไรนะ?” เซียะเกาเทียนตกใจและไม่สนใจที่จะดุจูไห่ต่อ เขารีบลุกจากเก้าอี้แล้วรีบเดินไปหาฉิงเทียนทันที ส่วนจูไห่ก็ได้รีบเดินตามหลังมาด้วย

เซียะเกาเทียนมองดูประตูที่ปิดอยู่และถามเจ้าหน้าที่ตำรวจที่อยู่ข้างๆ “ทำไมประตูถึงยังปิดอยู่? รีบๆไปเปิดเร็วเข้า!”

“ครับ, ได้ครับ!” แล้วเหล่าตำรวจก็พากันถีบประตูให้เปิด!

ด้วยเสียงดังลั่น ประตูก็ได้เปิดออกโดยตำรวจหลายคน เซียะเกาเทียนก็พบเฝิงเกาที่สีหน้ากำลังเจ็บปวดนอนกองอยู่กับพื้น

เขาก็รู้สึกกระวนกระวายขึ้นมาทันที ถึงแม้น้องเขยของเขาคนนี้จะไม่ค่อยเอาอ่าว แต่ก็ยังเป็นน้องเขยของเขาอยู่ เมื่อเห็นเขาถูกทำร้ายเช่นนี้แล้วยังต่อหน้าต่อตาเขา สายตาของเขาก็ได้หรี่ลงและจ้องไปยังฉิงเทียน!

ส่วนจูไห่ที่ยืนอยู่ข้างๆ ก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะเมื่อเขาเห็นเฝิงเกาถูกอัดจนเยินเช่นนี้ เฝิงเกานั้นต่อต้านเขามาโดยตลอด บางครั้งก็ไม่แม้แต่จะสนใจคำสั่งของเขาด้วยซ้ำ และยังทำให้เขารู้สึกหงุดหงิดตลอดอีกด้วย ถ้าไม่ใช่เพราะเขาเป็นน้องเขยของเลขาธิการพรรคประจำอำเภอแล้วล่ะก็ เฝิงเกาคงไม่ได้มาผู้กองประจำสถานีตำรวจแห่งนี้หรอก

และที่ยิ่งไปกว่า ไม่ว่าเขาจะรังเกียจเฝิงเกามากเพียงใด แต่เขาก็ไม่สามารถทำอะไรเฝิงเกาได้เลย นั่นคือสาเหตุที่ทำให้เขาสูญเสียความน่านับถือไป! แต่ตอนนี้กลับมีคนมาช่วยสั่งสอนแทนให้เขาแล้ว เขาจึงได้รู้สึกสบายใจขึ้นมาบ้าง

แต่ฉิงเทียนเองก็ลงมือหนักเกินไป ดูเหมือนว่าเป็นเขาก็คงไม่สามารถช่วยเขาออกไปได้แล้ว! จูไห่คิดอย่างเป็นกังวล

เซียะเกาเทียนได้เดินเข้าไปด้วยสีหน้าที่ไม่ดี และมองไปที่เฝิงเกาอย่างกระวนกระวายแล้วถามเขา “เกิดอะไรขึ้น?”

“พี่เขยครับ พี่เขย เจ้าฉิงเทียนนั่นมันไม่ใช่มนุษย์ครับ วรยุทธ์ของเขาสูงมากเกินไปแล้ว ทั้งผมและลูกน้องต่างก็ถูกทำร้ายหมดเลยครับ พี่เขยครับคุณจะต้องช่วยล้างแค้นให้ผมด้วยนะครับ!” เฝิงเกาที่เห็นพี่เขยของเขามาหา ก็ได้พูดออกมาทั้งน้ำมูกและน้ำตา

เมื่อเห็นน้องเขยของเขาอยู่ในสภาพที่น่าสังเวช ถ้าภรรยาของเขารู้เรื่องนี้เข้าล่ะก็ ไม่ยอมให้เขานอนร่วมเตียงแน่ๆ

“จูไห่, ผู้ต้องหาดุร้ายขนาดนี้ คุณปล่อยเขาไปได้ยังไง?” เซียะเกาเทียนพูดด้วยสีหน้าที่เย็นชา “ขอผมดูหน่อยซิว่าเจ้าฆาตกรคนนี้จะมีหน้าตาเป็นยังไง ทำไมเขาถึงได้ดุร้ายและท้าทายกฎหมายเช่นนี้”

หลังจากที่พูดจบเขาก็ได้เดินไปหาฉิงเทียน ซึ่งจูไห่ก็ได้เดินตามอย่างเงียบๆโดยไม่ได้พูดอะไร

เขาเองก็อยากจะรู้เหมือนกันว่า ถ้าท่านเลขาธิการรู้ถึงตัวตนของหลิวตันแล้วเขาจะทำสีหน้าอย่างไร เพราะเขารู้ดีว่าอำเภอนี้ไม่เคยมีการลงทุนใดๆในช่วงนี้มานานมากแล้ว แล้วดันไปทำให้ประธานบริษัทใหญ่อย่างหลิวตันโมโหเข้าอีก

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน